dla moich dziewczyn

chcia­łam zatrzy­mać w miej­scu pla­stik, nawi­nąć sre­ber­ko
(w tym tonie mi zabrzmij) znisz­czyć z zacho­wa­niem zasad
segre­ga­cji odpa­dów i posa­dzić w tym miej­scu
rów­ną grząd­kę mar­chwi

dopie­ro pozna­ję zasa­dy tej wal­ki: albo nie masz kon­tro­li
albo nie masz nic

wola­ła­bym blo­ko­wać woj­nę miast por­no i drop­sów
przez któ­re i tak przej­dziesz, dla­te­go spal tę wia­do­mość
spal przed prze­czy­ta­niem, spal zanim ją wyślę, zanim
pomy­ślę pod­łóż ogień pod gło­wę

drop do koszyczka

nie idę spać, bo koły­szę dziec­ko, nie mogę wstać
bo koły­szę dziec­ko

albo ude­rzył ją, bo koły­sze dziec­ko
albo o ścia­nę, bo koły­sze dziec­ko, nie drża­ły oczy
albo dotknął, koły­sa­ła, nie wypu­ści­ła

zaci­skał ręce, prze­ci­skał język, nie słu­chaj tego
wąski kory­tarz mię­dzy kuch­nią a łazien­ką
mały nie zauwa­żył, nie pytaj­cie więc
„co na to dziec­ko?” – ono opo­wie inne histo­rie:

robi­li­śmy im mały
spraw­dzian uczci­wo­ści: rzu­ca­li­śmy pod nogi pie­niąż­ki
i spraw­dza­li­śmy, czy pod­nio­są
wasze obi­te kola­na, koły­szę dziec­ko, bez­ro­zum­na radość

mały nie zauwa­żył, nie pytaj­cie więc (co to za dziec­ko?)
skąd wie. on nie ude­rzył, koły­sa­ła go inna baj­ka

potem przy­niósł mi tablet­kę z dobrej, kato­lic­kiej apte­ki
niech pierw­szy pod­nie­sie rękę ten, kogo nie ma
dłoń jest czer­wo­na od mro­zu, syp­nął pierw­szy śnieg

lepi­my bat­ma­na, one zawsze star­tu­ją bra­wu­ro­wo
i wyglą­da na to, że lądu­ją też, bo koły­szę je w sobie

tempo, tępo

w koń­cu zaczę­łam się oba­wiać rze­czy ostrych, jak pił­ka
balo­nik, dzie­ci­no w gąsz­czu kol­ców. two­je ser­ce, czy swój
puls mia­łam w pal­cach?

sło­wa się kur­czą; rodząc się boją, kie­dy się rodzą – bolą
(potem napi­sa­łam wier­szyk na oko­licz­ność wyda­rzeń
na któ­rych mnie nie spo­tka­li­ście. ten wątek prze­wi­jał się
kil­ka razy dzien­nie, czę­sto parę pie­luch pod rząd

a wier­szyk niko­go nie zain­te­re­so­wał)

kontrabanda

pół roku na waliz­kach, naj­więk­szą jestem ja: para uchodź­ców
pośród morza gdzie budzą się mgły i krzyk fal – skrzy­dła
biją gra­ni­cę wody, wodę gra­ni­cy któ­rej nie widać; tam skąd
pły­nie­my każ­dy ma w środ­ku śla­dy kol­cza­ste­go dru­tu

czy są moje: bio­dra, ple­cy i usta, zagry­zio­ne pię­ści – cia­ło
prze­sta­wio­ne na cze­ka­nie, koszyk wepchnię­ty w sito­wie
koły­sze się i wra­ca, na brze­gu stoi czło­wiek
jego oko na uwię­zi kosza, butel­ka wód­ki przy łóż­ku
aby zato­pić strach przed zato­nię­ciem

są miej­sca, w któ­rych ktoś cze­ka ale nikt nie przyj­dzie, a ty śnisz
o tym, jak obce jest cia­ło, któ­re kocha­li inni, to rosną­ce cia­ło
bólu, jego puste wer­sy i nie­me godzi­ny, któ­re tkwią w powie­trzu

jak fina­ło­we uję­cie lotu poci­sku; roz­cią­gnię­ty do prze­sa­dy
huk i strach – pra­ca zapad­ni – ruch kop­nię­te­go krze­sła – gwóźdź
wbi­ja­ny w puls – zapach potu – płyt­ki oddech – świst w rurach

po ciem­ku liczę krę­gi, krą­żę dło­nią po kuli

kartka z początku marca

bar­dzo moż­li­we, że teraz nas nie minie
że pod­nie­sie rękę i na nas ją upu­ści
że nie będzie echem obcych wia­do­mo­ści i pry­wat­nych lęków
będzie się dzia­ło tutaj i nie zapy­ta o zgo­dę: będzie
odpo­wie­dzią na każ­dy cios bomb, któ­re zrzu­ci­li­śmy
na dziu­rę wydra­pa­ną i zala­ną beto­nem, każ­dy maso­wy grób
na cia­ła któ­re w niej gni­ją

apostazja w weekend

eks­ko­mu­ni­ka jed­ne­go dnia – komu gro­zi, jakie ma
kon­se­kwen­cje, kto to może zdjąć – rozu­miesz? poważ­ne
pyta­nia, osiem­dzie­siąt tysię­cy czte­ry­sta wyni­ków

ale „jak usu­nąć cią­żę” zapy­tań jest wię­cej

ona spa­ła z księ­dzem, a była jesz­cze dziec­kiem
gdy­by to prze­szła lepiej, teraz by nio­sła cięż­kie sło­wa
na trans­pa­ren­cie

on woli wódecz­kę, książ­kę i pod­ry­wać miej­sco­wą poet­kę

ja archi­tek­tu­rę, nie­któ­re pie­śni, na pew­no malar­stwo
i jebać to – wycho­dzę na mia­sto; bo nie godzi się
stać tak: zrób­my gło­śny szan­son
z całej piz­dy w klak­son

nie daj­my im zasnąć