Dwa do jeden

Cyraneczki, łabądki

(***)

Chcąc jechać do Iowa, wybie­ra­łam Dakar.
Nie wie­dząc kogo, zre­zy­gnuj ze wszyst­kich.
Wyda­je się być tym, co dziś im się zda­rza.
Aż miss de Lespi­nas­se pali w nas swe listy.

W struk­tu­rze mdłe­go cha­osu wię­zi zda­nia.
Suchym okiem powo­dzi po tych mar­twych.
Przed­miot, ach pożą­da­nia? Zmia­na war­ty.

Tria­na wyla­ła. Ste­no­ty­puj na sty­pie, jeże­li
umiesz np. umrzeć w sio­dle pod sztan­da­rem
pie­śni; na nową modłę, że to nie to się śni.

Sło­necz­na Bra­ma. Hard­co­re goty­ku, sta­cja.
Mięk­ki Pań­skiej dło­ni ścisk nad sta­wem, ona
w spa­zmach od Dio­ra; & wszech­ob­cy błę­kit.

Byłam tyl­ko narzę­dziem Tej karzą­cej ręki.

Przyczynek do hagiobiografii

Prze­mia­nom przy­glą­dał się bier­nie; na zaple­czu księ­gar­ni, gdzie
dora­biał w ferie, leża­ły w pacz­kach zwią­za­ne kor­don­kiem.
Sąsiad­ka, któ­rą wymę­czy­ło odtwa­rza­nie oper z taśm, wyje­cha­ła
na refun­do­wa­ne wcza­sy z odchu­dza­niem bez uprze­dze­nia,

zosta­wia­jąc odkrę­co­ny kurek. Prze­mia­ny zmo­kły na amen,
księ­ga­rza zmógł ischias. Wiatr wiał z upo­rem. Aż pew­ne­go dnia,
u wrót smu­gi cie­nia, prze­le­żaw­szy na wznak dosta­tecz­nie
dłu­go, zamknął się na stry­chu i przez dwa tygo­dnie czy­tał swo­je

publi­ka­cje i maszy­no­pi­sy. Do jadal­ni zszedł inny czło­wiek, któ­ry
zażą­dał baso­wej gita­ry i stu tysię­cy piw. Uga­szo­no pożar
stry­chu. Ojciec oddał garaż i fur­go­net­kę. Mama zapre­nu­me­ro­wa­ła
valium. Nie­nor­mal­na (bo po kul­tu­ro­znaw­stwie) ciot­ka we

łzach wrę­czy­ła mu tele­fon na kar­tę. Młod­sza sio­stra spro­wa­dzi­ła
trzy zbun­to­wa­ne jak trza nasto­lat­ki. Tyl­ko sedan ojca
sar­ka­stycz­nie mókł na pod­jeź­dzie. Była jesień.
Przy­szłość kape­li The Śmierć ryso­wa­ła się w głę­bo­kich różach.

Radość i relaks

Oto pierw­sza pacjent­ka nasze­go docen­ta, Elż­bie­ta, dwu­dzie­sto­dwu­lat­ka,
któ­rą zawał wyrwał z tygo­dnia spraw do zała­twie­nia; gdy ude­rzył, ona
oglą­da­ła serial w tele­wi­zji Pol­sat, i wca­le się nie czu­ła zestre­so­wa­na, ani
prze­mę­czo­na. Jak to w nie­dzie­lę, ból się jej nasi­lał (a świat ole­wał Elę,

choć go prze­ra­zi­ła jej nagła bla­dość; ona sama zaś mia­ła wra­że­nie, że
spa­rzy­ła się w płu­ca. Ser­ca wte­dy w ogó­le nie czu­ła. Potem pomy­śla­ła,
że ktoś ją szty­le­to­wał w kiep­skim kry­mi­na­le.

Docent dzie­li pacjent­ki na młod­sze (Mia­łam tyle pla­nów!) i na star­sze
(sta­re); „Jak to – śla­du nie ma? A prze­cież ja się wybie­ram na ren­tę!”.
Lecz naj­smut­niej­sze to osie­ro­ce­ni, gdy jesz­cze wal­czą z losem i mają
pre­ten­sje: Prze­cież media poda­ją: z zawa­łem wygry­wasz. To dla­cze­go

umar­ła? Nic się nie leczy­ła, nie robi­ła badań; pierw­szy lekarz dał lek
i odje­chał. Dru­gi kazał włą­czyć sygnał. Jesz­cze sami go uspo­ka­ja­li,
że ner­wo­wa była od zawsze. W kar­dio­lo­gii szyb­ko odtrą­bio­no suk­ces
– ostrze­ga odra­to­wa­na Ela; i pra­wie każ­de zda­nie zaczy­na od słów.

Zielone kantyczki

Wte­dy do mnie dotar­ło, gdy to mnie dotar­ło. Przy czym
oka­za­ło się, otar­ło ramię. Tar­ło nie­zdar­nie. Zdję­cia się
utar­ło wie­szać w anty­ra­mie, nas utar­ło się wie­szać w
pod­zie­miach, ewen­tu­al­nie bun­krach Nasze­go Wydaw­cy.

Jak? Naj­bar­dziej. O to się otar­ło aku­rat nie raz nie dwa
nie­wie­lu z nas, a resz­cie, Skar­bie, na do widze­nia, jak
temu mia­stu, zaję­cia: jak mogli­ście zwąt­pić w miłość i
że co było a nie jest nie pisze się w rejestr. Co w ogó­le

było? Nie pytam; czy­tam Żada­na, i – Chwi­lo, nie trwaj,
Chwi­lo, wypier­da­laj! Wybacz mi ten wers, byłem lub
byłaś widocz­nie naje­ba­na. Dzi­siaj, z per­spek­ty­wy zera,
dostrze­gam nie znacz­ne ustęp­stwa, jedy­nie uchy­bie­nia

drob­ne, i doce­niam, żeś pozo­sta­ła wier­na, choć­by sobie.
Bo wiem, że nie uda­je się dla­te­go, że trzy­ma­my kciu­ki,
zapo­mi­na­jąc jak głu­pi o gar­dzie; że się po raz kolej­ny
odda­je dla tego jed­ne­go, temu jedy­ne­mu. Na otar­cie łez.

Dom na peryhelium

Trzem jed­no­ściom, gdy­by wpa­dły, urzą­dzi­li­by Czar­ny dzień
w Black Rock. Ona bie­rze środ­ki nasen­ne i pije pod­ro­bio­ny koniak,
doczy­tu­jąc histo­rię życia Fran­ces Far­mer.

Kie­dyś mawia­ła: Odejdź, jeśli masz odwa­gę. Nie, żeby nie miał.
Dziś, znaj­du­jąc wyso­ko ponad tym, w ogro­dach chmur,
set­ki roz­wią­zań, wię­zną w śle­pej zatocz­ce,

poty­ka­jąc się o kar­to­no­we pudła, wśród któ­rych życie tęt­ni
w jak naj­lep­sze. Ona pije pod­ro­bio­ny koniak i bie­rze środ­ki nasen­ne,
on cyze­lu­je lichy sonet, żyw­cem zrzy­na­jąc z Petrar­ki.

Wzrok mię­dzy nimi grzęź­nie i dosta­je kręć­ka, jak­by opły­wał
coraz słab­szą żab­ką poma­rań­czo­wą boj­kę.