Ciemna materia

Pismo

Wasze smycz­ki podą­ża­ją
spa­dzi­stym szla­kiem
stru­mie­ni,
aż po dzi­kie
pukle i kosmy­ki.
Powta­rzać
nie zna­czy chwy­tać.

*
Przy­pa­trz­cie się koli­brom
jakie wystro­jo­ne
i mania­kal­ne
niczym naj­lep­si (lub naj­gor­si)
z was.
Przy­pa­trz­cie się jasne­mu
płyn­ne­mu pogo­to­wiu,
któ­re się w nich gło­si.

*
Z moich list­ków są dzwon­ki
kocz­ki
kubecz­ki płci
pyszał­ko­wa­te, wścib­skie.
Nikt z was
przy całej waszej wpra­wie
nie ma tak wymyśl­nej
koafiu­ry.

Oczytana

Funk­cja samo-nad­zo­ru
każ­dej komór­ki
„wyry­ta w niej wiel­ki­mi zgło­ska­mi”,
uoso­bio­na –
jest oso­bą.

*
„Prze­gląd dnia”
żuty wytrwa­le
przez suro­ga­tów

*
Meta­fo­ra wytwa­rza
sko­ru­pę
pod nią
roz­pa­dli­na
każ­de­go doświad­cze­nia

*
Nastę­pu­je pomiar
przy pomo­cy robo­ta

*
Mat­ka krzy­czy „bra­wo”!
kie­dy on upusz­cza patyk,
„Bra­wo!”
kie­dy idzie w jej kie­run­ku

Z siebie

Ura­biam ją
aż sło­dycz

wzbie­rze
sama z sie­bie,

złą­czy łukiem
pęcz­nie­ją­ce płat­ki

i znik­nie.

*
W tele­wi­zji set­ki
bia­łych kra­bów
sza­mo­czą się
o wul­ka­nicz­ny wyziew.

*
Wiem że śnisz o rze­czach,
o któ­rych mi się nie śni­ło,

i nie przy­śni. Ale to jest część
two­je­go kostiu­mu

jak two­je dodat­ko­we
wypust­ki.

Wersje

1.
No to pomyśl, że wirus
to taki zbie­gły

ury­wek,

kawa­łek wia­do­mo­ści
od żywej śmier­ci –

Jakieś „jak­by!”
być może pogu­bio­ne

łowi cie­pło,
któ­re odrzu­ci­ło wcze­śniej.

Tra­fia do celu
milio­na­mi.

Znaj­du­je tyl­ko
sie­bie.

2.
Dże­zik pusz­czo­ny
po całym patio,

wszyst­kie fra­zy

doraź­ne,
zado­wo­lo­ne z sie­bie

jak kon­su­men­ci,
no pra­wie.

Skłonność

Dowia­du­je­my się, że każ­dy
jest wiecz­ny i iden­tycz­ny, ale nie

pod wzglę­dem drgań

czy wymier­nej skłon­no­ści
do bycia gdzie indziej.

*
Każ­dy się fra­su­je

i ma nadzie­ję wymó­wić to
pierw­szy albo lep­szy.

*
Kie­dy cze­goś pra­gnie­my,
pra­gnie­my tak­że,

żeby pły­nął czas.
Z tego

da się wywieść wnio­sek,
że czas i pra­gnie­nie są jed­ną

sub­stan­cją
lub że za naszą spra­wą

się splo­tły.

*
Opló­tł­szy słup trak­cji
powój roz­dzia­wia się
na wszyst­kie stro­ny.

Przyjemność

Rów­no­wa­ga jak w sztucz­ce
ekwi­li­bry­sty

powsta­je,
kie­dy psz­czo­ły

mija­ją się,

brzę­cząc tkli­wie
na kur­sie mię­dzy kwia­ta­mi.

Chcia­ła­bym myśleć –
jestem jed­ną,

nie,
nimi wszyst­ki­mi.

*
Ta myśl
że moje zmy­sły

są moje
wpusz­cza

życie w życie?

Jak odróż­nić jed­no
świa­teł­ko od następ­ne­go?

Tyl­ko roz­róż­nie­nia
się liczą.

(Liczy­dła.)

*
Led­wie skle­co­ne
z
ple­chy kamer­to­nów

pisków kosów:

małe zło­te
samo­mier­ne
wiel­ko­ści.