Żeby potwór pojawił się na pierwszej stronie

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem, czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

W tak naszki­co­wa­nym porów­na­niu naj­ła­twiej było­by mi powie­dzieć, że jest cia­łem, czę­ścią mnie. Czy­tam od zawsze – cho­ciaż z róż­nym natę­że­niem. Moż­li­we, że to cho­ro­ba dzie­dzicz­na albo muta­cja. Nie wyobra­żam sobie jed­nak sie­bie bez niej. Przy­po­mi­na o swo­im ist­nie­niu dość czę­sto. Jest tro­chę jak sty­mu­la­tor ser­ca, któ­ry stał się czę­ścią mnie – zda­rza się o nim zapo­mi­nać, ale on tam nie­prze­rwa­nie dzia­ła, nie­prze­rwa­nie wpły­wa na moje życie.

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­cił­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

Piszę wła­śnie opo­wia­da­nie o psie, któ­re­go życio­rys pokry­wa się w dużej mie­rze z życio­ry­sem psa mojej bab­ci. Jest to jed­no­cze­śnie zupeł­nie inny pies. Życie tam­te­go przy­pa­dło na koniec XX wie­ku. To był dobry pies.

Czy myśla­łeś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Daw­no temu wyda­wa­ło mi się, że mogę to robić. Dzi­siaj uwa­żam, że jestem na to za mały.

Gdy­byś miał wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…? 

Któ­ryś z zespo­łów: The Stubs, Nan­ga, Robo­drom lub Mid­som­mer. Zale­ży do któ­re­go tek­stu.

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

Żeby potwór poja­wił się na pierw­szej stro­nie. Nie zawsze mi się uda­je wpro­wa­dzać ją w życie.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

Wol­ność – poj­mo­wa­na na róż­ne spo­so­by. Cza­sa­mi lite­ra­ci piszą o niej, cza­sa­mi szu­ka­ją jej dla sie­bie. Dla czy­tel­ni­ka i pro­za, i poezja mogą być uciecz­ką od znie­wo­le­nia poprzez prze­bu­do­wy­wa­nie spo­so­bu myśle­nia o rze­czy­wi­sto­ści lub szu­ka­nie sobie miej­sca w świe­cie wyobra­żo­nym. I to zapew­ne nie jest zamknię­ta lista moż­li­wo­ści.

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Przy­czyn jest wie­le. I pew­nie leżą po obu stro­nach – tak czy­tel­ni­ków, jak i samych tek­stów lite­rac­kich. Trze­ba się temu przyj­rzeć. Pod­rą­żyć. Może przyj­dzie jesz­cze do tego tema­tu wró­cić.