Współczynnik sympatyczności

Nie­daw­no widzia­łam film, jaki o Por­cie Legni­ca nakrę­ci­ła wro­cław­ska tele­wi­zja. I wszyst­kie wspo­mnie­nia zwią­za­ły mi się w tym fil­mie. A więc Boh­dan sma­żą­cy z Mar­ci­nem te legen­dar­ne nale­śni­ki, św. Mar­cin pyta­ny o to, czy już wie, co to zna­czy być „na samym dnie”, mło­dy chło­pak, chy­ba jakiś uczeń, mówią­cy, że poeci są taki­mi „nor­mal­ny­mi ludź­mi”. I tu przy­kład: Dyc­ki. No i malo­wa­nie por­tre­tów, czy­li Tomek Bro­da jako mistrz cere­mo­nii. „Uwiel­biam takie twa­rze. Ma pan mię­so na twa­rzy” – powie­dział Tomek do dyrek­to­ra teatru w Legni­cy – Jac­ka Głom­ba. Na co Głomb patrzą­cy na swój por­tret oznaj­mił: „Mamie tego nie poka­żę”. Oglą­da­jąc ten film myśla­łam sobie – jacy oni byli kie­dyś szczu­pli! Współ­czyn­nik sym­pa­tycz­no­ści nie zmie­nił się.