Do szpiku kości

Dlaczego studium utraty

I uczy­nił Wiel­ki Apte­karz tra­mal. I tra­mal był dobry. I tak upły­nął pora­nek, i noc, i dzień pierw­szy. I dru­gi tak samo upły­nął. I trze­ci. I czwar­ty takoż. Dnia pią­te­go obja­wił się keto­nal, i taka maść do sma­ro­wa­nia żył, żeby szyb­ciej goiły się śla­dy po nakłu­ciach igieł, ale nie pamię­tał jej nazwy. I orzekł, iż były dobre. Cho­ciaż wie­le nie poma­ga­ły. Na te śla­dy na żyłach szcze­gól­nie. Ale nie było jesz­cze naj­go­rzej, w ogó­le nie było źle, wła­ści­wie wca­le nie było źle, a nawet bar­dzo dobrze było. I nastą­pi­ła utra­ta sma­ku na dzień szó­sty. I sko­ra pokry­ła się rana­mi, jak za prze­pro­sze­niem dupa żonie Lota, kie­dy spier­dzie­la­ła co sił w san­da­łach przed ogniem pie­kiel­nym Sodo­my. I Gomo­ry. I uwie­rzył w far­ma­ko­lo­gię. Nie w naukę. Nie w reli­gię. Nie w psy­cho­lo­gię. W far­ma­ko­lo­gię. Gdyż w niej nadzie­ja. I tak upły­nął pora­nek i godzi­na dzie­sią­ta trzy­dzie­ści. I trze­ba było ruszyć dupę na naświe­tla­nia. I ruszył. A po dro­dze zna­ki prze­ma­wia­ły do nie­go, lecz i on prze­ma­wiał do zna­ków: pier­dol­cie się, mówił, o zna­ki wsze­la­kie, któ­re do mnie prze­ma­wia­cie, albo­wiem jeno prze­ma­wia­cie, ale i ja prze­ma­wiam do was. Jeno. Gdyż zde­cy­do­wa­nie gorzej na tym wycho­dzę. I tak postę­po­wał on. A wszyst­ko na nie­bie i zie­mi z nim postę­po­wa­ło, mówiąc, że źle nie jest. I źle nie było. Nie było źle. Nawet dobrze było. Może nie bar­dzo dobrze, ale dobrze. I to już było bar­dzo dobrze. Owóż nie moż­na być gła­ska­nym z dwóch stron. Z jed­nej i z dru­giej stro­ny gła­ska­nym być. Nie moż­na. Albo­wiem Tyś rzekł: bied­ne­mu zawsze wiatr w oczy i chuj w dupę. I zaiste. Bo tak zosta­ło napi­sa­ne w piśmie.

Dlaczego jedynie żarliwa modlitwa

Boże nie­koń­czą­cych się kory­ta­rzy. Módl się za nami. Boże wkur­wio­nych
na cały świat. Módl się za nami. Boże nie­mych i śle­pych
bądź też nad­wzrocz­nych i nad­mier­nie gada­tli­wych. Módl się za
nami. Boże wkur­wia­ją­cych pozo­sta­łych w kolej­ce nie­ustan­ny­mi,
bez­sen­sow­ny­mi pyta­nia­mi w sty­lu dla­cze­go pani dok­tor dzi­siaj
nie przyj­mu­je, a jeśli przyj­mu­je, to gdzie, ale jak przyj­mu­je, sko­ro
nie przyj­mu­je, nie przyj­mu­je, to kie­dy będzie przyj­mo­wać, i gdzie
iść z nogą, ale jaką nogą, kie­dy nie ma gdzie iść, bo nie przyj­mu­je,
czy­li, że nie przyj­mu­je, tak, nie przyj­mu­je, a co ja powie­dzia­łam,
no to czy nie moż­na się zapi­sać na następ­ny ter­min, nie, nie
moż­na się zapi­sać na następ­ny ter­min, a dla­cze­go nie moż­na się
zapi­sać na następ­ny ter­min, bo nie przyj­mu­je, nie, bo jesz­cze nie
ma kalen­da­rzy na nowy rok, czy­li, że dzi­siaj nie przyj­mu­je, nie
przyj­mu­je, i tak w kół­ko! po nie­zli­czo­ną ilość razy dzien­nie! Myślę,
że tak będzie wyglą­dać pie­kło. Módl się za nami.
Módl się za nami grzesz­ny­mi.

Dlaczego dostałem raka

- Bo jestem złym czło­wie­kiem.
– Bo nie ma we mnie poko­ry.
– Bo pro­ces uzdra­wia­nia, to pro­ces prze­ba­cza­nia, a ja nie potra­fię prze­ba­czać. Pamię­tli­wy ze mnie skur­wy­syn.
– Bo cią­gle narze­kam. A ludzie żyją bez rąk, bez nóg i nie narze­ka­ją. I żyją. A mnie jesz­cze nic strasz­ne­go w życiu nie spo­tka­ło.
I nie doce­niam tego. I żyję prze­szło­ścią, a inni mają gorzej.
A inni mają gorzej.
Dla­te­go.