Która godzina, gówniarzu?

VII [z Balu w Operze]

Przez ul. Zdo­byw­ców,
Przez Anna­sza, Kaj­fa­sza,
Przez Siwą, przez św. Tekli
I Pro­ro­ka Ezdra­sza,

Przez Krym­ską, przez Kocio­łeb­ską,
Przez Gno­mów i przez Dzie­wic,
Przez Mysią, Addis-Abeb­ską
I Łuka­sza z Bła­że­wic,

Przez Czter­dzie­ste­go Kwiet­nia,
Przez Bul­wa­ry Misyj­ne –
Jadą za mia­sto wozy
Ase­ni­za­cyj­ne.

Z facjat­ki budy drew­nia­nej
Tłu­sta pan­na wyglą­da:
– Któ­ra godzi­na, gów­nia­rzu?
– Pią­ta, kur­wo, pią­ta…

I przez puste uli­ce
Jadą dalej i dalej.
Pan­na przed sie­bie patrzy
I papie­ro­sa pali.

Widzi dom czer­wo­ny,
Nowo zbu­do­wa­ny,
Ludzie już miesz­ka­ją
W nie­otyn­ko­wa­nym.
W jed­nym oknie gąsio­ry
Z wiśnia­kiem i jagod­ni­kiem,
Za oknem wie­trzyk igra
Różo­wym balo­ni­kiem.

Na żela­znym bal­ko­nie
Łbem na dół wisi zając,
Łąkę prze­wró­co­ną
Jesz­cze oglą­da­jąc.

Pan w spodniach, ale boso,
Na dru­gi bal­kon wyszedł,
Zie­wa, patrzy na nie­bo,
Szel­ki mu z tyłu wiszą.

Cha­plin z dyk­ty wycię­ty
Krzy­wo stoi przed kinem.
Prze­je­chał na rowe­rze
Poli­cjant z kara­bi­nem.

Na potłu­czo­nej szy­bie
Skle­pu z kon­fek­cją „Lolo”
Widać kawa­łek gaze­ty:
Lite­ry IDEOLO…

Widać bla­chę z napi­sem:
Gole­nie 20 gr.
Strzy­że­nie 40 gr.
Mani­kir 60 gr.

Prze­le­cia­ła tak­sów­ka,
Pod­ska­ku­jąc w pędzie,
Jedzie gru­by z węd­ką,
Ryby łowić będzie.

Z piw­ni­cy wędli­nia­rza
Gorą­ca para wali,
Pan­na patrzy przed sie­bie
I papie­ro­sa pali.

Minister i sztuka

Pan mini­ster się spóź­nił na począ­tek,
A gdy przy­szedł – z obu­rze­nia zbladł:
Podej­rza­ny, nie­bez­piecz­ny wątek,
Skon­fi­sko­wać! Niech mają naukę!

… Pan mini­ster się spóź­nił na sztu­kę
O pięć minut i pięt­na­ście lat.

Życie codzienne

Tajem­ni­cze­ją rze­czy, fan­ta­stycz­nie­ją zda­nia,
I mówić coraz trud­niej, i mil­czeć coraz bole­śniej,
Obra­sta­ją natręt­nym szep­tem głę­bi­ny miesz­ka­nia,
Krze­sło, przy sto­le zaczę­te, melo­dią koń­czy się we śnie.

Z dnia na dzień wię­cej zna­czy każ­de sło­wo codzien­ne,
Mchem wie­ków obro­śnię­te, kor­ci ukry­tą pierw­szy­zną.
Przy­kła­dam ucho do mebli – sły­szę szu­my tajem­ne:
Skar­żą się dęby, skar­żą i pła­czą za ojczy­zną.

Trawa

Tra­wo, tra­wo do kolan!
Pod­nieś mi się do czo­ła,
Żeby myślom nie było
Ani mnie, ani pola.

Żebym ja się uzie­lił,
Prze­kwie­cił do rdze­nia kości
I już się nie oddzie­lił
Sło­wa­mi od twej świe­żo­ści.

Abym tobie i sobie
Jed­nym imie­niem mówił:
Albo oboj­gu – tra­wa,
Albo oboj­gu – tuwim.

Złota polska jesień

Kor­po­ran­ci na moto­cy­klach
Pędzą w spra­wie patrio­tycz­nej,
Ura­dzo­nej na kon­wen­ty­klach
Jed­no­myśl­nie i spon­ta­nicz­nie.

Idę jesie­nią na ukos.

Obu­rze­ni ofi­ce­ro­wie
Doma­ga­ją się inter­wen­cji
I mel­du­ją w dro­dze służ­bo­wej
Na audien­cji u eks­ce­len­cji.

Idę jesie­nią na ukos.
Dele­ga­cja oby­wa­tel­ska
Dekla­ru­je znacz­ne ofia­ry,
Repre­zen­tant nauczy­ciel­stwa
Do kate­dry wie­zie sztan­da­ry.

Idę jesie­nią na ukos.

Pro­le­ta­riat zor­ga­ni­zo­wał
Wiec maso­wy za rewo­lu­cją,
Idzie wła­śnie kadra sztur­mo­wa
Z trans­pa­ren­tem i rezo­lu­cją.

Idę jesie­nią na ukos,
Prze­pły­wam taflą prze­kro­ju,
Cię­ciem lustrza­nym roz­ci­nam
Nie­ziem­ską ojczy­znę swo­ją.

Sitowie

Won­na mię­ta nad wodą pach­nia­ła,
koły­sa­ły się kęp­ki sito­wia,
brzask różo­wiał i woda wia­ła,
wiew sito­wie i mię­tę owiał.

Nie wie­dzia­łem wte­dy, że te zio­ła,
będą w wier­szach sło­wa­mi po latach
i że kwia­ty z dale­ka po imie­niu przy­wo­łam,
zamiast leżeć zwy­czaj­nie nad wodą na kwia­tach.

Nie wie­dzia­łem, że się będę tak męczył,
słów szu­ka­jąc dla żywe­go świa­ta,
nie wie­dzia­łem, że gdy się tak nad wodą klę­czy,
to potem trze­ba cier­pień dłu­gie lata.

Wie­dzia­łem tyl­ko, że w sito­wiu,
są pręż­ne, wiot­kie i dłu­gie włó­kien­ka,
że z nich splo­tę siat­kę leciut­ką i cien­ką,
któ­rą nic nie będę łowił.

Boże dobry moich lat chło­pię­cych,
moich jasnych świa­tów Boże świę­ty!
Czy już w życiu nie będzie wię­cej
pach­ną­cej nad sta­wem mię­ty?

Czy to już zawsze tak ze wszyst­kie­go
Będę sło­wa wyry­wał w roz­pa­czy,
I sito­wia, sito­wia zwy­czaj­ne­go,
Nigdy już zwy­czaj­nie nie zoba­czę?

—————————————————————————————————————

Ciem­na noc
Czło­wie­ku dźwi­ga­ją­cy,
Usiądź ze mną.
Pomil­czy­my, popa­trzy­my
W tę noc ciem­ną.

Zdejm ze sie­bie
Kufer dębo­wy
I odpocz­nij.
W ciem­ną noc wle­pi­my razem
Ludz­kie oczy.

Mówić trud­no. Nosza cięż­ka.
Chleb kamien­ny.
Mówić na nic. Dwa kamie­nie.
W nocy ciem­nej.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go.