Błam (1985–2011)

Tym razem obędzie się bez ofiar

Będzie świę­to, nagłe i pod­nio­słe, peł­ne
słoń­ca i błysz­czą­cych butów. Tym razem
mikro­fo­ny nie zawio­dą, chłop­cy będą
rado­śnie pluć z bal­ko­nów i mię­so, mię­so
ruszy uli­cą, zapa­li­my papie­ro­sy od pod­ręcz­nych
zni­czy. I tyle będzie słów, jasnych jak miedź, jak
drzwi kościo­ła. Będzie świę­to, będzie­my jeść ciast­ka.

(1989)

[z tomu Z wyso­ko­ści, 1992]

Wszyst­ko mniej­sze. Wysia­dłem z tram­wa­ju
i porów­nu­ję kra­jo­braz z instruk­cją. Kiosk.
Gaw­ron. Dziew­czyn­ka wkła­da w usta dwa
różo­we pal­ce. Nie spo­sób się zgu­bić.

Drzwi brzyd­kie. Scho­dy brud­ne. Poli­czy­łem
stop­nie: czte­ry, więc bru­du nie­wie­le. Dzwo­nię.
Zosta­ję tam, wewnątrz. Wycho­dzę. Ciem­niej. Nie

ma nawet śnie­gu. Nie­zbyt dobrze widać, ale
prze­czy­ta­łem, że tram­waj się zja­wi
za dwa­na­ście minut. W kie­sze­ni mam książ­kę,
zapał­ki i tytoń. Nic mi nie wia­do­mo.

[z tomu Par­ce­le, 1998]

Muzeum sztandarów ruchu ludowego

żyje z poka­zy­wa­nia mi znisz­czo­nych drzwi.

Ktoś widać syp­nął, sygnał tkwił na linii, ale dyżur­ny zapa­lił
came­la i zaraz zmarł na raka i cho­ro­by ser­ca.

Resz­ta jest inwa­riant­na,

wystaw­cie to sobie, z mikro­fo­nem przy ustach
bro­dzę w kop­nym śnie­gu, potem sia­da mi piec.

[z tomu Szko­ci Dół, 2002]

Deklamacja

Na mchu niech leżą zmierz­wio­ne chu­s­tecz­ki,
koszy­ki w nie­po­rząd­ku, tablet­ki na sen i księ­życ
niech nad tym poka­zu­je zęby.
A potem wyjdź zza drze­wa i pokaż nam ukłon,
jak wte­dy, gdy poszli­śmy wszy­scy na grzy­by,
żeby kłaść maśla­ki na stół przed komi­sją.

Pociąg powi­nien sta­nąć przed komi­sją.
Na nic się zda­dzą peł­ne łez chu­s­tecz­ki,
nie po to wal­czy­li­śmy o lasy i grzy­by,
żeby byle libi­do nio­sło nas na księ­życ.
Plu­ton wyko­na prze­pi­so­wy ukłon.
Jego kule są śmi­głe jak zęby

tej trzpiot­ki, co poka­zu­je zęby
tyl­ko przed komi­sją.
Uśmiech i ukłon.
Nie szu­kaj chu­s­tecz­ki.
Wła­śnie wscho­dzi księ­życ,
więc zapnij pasy i jaz­da na grzy­by.

Mówią, że nie ma na kaca jak grzy­by.
Trze­ba się tyl­ko prze­móc i zaci­snąć zęby,
jak ów sław­ny pies z taj­ną misją posła­ny na księ­życ,
gdzie spo­tkał dia­bła, ale wszyst­ko odszcze­kać musiał przed komi­sją.
Nie zosta­wi­li mu nawet pie­kiel­nej chu­s­tecz­ki.
Nim zasnął na zawsze, zło­żył kpią­cy ukłon.

To dla niej tygo­dnia­mi ćwi­czy­łem ten ukłon.
Nie mia­łem cza­su na sen ani grzy­by.
Co za głu­piec! myśla­łem, że noca­mi haftu­je chu­s­tecz­ki.
Chlu­po­ta­ło mi w gło­wie, gdy szcze­rzy­ła zęby,
i chcia­łem, jak przy­sta­ło, wziąć ślub przed komi­sją.
A trze­ba mi było ucie­kać na księ­życ.

Tam­tej nocy nad lasem stał dia­bel­ski księ­życ.
Zza drze­wa podzi­wia­łem twój wymyśl­ny ukłon.
Patrzy­łem, jak ćwi­czysz go z całą komi­sją,
cie­ka­wie pożyt­ku­jąc koszy­ki na grzy­by.
Prze­cież kocha­łem panią od pięt aż po zęby.
Chcia­łem pła­kać po wszyst­kim, ale nie mia­łem chu­s­tecz­ki.

No i wiesz. Księ­życ zaszedł, tablet­ki wypa­dły z chu­s­tecz­ki.
Ciem­no, że wybij zęby, więc to ostat­ni ukłon.
Lecę. Nie wysyp się przed komi­sją, że zarzu­cam grzy­by.

[z tomu Opi­sy przy­ro­dy, 2002]

Battery Park

Dobrze widzieć, ale to się ukró­ci.

*

Wiel­ka mi wio­sna.
Poroz­wie­sza­ne lite­ry nad śnie­giem.
Legen­dar­ny kon­duk­tor tra­wer­su­je nasyp.

Rzecz ozna­czo­na co do toż­sa­mo­ści
róż­ni się od rze­czy ozna­czo­nej
co do rodza­ju. Gatun­ku? Spię­cie wcię­ło.

Grunt spod stóp idzie
w nie­bo. Ewor­syj­ne nie­bo
i huk świa­teł, żeby stłu­mić tło.

La la la la la la la. W imię zasad.
Zna­jo­me twa­rze w witry­nie cepe­lii,
kie­dy wycho­dzę z psa­mi.

Co było do przy­wi­dze­nia, przy­wi­dzia­ło się.
Per­se­we­ru­ją pod­kła­dy.
Kit. Fant. Trap.

[z tomu Trap, 2008]

[Jeszcze jest]

Jesz­cze jest szadź na drze­wach, reszt­ki z sek­cji
obło­ku. Kie­dy się przy­bli­żyć, widać faso­wa­ny z zapa­sów
aksa­mit pocię­ty na wstąż­ki. Mróz ma szkła do bli­ży.
Zdej­mu­je mia­rę z naj­mniej­szej gałąz­ki

I ścią­ga na gwiz­dek. Cze­go pamięć nie prze­łknie,
roz­pra­sza się w sadzie. Na pod­pło­ciu kap­sle
jak nie­śmier­tel­ni­ki peł­nią hono­ry domu. Pierw­sze
krze­sła w radzie bio­rą naj­śwież­sze, bo są

Naj­ja­skraw­sze. Tyle kata­lo­gu, ile kan­dy­da­tur.
Bagaż się skro­pi rosą z wio­dą­cej cukier­ni,
zamknie i ostem­plu­je. Tapas z kon­so­la­cji

Spo­żyt­ku­ją dziew­czę­ta z pry­wat­nej uczel­ni,
uty­sku­jąc na cze­sne. Nic się nie odwró­ci.
Będzie i zawia­dow­ca. Żebyś się nie zdzi­wił.

[z tomu 22, 2009]

[Co im wolno]

Co im wol­no wyczy­tać ze zmię­tej ser­wet­ki
Powie­dzą wywia­dow­com bywa­łe gry­zet­ki

Słoń­ce wsta­je z mocza­rów po bój­ce w kisie­lu
W zębach ma nie­śmier­tel­nik po nie­przy­ja­cie­lu

Zawlec tru­pa na pole za dnia nie­po­dob­na
Niech jej nocą egze­kwie spra­wi ćma nadob­na

Znu­żo­nym kon­duk­to­rom klech­dę dopo­wie­dzą
Ciche gru­sze co z rzad­ka przy nasy­pie sie­dzą

[z tomu 22, 2009]

[Krom]

Od pro­gu zstąp Hur­mą w dół guzik haft­ka zapin­ka sprzącz­ka kol­czyk i klips
Ten błysz­czyk chciał­bym pobrać do ust en gros Na wybu­cho­wy indeks
plwa kram Swąd zakła­da dym co nas odło­ży ad acta jak dobra pani wek
na zapo­mnie­nie w ciem­ność skle­pu z duszą na ramie­niu bo tak
powie­dział horo­skop Unie­win­nio­na bo scho­wa­ła też haft­kę i klips

Na sprzecz­ne roje­nia tłum Na tłum­ne prze­czni­ce rój piku­je en mas­se
Weso­ły klip z tego bez trzech zdań wypra­wi­my na płask
z lirą w her­bie Głę­bo­ko na wokan­dzie eli­zej­ski kon­kurs

Trwa dzień po dniu co do dnia aż

po smo­czy ząb Sele­ne Przez szkło Black out Heli­kop­ter tnie nie­bo świe­ci
się To samo i zim­no Innych pie­kło na wskroś Nie zjeść wyjść zapa­lić
oddać się w pacht i zagrać ogo­ny przy nie­bacz­nym brza­sku Dość
na tym Sce­na przy stru­mie­niu out­do­ors w wirze spa­lin To powie­dział horo­skop

Mało co sły­sza­łem

Meta­licz­na sza­rość
w bla­sku two­ich powiek

[z tomu Pół, 2010]