Mer Betlejem

„Wra­że­nie robi­ło na mnie jed­nak to, że do tej miej­sco­wo­ści, któ­ra pogrą­ża­ła mnie w coraz więk­szym smut­ku, pro­wa­dzi­ła osob­na kolej, posia­da­ją­ca rów­nież wago­ny dru­giej kla­sy, a nie tyl­ko trze­ciej. Zapew­nia­łem sam sie­bie, że mia­stecz­ko to musi jed­nak mieć jakieś zna­cze­nie, cze­go, jeśli patrzeć powierz­chow­nie, nie widać”.
Tho­mas Bern­hard, Dziec­ko (Prze­ło­ży­ła Sła­wa Lisiec­ka)

Pociąg roz­ci­nał powie­trze na dwie nie­rów­ne czę­ści, więc wyraź­nie zno­si­ło mnie na pasa­żer­kę, któ­ra sie­dzia­ła obok.

Regu­lar­nie zno­si mnie na co faj­niej­sze pasa­żer­ki od cza­su, kie­dy skoń­czy­łem z pisa­niem i zaczą­łem jeź­dzić pocią­ga­mi.

Znie­sio­ny, roz­my­śla­łem o Betle­jem, do któ­re­go jecha­łem pocią­giem pospiesz­nym, gdyż popro­sił mnie o to przy­ja­ciel ze szkol­nej ławy.

W Betle­jem Dol­nym uro­dzo­ny, mia­łem o czym roz­my­ślać. W Betle­jem Gór­nym wycho­wa­ny, tym bar­dziej mia­łem o czym roz­my­ślać.

Roz­my­śla­łem o cen­trum, bo Betle­jem mia­ło tak­że cen­trum.

Jesz­cze zanim skoń­czy­łem z pisa­niem i zaczą­łem jeź­dzić pocią­ga­mi, spo­ro cza­su spę­dza­łem na roz­my­śla­niach o cen­trach, więc tym razem szło mi już cał­kiem nie­źle, bo skoń­czy­łem z pisa­niem i zaczą­łem jeź­dzić pocią­ga­mi, spo­ro cza­su spę­dza­jąc na roz­my­śla­niach o cen­trach.

Ta podróż zaczę­ła mi przy­po­mi­nać inną, z Kra­ko­wa do Lwo­wa, któ­rą opi­sa­łem kie­dyś, jesz­cze jako miesz­ka­niec Orlan­do koło Gdy­ni.

Szło to tak.

Ani sta­tecz­ny, ani pulch­ny, za to uro­dzo­ny i wycho­wa­ny w Orlan­do koło Gdy­ni, sze­dłem uli­ca­mi prze­bu­do­wa­ne­go napręd­ce Kra­ko­wa, nio­sąc sie­dem czer­wo­nych pude­łek z piz­zą, sym­bo­licz­ne piwo jasne żywiec­kie i pacz­kę papie­ro­sów bez fil­tra, któ­re nadal palę, bo zado­mo­wi­ły się na tutej­szym ryn­ku dzię­ki naszej agen­cji, a ich nie­ziem­ski smak pomyśl­nie prze­szedł pró­bę cza­su środ­ko­wo­eu­ro­pej­skie­go.

Zoba­czy­łem krzy­żyk na pier­siach jed­nej pan­ny, więc się zatrzy­ma­łem. Widy­wa­łem róż­ne krzy­ży­ki na pier­siach róż­nych panien, ale ten spra­wił, że zatrzy­ma­łem się za szyb­ko. Sie­dem czer­wo­nych pude­łek z piz­zą ści­sną­łem odru­cho­wo, bo czer­wo­ne pudeł­ka z piz­zą ści­skam odru­cho­wo od dziec­ka. Sym­bo­licz­ne piwo jasne żywiec­kie pie­ni­ło się przez chwi­lę na kra­kow­skim bru­ku nowe­go typu. Pacz­kę papie­ro­sów bez fil­tra, któ­re nadal palę, bo zado­mo­wi­ły się na tutej­szym ryn­ku dzię­ki naszej agen­cji, a ich nie­ziem­ski smak pomyśl­nie prze­szedł pró­bę cza­su środ­ko­wo­eu­ro­pej­skie­go, pod­nio­sła pan­na z krzy­ży­kiem na pier­siach.

Zbli­ży­ła się i poda­ła mi papie­ro­sy.

- Nigdy bym takich nie zapa­li­ła, bo są za moc­ne – powie­dzia­ła – ale wyglą­da­ją nie naj­go­rzej.

Wpa­tru­jąc się w efekt pół­to­ra­rocz­nej pra­cy nasze­go gra­fi­ka, wdy­cha­łem mie­sza­ni­nę zapa­chów paru­ją­ce­go piwa żywiec­kie­go, kra­kow­skie­go bru­ku nowe­go typu i trzy­dzie­sto­let­niej kra­kow­skiej pan­ny w roz­cią­gnię­tej koszul­ce z nader tajem­ni­czym napi­sem.

- Są podob­ne do mnie – powie­dzia­łem w koń­cu, bo też nie­źle wyglą­da­łem i trzy­ma­łem się moc­no jak krzy­żyk na jej pier­siach.

- Co to zna­czy „moc­no jak krzy­żyk na jej pier­siach”? – zapy­ta­ła.

Zamie­rza­łem powie­dzieć, że takich upa­łów nie było w Kra­ko­wie od lat, ale ona potra­fi­ła czy­tać w myślach, więc się nie ode­zwa­łem. Scho­wa­łem papie­ro­sy do kie­sze­ni i pomy­śla­łem o tym, cze­go pro­sta­ko­wi z Orlan­do bra­ku­je naj­bar­dziej w za dużym, prze­bu­do­wa­nym napręd­ce mie­ście.

Moc­nym pchnię­ciem unie­ru­cho­mi­łem pan­nę w łóż­ku, któ­re musia­ło pamię­tać cza­sy Wyspiań­skie­go. W mło­do­pol­skim mro­ku z tru­dem ścią­gną­łem z niej wil­got­ną koszul­kę i pró­bo­wa­łem roz­szy­fro­wać spra­ny napis.

- Uni­wer­sy­tet Alla­na Gins­bur­ga we Lwo­wie? – zapy­ta­łem odro­bi­nę za gło­śno.

Drgnę­ła i zaczę­ła grze­bać w moim ubra­niu, cho­ciaż nie było na nim żad­ne­go tajem­ni­cze­go napi­su.

- Alle­na Gins­ber­ga – popra­wi­ła szep­tem.

- Uni­wer­sy­tet Alle­na Gins­ber­ga we Lwo­wie? – zapy­ta­łem ponow­nie, odro­bi­nę za gło­śno nano­sząc popraw­ki.

Zna­la­zła papie­ro­sy i poszła do kuch­ni po zapał­ki. Zigno­ro­wa­ła moje pyta­nie, ale ja nie zigno­ro­wa­łem jej koszul­ki. Z twa­rzą Alle­na Gins­ber­ga na wyso­ko­ści pęp­ka sta­ną­łem przed mło­do­pol­skim lustrem, któ­re powie­dzia­ło mi, że mimo wszyst­ko ład­ny ze mnie chło­pak.

Pust­ka wypeł­nia­ła moją duszę, ale moje ser­ce było peł­ne miło­ści.

Wło­ży­łem spodnie i posze­dłem się odlać.

Kie­dy wró­ci­łem, sta­ła przy otwar­tym oknie i wydmu­chi­wa­ła dym na zewnątrz. Wbrew temu, co mówi­ła o moc­nych papie­ro­sach, była doświad­czo­ną palacz­ką, więc nie wyplu­wa­ła w mojej obec­no­ści dro­bin tyto­niu na dach pla­sti­ko­wych Sukien­nic z bla­sza­ną Godzil­lą przy wej­ściu dla tury­stów. W poko­ju zano­si­ło się na hej­nał, a po mło­do­pol­skim mro­ku pozo­sta­ło jedy­nie wspo­mnie­nie. Jej cień na pod­ło­dze nie­ubła­ga­nie zbli­żał się do dwu­na­stej. Mój cień od lat robi w innej bran­ży.

- Bra­ci­szek grał w tam­tej­szej dru­ży­nie koszy­ków­ki? – zapy­ta­łem, odro­bi­nę za moc­no cią­gnąc Alle­na Gins­ber­ga za nos.

Odwró­ci­ła się i spoj­rza­ła Alle­no­wi Gins­ber­go­wi w oczy.

- Puść go – popro­si­ła z uśmie­chem.

Puści­łem, bo uśmiech nagiej kobie­ty spra­wia, że tra­cę czu­cie w pal­cach.

Nie­kie­dy taki uśmiech para­li­żu­je tak­że moje nogi, ale tym razem nie runą­łem u jej stóp. Poczu­łem jedy­nie deli­kat­ne mro­wie­nie, któ­re z róż­nych powo­dów doda­je mi w takich chwi­lach odwa­gi.

- Masz pro­blem z duży­mi nosa­mi? – zapy­ta­ła.

Pro­blem z duży­mi nosa­mi? Czy ja mam pro­blem z duży­mi nosa­mi?

Nie mia­łem i nie mam żad­ne­go pro­ble­mu z duży­mi nosa­mi. Za to mia­łem i mam roz­le­gły pro­blem z duży­mi cyc­ka­mi, bo duże cyc­ki wyjeż­dża­ły i nadal wyjeż­dża­ją z Orlan­do do Ham­bur­ga przed ukoń­cze­niem szes­na­ste­go roku życia, więc nikt, poza wie­leb­nym, nie był i nie jest w sta­nie dokład­nie ich wyba­dać. Do dzi­siaj kore­spon­du­ję z mat­ka­mi co więk­szych cyc­ków.

- Nie mam pro­ble­mu z duży­mi nosa­mi – odpo­wie­dzia­łem grzecz­nie.

- A ja nie mam bra­ta – powie­dzia­ła, odry­wa­jąc deli­kat­nie bibuł­kę od dol­nej war­gi i pró­bu­jąc spoj­rzeć mi w oczy przez dym, któ­ry jed­nak wypeł­nił miesz­ka­nie, bo bla­sza­na Godzil­la bek­nę­ła naj­praw­dziw­szym ogniem, oznaj­mia­jąc w ten spo­sób licz­nie zgro­ma­dzo­nym Japoń­czy­kom, że zbli­ża się połu­dnie.

Jej pier­si, któ­re na uży­tek chwi­li spo­koj­nie mogłem nazwać duży­mi cyc­ka­mi, kró­lo­wa­ły w tej nie­wiel­kiej prze­strze­ni, poda­ro­wa­nej mi przez los na jakieś trzy minu­ty. Odro­bi­nę się roz­py­cha­ły, ale gene­ral­nie kró­lo­wa­ły z god­no­ścią. Mój los był w jej rękach. Chcia­łem powie­dzieć, że wycią­gną­łem łapy w celu spo­rzą­dze­nia jakiejś rela­cji, ale wypeł­nio­na cyc­ka­mi pust­ka była szyb­sza.

Tym­cza­sem wybi­ła dwu­na­sta.

- Pra­ca! – krzyk­ną­łem hanieb­nie.

Przy­trzy­ma­ła moją rękę, któ­rą chcia­łem wyrwać spo­mię­dzy jej ud, bo pra­ca. Moja ręka prze­sta­ła się ze mną utoż­sa­miać. Utoż­sa­mi­ła się za to z gru­pą zagro­żo­nych bez­ro­bo­ciem toka­rzy z fabry­ki kara­bi­nów koło Orlan­do.

- Gdzie ci będzie lepiej? – zapy­ta­ła.

- Nigdzie – odpo­wie­dzia­łem szcze­rze, bo też pocho­dzę z Orlan­do i nie­wie­le wiem o warun­kach życia w za dużych, prze­bu­do­wa­nych napręd­ce mia­stach.

- No wła­śnie – powie­dzia­ła, wci­ska­jąc w sie­bie mój palec, któ­ry natych­miast prze­isto­czył się w jed­ne­go z moich kum­pli z gim­na­zjum.

Rynek nie wyglą­dał naj­le­piej. Japoń­czy­cy wpa­dli w pani­kę, bo to pro­sty naród. Poprzew­ra­ca­li mile­nij­ne kosze na śmie­ci i prze­su­nę­li moją ulu­bio­ną budę z zapie­kan­ka­mi o jakieś dwa­dzie­ścia metrów w stro­nę nowe­go pomni­ka Mic­kie­wi­cza, któ­ry nosił wyraź­ne śla­dy wspi­nacz­ki.

Przy­ci­sną­łem pudeł­ka z piz­zą do por­tre­tu Alle­na Gins­ber­ga i ruszy­łem śmia­ło w stro­nę biu­row­ców, któ­re posta­wio­no dwa lata temu w miej­scu, gdzie kie­dyś stra­szy­ły budyn­ki uni­wer­sy­tec­kie. Miną­łem bro­da­te­go face­ta w kape­lu­szu, któ­ry patrzył na mnie odro­bi­nę za dłu­go, bo mu się nie ukło­ni­łem. Pew­nie jakiś sław­ny z pię­cio­ma set­ka­mi w żołąd­ku. Pło­mień z gęby Godzil­li osma­lił mu kudły, więc go nie pozna­łem.

Lala, co zwi­sa­ła bro­da­te­mu z ramie­nia, uśmiech­nę­ła się do mnie jak stu­dent­ka dru­gie­go roku tutej­szej teatro­lo­gii do Tade­usza Kan­to­ra. Jej też się coś poprze­sta­wia­ło po gorza­le, bo to dopie­ro dru­gi rok. Godzil­la spa­li­ła bie­dacz­ce kawa­łek kiec­ki na tył­ku, więc mimo wszyst­ko było na co popa­trzeć.

Kocham to mia­sto.