Bezbronna kreska

Zna­cie dobrze ten obra­zek z kre­skó­wek i naj­lep­szych fil­mów trze­ciej kate­go­rii: boha­ter pły­ną­cy środ­kiem wiel­kiej rze­ki na łód­ce, tra­twie, albo ucze­pio­ny kawał­ka pnia, spo­strze­ga nagle, że hory­zont się ury­wa, że łagod­nie wzma­ga się szum opa­da­ją­cej z wyso­ko­ści wody, rze­ka jest zbyt głę­bo­ka, by wryć się dłoń­mi w dno, więc nasz zają­czek, kow­boj czy uczest­nik fami­lij­ne­go pik­ni­ku zaczy­na despe­rac­ko wio­sło­wać w stro­nę brze­gu, prze­ga­nia wodę za sie­bie, ale woda jak na złość mięk­ka, śli­ska, wod­ni­sta, szum się wzma­ga i mie­sza z szu­mem krwi ude­rza­ją­cej do skro­ni, nasz boha­ter wie już, że nie zdą­ży, w ostat­niej chwi­li godzi się na wodo­spad, nie liczy na wie­le, ale jed­nak poja­wia się w nim wątła nadzie­ja, że upa­dek będzie bez­bo­le­sny, że pogrą­ży się w czar­nej toni z płu­ca­mi peł­ny­mi powie­trza i po nie­dłu­gim cza­sie wynu­rzy, dry­fu­jąc ku zie­lo­nym zako­lom. A co jeśli boha­ter jest sam sobie pnia­kiem, wodo­spa­dem i rze­ką? Co jeśli jedy­ny wodo­spad, jaki zna, bur­czy mu teraz w żołąd­ku, gdy sie­dzi na pero­nie i sły­szy nara­sta­ją­cy szum tłu­mu i metra linii G, pcha­ją­ce­go przed sobą kil­ka nie­wi­dzial­nych wago­nów stę­chli­zny?

– Czy to jest jakaś alu­zja do Male­wi­cza? – zapy­ta­ła gło­sem przy­po­mi­na­ją­cym tasiem­kę.
– Tak – odpo­wie­dzia­łem odru­cho­wo – to taka waria­cja pol­skiej artyst­ki na temat Czar­ne­go kwa­dra­tu, dosyć bez­li­to­sna, ale dow­cip­na, tak mi się wyda­je, w każ­dym razie świet­nie pasu­je na okład­kę mojej książ­ki.
– To two­ja książ­ka? – tasiem­ka zafa­lo­wa­ła w powie­trzu.
Dopie­ro teraz odwró­ci­łem się w jej stro­nę i zeska­no­wa­łem w spo­ko­ju jej twarz z czu­ło­ścią i pre­cy­zją dło­ni nie­wi­do­me­go. Mia­ła dwa­dzie­ścia parę lat, oczy tak inten­syw­nie nie­bie­skie, że gdy­bym zoba­czył je w fil­mie, na obra­zie lub zdję­ciu, uznał­bym je za szczyt kiczu, ruda­we brwi, wyso­kie czo­ło, nos lek­ko zadar­ty z dziur­ka­mi tak mały­mi, że nie mogą słu­żyć do oddy­cha­nia, są po pro­stu, by być i cie­szyć, i śmie­szyć, dłu­gie wło­sy w kolo­rze maka­ro­nu (jed­no jaj­ko na kilo­gram mąki), spię­te nie­dba­le w samu­raj­ski kok, i bla­dą skó­rę, jak piasz­czy­sty pej­zaż poprze­ci­na­ny rze­ka­mi i rze­czuł­ka­mi żył.
–Tak, wier­sze…
To zawsze brzmi nie­zręcz­nie, jak­by się czło­wiek przy­zna­wał do jakieś wsty­dli­wej cho­ro­by.
– Wspa­nia­le, gra­tu­lu­ję. Mogę zer­k­nąć?
– Jasne.

Pozna­łem parę dni temu akto­ra, nazy­wa się Ste­ve, grał nie­wiel­ką rolę w Ska­za­nych na Shaw­shank, pod­wo­żąc mnie na lot­ni­sko, kazał mi czy­tać na głos. „Czy­taj po angiel­sku – mówił – nie pozwól niko­mu robić tego za sie­bie, bo spie­przy spra­wę, czy­taj sam, będziesz miał lep­szy kon­takt z publicz­no­ścią”. Naj­bar­dziej inte­re­so­wa­ła go wymo­wa sło­wa „copu­la­tion”. „Włóż w nie wię­cej ener­gii – naci­skał. Czy było to zwy­kłe, tech­nicz­ne pie­prze­nie, czy mia­łeś z tego cho­ciaż tro­chę fraj­dy? Jeśli mia­łeś, daj mi to poczuć. No, jesz­cze raz, tro­chę sil­niej i z więk­szą wibra­cją w gło­sie!”. Dopie­ro w oko­li­cach lot­ni­ska zorien­to­wa­łem się, że Ste­ve chciał mnie prze­le­cieć.

Szli­śmy ponad pół godzi­ny, lecz w oko­li­cy nie było żad­nych fast foodów. Zapo­mnia­łem, że jeste­śmy w Upper East Side, gdzie o śmie­cio­wym żar­ciu moż­na tyl­ko poma­rzyć. Mija­li­śmy dzie­siąt­ki posęp­nych kamie­nic z tysią­ca­mi szczę­śli­wych męż­czyzn i kobiet w środ­ku, i wypie­lę­gno­wa­nych psów, a na par­te­rze każ­dej z nich czu­wał por­tier, dobro­dusz­ny jak kon­duk­tor kolej­ki wąsko­to­ro­wej w weso­łym mia­stecz­ku gdzieś na połu­dniu Włoch.
Wresz­cie spo­mię­dzy rusz­to­wań wyło­ni­ła się knajp­ka, wło­ska zresz­tą, o wdzięcz­nej nazwie Gio­co. Kie­row­nik sali zapro­po­no­wał nam jedy­ny wol­ny sto­lik, tuż przy oknie. Bia­łe obru­sy, świe­ce, lek­ki jazz jak gaz roz­we­se­la­ją­cy, pogwar klien­te­li, ciche pobrzę­ki­wa­nie sztuć­ców i taniec kel­ne­rów, ule­pio­nych z lizu­so­stwa i aser­tyw­no­ści w pro­por­cji trzy do jed­ne­go.

– Kli­mat jak z Woody’ego Alle­na – rzu­ci­łem.
– Nie znam Woody’ego Alle­na – odpo­wie­dzia­ła Megan z miną tak naiw­ną, że byłem skłon­ny jej uwie­rzyć.
Otwo­rzy­łem menu, zaczą­łem czy­tać i… mój wzrok pogrą­żył się w czar­nej toni jezio­ra, na dnie któ­re­go tkwi­ły zato­pio­ne cmen­ta­rze, kiku­ty drzew, wra­ki stat­ków, topiel­cy z czasz­ka­mi zamiesz­ka­ły­mi przez węgo­rze, nie­na­ro­dzo­ne dzie­ci zaplą­ta­ne w sie­ci. Gdzie łoso­sie ze szpi­na­kiem na grzbie­cie i komik­so­wą chmur­ką przy pysku, a w każ­dej chmur­ce napis: „100 $”. Naj­tań­sze danie kosz­to­wa­ło sie­dem­dzie­siąt. Ale za póź­no już było na tek­sty w rodza­ju: „Nie podo­ba mi się muzy­ka, poszu­kaj­my cze­goś bar­dziej wytwor­ne­go”. W grę wcho­dzi­ło tyl­ko zamó­wie­nie sobie wody mine­ral­nej, a jej co tam już chce. Choć i ten plan miał wady. „Nie rób obcia­chu, sta­ry” – powie­dzia­łem do sie­bie i z trza­skiem zamkną­łem menu. W tej sekun­dzie poja­wił się kel­ner.
– Czy już wybra­łaś? – pytam, a ser­ce wali mi jak młot, jak mło­tek aukcyj­ny.

Mam jed­ną strasz­ną przy­pa­dłość: lubię auto­ma­ty do gry. Znam dokład­nie mecha­nizm ich dzia­ła­nia i wiem, że na dłuż­szą metę nie dają szans, bo to nie gra, a pro­gram, nie loso­wa­nie, lecz paro­dia prze­zna­cze­nia. Że wynik nie ma nic wspól­ne­go z wiru­ją­cy­mi na ekra­nie owo­ca­mi, z pry­mi­tyw­ny­mi dźwię­ka­mi gwał­cą­cy­mi zmy­sły. I cho­ciaż pogo­dzi­łem się z fak­tem, że gram dla samych emo­cji, że pła­cę za napię­cie, za cie­ka­wość, za ból, to od cza­su do cza­su poja­wia się we mnie typo­wa dla hazar­dzi­stów nadzie­ja, nie­za­leż­nie od tego, czy ich hazard to gra na auto­ma­tach, malar­stwo, muzy­ka, lite­ra­tu­ra lub życie, nadzie­ja – że pew­ne­go dnia maszy­na im odda, przy­naj­mniej nie­wiel­ką część tego, co prze­gra­li przez lata. Ktoś powie – kup sobie maszy­nę, wstaw ją do domu, będziesz miał kupę zaba­wy i pew­ną wygra­ną każ­de­go mie­sią­ca. Ale będzie to rada czło­wie­ka nie­mą­dre­go. Maszy­na musi być przy­pad­ko­wa, napo­tka­na w skle­pie spo­żyw­czym, hote­lu albo na dwor­cu. Pod­nie­ca­ją­ce jest, że tylu pró­bo­wa­ło, ale to wła­śnie ty zgar­ną­łeś ich kasę.

– Mam ocho­tę na te rolad­ki jagnię­ce z bro­ku­ła­mi, sosem kur­ko­wym i gril­lo­wa­nym ziem­nia­cza­nym purée.
– OK, to ja wezmę to samo.
– Coś do picia? – zapy­tał kel­ner. – Mamy dosko­na­łe czer­wo­ne wino, dopie­ro od dziś w ofer­cie.
Megan przy­zwa­la­ją­co ski­nę­ła gło­wą.
– A dla pana?
– Tak, tak, też chęt­nie spró­bu­ję – odpo­wie­dzia­łem z ner­wo­wym pochrzą­ki­wa­niem. – To teraz będziesz mówić o sobie, a ja będę słu­chał – zwró­ci­łem się do Megan z piesz­czo­tli­wą apo­dyk­tycz­no­ścią.
– A co chciał­byś wie­dzieć? – odpar­ła w taki spo­sób, że zaczą­łem się zasta­na­wiać, czy chciał­bym wie­dzieć cokol­wiek.
– Jakie było naj­bar­dziej sza­lo­ne wyda­rze­nie w two­im życiu?
– Nie wiem… – zamy­śli­ła się, spusz­cza­jąc wzrok, a zaraz potem jej źre­ni­ce zapa­li­ły się od świec. – Spo­ty­ka­łam się z chło­pa­kiem – to było parę lat temu – któ­ry stu­dio­wał na wydzia­le sztu­ki w tej samej uczel­ni co ja, w Cor­nell, i w cią­gu tygo­dnia stał się innym czło­wie­kiem, kom­plet­nie zwa­rio­wał, zda­wa­ło mu się, że jest wiel­kim mala­rzem, że malu­je na zamó­wie­nie milio­ne­rów, przez wie­le dni nie zmru­żył oka, nie mył się, nie jadł, chlał whi­sky i machał te swo­je boho­ma­zy, któ­re były jaki­miś jego… fan­ta­zja­mi na mój temat. Liczył się z moim zda­niem, dla­te­go bez prze­rwy pytał, co myślę o jego płót­nach, mówi­łam, że ich nie czu­ję, że są pre­ten­sjo­nal­ne, wtór­ne. Pew­ne­go dnia przy­je­cha­ła jego mat­ka, zanie­po­ko­jo­na fak­tem, że syn od mie­sią­ca nie odbie­ra tele­fo­nu. Nikt nie otwie­rał, więc spro­wa­dzi­ła poli­cję. Micha­el leżał podob­no na pod­ło­dze zakrwa­wio­ny i powy­gi­na­ny jak sta­ra tub­ka po far­bie. Cza­sa­mi mam do sie­bie pre­ten­sję, że nie chwa­li­łam jego obra­zów. Lecz było­by to nie­szcze­re. Ja napraw­dę ich nie czu­łam.

Potrze­bo­wa­łem kil­ku chwil, żeby zma­zać z twa­rzy zdzi­wie­nie.
– To się zda­rzy­ło napraw­dę? – spy­ta­łem z nad­zwy­czaj uda­ną obo­jęt­no­ścią.
– Pew­nie, że nie. Ale przy­znaj, że zabrzmia­ło nie­źle – zaśmia­ła się z pierw­szym kęsem jagnię­ci­ny w ustach.
Dopie­ro teraz dostrze­głem, jak się dla mnie zro­bi­ła, mia­ła na sobie asce­tycz­ną czar­ną bluz­kę skro­jo­ną w kwa­drat, na szyi ser­dusz­ko od Tiffany’ego, będą­ce w isto­cie anty­ser­dusz­kiem – kawał­kiem meta­lu podob­nym do blach, na jakie w dzie­ciń­stwie łowi­łem szczu­pa­ki, a jej bla­dy make-up gryzł się z czer­wo­nym błysz­czy­kiem jak Uma Thur­man z Tra­vol­tą w sce­nach, któ­rych nie poka­za­no w fil­mie.

Tak­sów­ka wio­zła nas środ­kiem Cen­tral Par­ku, by dobiw­szy do Ósmej, skrę­cić w lewo w kie­run­ku Chel­sea.
Co tu owi­jać w baweł­nę, poto­czy­ło się jak w hol­ly­wo­odz­kim sza­blo­nie nr 126, prze­cho­wy­wa­nym w szu­fla­dzie ozna­czo­nej „NAN”, od Nagły Atak Namięt­no­ści. Mój twór­czy wkład pole­gał tyl­ko na tym, że jej nie zerżną­łem ku obu­rze­niu kie­row­cy, ale doty­ka­łem tak, jak­bym się bał, że mogę ją uszko­dzić. Jecha­li­śmy coraz gwał­tow­niej w dół Man­hat­ta­nu, prze­su­wa­łem pal­cem po cie­kło­kry­sta­licz­nej skó­rze Megan i prze­no­si­li­śmy się z jed­nej czę­ści mia­sta do innej, cen­ty­me­tro­wi jej cia­ła odpo­wia­dał kilo­metr asfal­tu, zie­lo­ne, czer­wo­ne, znów czer­wo­ne, ale jed­nak zde­cy­do­wa­nie czę­ściej zie­lo­ne, GPS dzia­łał spraw­niej, gdy czu­łem w ustach bate­rię jej języ­ka, tak­sów­karz korzy­stał z naszej nie­uwa­gi, okrą­ża­jąc natręt­nie dwa łagod­ne wznie­sie­nia, a potem jeż­dżąc wiecz­ność boka­mi Times Squ­are, jak­by chciał nas uchro­nić przed nagłą eks­plo­zją neo­nów.
Uczci­wy czło­wiek, wie­dział, że lepiej dowieźć klien­tów póź­niej, ale bez­piecz­nie.

Gło­wę Megan przy­ci­ska­łem moc­no do swo­je­go ramie­nia, by zni­we­lo­wać wszyst­kie wstrzą­sy, zneu­tra­li­zo­wać dziu­ry w ame­ry­kań­skiej nawierzch­ni, dziu­ry w emo­cjach, opusz­ki moich pal­ców doty­ka­ły jej czasz­ki jak czuj­ni­ki fal mózgo­wych, spra­gnio­ne infor­ma­cji, ale też zdol­ne pro­gra­mo­wać myśli.
A potem nogi w leg­gin­sach prze­rzu­ci­łem sobie przez kola­na, moja lewa ręka sta­now­czo kon­tro­lo­wa­ła jej szy­ję, pra­wa zsu­nę­ła z wiszą­cych bez­wol­nie stóp płó­cien­ne buty i zaci­snę­ła się na drob­nej pię­cie. Gumo­wy stuk opa­da­ją­cych teni­só­wek Megan był jed­nym z naj­bar­dziej pod­nie­ca­ją­cych dźwię­ków, jakie sły­sza­łem w życiu. Teraz kolej na dru­gą pie­tę, i spró­bo­wa­nie ucha, i wcią­gnię­cie nie­biań­sko dłu­giej kre­ski z jej szyi, i zbie­ra­nie usta­mi i nosem ostat­nich resz­tek bia­łe­go, roz­sy­pa­nych w zagłę­bie­niach oboj­czy­ków i niżej. Lecz w tym momen­cie czer­wo­ne, zwal­nia­my, ale zanim doje­dzie­my do przej­ścia, znów się zapa­li zie­lo­ne, a póź­niej to już praw­dzi­wa zie­lo­na fala. Z pięt prze­rzu­cam się na kost­ki, robię wokół nich kil­ka kółek jak wokół ron­da, aż wresz­cie tra­fiam na maleń­ką chrząst­kę, któ­ra bawi się ze mną w ber­ka. Zała­sko­ta­ło to Megan albo roz­śmie­szy­ło, bo nagle odsło­ni­ła wybie­lo­ne zęby, a jeden z nich otarł się o mój, i suchy dreszcz prze­szedł mi wzdłuż krę­go­słu­pa. Kost­ka dzia­ła­ła jak joy­stick, krę­cę w pra­wo – tak­sów­ka skrę­ca w pra­wo, krę­cę w górę – przy­spie­sza.
Skó­ra na tyl­nym sie­dze­niu była czar­na i zim­na, skó­ra Megan – bla­da i coraz goręt­sza. Ale w mia­rę, jak roz­grze­wa­li­śmy fote­le, woń naszej skó­ry prze­ni­ka­ła się z ich kurew­skim zapa­chem.
Pal­com poświę­ci­łem chy­ba naj­wię­cej uwa­gi. Naj­pierw je poli­czy­łem, przy­trzy­mu­jąc każ­dy z osob­na przez parę sekund, po czym spraw­dzi­łem, czy nie są ze sobą zro­śnię­te. Nie były. Nie wie­dzia­łem, czy więk­szą fraj­dę spra­wia­ją mi paznok­cie, czy mięk­kie spody. Zgi­na­łem pal­ce deli­kat­nie to w jed­ną, to w dru­gą stro­nę, a na koniec zamkną­łem wszyst­kie w dło­ni jak drob­nia­ki.

Zapła­ci­łem za kurs i gdy tyl­ko wysie­dli­śmy, nasze roz­grza­ne miej­sca zaję­ła para wychu­dzo­nych trans­ów w latek­so­wych maj­tach i jaskra­wo­ró­żo­wych peru­kach.
– Klub, któ­ry chcę ci poka­zać, jest bar­dzo sas­sy – wyja­śnia­ła Megan tonem nauczy­ciel­ki. – Nor­mal­nie dzwo­ni się tam kil­ka dni wcze­śniej, a oni wpi­su­ją cię na listę. Nas oczy­wi­ście na liście nie ma i trze­ba coś wymy­ślić, żeby­śmy się na niej zna­leź­li. Zacze­kaj tu na mnie – powie­dzia­ła, a ja poczu­łem się, jak­bym był jej nie­peł­no­spraw­nym umy­sło­wo bra­tem, któ­re­go nie ma z kim zosta­wić, idąc na impre­zę.
Kątem oka widzia­łem, jak miz­drzy się do bram­ka­rza, jak usy­pia jego czuj­ność, by nie­spo­dzie­wa­nie strze­lić mu gola mię­dzy noga­mi, bez więk­sze­go wysił­ku, wła­ści­wie od nie­chce­nia; co za wir­tu­oze­ria i co za kom­pro­mi­ta­cja dla bram­ka­rza: prze­pu­ścić taką szma­tę.
Knaj­pa wyglą­da­ła jak gigan­tycz­na ćma i kli­ma­tem przy­po­mi­na­ła palar­nię opium. Z sufi­tu zwi­sa­ły czar­ne kwa­dra­to­we płach­ty z pół­prze­źro­czy­stej tka­ni­ny, dzie­ląc salę na coś w rodza­ju bok­sów. Nie było wol­nych fote­li, więc zaję­li­śmy przy­czó­łek naprze­ciw­ko baru, ide­al­ny do obser­wa­cji ludzi i dyna­micz­ne­go picia. Ale też do bycia na wido­ku, co – jak sądzę – mia­ło dla Megan nie­ma­łe zna­cze­nie.
– Spójrz, jak się tu wszy­scy wożą, uda­ją arty­stów albo przy­naj­mniej wpły­wo­wych biz­nes­me­nów, szu­ka­ją kon­tak­tów. Ty, nawia­sem mówiąc, też dziś wyglą­dasz bar­dziej na finan­si­stę niż poetę. Co mi się nawet podo­ba – doda­ła, aby nie­co zła­go­dzić swo­ją zło­śli­wość. – Ta Mulat­ka ma na sobie buty za parę tysię­cy.
– Któ­ra, ta z tył­kiem w ser­dusz­ko?
– Podo­ba ci się… – bar­dziej stwier­dzi­ła, niż zapy­ta­ła. – Ja nie jestem zazdro­sna, zazdrość to bar­dzo (infan­tyl­nie prze­dłu­żo­ne „a”) brzyd­ka cecha.
Bar­man był wysty­li­zo­wa­ny na cza­sy pro­hi­bi­cji, sta­ro­świec­kie wyglan­co­wa­ne pan­to­fle, przy­krót­kie sztruk­sy, bury weł­nia­ny swe­ter i szel­ki. Nawo­sko­wa­ny fryz. Popro­si­łem o dwa sho­ty czy­stej wód­ki, a on zro­bił minę, jak­by wdep­nął w gów­no i oglą­dał teraz swo­ją pode­szwę.
– Nie ser­wu­je­my wód­ki w sho­tach.
– Dla­cze­go nie?
– Bo takie mamy zasa­dy – uciął roz­mo­wę i zaczął obsłu­gi­wać Mulat­kę.
Wró­ci­łem do Megan z pusty­mi ręka­mi i opo­wie­dzia­łem o panu­ją­cych w tym loka­lu zasa­dach. A wte­dy ona pode­szła do bar­ma­na, obję­ła go za szy­ję, jak­by odkap­slo­wy­wa­ła stu­li­tro­we piwo, i dłuż­szą chwi­lę szep­ta­ła mu coś do ucha. Gdy tyl­ko skoń­czy­ła, koleś się­gnął po butel­kę Smir­nof­fa, pod­rzu­cił ją na tyle wyso­ko, że zdą­ży­ła wyko­nać w powie­trzu dwa peł­ne obro­ty, po czym pew­nym ruchem napeł­nił kie­lisz­ki, i poka­zał mi dwa pal­ce w geście odwró­co­nej
wik­to­rii.
– Co mu powie­dzia­łaś?
– Praw­dę. Że jesteś naj­waż­niej­szą oso­bą w tym loka­lu. Bar­dzo zna­nym pisa­rzem.
Nie mogłem uwie­rzyć, że taki tekst wystar­czył, byśmy do czwar­tej nad ranem pili już tyl­ko sho­ty.

Ostat­ni wspól­ny wie­czór miał być rewer­sem pierw­sze­go. Zamiast wykwint­nej restau­ra­cji na gór­nym Man­hat­ta­nie – pol­ski Rycerz na Gre­en­po­in­cie, ser­wu­ją­cy „dania domo­we tanio i smacz­nie”, zamiast psy­cho­de­licz­ne­go klu­bu z selek­cją – spe­lun­ka z nacho­sa­mi i moż­li­wo­ścią tań­cze­nia do Cze­sła­wa Nie­me­na, Beaty Kozi­drak czy Bud­ki Sufle­ra. Zamiast poezji – wątrób­ka, zamiast archi­tek­tu­ry kon­cep­tu­al­nej – kaszan­ka i fla­ki. Prze­ciw jej nowo­jor­sko­ści – Nowy Targ, Łom­ża i Kar­tu­zy. Tuż przed spo­tka­niem wpa­dłem do świet­nie zaopa­trzo­ne­go mono­po­lu po czte­ry bute­lu­nie krup­ni­ku, tego praw­dzi­we­go mio­do­we­go z Lubli­na, w kan­cia­stym szkle, któ­ry pozni­kał z kra­jo­wych półek, by  – jak się oka­zu­je – wieść słod­ki żywot na emi­gra­cji. „Bute­lu­nie” – piszę nie tyle z czu­ło­ści dla wszel­kich alko­ho­li, ile ze wzglę­du na fak­tycz­ne roz­mia­ry fla­szek, któ­re mie­ści­ły zale­d­wie po 100 ml krze­pią­ce­go pły­nu, 10 cl po ame­ry­kań­sku, czy­li jesz­cze mniej, a kształ­tem i bar­wą przy­po­mi­na­ły wie­że kościo­ła Mariac­kie­go o wscho­dzie słoń­ca.

Megan była punk­tu­al­na, o siód­mej sta­ła przy wyj­ściu z tune­lu metra w kre­mo­wym pon­czo zapi­na­nym na duże pętel­ki, dopa­so­wa­nych dżin­sach i beżo­wych tramp­kach, obją­łem ją na powi­ta­nie i poca­ło­wa­łem w czo­ło, sub­tel­nie podzwa­nia­jąc zawar­to­ścią kie­sze­ni, fiol­ki z gumi­so­kiem roz­miesz­czo­ne mia­łem syme­trycz­nie po dwie przy każ­dym bio­drze. Ponie­waż Gre­en­po­int nie obfi­tu­je w podwór­ka i bra­my, musia­łem zaaran­żo­wać takie maleń­kie podwór­ko mię­dzy nami, z bra­ma­mi po bokach i opcją oglą­du uli­cy przez murek z ramion, w tym intym­nym zakąt­ku, patrząc zdez­o­rien­to­wa­nej Megan głę­bo­ko w oczy, otwo­rzy­łem bute­lu­nie, jed­ną z nich wło­ży­łem mojej pięk­no­ści w dłoń i, stuk­nąw­szy deli­kat­nie den­kiem o den­ko na zdro­wie, wyja­śni­łem:
– To takie pol­skie cukier­ki. Z likie­rem. Bez pole­wy.
Połkną­łem pra­lin­kę, Megan rów­nież, tyl­ko że na dwa razy.
– Prze­cież ja się tym upi­ję – skrzy­wi­ła się jak po set­ce octu.
– Nie sma­ku­je ci?
– Sma­ku­je, ale… – przy­ło­ży­ła rękę do ust, prze­łknę­ła śli­nę i wzię­ła głęb­szy oddech – nie spo­dzie­wa­łam się, że to tak parzy w gar­dło.
Dobre sobie. Jak­bym jej nie pamię­tał z naszej pierw­szej nocy, kie­dy w sno­biar­skim kur­wi­doł­ku wle­wa­ła w sie­bie sho­ta za sho­tem.
– Chodź­my – sta­ro­świec­kim unie­sie­niem łok­cia kaza­łem zła­pać się pod rękę. – Pyta­łaś mnie o pol­ską kuch­nię, dzi­siaj jej doświad­czysz. To dosłow­nie kil­ka kro­ków stąd.
– Nie wiem, czy jestem już głod­na – powie­dzia­ła prze­pra­sza­ją­cym tonem.
– Jesteś, jesteś, a jeśli nie, to będziesz – per­for­ma­tyw­na funk­cja wypo­wie­dzi, tak to się chy­ba nazy­wa­ło.

Restau­ra­cyj­ka pre­zen­to­wa­ła się prze­uro­czo, nad wej­ściem wyrych­to­wa­ny czer­wo­nym goty­kiem na czar­nym tle szyld „Rycerz”, far­ba się na nim łusz­czy­ła, co nada­wa­ło mu posmak śre­dnio­wiecz­nej auten­tycz­no­ści, w oknach cięż­kie kar­ma­zy­no­we zasło­ny jak na dwo­rze kró­lew­skim albo jak w bur­de­lu, przed drzwia­mi zaś sre­brzą­cy się świa­tła­mi uli­cy meta­lo­wy rycerz natu­ral­nych roz­mia­rów, o miecz opar­ty, pusty w środ­ku i melan­cho­lij­ny niczym bram­karz o przy­dłu­gim sta­żu. Wewnątrz już bar­dziej współ­cze­śnie, żad­nych kan­de­la­brów, sztan­da­rów, poro­ży czy her­ba­rzy, na ścia­nach wpraw­dzie kin­kie­ty, ale pro­ste, z żarów­ka­mi ener­go­osz­częd­ny­mi. Wład­cy koro­no­wa­ni, poza Miesz­kiem I, któ­ry – jak wia­do­mo – i tak był naj­faj­niej­szy, a mając numer jeden, niko­mu nie musiał nicze­go udo­wad­niać koro­ną ani inną biżu­te­rią, spo­glą­da­li posęp­nie ze ścian, nie przy­tła­cza­li jed­nak swym maje­sta­tem, jak chy­ba nikt, kto zaglą­da dru­gie­mu w talerz. Na sto­łach chu­s­tecz­ki czer­wo­ne i bia­łe, w trak­cie roz­mów o sytu­acji w kra­ju bar­dzo przy­dat­ne. W powie­trzu uno­sił się zapach kapu­sty, widać bigos robił dzi­siaj za danie dnia. W rogu na dru­gim koń­cu sali sie­dział nad piw­kiem zasę­pio­ny gru­bas, wymię­ty, ogo­rza­ły, wyraź­ną nostal­gię miał we wzro­ku. Eki­pa w ogrod­nicz­kach, roz­gosz­czo­na i zre­lak­so­wa­na – nogi sze­ro­ko, ramio­na na opar­ciach krze­seł, śmie­chy rado­sne z dra­pa­niem się w tył gło­wy – rzu­ca­ła ku nam son­du­ją­ce spoj­rze­nia.
Wzią­łem od Megan pon­czo i zawie­si­łem je, razem ze swo­ją kurt­ką, na sto­sie innych kur­tek przy drzwiach, na haczy­ku, któ­re­go czu­bek pozo­stał jesz­cze wol­ny, jak­by spe­cjal­nie dla nas. Usie­dli­śmy przy oknie, cze­ka­my, Megan mówi, bar­dziej do sie­bie niż do mnie, że bar­dzo tu miło, cze­ka­my, nikt nie przy­cho­dzi, za barem sie­dzi kel­ner­ka, więc idę i pytam, czy moż­na zło­żyć zamó­wie­nie. „Oczy­wi­ście, zaraz podej­dę” – odpo­wia­da, wra­cam do sto­li­ka, cze­ka­my, w koń­cu się zja­wia, zosta­wia menu i bez sło­wa odcho­dzi na swo­je sta­no­wi­sko za barem, przed tele­wi­zor z seria­lem, wie­czór się toczy leni­wie, cze­ka­my, zaczy­na budzić się we mnie czu­pur­ność szla­chec­ka, wycią­gam dys­kret­nie z kie­sze­ni dru­gą parę krup­ni­ków, pod sto­łem odbez­pie­czam nakręt­ki przez rękaw swe­tra, aby wygłu­szyć dźwięk pęka­ją­cej zawlecz­ki, i roman­tycz­nie błą­dząc dło­nią z bute­lecz­ką w oko­li­cach nóg Megan, znaj­du­ję wresz­cie jej drob­ną dłoń, nie­pew­ną jesz­cze, czy chce uczest­ni­czyć w tym spi­sku. Chce, jed­nak chce, jest łącz­ność mię­dzy anar­chia­mi pol­ską i ame­ry­kań­ską, mię­dzy szlach­ciu­rą a kow­boj­ką, zer­ka­my, czy kel­ner­ka dość głę­bo­ko zanu­rzo­na w seria­lu, stwier­dza­my, że tak, i poły­ka­my pra­lin­ki, odwra­ca­jąc się twa­rzą do okna.

Jest coraz bar­dziej przy­tul­nie i to cze­ka­nie jakoś prze­sta­je się dłu­żyć, wte­dy znie­nac­ka znów nas odwie­dza Justy­na, tak ma napi­sa­ne na wydat­nej pier­si, i pyta, czy już wie­my. Krup­nik roz­po­czął swo­ją kre­cią robo­tę, więc z tru­dem powstrzy­mu­ję śmiech, lokal ten bowiem men­tal­nie zdą­ży­łem już odciąć od moż­li­wo­ści kon­sump­cji, i pyta­nie Justy­ny wyda­ło mi się w naj­głęb­szym stop­niu filo­zo­ficz­ne. Kop­nię­ty w kost­kę przez Megan, z powa­gą należ­ną skła­da­niu zamó­wie­nia, otwie­ram powol­nym, wiel­ko­pań­skim gestem kar­tę w zamszo­wym etui z mosięż­ny­mi oku­cia­mi i wymie­niam ciur­kiem:
– Fla­ki woło­we, wątrób­ka wie­przo­wa, kaszan­ka z cebu­lą, kisz­ka ziem­nia­cza­na, tatar, gulasz z żołąd­ków, ozo­ry i czer­ni­na. Fla­ki i czer­ni­nę razy dwa, resz­tę na wspól­nych pół­mi­skach. Popro­szę.
Justy­na, bynaj­mniej nie zdzi­wio­na, powtó­rzy­ła dla pew­no­ści nazwy dań. Była bez wąt­pie­nia młod­sza niż pol­ski kapi­ta­lizm, ale w genach mia­ła zapi­sa­ną dumę peere­low­skiej sprze­daw­czy­ni; Megan do niej w bły­skach zębów i łopo­tach rzęs, a ta z kamien­ną twa­rzą notu­je w kaje­ci­ku, jak­by spi­sy­wa­ła stan licz­ni­ka.