Mów

Lato, rynek

Chłód ust. Bra­ma,
w któ­rej tło­czą się.
Pró­bu­ję przejść
na dru­gą stro­nę.
Zaci­skam zęby,
prze­py­cham się
w mil­cze­niu.

Trop

Noc mnie oswa­ja.
W nocy cho­dzi­łem
jak zwie­rzę.

Z kuch­ni do poko­ju,
z poko­ju do lustra.

Zwie­rzę w lustrze
mia­ło moje oczy.
Cza­iło się za twa­rzą.

Twarz nie moja.
Moje oczy i zwie­rzę.

Kobieta bez cienia

Napi­sa­łem wiersz o kobie­cie bez cie­nia,
któ­ra w peł­nym słoń­cu spa­ce­ru­je
przez rynek i bije z niej jasność jaśniej­sza
od tej, przed któ­rą mru­ży się oczy.

Napi­sa­łem ten wiersz i nie sta­ra­łem się
uza­sad­nić bra­ku cie­nia kobie­ty, jak rów­nież
jakoś spe­cjal­nie nie cele­bro­wa­łem pięk­na
tego miej­sca, w któ­rym się poru­sza­ła,

ani nawet na chwil­kę nie sku­pi­łem się
na jej wło­sach czy innych kobie­cych
atu­tach, takich jak nogi czy pier­si.
Inte­re­so­wa­ła mnie tyl­ko ta jaśniej­sza

jasność, któ­ra od niej biła.

Niepewny człowiek

Idą­cy wła­śnie
przez ciem­ność,
taki ktoś jak ja,

któ­ry się w tej
ciem­no­ści uro­dził
i błą­dzi po dziś,

taki ktoś jak ja.
Śle­po wpa­trzo­ny
w ciem­ność

i ufa­ją­cy jej
bez­gra­nicz­nie.
Ktoś taki.

W parku

Sie­dzę na ław­ce.
Nie­bo czar­ne, wierz­by
ugi­na­ją się nade mną.

Kryzys

Nic już nie będzie.
Są dzie­ci, jest żona.
Ikea, McDonald’s.

Nic już nie będzie.
Jest pra­ca, samo­chód
i wier­sze w rynsz­to­ku.

Nic już nie będzie.
Jest miłość na chłod­no,
cza­sa­mi ostre por­no.

Nic już nie będzie.

Wyjść

Pisać całą noc.
Kart­ki roz­rzu­cić
we mgle. Patrzeć

na dry­fu­ją­ce
za oknem drze­wa.
Wyjść, prze­biec się

nisko, tuż przy
paru­ją­cej zie­mi,
słu­chać jej śpie­wu.

Stać się jego czę­ścią.
Wejść w śpiew
i nie wró­cić.