Wszyscy są już w ziemi

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

Z całym sza­cun­kiem, lite­ra­tu­ra nie daje się spro­wa­dzić do (mniej lub bar­dziej) bie­żą­cych odnie­sień. 

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­ci­ła­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

Z zasa­dy nie poświę­cam niczego/nikogo niczemu/nikomu. 

Czy myśla­łaś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Nie bar­dzo wiem, jak „myśli” góra, morze, pod­jazd dla kare­tek, świe­żo sko­szo­ny traw­nik czy asfal­to­wa ścież­ka rowe­ro­wa, więc chy­ba „myślę” tyl­ko (cóż za ogra­ni­cze­nie) Mar­tą Pod­gór­nik.

Gdy­byś mia­ła wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…?

Dru­ży­na marzeń, wszy­scy są już w zie­mi. 

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

„Czy­taj”.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

To może napi­szę za młod­sze rocz­ni­ki (są teraz bar­dzo zaję­ci pisa­niem dwu­dzie­stu ksią­żek rocz­nie): „Wol­ność” – czy­li nie trze­ba trzy­mać się for­my, jakie to wygod­ne, gdy się for­my nie chcia­ło nawet liznąć. „Rów­ność” – bo moż­na wyma­zy­wać i nad­pi­sy­wać, mając wszyst­ko w tyle. „Bra­ter­stwo” – bo w szta­fe­cie nie­do­czy­ta­nych, nie­do­prze­ży­tych, ale napa­lo­nych na druk – raź­niej; miło jest w szat­ni pokle­pać się po rachi­tycz­nych ramion­kach. Tym­cza­sem lite­ra­tu­ra jest samot­nicz­ką, jest mara­ton­ką, nie szta­fe­cist­ką. 

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Trze­ba by spy­tać ludzi.