Druga osoba

hipokamp

O.

cza­sem jak­by­śmy roz­ma­wia­ły przez sen sio­stro
o tym że robi się to stycz­nie z pest­ką
nie zli­czysz ska­czą­cych z naszych cia­łek zaję­cy
gonią­cych tego co zjadł węża i roz­szar­pał skó­rę na pół
w kształt dwóch pro­por­ców i zawie­sił na masz­cie
masz ci los lozan­no lizy­mord­ko stra­to
klą­skaj języ­kiem do zębów zrę­bu
ten dźwięk przy pest­ce man­go jak­by się kro­iło okost­ną
tyl­ko ty to wiesz
przy­ja­ciół­ko do kości do krwi
te drew­nia­ne kolu­mien­ki są tu żeby czy­nić roz­kosz
a ty nic nie czu­jesz
choć kie­dyś zda­rza­ło nam się we dwie pękać
zapa­mię­taj wiatr co poru­sza liczy­dłem witraż ucha
kształt grzy­ba sto­pę wci­śnię­tą w za cia­sny but
w miej­scach gdzie babie lato prze­wle­ka się przez widok
śpią­cych jak wul­kan
to są nasze miej­sca głów­ko
scho­dzo­ne cie­niem góry czar­nym i bia­łym

dorothy vallens

Ach, gdy­bym to ja mogła naostrzyć się na nim
i stać się świę­ta i cien­ka i poży­tecz­na jak dobry nóż.
Sylvia Plath

czy czę­ści zda­nia mają wybór – opu­ścić sie­bie nawza­jem
i z pomi­nię­ciem krop­ki – odejść? i czy­ją decy­zją jest skład­nia?
śni­ły mi się klu­by dusz­ne jak zwią­zek rzą­du
któ­ry róż­ni się tyl­ko jed­nym bra­kiem od męsko­ści
a wobec róż­nic mie­wam mięk­kie nogi

widzia­łam w tele­wi­zji jak w mike’a tyso­na wcho­dzi bestia
odgry­za ucho holy­fiel­da i splu­wa nim na powierzch­nię rin­gu
znam podob­ne zachwia­nia syme­trii
i cza­sem myślę że to co ma być utra­co­ne woła o prze­moc
a cza­sem że jestem nie­win­na sko­ro mdle­ję z bólu

w innych snach idę zde­zyn­se­ko­wa­nym kory­ta­rzem do morza
ja – całość bez cia­ła zmie­nio­ne­go w dopeł­niacz wiem
że zro­bi­łeś to dla mnie a stra­cić bier­nik i wołacz to już moje zada­nie
bo zawsze jeden kara­luch żyje zanim go wgnio­tę w pod­ło­gę
zosta­wił we mnie swo­ją cho­ro­bę – docho­dzę: budzi mnie spa­cja

ósemka: basen heisenberga

nie zatrzy­masz rze­ki żeby ją zoba­czyć
więc płyń nie odli­czaj poło­że­nia fali
[płyn­nie odmie­rzaj pool kawał­kiem suk­na]
w kry­sta­li­cie masz roz­mach odstę­pu i obły masz kształt
i pora­dzisz sobie w tym peł­nym otwar­ciu
któ­re wła­śnie cię z tyłu ude­rza
gdy bie­rzesz wydech i mię­dzy pęd a wąt­pli­wość
wcho­dzisz w siną łuzę mean­dra

pelikanka

zmyśl­na łącz­nicz­ko dywi­zo nie­cią­gła
nie cią­gnij pępo­win tam gdzie lep­sze świa­tło
pocią­gi wio­zą figu­ry biał­ko­we
zło­wio­ne nocą nico­wa­ne za dnia
wró­żąc z odna­wial­nych suro­wic prze­gu­bów
kar­mą krwi­ścią­gu na klucz odpo­wie­dzi
pomyśl: takt to nie klat­ka a spin nie skrze­pli­na
obra­na ze skó­ry pta­sia jesteś mlecz­na

l’objet petit a

Nata­lii LL

z nie­chę­cią sta­wia­ny na koń­cu sło­wa
począ­tek alfa­be­tu
by się o nie­go wspar­ła mdle­jąc sła­ba płeć
o chwi­lę za dłu­go otwar­te są usta
uśmiech roz­dzia­wio­ny któ­ry mija oczy
co za głód w dziew­czy­nie chwa­lo­nej za cia­sność
w geście poże­ra­nia krom­ki chle­ba z masłem
widać wszyst­kie plom­by jedzą­cej ten język
co się wydłu­ża nie po to by lizać
ale ssać szpik z żebra a dama
zja­dła począ­tek wyplu­ła koń­ców­kę
ame­bę z bana­na nasie­nie od jabł­ka
stra­wi­ła wchło­nę­ła
zaowo­co­wa­ła

żyzna

A.

o próż­ni mówią: jest osią odda­leń
języ­ka od zębów i wekiem obra­zu
lub dźwię­kiem zni­kąd bo wcze­śniej nie było
żad­nych prze­miesz­czeń gar­dła ani pojęć
dla któ­rych wte­dy otwo­rzy­łaś nisze

to były dni ujaw­nień roz­dzia­łów
jak kie­dy wiatr znie­nac­ka trza­śnie szy­bą
i to już jest: ta jasność roz­chy­lo­nej płach­ty
peł­zną­ca skra­jem powie­ki mie­dzian­ka
cyr­klu­je bra­mę nad tra­co­nym polem

o ile wzglę­dem sie­bie moż­na się prze­su­nąć
dowiesz się tam gdzie pęka ziar­no roli
swę­dząc jęcz­mie­niem i luzu­jąc kości
cokol­wiek prze­łkniesz weź­mie w posia­da­nie
i spy­ta w zamian: jak ist­nia­łaś wcze­śniej?