z części Wiersze (1988–1992)

Ubywanie

Napisz dla mnie jakiś wiersz

masz fatal­ne imię do wier­sza powie­dzia­łem
przy­naj­mniej ścią­gnij swe­ter żeby coś się dzia­ło
i jakoś ruszy­my z tą fabu­łą naj­waż­niej­sze
to dobrze zacząć a ja z regu­ły zaczy­nam
dobrze z oczu rąk i ust jestem
napraw­dę bar­dzo podob­ny
do mat­ki ale z dale­ka i tak wyglą­dam
jak ojciec wiem spo­ro o śmier­ci ale nic zgo­ła
o roze­bra­nych kobie­tach ja nie piszę wier­szy
dzie­ci­no ja je rodzę

6 XII 88

z tomu Kameraden (1994)

Kameraden

Rzu­ci­łem zie­mię skąd mój ród, co do mowy
to też, ani me
ani be. Poka­za­li mi
muzeum, poka­za­li mi kościół.
Nie cho­dzi­łem pija­ny,
nie kra­dłem po skle­pach.
Wszy­scy tam mie­li mnie chy­ba
za cho­re­go umy­sło­wo?
To bar­dzo pięk­ny kraj, może
i doro­bił­bym się na czysz­cze­niu wychod­ków, może nawet
powstał­by z tego jakiś nowy kie­ru­nek
w sztu­ce (jestem
uta­jo­nym przy­wód­cą ducho­wym swe­go poko­le­nia).
– Jesteś chy­ba jedy­nym Pola­kiem,
któ­ry przy­wiózł tu pie­nią­dze,
żeby je wyda­wać, zaśmiał się.
Sam jest bez pra­cy -
nie chce doro­bić się
na czysz­cze­niu wychod­ków, a sztu­kę
ma w dupie.
Myślę, że się lubi­li­śmy zanim wyje­chał.
Gdy­by był luty czter­dzie­ste­go trze­cie­go, myślał­bym o tym
czy Niem­cy zdo­bę­dą Sta­lin­grad.
Jest znacz­nie póź­niej.
Cze­ka­nie nie ma sen­su.

Miejsce urodzenia

Był tu Gins­berg, Jaru­zel­ski i papież.
Gins­berg jest peda­łem, Jaru­zel­ski gene­ra­łem a papież Pola­kiem.
Lite­ra­tu­ra też łaska­wa, parę nie­po­chleb­nych wier­szy
z nazwą w tytu­le: Wit­ka­cy, Lenar­tow­ski; kil­ka
pomni­ków, kil­ka ulic, któ­re jesz­cze
nie noszą moje­go nazwi­ska.

Dzień swo­je dło­nie pra­co­wi­cie zacie­ra. Natchnie­nie
trze­ba tu czer­pać z wybrzu­szeń tere­nu, zasa­dzić
dom, spło­dzić drze­wo, zbu­do­wać syna. Błą­kam się
jak tram­waj i myślę. Jakie to życie głu­pie -
Wit­ka­cy się otruł, Lenar­tow­ski mnie stra­szy
trzy­dziest­ką i Kar­czów­ką.

Osta­tecz­nie niech stra­cę, wdra­pu­ję się na pię­tro,
wysta­wiam łeb przez okno a tam pta­ki
jakieś takie chu­de, postrzę­pio­ne,
sie­dzą na ante­nach. Za gra­ni­cą w pew­nym
muzeum kul­tur wschod­nich też widzia­łem pta­ka.
Stał na jed­nej nodze na kamie­niu i ćwi­czył zen.

Spraw­dza­łem co pięć minut czy się nie rusza.
Poda­wa­no wschod­nie her­ba­ty. Nie ruszał się.
Ćwi­czył zen. Ale to było kłam­stwo, bo oka­za­ło się
kie­dy wycho­dzi­łem, że ptak był wypcha­ny.
No i tak. Andrzej chce wyje­chać
do Kudo­wy.

Czy tam wypy­cha­ją pta­ki?

z części Wszyscy równi, wszystko wspólne, żadnej władzy (1996–2008)

Koniec wieku XX

Koniec wie­ku XX. Ame­ry­kań­skie dzie­ci zaczy­tu­ją komik­sy
z przy­go­da­mi Czar­no­księż­ni­ka Twar­dow­skie­go i pyta­ją rodzi­ców
gdzie jest księ­życ. 2/3 popu­la­cji wsty­dli­wie
ukry­wa się w sze­re­gach Ano­ni­mo­wych
Abs­ty­nen­tów. Tele­wi­zja sta­ła się ofi­cjal­ną
reli­gią. Łań­cuch DNA się wypro­sto­wał.
Wszyst­ko będzie dobrze.
Olgierd prze­ży­je do 27 odcin­ka.

Czas triumfu gołębi

Czy czas w ogó­le może lecieć?
No bo tak, spo­ty­kam
kobie­tę, a ona do mnie: „O, cześć
Krzy­siek, wca­le cię nie pozna­łam, w ogó­le
się nie zmie­ni­łeś. Jak ten czas
leci”.
Krzy­siek, to głu­pie imię.
Wolał­bym już mieć na imię Romek.
Romek brzmi krwio­żer­czo.
A ja wła­śnie chciał­bym taki być.
Dra­pież­ny i krwio­żer­czy.
Jak ten czas leci.
Śnieg leży gdzie­nie­gdzie.
Gdzie­nie­gdzie – 5 x 5 cm.
I nie top­nie­je.
Gołę­bie tu przy­la­tu­ją i roz­kła­da­ją ogo­ny.
Chcą się dup­czyć.
Zawsze nur­to­wa­ło mnie to pyta­nie.
Czy jest Bóg?
A jeśli tak, to gdzie?
Dać się wydup­czyć gołę­bio­wi?