Fuga (1955–2010)

[morze zagaduje nas]

morze zaga­du­je nas
natar­czy­wie dopy­tu­je wciąż i wciąż
od nowa
jak­by chcia­ło wie­dzieć coś wię­cej
niż wie
o nas i tak w ogó­le

dobi­ja się z łosko­tem
do two­je­go skry­te­go ryt­mu
morze
– nie­ustę­pli­wy raper -
dopy­tu­je o coś
o nic
dopy­tu­je o wszyst­ko
i nagle cofa się zanim znaj­dziesz odpo­wiedź
jak­by bało się ją usły­szeć

[animulko]

ani­mul­ko
babul­ko
bidul­ko

już roz­cho­dzą się nasze dro­gi

ty na nie­bie zakwit­niesz chmur­ką
ja się sta­nę plu­skiem do wody

Znowu nie napisałam

Zno­wu dziś zapo­mnia­łam napi­sać Don Kicho­ta
już prze­sta­ję rozu­mieć sie­bie
jak mogłam do tego dopu­ścić

jak mogło ujść mojej uwa­gi
że czas naj­wyż­szy napi­sać
swo­je­go Don Kicho­ta

to nie­wy­ba­czal­ne żeby w cią­gu życia
ani razu nie napi­sać Don Kicho­ta
mów­cie co chce­cie ale
to mi się nie mie­ści w gło­wie.

Jak to się sta­ło niech­że mi kto powie
że w cią­gu życia zapo­mnia­łam na amen
że powin­nam wresz­cie napi­sać Don Kicho­ta.

Dobrze wam śmiać się ze mnie
macie mnie za eks­po­nat
w sam raz do muzeum figur sta­rej daty
a mnie aż ciar­ki cho­dzą po grzbie­cie
gdy uzmy­sło­wię sobie że jed­nak
nie napi­sa­łam Don Kicho­ta.

Daj­cie mi łyczek kse­re­su
czy co tam macie pod ręką
bo zaraz szlag mnie tra­fi kie­dy o tym pomy­ślę
nie rozu­mie­cie że nigdy
już nie napi­szę Don Kicho­ta
nie macie poję­cia ile
to dla mnie zna­czy­ło od zawsze.

Prze­stań­cie mnie zaga­dy­wać
i idź­cie wszy­scy do dia­bła
dobrze widzę jak za ple­ca­mi
rysu­je­cie mi kół­ka na czo­le
żaden z was gnoj­ki nie poj­mie
jak to jest kie­dy wie się na pew­no
że już nigdy, tak, nigdy
nie napi­sze się Don Kicho­ta.

Nutka

czy tam­ta tra­wa wciąż jesz­cze pomię­ta
w miej­scu
gdzie­śmy leże­li przy­kry­ci obło­kiem

i kto ją wygniótł tak
pod czy­im okiem
czy prócz mnie pamię­ta
obłok i kołu­ją­cy ponad chwi­lą ptak

żeśmy obję­ci leże­li na wznak

a ptak nad nami kre­ślił cza­su zna­ki