Marta Podgórnik

nawroty

obli­zać rdzę jak łyżecz­kę wycią­gnię­tą z głę­bi
tor­tu, jak spierzch­nię­te war­gi na przy­stan­ku.
wycho­dzę, wołam auto­bus, nad­słu­chu­ję odpo­wie­dzi.
jak zawsze bez­sku­tecz­nie. teraz to on mnie woła.

przy­śpie­szać jak tem­po w fina­le, kie­dy tuż tuż
trze­ba się zwi­jać. dzwo­nek do drzwi, uda­wa­nie, że
nas nie ma. zło­wro­gi szczęk zam­ka, szyb­ki odwrót,
jak nawrót cho­ro­by zno­wu przy­sta­nek. po powro­cie

gryźć pościel jak mysz kabel, wysą­cza­jąc nad­miar
śli­ny kąci­ka­mi ust. na pra­gnie­nie zardze­wia­ły
kran, z wiszą­cą jed­ną kro­plą sza­re­go ślu­zu. nie
ma wybo­ru. zli­za­na wil­goć roz­cień­cza smak w ustach.

Komiks autor­stwa Joan­ny Łań­cuc­kiej

Zuzanna Ginczanka

Przypowieść

Raz się zeszedł nie­mo­wa z nie­mo­wą,
by się wspól­ną roze­rwać roz­mo­wą,

i zaczę­li roz­ma­wiać – bez sło­wa,
jak to zwy­kle z nie­mo­wą nie­mo­wa.

Roz­ma­wia­li ze sobą – na migi,
na sztur­chań­ce, na miny i figi,

i od sło­wa takie­go do sło­wa
na tor śli­ski wkro­czy­ła roz­mo­wa.

Jeden pal­ce uło­żył w noży­ce,
a zna­czy­ło to: – Cóż w poli­ty­ce?

Dru­gi mru­gnął, a każ­dy to wie,
że mru­ga­nie takie zna­czy: – Źle!

Wte­dy pierw­szy uśmiech­nął się czu­le,
lecz ten uśmiech powia­dał: – Precz z kró­lem!

Więc i dru­gi uśmiech­nął się, lecz
i ten uśmiech tak­że mówił: – Precz!

Tak się zaczął ten spi­sek dzi­wacz­ny,
uśmiech­nię­ty, mru­gnię­ty, dwu­znacz­ny,

i już z całej kró­lew­skiej zie­mi
wiel­kim tłu­mem nad­cią­gnę­li nie­mi.

Utwo­rzy­li z nie­mo­wą na cze­le
taki pochód jakich, jest nie­wie­le,

zbun­to­wa­ny, roz­krzy­cza­ny na migi,
cały gniew wkła­da­ją­cy – w podry­gi.

A gdy przy­szedł, czy­niąc mały hałas,
cały pochód pod kró­lew­ski pałac,

sam król wyszedł na bal­kon zło­co­ny,
żeby spoj­rzeć na tłum nie­zli­czo­ny.

Potem wysłał trzech pachoł­ków spro­śnych,
któ­rzy głos mie­li gło­śny, dono­śny,

żeby z tłu­mu wycią­gnę­li szy­je
i krzyk­nę­li: – Evvi­va! Niech żyje!

I uśmiech­nął się król i dzię­ko­wał,
i duka­ty nie­mym roz­da­ro­wał,

a tłum mil­czał, mil­czał jak zaklę­ty,
bowiem mowę i głos miał odję­ty.

I tak stał zbun­to­wa­ny na migi,
cały gniew wkła­da­ją­cy w podry­gi,

aż na koniec się roz­szedł bez sło­wa
jeden z dru­gim mil­czą­cy nie­mo­wa.

Komiks autor­stwa Judy­ty Mier­czak

Agnieszka Wolny-Hamkało

zaćmienie

Woda cofa się do otwar­tych prze­rę­bli.
Pies prę­ży grzbiet cicho i wro­go
pod two­im oknem. Chło­piec
w pobli­żu zgu­bił stru­pek –
obró­cił się w liściach
jak poli­cyj­ny kogut.
Szu­kał sło­wa: coś,
co nie było miło­ścią,
tyl­ko wyści­giem mott.

Wstał, ogo­lił się, kupił
bułecz­kę z prze­ce­ny
i poszedł pod two­je okno.
Nama­cał gniaz­do, w gnieź­dzie klu­czyk.
Szu­kał sło­wa i zna­lazł.
Zasko­czy­ło go to.

Komiks autor­stwa Moni­ki Nowak

Marta Podgórnik

oddział

leżę tu i co chwi­la się­gam mię­dzy uda.
moż­na od tego osza­leć. pościel się lepi
do skó­ry jak nasą­czo­ne kle­jem tape­ty
do poro­wa­tych ścian.

te wszyst­kie wydzie­li­ny – śli­na na podusz­ce,
ropa w kąci­kach oczu, cza­sem, rza­dziej,
krew. i sło­wa. to nie jest natu­ral­ne pisać
wier­sze, ktoś powie­dział.

łazien­ka jak śre­dnio­wiecz­na izba tor­tur.
nos na kafel­kach. mak­sy­mal­ne naprę­że­nie,
przy­zna­ła­bym się teraz do wszyst­kie­go,
kto chce posłu­chać?

lekarz z nie­za­pi­sa­ną histo­rią cho­ro­by się
wyła­nia. za nim pro­wa­dzą moją kro­plów­kę,
cew­nik i talerz table­tek. żar­tu­ją, że mocz
jest tre­ści­wy po

mojej wczo­raj­szej lek­tu­rze – „schi­zma” na
szpi­tal­nej szaf­ce. jak ma się kur­wa
moty­wa­cję, to się wszyst­ko znie­sie. ja nie
mam kur­wa moty­wa­cji.

wiem, że to oddział nie­do­szłych mło­dych
samo­bój­ców, z któ­rych tyl­ko paru napraw­dę
chcia­ło umrzeć, nie roz­róż­niam ich jed­nak
od resz­ty.

Komiks autor­stwa Okta­wii Ogniew

Julia Fiedorczuk

Czekając na telefon

Nie uwie­rzysz, księ­życ
sam zaj­rzał mi w okno;
był z pla­ste­li­ny i miał
czer­wo­ne wło­sy.
Potem pew­nie zasnę­łam
bo teraz w oknie sie­dzi
tłu­sta czar­na chmu­ra.

Komiks autor­stwa Gre­ty Samu­el

Julia Fiedorczuk

Nocą tańczyłam do utraty tchu

są takie sło­wa, w któ­rych mnie już nie ma.
nic nie zosta­ło tyl­ko popiół popiół
i noc w kolo­rze wina, bez­den­na jak wino
i two­je ciem­ne oko, księ­ży­cu.

nocą ser­ce tań­czy­ło w ażu­ro­wej klat­ce
jak motyl w kate­drze czy­jejś cie­płej dło­ni
(te kobie­ty wykieł­ku­ją w sezo­nie roz­to­pów)
cie­pła dłoń zaci­śnię­ta w pięść.

bia­łe papro­cie na mar­twych jezio­rach.
ostrze nowiu na żebrach, żeby mogło tań­czyć,
ser­ce,
garść pija­nych gwiazd na obru­sie z mgły.

War­sza­wa, listo­pad 2010

Komiks autor­stwa Agniesz­ki Świę­tek

Kamila Pawluś

sjesto, do widzenia

na kole­jo­wym moście buja­ny hory­zont. kto by chciał
na żywioł zostać tu, gdzie sam­pler małe­go mia­sta
rasu­je pokrzy­wy. tyl­ko my, nikt po nas butów rów­nie krzy­wo
nie będzie sta­wiał na tych ście­żyn­kach na niby.
leży­my w zwa­le słoń­ca, żeru­jąc po sobie,
gdzieś od spodu doby­wa się gryp­se­ra ryb.
grun­tow­ny prze­gląd brze­gów, żad­ne­go wodo­wska­zu,
tyl­ko roją­ce się w głę­bi wyspy, wysep­ki, łachy,
odno­gi i kępy, nad któ­ry­mi cia­ła wbi­te w gre­miał rze­ki.
Char­lie Chan w kaja­ku pły­nie w naszą stro­nę.

Komiks autor­stwa Kata­rzy­ny Balic­kiej

Kornelia Piela

Mała i dinozaury

Mała pła­cze. Wygi­nę­ły dino­zau­ry.
Mała pła­cze. Mama też wygi­nie.
Mała wygi­nie po mamie.

Łza roz­ma­zu­je śla­dy sta­re­go fla­ma­stra.
I przyj­dzie potop, i zale­je zie­mię.
I ude­rzy wiel­ki mete­oryt, i zmiaż­dży wszyst­kie dino­zau­ry.
Mała poma­lo­wa­ła mete­oryt na różo­wo.

Ta ksią­żecz­ka jest już nie­od­po­wied­nia dla jej wie­ku.
Doro­sła. Prze­sta­ła kolo­ro­wać. Dopie­ro
teraz zauwa­ża: obra­zek wyma­ga uzu­peł­nień.
Dory­so­wu­je kir wokół zie­lo­nej łap­ki tri­ce­ra­top­sa.
Kir to ta czar­na kokard­ka, córecz­ko.

Komiks autor­stwa Mag­da­le­ny Choj­now­skiej

Justyna Bargielska

Pinktronic

Aku­rat w Jędrze­jo­wie nic nie robi­li­śmy,
cho­ciaż na wyjeź­dzie liczy się podwój­nie.
Ale mie­li już swo­je wiel­błą­dy,
sklep z dziw­ny­mi kol­czy­ka­mi i klub abs­ty­nen­ta,
poroz­sta­wia­ne po kwa­dra­cie jak w mono­po­lu.
To była pora, w któ­rej idzie się do pra­cy
na czwar­tą zmia­nę. Mia­łam wte­dy tyle sie­bie,
że spo­koj­nie mogłam ci to wszyst­ko kupić.

Trzy­mam ten sen na samych koniusz­kach
rzęs. Też mam dzie­ci w róż­nych miej­scach,
w róż­nych snach i pio­sen­kach, ale ten hymn
celu­lar­ny będę trzy­mać dla cie­bie.

Komiks autor­stwa Liwii Dzier­ża­wy

Justyna Bargielska

Pole bawełny

To musiał być dzień Boże­go Cia­ła. Star­sza kobie­ta
wio­dła za sobą oka­za­łą downi­cę: cór­ciu, cór­ciu,
gdy umrę, co się z tobą sta­nie. A ja nie mogłam ci
star­sza obie­cać kobie­to, że jej nie zje­my, nie­do­kład­nie znam zwy­cza­je
moje­go gatun­ku, nie na tyle dokład­nie.
Widu­ję nas, jak przy­sta­je­my na rogach ulic,
wyj­mu­je­my z port­fe­li zdję­cia budyn­ków kry­tych zło­ty­mi kopu­ła­mi
i poka­zu­je­my je sobie nawza­jem, męż­czyź­ni i kobie­ty,
sta­rzy i mło­dzi, ale czy tęsk­niąc, czy gro­żąc, nie wiem.
To musiał być ten dzień, wzdłuż torów
albo skra­jem par­ku szedł męż­czy­zna w brą­zo­wej mary­nar­ce,
niósł pił­ka­rzy­ki głów­ka­mi do dołu
i nic na to nie pora­dzę, ale słoń­ce, ono chy­li­ło się ku zacho­do­wi.

Komiks autor­stwa Karo­li­ny Zalew­skiej

Anna Podczaszy

Niewzruszenie

Powa­lo­na wierz­ba rośnie teraz pozio­mo.
Chci­wie wypi­łam butel­kę wody, od razu całą.
Wszyst­ko w tym roku jest szyb­sze – mamy maj
a już kwit­ną lipy, topo­la otrzą­sa się z puchu.

Z czar­ne­go kina wyszłam, gdy z ust
boha­te­rów wła­śnie się snuł szept, że cza­sem,
że zda­je się, że pięk­nie, że sekun­dy, że tuż tuż,
a jesz­cze tyle melo­dii, któ­re na mnie gra­ją!

Mam mia­sto jak na dło­ni, mogę wró­żyć ze strun
prze­ci­na­ją­cych łąkę. Nie ma odwro­tu, dobrze.
Te drze­wa obo­jęt­ne są na kształt, pozy­cję.
Rosną. Nie­wzru­sze­nie, chęt­nie.

Komiks autor­stwa Anny Krztoń

Julia Fiedorczuk

Kochankowie na niebieskim tle

Takie prze­strze­nie, gdzie się bez skru­pu­łów
leje dzi­kie świa­tło, to z powo­du słoń­ca (któ­re jest dziu­rą
w wiel­kim wor­ku lawy). Stre­fa skrzy­deł –
moc­ny, sta­bil­ny, pro­sty lot i bły­ska­wicz­ne
zej­ście w dół, pra­wie swo­bod­ny spa­dek masy
na cel.

I skąd tam oni? Nad dacha­mi, nad gło­wa­mi drzew?
Ponad umo­ru­sa­ną wykła­dzi­ną chmur?
Jakiż to dziw­ny pojazd, napę­dza­ny sna­mi, ich tam wyniósł?

Bli­scy zie­mi, spo­glą­da­my w górę.
Bez­miar ma na policz­ku bia­ły opa­tru­nek.
Sko­ro musi­my znik­nąć, to we dwo­je:
pust­ka przy pust­ce, jed­na para skrzy­deł.

I nura: nie­bo, morze, piach
cała wyspa kwia­tów.

Komiks autor­stwa Mar­ty Kubi­czek