baw się

zawsze na północ

słab­si zawsze odcho­dzą na pół­noc. zosta­je
po nich żon­kil w gar­nusz­ku wody, wychwy­co­ny
ruch warg na tele­dy­sku: misty­cy i psy,
zosta­je sło­wo – jad uszla­chet­nio­ny. nie
wiem nic o powro­tach. o śnie­gu – tyle,

co trze­ba – jest powta­rzal­ny, spa­la się
i boli. to było jede­na­ście lat temu,
w stycz­niu – tak przy­po­mi­na się daty,
rocz­ni­ce zasy­pa­ne lawi­ną mosięż­nych
iskier – tak prze­waż­nie wyglą­da

począ­tek. pamię­tasz? ste­ryl­ne gabi­ne­ty,
gdzie świa­tło łączy umysł i spoj­rze­nie
w jed­ną wspa­nia­łą unię – okru­cień­stwo,
wie­że z głę­bo­ko żło­bio­ne­go mię­sa, bo wła­śnie ten rodzaj
bry­ły i mate­ria­łu sto­su­je samot­ność – mistrzy­ni

prac wewnętrz­nych. to nara­sta­nie
sub­stan­cji i przy­no­sze­nie jej ulgi,
poda­wa­nie pokar­mu przez nie­ty­po­we
otwo­ry – prze­wle­kłe ope­ra­cje na wszyst­kim tym,
co posia­da zna­cze­nie i cia­ło – to trwa od zawsze,

bólu, twój taniec jest rzeź­bą

siedem lat

mgła o zapa­chu tam­tych sied­miu lat,
krysz­ta­ły – skrzy­dła zmę­czo­nych bogów. według
nie­któ­rych legend nie żyli­śmy nigdy,
nigdy nie było spa­la­nia, two­ich
i moich cie­ni, gdy zani­ka­ły, żar­li­wie połą­czo­ne
w zmierz­chu. kobie­ty szły
i zamie­nia­ły się w pta­ki, bez­bo­le­sny
był upływ cza­su, pło­wie­nie barw,
choć tyle razy mówi­łem – ist­nie­ją.
teraz grze­ba­nie w odpa­dach. mrok
teraz. małe, zzięb­nię­te dzie­ci,
gdy wycią­ga­ją z wody nasze
ubra­nia, przy­no­szą tam­te pamiąt­ki,
bo śmierć była wyspą. pły­nę­li­śmy do niej co rok,
każ­dej nocy na lżej­szym okrę­cie

obraz tamtego lata

van gogh, kie­dy był smut­ny, malo­wał
tur­bu­len­cje. ukry­wa­ły się w jego kolej­nych kwia­tach
i pra­cow­niach, uno­szo­ne w pamię­ci i tam pod­da­ne
zuży­ciu, podar­te. oddech naj­droż­szej kobie­ty
jak trze­po­ta­nie piły spa­li­no­wej w ikrze – jezio­ra
wyłu­ski­wa­ne z zie­mi i oglą­da­ne
w powie­trzu, jak skrzy­dła. tak żył
świat. tak olśnie­wał. zama­wiał
lód i mię­so, bo przy­ło­żo­ne do warg
uda­wa­ły ogień, a wobec ognia zawsze mówi­li­śmy
praw­dę. potem nad­szedł mój czas,
mój księ­życ. oddech – zwie­rzę­cy pył
roz­sy­pa­ny na łąkach wśród gło­gu – szy­na,
a może cia­ło wpa­da­ją­ce w czerń. obraz
tam­te­go lata – mar­twe pta­ki w locie,
tech­ni­ka – wła­sna, osad krwi na szkle

otworzyłem sen nie mój

stru­mie­nie pyłu za mia­stecz­kiem. pył
i pola kuku­ry­dzia­ne jak­by roz­bi­ła się tutaj
kosmicz­na son­da i z niej wypa­dły fio­le­to­we
figu­ry, tar­cze, fote­le leżą­ce w tra­wie.
tu zro­zu­mia­łem, co zna­czy pro­win­cja,
ten obo­jęt­ny spazm wobec bez­kre­su,
wiatr – cień męż­czy­zny schy­lo­ny samot­nie
nad skrzyn­ką magne­tycz­nych sza­chów. nie
ma już dni, gdy bie­ga­li­śmy na cmen­tarz,
żeby kar­mić psz­czo­ły (myśle­li­śmy,
że jedzą kla­ska­nie i śpiew – pokarm,
któ­re­go zmar­li nie zdą­ży­li zabrać). a może to było
nie tak, to wszyst­ko. może zmy­śli­łem imio­na
i daty, otwo­rzy­łem sen nie mój,
na dar­mo. może psz­czo­ły to rodzaj cho­ro­by powie­trza,
umar­li – dzie­ci, któ­re jedzą śpiew

lato 1991. golden boy

histo­ria tam­te­go dnia, tam­tej ener­gii,
wbrew minio­ne­mu wzbu­dzo­nej na jeden moment. ostat­ni rok
nie­żą­da­ją­cy szep­tu – tak trze­ba, wyrzu­co­ne­go
w noc jak zaprzęg dia­błów w lapoń­skiej
baśni, ostat­ni, kie­dy żył jesz­cze
gol­den boy. tam­ten kra­jo­braz: pył wiru­ją­cy w smu­gach
kine­ma­to­gra­fów, tra­wy – podłuż­ne sale
dla tych, któ­rzy zbyt dłu­go myśle­li

o wczo­raj – iskry lecą­ce w ciem­ność
jak­by to tesla złą­czył w spa­rzo­nych rękach
prze­wo­dy nie­ba i zie­mi. tak wła­śnie było.
tak było. pod­ziem­ne pola, gdzie śle­pe
pta­ki wypi­ja­ły kru­szec zatknię­ty
w żyłach, lek­ko pły­nę­ły okrę­ty,
a miłość to był ten bla­dy, nie­uchwyt­ny
blask – zwia­stun gier zwy­rod­nia­łych

i stra­ty prze­wle­kłej. być może wiszą jesz­cze wesel­ne lam­pio­ny
na brze­gach tam­tej rze­ki, może lśni jesz­cze
w desz­czu tam­ten oddech. milio­ny dat
i twa­rzy (jed­no pyta­nie – tęsk­ni­łaś?
i ta cudow­na odpo­wiedź – tak), gdy powra­ca­ją po latach,
zawsze po latach: dzie­ci
zanu­rza­ją­ce ręce w obrę­czach ziół,
zmą­co­nej wodzie sadza­wek na blo­ko­wi­sku,

mali widzo­wie w kolej­kach do kina,
każ­dy ich gest, któ­ry wte­dy znik­nął,
prze­padł tak nagle jak­by odpa­ro­wał,
teraz też wra­ca, naci­ska powie­trze,
a ono odpo­wia­da cichym otu­le­niem: szep­tu, kształ­tu
i cza­su, bo wszyst­ko jest zno­wu
w ener­gii, jest w mocy życia – posia­da żar
i pręd­kość, mio­ta się, upły­wa

cały w piórach

seti pierw­szy umie­rał zimą,
pod nie­bem cichym jak żar­na leżą­ce
w trzci­nach. obsy­dia­no­we języ­ki sióstr i kocha­nek
wciąż pra­co­wa­ły dla nie­go, lecz jak­by lżej,
pęka­ły bez­pow­rot­nie w lawi­nach gwiazd,
już wte­dy roz­ło­żo­nych, podar­tych. zapa­dał
wie­czór. zbu­dzisz się pośród odmień­ców,
galak­tyk, w stru­mie­niu pia­ny jak zagu­bio­ny kasz­ta­nek,
nagi jak świ­nia w osma­lo­nej łodzi – tak przy­rze­ka­ły dzie­ci,
sędzio­wie spraw i gło­sów przy­by­wa­ją­cych
z dale­ka, śle­pi posłań­cy. tak wła­śnie
było. wła­śnie tam­ten wie­czór.
tam­ten układ rąk, tam­ten układ rze­czy.
seti umar­ły, ale cały w pió­rach.
cię­cie. i cisza w cię­ciu.
cel był dokład­ny. gra była odwiecz­na