Długi maj

fleksja

z uko­cha­ny­mi pięk­nie i pod mostem jest coś
wię­cej w sło­wach któ­rych nie rozu­mie­my
a wypo­wia­da­my w odpo­wied­nich momen­tach
wię­cej niż sami chcie­li­by­śmy sły­szeć

w nie­od­po­wied­nich momen­tach gdy nie jest
tak jak myślisz i nie jest jak na to wyglą­da
i wszyst­ko ci wytłu­ma­czę a prze­cież wia­do­mo
jak to bywa mię­dzy nami a uko­cha­ny­mi

co nie lubią być wier­ni ani praw­do­mów­ni
zosta­wia­jąc to sze­re­gom miś­ków i kocia­ków
z któ­ry­mi nie zada­je­my się nawet przez moment
a ci ze swo­ich powo­dów nie pcha­ją się do nas

rocznik

1994, kla­sa fran­cu­ska. biblią jest sar­tre, fau­stem
von dani­ken. nowa wraż­li­wość dopie­ro ma nadejść.
seks egzy­stu­je na mar­gi­ne­sie pre­sti­żo­wych ran­dek,
powin­ność poj­mu­je­my powierz­chow­nie, czas względ­nie.
nie­któ­re mia­ły nie­szczę­ście zro­zu­mieć do koń­ca
zawi­łość praw­do­po­do­bień­stwa, inne prze­jąć się nazbyt
spra­wą leu­ko­noe. kana­ły per­cep­cji lada dzień pęk­ną
uwal­nia­jąc owoc naj­pierw­szych decy­zji. nic nie wie­my,
lecz pisze się już schy­łek naszej histo­rii;
choć każ­da wie­rzy że się zabez­pie­czy,
a w razie cze­go nie pozbę­dzie się.

wkrótce w polsacie

pani jest autor­ką porad­ni­ka co dać żona­te­mu pod­czas
21 hote­lo­wych godzin. kola­cja ze śnia­da­niem wcho­dzi­ła­by
w grę, lecz któż napra­wi krzyw­dę wyrzą­dzo­ną miło­ści?
każ­dy ma swo­je water­loo. pra­wo serii lub pra­wo
pierw­szeń­stwa. miłość jest argu­men­tem o ile to miłość
pla­to­nicz­na, jaką zna­my z fil­mów o sław­nych pisa­rzach.
ten pisarz nie zdo­bę­dzie sła­wy. ten świat już o to zadba.
a mło­dość się skoń­czy jak powie­ści korzen­ne
czy moda na sonet. ja już poda­ję szklan­ki, a pani udzie­li
wypo­wie­dzi o via­grze dla tv bia­ły­stok. na odwro­cie
dar­mo­we­go egzem­pla­rza porad­ni­ka wydru­ko­wa­li­śmy
kupo­ny na dar­mo­we drin­ki. publicz­no­ści nie zbrak­nie,
na pew­no przy­bę­dzie pan z kla­są, roz­po­zna­cie go
po cyta­tach z naj­młod­szej kla­sy­ki, któ­re wybor­cza puści
dopie­ro poju­trze. czy nie pora już wyjść? ktoś sta­nu
wol­ne­go, w odpo­wied­nim wie­ku, znaj­dzie się i na mia­rę
pani ogra­ni­czeń. pro­szę mieć w pogo­to­wiu linij­kę lub dwie.

kadr na dzień dobry

tak mam już kur­wa nędza cór­ka inży­nie­ra
że kocham się w per­fek­cji i wiel­bię szcze­gó­ły
z bra­ku laku w nie­sma­ku lecz jed­nak wybie­ram
cza­sem nawet maho­met musi przejść się w góry

cza­sem nawet maho­met musi się wypróż­nić
nikt nie jest pro­ro­kiem we wła­snej łazien­ce
świat się bar­dzo sta­ra by zała­twić mi epi­zod
w czy­imś jesz­cze życiu nie­ste­ty za epi­zo­dy

nie dają osca­ra cóż przy­zna­ne napręd­ce pomniej­sze
nagro­dy pomniej­szą może gorycz zga­gi bo do koń­ca
utrwa­lo­ny w mym fil­mie pozo­sta­niesz mło­dy
i wiecz­nie iść będzie­my w stro­nę wszech­wład­ne­go słoń­ca

słoneczny brzeg

per­ło w koro­nie jaki pięk­ny wie­czór
obie­caj­my go sobie cho­ciaż przez tele­fon
upij­my się wypal­my tysiąc papie­ro­sów
może minie mi chan­dra kie­dy wezmę kąpiel

pięk­na w cier­nio­wym tiu­lu ist­na dama
tro­chę za małe cyc­ki ale wciąż na tak
nie sko­rzy­stać z oka­zji i cóż to za dra­mat
łap­czy­wość jest wul­gar­na język tra­ci smak

zna­czo­ne kar­ty wzię­ły pięć minut owa­cji
na leżą­co pod powie­ka­mi sen brą­zo­wy piach
gdzieś stu­ka­ją obca­sy taki pięk­ny wie­czór
per­ło w koro­nie wiecz­ność koń­czy się na dniach

ani słowa

raz dwa – chwi­la zła
przez las ciem­ny będę szła
będę w dro­dze mijać wszyst­ko
wykra­ka­ło mi pta­szy­sko

hen hen – pięk­ny sen
dwo­je ludzi jeden cień
twój uła­mek moja ćwierć
taki tort nam pie­cze śmierć

tik tak – kogoś brak
na cmen­ta­rzu cze­ka ciem­ność
zni­kło nie­bo
nie nade mną

szast prast – cień i blask
będę w koń­cu mia­ła wszyst­ko
zdech­nie z gło­du złe pta­szy­sko
przy­tul mnie choć raz

śmierć i dziewczyna

z pierw­szym szep­tem nie­ba spa­da
w moje sło­wa fałsz się wkra­da
lecz mnie świat nie zdo­łał zła­mać
i od dziś prze­sta­ję kła­mać

będą bale będą uczty
pogrzeb wca­le nie mniej hucz­ny
cóż kar­na­wał mnie omi­nie
lecz wy tańcz­cie sobie świ­nie

jest nagro­da wiel­ka szko­da
że znaj­du­ję w łóż­ku wro­ga
że przez rok leża­łam z wro­giem
dziś mi tro­chę wstyd przed bogiem

wróg w tym łóż­ku to nie pierw­szy
bóg nie czy­tał moich wier­szy
mnie już dzi­siaj wszyst­ko jed­no
lecz ty kiciu baw się przed­nio

niby dar­mo dane nam to
lecz komor­nik idzie stam­tąd
ja zapła­cę ja go spła­wię
ty myśl raczej o zaba­wie

nie­bo zsu­wa się jak obrus
i w odset­ki dług nasz obrósł
nagle cały świat jest mostem
co mam zro­bić? ach to pro­ste