Katawotra

biała noc czarna woda

I.

duma Łodzi? EC1. stal, szkło, cegła, beton. ter­mi­nal dla klo­nów? prze­strzeń z płó­cien de Chi­ri­co? przy­dłu­gi cień w pust­ce. stój trans­pa­rent­nie. drze­wo sztach­nę­ło się pyłem i jest nie­zno­śne. od daw­na śpisz jak nie­bosz­czyk zapló­tł­szy pal­ce. spra­wy znik­ną, zanim je zro­bisz. każ­dy coś ukry­wa. nie cho­dzi o to, co ujaw­nisz, lecz o pyta­nie, dla­cze­go nie ma nic dalej? sens ist­ny bez­kre­śnie? wisisz na gra­ni­cy

II.

aka­pi­tu z Levi­na­sa i nie potra­fisz stąd wyje­chać. zgu­bi­łeś się w tylu twa­rzach, że nie pozna­jesz wła­snej. zamień się w mysz. hop­sa­sa w szcze­li­nę, gdzie skry­ła się mądrość opu­ściw­szy boga, gdy zszedł. niżej? omsknij się, porząd­ku kla­so­wy, w meta wers. radź sobie sam z łączem. zejdź, boże, w swo­je pie­kieł­ko. w stal, szkło, cegłę i beton.

III.

topią się lodow­ce i sty­gną ser­ca. wil­ków nie zła­piesz w tere­nie, gdzie mogą być, lecz tam gdzie były. jesteś nar­t­ni­kiem suną­cym po rze­ce w rój mete­orów. basior bije tyl­ko sła­be jele­nie, nie te, któ­re się zaga­pi­ły. zamknij­cie oczy. łkaj­cie w poty­li­cy. nikt zakła­da gogle. oglą­da słoń­ce. waży proch na języ­ku. stal, szkło, cegłę i beton.

IV.

aplauz, liście. szu­kaj, szu­kaj, szy­szyn­ko.

fajno 

„praw­da niech olśnie­wa z wol­na, aby­śmy nie ośle­pli.”

Emi­ly Dickn­son

o’hara pysz­na pysz­na hara. rama? jadłem zupę z Gins­ber­giem, a nie zna­łem sło­wa po angiel­sku – powie­dział B., gdy koń­czy­li join­ta z celo­fa­nu. znów uka­zał się mędr­cem w aurze z gitar: sku­pisz się na sobie, nie roz­wią­żesz pro­ble­mu. poże­gnał B. i wyszedł ze świe­żuch­no prze­tłu­ma­czo­nym Ulis­se­sem pod pachą. na szczę­ście był gru­dzień. led­wie się wzniósł szczyt OBWE i suki na rogat­kach krę­ci­ły dys­ko­te­kę. szedł wzdłuż tra­sy WZ, na grzbie­cie Joyce’a wybi­jał pal­ca­mi smo­oth cri­mi­nal ze sce­ną, gdy boski efeb minął dzie­ci na wej­ściu i otwo­rzył drzwi tele­dy­sku. ach ten antu­raż gang­ste­ra. wiatr z klu­bu biją­cy w twarz świetl­ną fre­ne­zją. i malec wień­czą­cy klip z dry­giem dia­bła wybie­lo­ne­go z kare­go raju. każ­da legen­da ciem­nie­je od spodu, jak­by dąży­ła do peł­ni. dobry inte­res to wiel­ka sztu­ka, nie­praw­daż mia­sto? o’hara pysz­na hara pysz­na, pysz­na pysz­na hara hara. o, faj­no, źle się pali. dym w oczy i rama.

entropia

wszyst­ko odpły­wa i tak być musi. foto­ny, pla­zma, nie­uchwyt­ne. jak pięk­no gór scho­dzą­ce do szczę­tu. zie­mia umie­ra, świa­tło­no­ś­co, ergo trzy­dzie­sty trze­ci stop­niu obłę­du. zwi­jasz się w alche­micz­ne jajo, odkąd opę­ta­ło cię przed­szko­le. na czar­nym kar­to­nie zapło­nął buk, aż się zaję­ło gro­no peda­go­gicz­ne. widzia­łeś łąkę z bara­nem na rzeź. jesień dział­kow­ców, pie­czy­ste,  bim­ber. trzy sta­re olchy z prze­po­wied­ni trwa­ły przy uczcie. i bło­gi był ich chór: nie wódź nas na poko­sze­nie.wiatr bawił się skó­rą piż­ma­ka. nik­nął we mgle kape­lusz Satur­na. woda biła w źró­dle, bo jesz­cze nie poję­ła, że kie­dyś wsiąk­nie.

opowieść wigilijna

kto wje­chał w sar­nę? wierz­ga­ła na jezd­ni jak pozy­tyw­ka. z ago­nii wystrze­lił duch, w tran­sie przed­śmiert­nym. miną­łeś go w luster­ku? ktoś zatrzy­mał się przy for­dzie, a ludzie wybie­gli jak­by pło­nę­ło dziec­ko. sen sar­ny wnik­nął w nich w powol­nym sko­ku sekun­dy. mkną­łeś dalej, w spazm. niby nazna­czo­ny do odpro­wa­dza­nia ludzi i zwie­rząt. a teraz wsz­czy­nasz ból? powiedz, luste­recz­ko, kto cię opu­ścił w tym świe­cie? zostaw sar­nie puste miej­sce przy sto­le. niech poob­cu­je z rybą. syp­nij sia­na pod stół. zanim opu­ści nas zja­wa, czy jak jej tam? bóg.

miłosierdzie materii

nie szu­ka w sobie lep­sze­go czło­wie­ka. kozła szu­ka poza krąg moż­li­we­go? wygnań­ca, zapraw­dę, i winy nie­za­wi­nio­nej. przez nią oca­la? chciał­by odkryć, gdzie wresz­cie nie jest. wie­dza osą­dza, mądrość leczy. jeśli zna­la­zł­by to, o czym marzy, doko­nał­by praw­dzi­wej prze­mia­ny. mógł­by być w jed­nym wil­kiem i owcą, wężem prze­bie­głym i bystrym orłem. rzad­ko dzie­je się coś lep­sze­go. kruk­nię­cia, pokru­ki, gul­kra­ki. ich czar­ny kształt mknie w cie­mie­niu, zmie­nia się w cza­plę z gło­wą wydry, tań­czy cie­trze­wia i szcze­ka lisem. rośnie drze­wem i spa­da szy­puł­ką wią­żąc wszyst­kie for­my w mgnie­nie. w gło­wę ssą­cą wła­sny ogon. w cichy zmierzch paź­dzier­ni­ka. tyle w tej ujmie szczo­dro­ści.

Mariupol

ma boleć to zej­ście w dół, w roz­stęp, i nie zatrzy­ma go przy­słó­wek. dzie­ci w piw­ni­cy scze­złe z gło­du, wpó­łu­bra­ne utu­lił mróz. ma boleć ser­ce wydar­te z ple­ców, w któ­rym umo­ścił się knur z insy­gnia­mi i kon­wój w cze­luść. wyrzut­nie grad i fle­sze. śmierć nigdy nie będzie pacjen­tem. ma boleć jej tro­ska, wie­że zerwa­ne z lufa­mi na kwin­tę. pety Scy­tów mię­dzy łuska­mi. zale­d­wie ostrzał zrów­nał wieś. topo­le strza­skał wizg i mem. cze­go tu szu­kasz dro­nie new brand? ma boleć i precz, zie­mio, odło­giem, obok wina sadzo­na brzo­skwi­nio.  nie zoba­czysz. pogna­ją na wschód. oświe­ci cię sala fil­tra­cyj­na, nawa­ła i łuna. nie wychodź na próg, bo gwał­cą dziew­czyn­ki. masz boleć, ludu kar­mio­ny bred­nia­mi. armio rabów, śnie o impe­rium. masz boleć w chwa­le pija­nych mar­szów i ucie­czek. masz boleć.

zręby i rżyska 

I

tu rzą­dzą tuma­ny, łysio­le, gost­ki. chłyst­ki od nagrań mat­ki chrzest­nej topless na sto­le w raju z kie­lo­nem. plot­ki smyr­ga­ją po mie­ście, co tam zrzą­dzi­li chłop­cy z feraj­ny? kogo mości sto­łek? kutas od spół­ek wie­dzio­ny w kaj­dan­kach wró­cił z uśmie­chem, jak­by miał glejt na współ­pra­cę. nie znu­dzi­ły ci się para­gan­gu­sy?

II

tam stin­ger, stu­gna, sty­pa ter­mo­ba­rycz­na. kró­lo­wa Leti­cia wysy­ła kieł­ba­sę oprócz naboi. ruskij sał­dat idi na chuj z cho­ri­zo w czo­le. nikt pija­ny w sztok nie zako­pie tru­pów, nie zaku­rzy w dym śle­py od pni ścię­tych hau­bi­cą. nie nazy­waj, nie zawa­dzi.

III

gdzie indziej, zasnął w mróz. pło­mień słał skry jak nici, te dusze. kwas wha­sał w język z werwą zamie­ci i otchłań sku­pi­ła się w sopel. wiatr trą­cał hamak i zni­kał w drze­wach. gwiaz­dy mil­cza­ły wner­wio­ne w gałąź. sen był brzo­zą o dzie­wię­ciu księ­ży­cach. ran­kiem trzy łosie utknę­ły w stru­mie­niu zwar­te w słoń­cu. tyle wyli­czeń dwie sta­je od Spa­ły. nad Gacią lód pękał w kału­żach jak natar­cie desan­tu. i po gie­ro­jach. gruz wró­cił do Psko­wa. tu kruk win­do­wał stop­nie szro­nu. myszo­łów miał z nim pora­chun­ki. cho­dli­we echo wessa­ła czerń. nie rżnij tych cho­in, kon­cer­nie pań­stwo­wy, odpie­prz­cie się od nich, ubij­cy.

IV

syć się kok­taj­lem, harve­ste­rze, spal się na umór. won, para­gan­gu­sy, w imię naszych dzie­ci.

modlitwa do niespodzianki

któ­reś stwo­rzy­ło, może powiesz, o co ci cho­dzi? bo trud­no to zro­zu­mieć. może nie masz z tym nic wspól­ne­go? może wca­le cię nie ma w splą­ta­nym świe­tle, w kłę­bie mate­rii, na rubie­ży z mro­ku, gdy las budzi się albo zasy­pia? ist­nie­nie zawdzię­cza­my mecha­ni­ce czą­stek. nic nie da się ozna­czyć, a wszyst­ko jest Mat­ką, Mat­ką, Mat­ką. jak ta hip­pi­ska nad ście­kiem. liże uschłe drze­wa i kamień prze­ni­ka jej cia­ło, kale­czy bez­wied­nie, jak­by chciał wypeł­nić pust­kę. i rodzi go w ślu­zie, tuli do pier­si, i wresz­cie pęka płacz tej zie­mi. tej zie­mi. wynoś się, wia­ro, gdzie­kol­wiek wstą­pisz, jak szczyt ruń w cze­luść. wszyst­ko, co pnie się w górę, a nie prze­szło przez pie­kło, jest kłam­stwem. kto się omsknie, wcho­dząc w ten wers, jest jesz­cze gdzie indziej. nie ma rze­czy nie­moż­li­wych.