21 wierszy miłosnych

I

Gdzie tyl­ko w tym mie­ście na ekra­nach migo­czą
por­no­gra­fia, wam­pi­ry z scien­ce-fic­tion,
udrę­cze­ni najem­ni­cy gną­cy się pod batem,
my też musi­my iść… jak­by­śmy po pro­stu szły
przez roz­mo­kłe śmie­ci, bru­ko­we krzyw­dy
naszych wła­snych dziel­nic.
Uchwyć­my swo­je życia nie­roz­dziel­nie
od tych prze­gni­łych marzeń, tych pory­wów meta­lu, tych pohań­bień
i czer­wo­nej bego­nii, któ­ra groź­nie bły­ska
z okna sze­ścio­pię­tro­wej kamie­ni­cy,
albo od dłu­go­no­gich dziew­cząt, gra­ją­cych w pił­kę
na szkol­nym boisku.
Nikt nas sobie nie wyobra­ził. Chce­my żyć jak drze­wa,
syko­mo­ry, któ­re gore­ją w siar­ko­wym powie­trzu,
zna­czo­ne bli­zna­mi, a jed­nak buj­nie pącz­ku­ją,
o zwie­rzę­cej namięt­no­ści z korze­nia­mi w mie­ście.

II

Budzę się w two­im łóż­ku. Wiem, że śni­łam.
Dużo wcze­śniej budzik ode­rwał nas od sie­bie,
sie­dzisz przy biur­ku już parę godzin. Pamię­tam, co mi się śni­ło:
nasza zna­jo­ma poet­ka wcho­dzi do moje­go poko­ju,
gdzie spę­dzi­łam kil­ka dni, pisząc.
Szki­ce, ołów­ki, wier­sze leżą roz­rzu­co­ne,
a ja chcę jej poka­zać jeden wiersz,
któ­ry jest moim wier­szem życia. Ale się waham
i budzę. Obu­dzi­łaś mnie,
cału­jąc moje wło­sy. – Śni­ło mi się, że jesteś wier­szem –
mówię – wier­szem, któ­ry chcia­łam komuś poka­zać…
Śmie­ję się i znów zapa­dam w sen
o żądzy poka­za­nia cię wszyst­kim kocha­nym,
poru­sza­nia się razem, otwar­cie
w cią­że­niu ziem­skim, co nie jest pro­ste
i zno­si piór­ko tra­wy spo­ro w dół we wzno­szą­cym powie­wie.

IX

Mil­czysz dzi­siaj jak staw, w któ­rym żyją zato­pio­ne przed­mio­ty.
Chcę je pod­nieść, otrzą­snąć z wody i wynieść na słoń­ce.
Widzę tam nie wła­sną twarz, ale inne twa­rze,
nawet two­ją twarz w innym wie­ku.
Wszyst­ko, co tam zgi­nę­ło, jest potrzeb­ne nam obu –
zega­rek ze sta­re­go zło­ta, roz­ma­za­ny wykres gorącz­ki,
klucz… Nawet muł i kamy­ki z dna
zasłu­gu­ją na prze­błysk roz­po­zna­nia. Boję się tego mil­cze­nia,
nie­wy­ar­ty­ku­ło­wa­ne­go życia. Cze­kam
na wiatr, żeby choć raz łagod­nie otwo­rzył
kar­tę wody i poka­zał, co mogę zro­bić
dla cie­bie, dzię­ki któ­rej nie­na­zy­wal­ne czę­sto
dawa­ło się nazwać innym, nawet mnie.

X

Two­ja suka, łagod­na i nie­win­na, prze­sy­pia
nasze krzy­ki, nasze szep­ta­ne intry­gi o świ­cie,
nasze tele­fo­ny. Wie – cóż może wie­dzieć?
Kie­dy, po ludz­ku zaro­zu­mia­ła, myślę, że czy­tam
w jej oczach, znaj­du­ję tam tyl­ko wła­sne zwie­rzę­ce myśli:
że stwo­rze­nia muszą się odna­leźć dla pocie­chy cia­ła,
że gło­sy umy­słu prze­ni­ka­ją mię­śnie
głę­biej, niż cięż­ki mózg był­by w sta­nie prze­wi­dzieć,
że noce na pla­ne­cie sta­ją się zim­ne
dla uczest­ni­ków tej samej wypra­wy, któ­rzy chcą czuć dotyk
jed­ne­go stwo­rze­nia-wędrow­ca do same­go koń­ca;
że bez czu­ło­ści jeste­śmy w pie­kle.

XX

Ta roz­mo­wa, na któ­rej kra­wę­dzi
zawsze się zatrzy­my­wa­ły­śmy, gra mi w gło­wie,
rze­ka Hud­son drży nocą w świa­tłach New Jer­sey
– woda jak ściek, ale odbi­ja cza­sa­mi
nawet księ­życ –
i roz­po­zna­ję kobie­tę,
któ­rą kocha­łam, toną­cą w sekre­tach, ze stra­chem wokół gar­dła
duszą­cym ją jak wło­sy. To z nią
pró­bo­wa­łam roz­ma­wiać; jej zra­nio­na, wyra­zi­sta twarz
odwra­ca się w bólu, wcią­ga ją głę­biej,
gdzie mnie nie sły­szy,
a wkrót­ce zro­zu­miem, że mówi­łam do wła­sne­go ser­ca.