Kup kota w worku (work in progress)

co słychać

dwóch pije w par­ku piwo
trze­ci w krze­wach
się odle­wa
pod magno­lią różo­wą
recho­czą i recho­cą
nad mil­czą­cym sta­wem
żaby gdzie żaby wołam
gdzie żaby się zapo­dzia­ły
Staff opu­ścił ale­ję zasłu­żo­nych
idzie alej­ką w moją stro­nę
uśmie­cha się i pyta
„cóż panie Tade­uszu nowe­go
się dzie­je?”
„nic się nie dzie­je, panie Leopol­dzie,
nawet nowość nie potrzą­sa kwia­tem
dru­go­rzęd­ni akto­rzy rekla­mu­ją
gwiezd­ną woj­nę o czar­ne zło­to”
„to pięk­na nazwa…
dla szlach­tu­za”
powie­dział Staff i wró­cił
szyb­ko na „tam­ten świat”
sie­dzę na ław­ce któ­rą
zapro­jek­tu­je ktoś na moją cześć
ska­mie­nia­ły zgip­sia­ły
z gło­wą w chmu­rach
z gło­wą na któ­rą nie­bie­skie
ptasz­ki zała­twia­ją
czar­ne i bia­łe odcho­dy docho­dy
z dale­ka widzę mistrza Przy­bo­sia
„zajął pan moje miej­sce Tade­usz­ku”
mówi mistrz z uśmie­chem
odpo­wia­dam smęt­ny i sam pełen winy
„wszy­scy się zmie­ści­my… i pan
i ja i Iwa­sio i Pucio i Tuwim
nawet Pietr­kie­wicz z Paster­na­kiem
Jan Maria Gis­ges Ożóg z Czer­ni­kiem
Fra­sik i Miłosz (z respek­tem)
i Emi­no­wicz i Sta­siu Sko­necz­ny
(mały i duży… może być
nie tyl­ko świę­tym ale i poetą)
„wir alle wün­schen jedem alles gute
(…)
wir jeder wün­schen allen alles gute”
napi­sał kie­dyś mój zmar­ły przy­ja­ciel
Ernst Jandl
czas koń­czyć przy­po­mniał
mi o „języ­ku przez wła­sne
zęby ugry­zio­nym”
sam Leonar­do da Vin­ci

normalny poeta

cza­sem nie­po­ko­ję się tym
że jestem taki zwy­czaj­ny
pisa­łem gdzieś kie­dyś
o tym Nie mar­twię się ale zaczy­nam
myśleć że chy­ba to nie jest
nor­mal­ne kie­dy „poeta” nie jest
„zja­wi­skiem”
już czas wykre­ować sie­bie
poetyc­kie­go malow­ni­cze­go sza­lo­ne­go
(tro­chę) schi­zo­fre­ni­ka tro­chę kocha­ją­ce­go
ina­czej bie­da w tym że kocham „po boże­mu”
że lubię pie­sze spa­ce­ry że
jestem mężem jed­nej żony
według wska­zań Paw­ła apo­sto­ła

wsta­ję o szó­stej rano
idę do łazien­ki
itak­da­lej

nie noszę ani bro­dy
ani bród­ki
ani loków spły­wa­ją­cych
na ramio­na

przez chwi­lę myślę o śmier­ci
popra­wiam jakiś wiersz
potem zanu­rzam się
w życiu

wie­czo­rem zdzie­ram
kolej­ną kart­kę z kalen­da­rza
24 wrze­śnia 2007
267. dzień roku
wsch. Słoń­ca 6,24
zachód 18,31
na odwro­cie kart­ki
jest prze­pis na kotle­ty
kotle­ci­ki sma­ży­my na
moc­no roz­grza­nym (…)
z obu stron na rumia­no
obta­cza­my w tar­tej buł­ce (…)

przed zaśnię­ciem czy­tam
róż­ne mie­sięcz­ni­ki dwu-
mie­sięcz­ni­ki kwar­tal­ni­ki
arty­stycz­ne lite­rac­kie
i widzę (ze zdzi­wie­niem)
że wier­sze moich zna­ko­mi­tych
kole­gów (i kole­ża­nek)
sta­ją się powo­li podob­ne
do moich wier­szy
a moje sta­re wier­sze
są podob­ne do
ich nowych wier­szy

Chyżo

par­la­men­ta­ży­ści piszą dyk­tan­do chy­żo zdą­ży­li posło­wie do sena­tu „śnieg pró­szy” napi­sa­łam… wygrał klub par­la­men­tar­ny pisu… pan Donalt Tósk się podob­no spo­cił… cóż ja! tego­rocz­na matu­rzyst­ka i powie­ścio­pi­sar­ka popeł­ni­łam błę­dy i nie wsty­dzę się tego zresz­tą w tej chwi­li pod zna­kiem zapy­ta­nia stoi cała orto­gra­fia w związ­ku z tym że my inter­nau­ci skra­ca­my sło­wa do liter zno­si­my lite­ry duże i w ogó­le jed­na lub dwie lite­ry na sme­sie mniej robi styl… w dyk­tan­dzie nie zna­la­zło się sło­wo korup­cja któ­re kosmo­nau­ci skra­ca­ją… mar­twi mnie że nie usta­lo­no kto będzie pro­wo­ko­wał fakt że trze­ba było zerwać więź mię­dzy bio­rą­cym i dają­cym a w miło­ści obie stro­ny dają i bio­rą choć róż­ni­ca mię­dzy grec­ką aga­pa a ero­sem jest taka jak mię­dzy cari­ta­sem wszę­dzie pada deszcz ze śnie­giem tak­że w Lesku… lecz ja leżę na łące jako debiu­tant­ka w sta­nie odmien­nym przy­zna­ję że zbyt choj­nie dawa­łam mimo że on brał ode mnie a sam… a prze­cież już Abe­lard i Helo­iza mie­li ze sobą na pień­ku – jak mawia­ła babu­nia skąd w tym wszyst­kim pie­niek a może pie­nek, któż to może wie­dzieć klik­nę do porad­ni­ka języ­ko­we­go swo­ją dro­gą tyle się mówi o tych dwóch czę­ściach czło­wie­ka któ­re dążą w sza­le do połą­cze­nia swo­ich połó­wek w auten­tycz­nej histo­rii tego Abe­lar­da i Che­lo­izy nie mówi się jasno o naj­waż­niej­szej żeczy co spi­skow­cy na koń­cu ucie­li Abe­lar­do­wi on mówi w roz­pa­czy że „to mi ucie­li czym grze­szy­łem” więc co? Ptasz­ka czy wore­czek z mosz­ny jak mówi mój dzia­du­nio sam Abe­lard wyznał że stał się eunu­hem czy też eónu­chem… prze­cież uszów mu nie odcię­li choć wła­śnie grze­szy się uszkiem oczkiem noskiem a te głów­ne narzą­dy żeń­skie i męskie słu­cha­ją się śle­po jakie­goś punk­tu w mórzdz­ku mniej­szym któ­ry nam pozo­stał z par­ku juraj­skie­go rerzy­se­ra i miliar­de­ra Szpic­ber­ge­na któ­ry zapew­ne odnaj­dzie swój korzeń w bro­dach lub w innej koń­sko­wo­li… chy­ba jed­nak zde­cy­du­ję się na egza­min doj­rza­ło­ści z inne­go tema­tu niż Chrzest PRLu i paliw… i prze­rzu­cę się na Abe­lar­da i Che­lo­izę wzbo­ga­cę o wątek Tri­sta­na a tak­że pięk­nej Hele­ny Izol­dy naszej sko­rup­ki lal­ki Fau­sta Dan­te­go Ryszar­da trze­cie­go File­mo­na Bau­cis i Almy Curie-Male­ro­wej Kokosz­ki Lulu Salo­mo­no­wej… tu są dwa aspek­ty z jed­nej stro­ny ten uzus ale zmia­ny słów wyma­ga­ją dużych pie­nię­dzy, aspekt wiel­kich kor­po­ra­cji wytwa­rza mło­dych ludzi któ­rzy na tar­ge­tach kli­ką a z tego wyni­ka że tra­ci­my instynkt języ­ko­wy ale meile… odkła­da­my więc do lamu­sa wypró­bo­wa­ne poczci­we sło­wa lecz co to jest lamus któż to wie nawet bab­cia nie sły­sza­ła o lamu­sie lub „kan­tor­ku” w któ­rym się wymie­nia zło­ty otóż wła­śnie zachwasz­czo­no tak nasz język angiel­skim narze­czem jak loch ness któ­ry jest poczci­wą gor­go­ną mówi­my masło­ką a nie sło­wac­kim czy też bogu­ro­dzi­cą bo chcą być na topie… stu­den­ci… jakim to jest pisa­ne języ­kiem nor­mal­ka język się zwi­ja bar­dzo wie­lu pola­ków któ­rzy nie rozu­mie­ją słów któ­ry­mi mówią w kawiar­ni sej­mie w rodzin­nym kole i rodzin­nym sena­cie… takie choć­by sło­wo „rze­czy­wi­stość” poza­ję­zy­ko­wa jest bogat­sza i trud­no ją wyra­zić… więk­szość rdze­ni lek­sy­kal­nych w języ­ku angiel­skim ma już pocho­dze­nie romań­skie… kie­dyś maka­ro­ni­zo­wa­nie też się zali­cza­ło do języ­ka pol­skie­go zan­gli­cy­zo­wa­nie przez takie sło­wo jak yes yes okay sory tym­cza­sem w tym roku na matu­rze nie było jed­ne­go pyta­nia doty­czą­ce­go języ­ka… trze­ba do matu­ry wyma­gać języ­ka poję­cia o tym czym się bier­nik róż­ni od dopeł­nia­cza… ja akcep­tu­ję babi-lona a jak? nor­ma wzor­co­wa jest nie­ko­mer­cyj­na… tego że język jest żywą isto­tą nie musi mi mówić peda­gog ja znam swój język i wiem jak go uży­wać język zakrę­co­ny a nie pro­sty jest języ­kiem mło­do­ści moż­na tak pokrę­cić prze­krę­cić wykrę­cić język tak dam­ski jak męski że komi­sja roz­dzia­wi sze­ro­ko usta zmia­na pisow­ni imie­sło­wów wywar­ła we mnie zamęt bo nie mam poję­cia co to jest imie­słów… w radzie języ­ka pol­skie­go nale­ży powo­łać spec­ko­mi­sję zło­żo­ną z daw­nych człon­ków komi­sji do spra­wy… dzwo­nię z sopo­tu ponie­waż w naszych kolen­dach jest takie bogac­two języ­ko­we wul­ga­ry­zmy… wśród mło­dzie­ży… skó­ra mi cierp­nie cze­mu ucie­kam ze świa­ta rze­czy­wi­ste­go w świat wir­tu­al­ny… muszę o kur­czę! zna­leźć tera­peu­tę bo mam zani­żo­ną samo-oce­nę, myślę że mi wystar­czy pięt­na­ście posie­dzeń ale ja mam raz zawy­żo­ną oce­nę… może mam, o kur­cze, taką reflek­sję – lubi­łam cho­dzić na basen albo na piwo – więc pró­bu­ję wró­cić do tego a więc do jaz­dy na rowe­że do łowie­nia ryb, jestem chy­ba uza­leż­nio­na od robie­nia zaku­pów, mój orga­nizm oble­wa się zim­nym potem jak się uza­leż­nić od mediów wyrzu­cę kom­pu­ter chy­ba w koń­cu tra­fię na słyn­ną kozet­kę Freu­da na któ­rej z ostat­nich badań wyni­ka że gęsi kapi­to­liń­skie zde­chły z powo­du pta­siej gry­py co było obok rur oło­wia­nych w akwe­duk­tach przy­czy­ną upad­ku impe­rium rzym­skie­go… cią­gle trwa pisa­nie dyk­tan­da wte i wefte orto­gra­ficz­ne­go chy­ba jed­nak w tę i w eftę… zna­le­zio­no gęś gęga­wą zde­chłą

Wymieranie języków

w suwe­ren­nym kra­ju któ­ry odzy­skał wol­ność w roku 1989 a teraz ma odzy­skać wol­ność rów­ność nie­pod­le­głość zaczął zani­kać panu­ją­cy język polan – prze­po­wie­dzie­li to zresz­tą zaki­cha­ni futu­ro­lo­dzy lin­gwi­ści któ­rzy stwier­dzi­li że będą zani­ka­ły kolej­no języ­ki mniej­szych ple­mion i grup etnicz­nych – na rzecz języ­ka angiel­skie­go jako języ­ka glo­bal­ne­go i super­ję­zy­ka ame­ry­kań­skie­go. Toteż nie­wiel­ki nasz kraj już w roku 2004 i dwa tysią­ce 5 – zaczął tra­cić nie tyl­ko zaso­by ole­ju rze­pa­ko­we­go do gło­wy a tak­że zaso­by wody ale rów­nież zauwa­żo­no gwał­tow­ne zubo­że­nie zaso­bów lek­sy­kal­nych a nawet para­ję­zy­ko­wych… obok sło­wa kur­wa któ­re zastą­pi­ło pra­wie poło­wę zaso­bów języ­ko­wych obie pół­ku­le mózgu (!) zaję­ło sło­wo dupa któ­re odmie­nia­ne jest nagmin­nie w pismach kolo­ro­wych przez arty­stów foto­gra­fi­ków strasz­nie popu­lar­ne jest sło­wo zaszczy­co­ny (…) wszy­scy czu­ją się zaszczy­ce­ni przez wszyst­kich a resz­ta jest zauro­czo­na każ­dy chy­li czo­ła a już osią­gnię­cia w pro­mo­cji naszej kuch­ni i pio­sen­ki rzu­ca­ją na kola­na powa­la­jąc po dro­dze kogo się da… potem jak 5‑latki zaczę­ły czy­tać i inter­pre­to­wać (!) gom­bro­wi­cza nasto­lat­ki prze­sta­ły wogó­le czy­tać słu­cha­łem wyzna­nia rezo­lut­nej nasto­lat­ki że doro­śli powin­ni pisać o pro­ble­mach dzie­ci i mło­dzie­ży a nie nama­wiać ich do czy­ta­nia żerom­skie­go „bo my myśli­my choć­by w Syzy­fo­wych pra­cach poco oni tak sie­dzą i ten Boro­wicz tak patrzy na te biru­te i tak patrzy i nic nie robią to jest takie nie­re­ali­stycz­ne że kole­żan­ki się śmia­ły nie mówiąc o chło­pa­kach ale to wina nauczy­cie­li…”
w ten spo­sób pro­ces zani­ka­nia mowy pol­skiej kur­wa został przy­spie­szo­ny i ten pro­fe­sor Bal­cer­czyk czy bal­ce­ro­wicz a nawet kocha­ny mio­dek nie będzie miał nam co wyty­kać w języ­ku pol­skim i musi mówić po ame­ry­kań­sku sor­ry. I tak powo­li mowa nasza odcho­dzi w zapo­mnie­nie dzię­ki jed­nak pew­nej rezer­wie w sto­sun­ku do języ­ka super­a­me­ry­kań­skie­go któ­ry musi się tyl­ko upo­rać z impor­tem chiń­skie­go do obu ame­ryk a tak­że nad wisłę zosta­ło nam super­u­ni­wer­sal­ne sło­wo faj­ny któ­re zastę­pu­je słow­nik filo­lo­gicz­ny psy­cho­lo­gicz­ny teo­lo­gicz­ny i w ogó­le… a odmie­nia się tak jak daw­ne róż­ne przy­miot­ni­ki np. kla­wy, faj­ny faj­na faj­ne faj­ny faj­ne­go faj­ne­mu faj­ny o! faj­ny w faj­nym a potra­fi okre­ślić każ­de­go arty­stę i każ­de dzie­ło sztu­ki jest to sło­wo któ­re zastą­pi­ło wszyst­ko i odda­je pre­cy­zyj­nie nasz sto­su­nek do Wszyst­kie­go

papież żar­to­wał i mówił z uśmie­chem o kre­mów­kach – a kaba­re­ciarz zro­bił z tego… śpie­wa­jąc (ronił łzy do kre­mów­ki sic!) melo­dra­mat okre­śle­niem tym faj­nie posłu­gu­ją się nie tyl­ko kre­ty­ni ale genial­ni reży­se­rzy fil­mo­wi pra­ła­ci akto­rzy mala­rze i inni kaba­re­cia­rze któ­rzy nas co rusz rzu­ca­ją na kola­na w tele­wi­zji radio­wo­zie inter­ne­cie gadże­cie i innych mass-mediach bo nie tyl­ko mówi się że ten papież Bene­dykt XV może XVII? jest faj­ny choć się sta­ra to po pol­sku mówi gorzej od nasze­go ale to nie szko­dzi bo nasz język zani­ka więc nie­ma co się uczyć busz też powie­dział po nie­miec­ku że jest ber­li­ne­rem i od tego mur się jakiś zawa­lił, faj­ny też jest dudek i ta co motyl­kiem za zło­to pły­wa z ide­ją pod wodą faj­na też jest woda habs­bur­ga co się nią tak w tele­wi­zji jed­na aktor­ka oble­wa co gra też w faj­nym seria­lu kiep­ski klan bli­żej noszy ona też pochwa­li­ła jeden samo­chód taka faj­na trze­ba przy­znać że owszem fil­my zanus­sie­go są faj­ne choć w wene­cji na bien­na­le zresz­tą wszyst­ko jest faj­ne ale ja jestem smut­na bo szu­ka­łam sie­bie ale jak zna­la­złam to aż ucie­kłam w depre­sję od któ­rej tak zgru­bia­łam i pier­si mi zaczę­ły opa­dać i zro­bi­ły się tyciut­kie począ­tek roz­dzia­łu 18 bru­ma­irea Ludwi­ga Bona­par­te

Hegel powia­da gdzieś, że wszyst­kie wiel­kie wyda­rze­nia i posta­cie histo­rycz­ne wstę­pu­ją, rzec moż­na, dwu­krot­nie. Zapo­mniał dodać, że za pierw­szym razem jako tra­ge­dia, za dru­gim jako far­sa.

Wyd. W.A.B. tłum. Domi­ni­ka Cie­śla, Karol Marks (Fran­cis Whe­en). (epi­gon Goethe­go, Heine­go)

mło­dy Marks pisał wier­sze a nawet sztu­ki – ale był na tyle inte­li­gent­ny że szyb­ko poże­gnał się z tzw. „lite­ra­tu­rą pięk­ną”

„Nagle, jak­by za dotknię­ciem cza­ro­dziej­skiej różdż­ki – dotknię­ciem led­wie, choć naj­pierw wyda­wa­ło mi się dru­zgo­czą­cym cio­sem – dostrze­głem odle­głe kró­le­stwo praw­dzi­wej poezji, niczym pałac wró­żek w odda­li, i wszyst­kie moje utwo­ry roz­sy­pa­ły się w pył. Zasło­na opa­dła, to co było dla mnie naj­święt­sze, zosta­ło roz­dar­te na kawał­ki, trze­ba mi teraz usta­no­wić sobie nowe bóstwa”. (FRWhenn) – Ponie­waż wpadł w rodzaj zała­ma­nia ner­wo­we­go, lekarz zale­cił mu wyjazd na wieś i dłu­gi odpo­czy­nek.
„Przez kil­ka dni iry­ta­cja zupeł­nie nie pozwa­la­ła mi myśleć, bie­ga­łem jak sza­le­niec po ogro­dzie nad brud­ny­mi woda­mi Szpre­wy, któ­ra ‘obmy­wa dusze i roz­cień­cza her­ba­tę’ ” (cytat z H. Heine­go) str. 51
Mark­sa zauro­czy­ła sław­na poet­ka roman­tycz­na Bet­ti­na von Arnim (któ­ra mogła­by być jego mat­ką) „pew­ne­go wie­czo­ru weszłam szyb­ko bez puka­nia, do poko­ju Jen­ny i dostrze­głam w pół­mro­ku nie­wiel­ką postać sku­lo­ną na kana­pie, obej­mu­ją­cą ręka­mi kola­na, podob­ną raczej do jakie­goś toboł­ka niż oso­by… (jedy­ne sło­wa jakie padły z jej słyn­nych ust były skar­gą na gorą­co…)
sen­ny Jen­ny
roman­tyzm z krwią
str. 52
(widze­nie Jen­ny – Karo­lu… widzia­łam stra­ci­łeś pra­wą dłoń itd. itp.)

(poje­dy­nek itp. coś w typie dr Kowal­ski, Mic­kie­wicz, Mary­la itd.)