Wyzwanie dla czytelnika

Wska­za­nie: Euge­niusz TKACZYSZYN-DYCKI Pio­sen­ka o zależ­no­ściach i uza­leż­nie­niach

Pio­sen­ka o zależ­no­ściach i uza­leż­nie­niach Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go. Trud­no nawet mówić o świa­do­mym wybo­rze – ta książ­ka sama wybie­ra sobie czy­tel­ni­ków. Sia­da gdzieś z tyłu i nie pusz­cza. Potem nie chce się, żeby pusz­cza­ła, choć mogła­by to uczy­nić. Taka rela­cja.

W tytu­le jed­nej ze swo­ich ksią­żek Dyc­ki zrów­nał poezję z miej­scem na zie­mi. Sko­ja­rze­nie traf­nie odda­je isto­tę pro­jek­tu, któ­ry zmie­rza ku temu, aby uza­sad­nić wła­sne ist­nie­nie, i czy­ni to w świe­cie pozba­wio­nym kon­tu­rów i racji sank­cjo­nu­ją­cych cokol­wiek. Skąd­inąd moż­na w przy­pad­ku tego poety mówić o pro­jek­cie egzy­sten­cjal­nym. Ale nie jest to koniecz­ne. Bo rów­nie dobrze da się powie­dzieć, że język poetyc­ki nie dora­sta do egzy­sten­cji, a zara­zem ją prze­kra­cza.

Takim para­dok­sem żywi się wła­śnie poezja Dyc­kie­go: niby-meta­fi­zycz­na, niby-iro­nicz­na, niby-życio­wa, a prze­cież w koń­cu nie dają­ca się z niczym porów­nać. To tak­że swe­go rodza­ju wyzwa­nie dla czy­tel­ni­ka. Ale czym była­by poezja bez takich wyzwań?