ciche psy

kołyska dla króla

stwo­rzy­łeś nas naj­le­piej, ale nie na dłu­go,
jak jaskół­kę lub zegar wyrzu­co­ny w śnieg,
woda czy lód zabio­rą je cicho. wyplu­ją póź­niej. od myśli
tak spo­koj­nie róż­ni się mate­ria –

więc wymy­śli­łeś star­ca i ane­ste­zjo­lo­ga
na star­cie mara­to­nu, pamiąt­ki po naj­droż­szych,
któ­rzy się roz­sta­li: szyn­kę i ser, zestaw do wyci­ska­nia poma­rań­czy, uśmiech
powra­ca­ją­cy w chwi­lach nie­pro­szo­nych

stwo­rzy­łeś nas naj­le­piej, ale nie na dłu­go,
jak czar­ny, gor­szy kamień – jeśli­by go dotknąć,
na zawsze brak­nie już wspa­nia­łych dni,
ale jedy­nie dni, jedy­nie… więc

upa­jaj się zapa­chem chry­zan­tem z efe­zu,
po dzi­siej­szym wie­czo­rze
nie będzie już chry­zan­tem

tak, zno­wu to samo. ten sam powrót,
moje. życie sta­nie się pła­skie, powo­li zej­dzie
pod zie­mię, wnik­nie w jej zamęt w ubi­ciu kamie­ni,
hor­mo­nów. lub szyb­ciej

dla każ­de­go odmien­nie. tyle: nasze życie.
ale i ty klę­cza­łeś, choć nikt cię nie zmu­szał,
podob­no. upa­dłeś na kola­na
i rzy­ga­łeś

jak­by jecha­li, prze­mknę­li przed tobą
got­fryd i raj­mund, boemund i bal­dwin,
tar­ga­jąc ranę, któ­rą chciał­byś poczuć,
zwłasz­cza kie­dy rdze­wie­jesz. i ludzie

ludzie tra­fia­ją okrut­nie,
myląc cię z nimi samy­mi, na przy­kład:
pierw­szy w kobie­cie, nie ostat­ni w śmier­ci,
a w tej ostat­niej tak­że pierw­szy bywa

ty – moje podo­bień­stwo
ty prze­kleń­stwo moje

stwo­rzy­łeś nas w ogro­dzie niż­szych czę­ści zie­mi
i tak sta­ło się życie, wła­śnie – było życie
w tune­lu rów­no ponu­me­ro­wa­nych dni
i mówie­nie gło­sa­mi, gdy język się spla­ta

z insek­ta­mi w umy­śle albo – sam ze sobą:
wte­dy to samo sło­wo z jed­nych ust brzmi róż­nie.
two­je wymia­ny wszyst­kie­go, co się nie zepsu­je,
oprócz nas. two­je dni obie­ca­ne sobie przed zaśnię­ciem

dla­cze­go bowiem miał­byś zostać bez obiet­nic – two­je cze­ka­nie,
choć czas to mar­na koły­ska dla kró­la, podob­ną
zresz­tą koły­ską dla kró­la jest świ­nia,
żało­sną rów­nie

bro­nią nas gan­gi moto­cy­klo­we, miłość się tak­że
przy­da, jeśli sta­nie się jed­ną jedy­ną, bywa­ją par­ki,
czę­sto zbyt roz­świe­tlo­ne, potrze­bu­ją zimy.
ale do rze­czy: brak ci naszej zgo­dy

na par­ki, miłość, zimę,
polu­bie­nie rze­czy. pyram
i tys­be, zmy­le­ni w pod­zie­miach,
wyszep­ta­li­by:

mów do mnie zawsze: nigdy.
stwo­rzy­łeś nas naj­le­piej,
ale nie na dłu­go. moje ty.
ty moje

chciał­bym tak mówić:
wła­śnie dla cie­bie war­to było żyć

może to polu­bi­łeś:
gatun­ki, któ­re nigdy nie zoba­czą jutra, rower
zmie­nio­ny w wózek inwa­lidz­ki.
sprze­daw­ców dymu

i pamięć o tym, co obie­cy­wa­łeś:
że wszyst­ko zawsze zosta­nie jak daw­niej –
wszyst­ko zosta­ło tak jak daw­niej – bez nas.
jed­nym, cze­goś się dotknął, była two­ja czasz­ka

naga i lśnią­ca. jak nic. albo świat. wybacz. moje.
wybacz. kocha­łem cie­bie lub mi się zda­wa­ło,
tak jak cza­sa­mi wyda­ją się rze­czy, dopó­ki
na nie świa­tło nie pad­nie od wewnątrz

nigdy nie żyłeś w słoń­cu,
ty je wytwa­rza­łeś

a więc – naj­le­piej, ale nie na dłu­go,
jak gdy­by życie nadal zamie­rza­ło
tar­go­wać się o swo­ją cenę, cho­ciaż przez chwi­lę, nad zmro­żo­ną rze­ką,
lub zasty­ga­ło w lesie, w któ­rym dziec­ko

cze­ka z liza­kiem wśród świer­ków – zaraz wkro­czy w cień
pomię­dzy skó­rą a nie­skoń­czo­no­ścią

matka współczesna

para­li­ty­cy śnią­cy swo­ją geo­me­trię w dymie,
któ­re­go cię­żar mógł­by im zapew­nić
ręce i sto­py lżej­sze, każ­de
spoj­rze­nie – jak skwar. albo lód.
noc w grud­niu, gdy prze­rzu­ca mia­rę
z bla­sku latar­ni na sie­bie
i śnieg, uli­ce w ogniu, pra­gnę
oddać pokłon: zdro­wyś alla­hu
mię­dzy nie­wia­sta­mi. jak wierz­ba,
kie­dy powie­rza swe odbi­cie wodzie,
aż sta­je się w niej więk­sza niż na brze­gu,
tak zno­wu wra­ca echo w mózgach rzeź­nych
krów, sły­szal­ne też w koły­sce –

to echo pło­mie­ni

litość, ptak z beto­nu

im głę­biej śpię, tym biją mnie
moc­niej, plu­ją w twarz, kopią
w gło­wę – ta kotwi­ca z neu­ro­nów,
skrę­co­ne­go desz­czu, kobie­ty –
nie zda­rzy­ły się nigdy,
ale – pozo­sta­ły. albo
je przy­cią­gnę­ły liny holow­ni­cze,
albo je litość sta­wia
przed ocza­mi sama. ina­czej:
noc nie wybie­ra snów, tak w drew­nie,
jak i w zie­mi, a litość, ten ptak, cho­ciaż z beto­nu,
wie, że śpie­wać musi.
i tak to idzie:

nigdzie, czy­li tu,
nic – nowy począ­tek

sposoby wysyłania listów

podróż od śmier­ci róż­ni się powro­tem
i spo­so­ba­mi wysy­ła­nia listów.
jak gdy­by nie minę­ły życie ani czas,
jeże­li tak być musi. gra­ni­ca
tkwi w cze­ka­niu, w roz­róż­nie­niu miar
pomię­dzy wyzna­cze­niem tra­sy
a posta­wie­niem ostat­niej lite­ry:
zmar­łem w wie­lu miej­scach, lepiej
było­by, gdy­bym umarł w jed­nym,
wie­dzia­ła­byś przy­naj­mniej, gdzie masz mnie żało­wać.
lub: jadę, jutro wró­cę.
więc – jeśli tak być musi –
listy z podró­ży mają dłu­gą dro­gę,
listy ze śmier­ci nigdy się nie koń­czą

lepszy synonim

mowa odję­ta od ust
albo odwrot­nie, gdy toczył się rejs
doko­ła cia­ła wzdłuż wybrze­ży cza­su
koń­czo­ny zawsze przy­my­ka­niem powiek,
by z oczu nie wypa­dło two­je
spo­glą­da­nie, dotyk rąk, mar­mur­ko­wych,
zało­ga (byli­śmy wszy­scy:
ja i ty). i radość, radość!
lep­szy syno­nim utra­ty

[jeżeli brak trwać może, trwa właśnie]

jeże­li brak trwać może, trwa wła­śnie –
ten brak, któ­ry nas ochra­nia
od zmierz­chu, zie­mi, nie­zna­ją­cy snu,
mowy ani mil­cze­nia, jak isto­ta
powsta­ła z samych oczu
i dla­te­go śle­pa. lek­ki jak iskra ska­mie­nia­ła w pal­cach
lub śmierć nie­zna­nej oso­by,
nie­waż­ne gdzie, nie­waż­ne – nagła
czy po radio­te­ra­pii, w ogniu
albo w wodzie, tam, gdzie ryby zawo­dzą
psalm w mor­skim języ­ku

brak nosi tar­czę każ­de­mu
dla oca­le­nia przed czu­ło­ścią źre­nic, pozo­sta­wie­niem
śla­du pal­ca na tape­cie, skó­rze,
z któ­rej bio­rą się dzie­ci albo wio­sna.
a ponad nimi lśni ciem­ne jezio­ro.
całość sta­je się niczym

gwoździe pasyjne

gdy­by­śmy wszy­scy pozo­sta­li echem,
nawo­ły­wa­niem w polu, gdzie powie­wy wia­tru
to sen w dru­cie kol­cza­stym
i go nie uby­wa. a tak –
wie­lu poże­gna­li­śmy trzy­dzie­ści lat temu,
może dotar­li tam, gdzie spoj­rze­nie bywa
nocą albo na odwrót, nigdy

nie dość zmian. gdy­by­śmy wszy­scy byli –
zno­wu – chciał­bym tak. ptak z lustrem na gło­wie,
gdzie mon­te­zu­ma zoba­czył zwie­rzę­ta,
któ­re przy­by­ły, by znisz­czyć
impe­rium, życie po życiu
w tech­no­lo­gii ste­alth, nasze

pasyj­ne gwoź­dzie – zostaw­cie nas w spo­ko­ju
i z naszą nie­wia­rą