Mordercze ballady

Gdy na początku jest słowo, niech stanie się cisza

Gdzieś­kol­wiek jest, jeśliś jest. Miej odwa­gę patrzeć
na mnie z salo­mo­no­wych wzgórz, znad par­ty­jek
tryk­tra­ka. Mię­dzy trans­mi­sja­mi hura­ga­nów, powo­dzi
i rela­cją live z trzy­stu i sied­miu plag

glo­bal­nej pół­kul­tu­ry. Znad zagład wszech­świa­ta.
Pozwól mi rzew­nie pła­kać przy sła­bych seria­lach i w
prze­rwach rekla­mo­wych mię­dzy seria­la­mi i w
dam­skich prze­bie­ral­niach i w kiblach na sta­cjach

ben­zy­no­wych sta­wia­nych hoj­nie przez moje­go ojca.
Nie pozwól mi spać w pocią­gach i się włó­czyć
po mani­fe­sta­cjach, wie­cach i cere­mo­niach, któ­rych
więk­szość oboj­gu nam jakoś urą­ga.

Gdzieś­kol­wiek jest, jeśliś jest, miej w opie­ce koty
i psy ze schro­ni­ska. I nigdy wię­cej nie pozwól mu dzwo­nić.
Albo spraw, żebym wię­cej nie sły­sza­ła dzwon­ka.
Gdy na począt­ku jest sło­wo, niech sta­nie się cisza.

Mój wiersz

Na nazwi­sko mam Pod­gór­nik, nazy­wa­ją mnie Mar­tecz­ką
Rodzi­ce, a kole­dzy mówią: Mar­ti. Kochan­ko­wie cza­sem:
Mar­tuś, może dała­bym im dziec­ko, gdy­by nie to, że są
Dla mnie daw­no mar­twi.

Gdy się czyn popeł­ni wred­ny, żaden glejt już nie­po­trzeb­ny
Żaden ślu­bu akt
Żaden zgo­nu akt
Gdy się czyn popeł­ni pod­ły, poma­ga­ją tyl­ko modły.

Uro­dzi­łam się w Sosnow­cu, ale z ser­ca jestem ślą­ska
Rodzi­ce w ślą­skiej chrzci­li mnie kate­drze.
Szkół wyso­kich nie koń­czy­łam, ale pil­nie się uczy­łam
I na zabój­stwach znam się cał­kiem bie­gle.

Mówią mi, że się pusz­cza­łam, ale ja po pro­stu spa­łam
W nie zawsze swo­ich hote­lo­wych łóż­kach.
No rzu­caj­cie kamie­nia­mi w mój kur­ha­nik z marze­nia­mi
Któ­re­go bez wezwa­nia nie opusz­czam.

Praw­dą jest, że raz zabi­łam, we krwi dło­nie umo­czy­łam
Lecz tu na zie­mi uszło mi to pła­zem.
Do wszyst­kie­go się przy­zna­łam, przez sekun­dę żało­wa­łam
I będę czy­nić tak za każ­dym razem.

[Kochali Cię profesorowie]

Kocha­li Cię pro­fe­so­ro­wie i gwiaz­do­rzy roc­ka,
Lecz Ty, ciem­no­oka, nie umia­łaś kochać.
Aż do dnia, kie­dy prze­peł­ni­ły Cię smu­tek i wdzięcz­ność.
Wdzięcz­ność, że czu­jesz smu­tek. Smu­tek, że tak póź­no.

Kocha­li Cię ksią­żę­ta w dro­gich samo­cho­dach,
I tacy, któ­rym hoj­nie żyro­wa­łaś kre­dyt.
Kochał Cię pewien lekarz, kar­dio­log, przy­stoj­niak.
Tak moc­no, że w ogó­le nie chciał Cię wyle­czyć.

Tyle rado­ści na nic, tyle kar­tek w pie­cu.
Kocha­li tary­fia­rze, bar­ma­ni i księ­ża.
Kocha­li Cię źli chłop­cy i męż­czyź­ni z kla­są,

Lecz Ty, zła­ma­no­ser­ca, nie umia­łaś kochać.
Bo kocha­łaś jedy­nie nie swo­je­go męża.
Bo wybie­ra­łaś rze­ki, mając wszyst­kie morza.

Zuzanna

Jesteś gościem na przed­mie­ściach, z lep­kich zia­ren lepisz bochen
i już chcesz tu nie przy­jeż­dżać, bo zosta­ło tyl­ko tro­chę.
Two­ja sta­ra (mat­ka w oknie) pyta: cór­ko, gdzieś ty była?
Gdzie mi zapo­dzia­łaś wnucz­kę,
czyż­by się nie uro­dzi­ła?

I już chcesz stąd iść na zawsze, i już łak­niesz wypier­da­lać,
bo nie chcia­łaś grać w teatrze, któ­ry każ­dy mijał z dala
brycz­ką swą.

Two­ja far­ma wpad­nie w dłu­gi, ale cóż, to żaden pro­blem, spła­ci
jeden albo dru­gi, w koń­cu tak ci z nimi dobrze,
że już pra­gniesz zwy­mio­to­wać, gdy poda­jesz im tar­tin­ki,
a nie możesz już znaj­do­wać prze­ter­mi­no­wa­nej szmin­ki
w gro­bach babć.

Jeśli mesjasz jest miło­ścią, to mógł cho­ciaż się oże­nić,
nie zosta­wiać z pustą książ­ką, z któ­rą śpisz na gołej zie­mi,
robiąc plan:

Jeden chce cię wziąć nad morze, wprost w oce­an nie­spo­dzia­nek,
dru­gi krzyw­dę zro­bić może, gdy zasta­nie was pora­nek.
A ty chcesz stąd wypier­da­lać, ale wiesz, że to na mar­ne,
bo nie taki los wybra­łaś i na bacz­ność sta­wiasz gar­dę,
raz po raz.

Wąski kadr

Mały pającz­ku wio­sny, komar­ku wie­czo­ru,
poran­na musz­ko owo­ców­ko w śliw­kach.
Bru­net­ka nie ma wiel­kie­go wybo­ru. Albo
inte­lekt, albo tyl­ko dziw­ka.

Miło­ści życia, wia­ro źle wpo­jo­na
(Bru­net­ka nie ma wiel­kie­go wybo­ru).
Mogła­bym się uro­dzić śle­pa albo chro­ma.
Tak, świat jest za tora­mi. Tak, miłość

to wia­dukt. Bru­nat­ne kiście tra­wy,
szkie­le­ty wino­gron. Pogrom i płacz w podusz­ki
utka­ne z per­ka­lu.

Patrzy­łam na Cie­bie, gdy wypro­wa­dza­łeś
psa. Tyl­ko raz tak patrzy­łam, wie­dząc,
że nie widzisz.

Karnawał

Szep­nij: żegnaj, mój kochan­ku
Czas miło­sną zewrzeć pieśń
Arma­tu­ra o poran­ku
Tyle kan­tów trze­ba znieść

Nasz kar­na­wał dobiegł koń­ca
Dogo­ry­wa poszum fal
Woda jest jak krew sty­gną­ca
I nicze­go już nie żal

O poran­ku gasną świa­tła
Przed śnia­da­niem pada wzwód
Szyb­ki paw i zło­ta ćwiart­ka
Ot, i całe ren­dez-vous

Kie­dyś sta­ły tu impe­ria
Szer­sze niż zago­ny map
Lecz ktoś w czu­łość wpu­ścił czer­wia
Któ­ry tyl­ko jadł i jadł

Szep­nij: wszyst­ko będzie dobrze
Pta­sie tre­le zdła­wią strach
Jak cudow­nie żyć samot­nie
Pleśń zaha­cza już o dach

Pierw­szy taniec skrzy­pią pły­ty
Chod­ni­ko­we, klasz­cze bruk
Do widze­nia jak nikt z nikim
Do widze­nia, dom­ku złud!