Inne tempo

Bez tytułu

Wojt­ko­wi

Wymy­ślasz wiersz.
Przed snem.
Ukła­da się jak marze­nie.
Każ­de sło­wo.
Nie musisz wsta­wać
i zapa­lać lamp­ki.
Wiesz, że rano
będziesz go pamię­tał.
W koń­cu nie­czę­sto
piszesz wiersz.

Rano, zaraz po prze­bu­dze­niu,
two­ja pierw­sza myśl:
wiersz.
Ależ tak, pamię­tasz.
Każ­de sło­wo.
Jed­nak teraz
sło­wa mają tre­mę.
Nie chcą zalśnić
peł­nym bla­skiem.

Kie­dyś zro­zu­miesz,
cze­go ci będzie żal.
Nie zgu­bio­ne­go wier­sza,
nie lśnią­cych słów,
lecz sie­bie same­go
w tam­tej chwi­li
przed snem,
gdy nie musia­łeś wsta­wać
i zapa­lać lamp­ki.

Na temat

Skąd się bio­rą wier­sze?

Wyska­ku­ją
z ciem­nych miejsc,
gdzie było im nie­wy­god­nie.

Potem toczą się jak doj­rza­łe jabł­ka
i wpa­da­ją wprost w otwar­te ręce.

Cza­sem ręce są zaci­śnię­te.
Ale one i tak wpa­da­ją.

Zielsko. Wspomnienie

Ziel­sko pod­cho­dzi­ło coraz bli­żej.
Wkra­cza­ło do gan­ku przez szpa­ry.
Her­bo­we zie­le­nie trza­ska­ły jak z bicza
i rzu­ca­ły cie­nie na nie­do­go­ny dnia.
Była trud­na, lep­ka wio­sna z supła­mi
szorst­kich bylin, któ­rych kolej­ne pię­tra
mel­do­wa­ły się na roz­kaz. Pod pal­ca­mi
biegł mesz­ko­wa­ty puls,
roz­cho­dzą­cy się po kątach jak po kościach.
Cały dom dosłow­nie pękał w sta­wach,
tam­ten splot łody­żek lub wężo­wi­sko
korzon­ków pod szaf­ką; tam­te wici w wolu­tach.
Żad­nej szan­sy na prze­ja­śnie­nie w gęsto wyple­cio­nych koszach
kolej­nych pokoi – ich uner­wio­na amfi­la­da
dawa­ła złu­dze­nie pozio­mu, ale tyl­ko na chwi­lę,
tak krót­ką, że led­wie star­cza­ło na oddech,
przy­garść chlo­ro­fi­lu, zakrze­płe­go tle­nu
bie­gną­ce­go krwio­bie­giem z gałąz­ki na gałąź
i dalej, bia­ły­mi wypust­ka­mi stro­pu i stry­chu.
To było auten­tycz­ne pod­la­sie.
O świ­cie ziel­ska wcho­dzi­ły przez okna, całe w akan­tach.

Ale przecież romantyzm się skończył

Zagaj­nik wyglą­da jak powie­lo­ny.
Sto­imy w wystu­dio­wa­nych pozach,
mącąc kli­mat chwi­li
samym swo­im zapa­trze­niem.

Rytuały

Sącze­nie lip­co­we­go świa­tła przez słom­kę
Przez całą burzę sło­my
Przez gęstwę lasu i jesz­cze
Przez opłot­ki żeber, gdy płu­ca napeł­nia­ją się
Świe­tli­stym powie­trzem
Przez polne dróż­ki, któ­re pro­wa­dzi­ły na świat
I te krę­te dro­gi wio­dą­ce doni­kąd, doni­kąd
Przez śli­wy i cze­re­śnie, rysu­nek gałę­zi
Na czy­stym nie­bie, gdy leżę w hama­ku
I czy­tam Owi­diu­sza
Przez nie­go też

Kasztan

Stał wynio­śle przed gan­kiem, jak­by trzy­mał war­tę i strzegł całe­go gospo­dar­stwa. Tkwił tam od zawsze. Latem rzu­cał ogrom­ny cień, a my bie­ga­li­śmy z luster­ka­mi i rzu­ca­li­śmy zającz­ki na świe­żo otyn­ko­wa­ne ścia­ny domów i okna sąsia­dów. Wokół ogrom­ne­go pnia urzą­dza­li­śmy pik­ni­ki: robi­li­śmy namio­ty z koców, a potem opie­ra­li­śmy się ple­ca­mi o krą­głe, drew­nia­ne opar­cie i pili­śmy oran­ża­dę roz­pusz­cza­ną w kra­nów­ce. Chro­ni­ło nas różo­we, prze­fil­tro­wa­ne świa­tło.

W pew­ną burzo­wą noc, przed świ­tem, ude­rzył w nie­go pio­run. Rano ujrze­li­śmy go leżą­ce­go – pobi­te, prze­wró­co­ne, bez­bron­ne drze­wo. Jesz­cze potęż­niej­sze niż przed­tem. Mogli­śmy bie­gać po mamu­cim pniu i wężo­wych kona­rach. To była jesz­cze jed­na radość, choć kasz­tan umie­rał.

Two­je kona­ry two­rzy­ły koro­nę świa­ta.
Prze­cho­dzi­ło się pod taką arka­dą i mówi­ło:
sto­imy na grun­cie moc­nych spo­jeń.
Dołem bie­gły gir­lan­dy i świa­tło zdu­szo­ne
jak cukro­wa mia­zga. Zazdro­ści­ła nam
cała wio­ska. Wie­czo­rem wcho­dzi­ło się w gąszcz
pal­cza­stych liści i brnę­ło przez rosną­ce cie­nie,
pod mali­no­wy­mi smu­ga­mi zacho­du.
Byłeś nagle roz­dar­tym, ukrzy­żo­wa­nym drze­wem
o jed­nym nie­mym spoj­rze­niu.
Byłeś nie­roz­po­zna­nym koń­cem snu
i naj­dłuż­szą wyli­czan­ką.
Szli­śmy gęsie­go, jak India­nie,
któ­rym włos z gło­wy nie spad­nie,
bo są pod opie­ką roz­ło­ży­ste­go boga.
Dzi­siaj powie­dział­bym: kamień na kamie­niu.
Wte­dy ska­ka­ło się z gałę­zi na gałąź
i ani śni­ło o cie­le z wbi­tą drza­zgą
i ranie scho­wa­nej pod ban­da­żem.