z tomu Wiersze pod nieobecność (1997)

Adoracja Grobu Pańskiego

Zamó­wi­łem kawę i ran­ne budze­nie.
Teraz szy­ku­ję się do bitwy z cza­sem.
Popiel­nicz­ka już teraz peł­na petów.

Ktoś powie­dział, że nie war­to. A jed­nak
pozwól­cie mi się dzi­wić i naprę­żać
stru­nę cia­ła, nawet jeśli skoń­czy się to

bur­cze­niem w brzu­chu. Dło­nie zawią­za­ne
w supeł, jak­by strąk nabrzmia­ły od krwi.
Tak to się teraz odby­wa – kro­pla po

kro­pli – pod zwo­ja­mi cału­nu musi
zabły­snąć jakieś ale. Mono­log? Być
może, lecz mono­log z per­spek­ty­wą

na świę­te obraz­ki i nagły przy­pływ
wia­ry. Bo w tej pust­ce musi być
jakiś punkt zacze­pie­nia, jakiś roz­wój

akcji. Koń­czy się sezon na Sło­wo,
w naszych gło­wach rodzą się już tyl­ko
potwor­ki i psy­cho­ana­li­za. Wra­ca­jąc

z łazien­ki, spraw­dzam zarost i czy na pew­no
umar­łeś. Tak – wszę­dzie tyl­ko smród cia­ła
i nie­ja­sne obiet­ni­ce. Że raczej na pew­no,

że z mar­twych, że trze­ba cze­kać.

z tomu Aurora (2001)

Fala

Jak pięk­ne sło­wo, któ­re zako­rze­nia się w głę­bi wód.
Jak czło­wiek, któ­ry nur­ku­je z ser­cem cięż­kim
od deta­li snu, aby potem pisać listy w noc.
Jak roz­sta­je za ogro­dem, zakręt, a potem wąwóz
poro­śnię­ty tra­wą i mle­cza­mi, zapa­da­ją­cy w pamięć
powo­li, war­stwa osia­da­ją­ca na war­stwie, kurz popo­łu­dnia
i gwiazd, zamy­ka­ją­ce się krę­gi dnia.
Jak paro­wiec suną­cy przez pew­ne sta­re foto­gra­fie.
Jak roz­bi­ty wazon, ruiny świa­tła, desty­lat wcze­snych godzin.
Jak tłu­czeń pod sto­pa­mi odkryw­ców, widok kobie­ty
sku­lo­nej w fote­lu, cień dwoj­ga ramion.
Jak puste miej­sce po czymś, co nie daje się ogar­nąć.
Jak kamień pada­ją­cy w sam śro­dek, w sen tej kobie­ty,
któ­ra rano jak zwy­kle będzie sta­ła na bal­ko­nie,
gapiąc się tępo na mono­ton­ne morze.

z tomu X (2001)

Piosenka do rzeczy

Pusz­ki i sprę­ży­ny, moje rze­czy nagie!
Fra­mu­gi i ryn­ny, roz­dzia­wio­ne bez­czel­nie,
staw zaro­śnię­ty ziel­skiem, pery­fe­rie
poskrę­ca­ne jak drut, żeliw­ne ulicz­ki.

Ina­czej hory­zont – ten dziel­nie stoi,
nie cho­wa się po kątach. Olbrzym.
Wie­czór ma w nim poplecz­ni­ka,
roz­dwo­jo­ny na biel świ­tu i mrok nocy.

Poza tym są przy­pi­sy, dziel­ne przy­pi­sy
do sznu­rów świa­tła, zna­ki wędrow­ne
w dło­ni tury­sty, lub może księ­życ
tak jasno dzi­siaj roz­trwo­nio­ny!

Rze­czy w posia­da­niu. Twar­de, szorst­kie.
Rze­czy, przez któ­re prze­świe­ca
ana­to­mia świa­ta. Staw zamro­żo­ny
w ułam­ku sekun­dy, ścię­ty

w obraz chwi­li, kadr cza­su.
A może to świa­do­mość
z przy­le­gło­ścia­mi, dziw­ny­mi pro­win­cja­mi?
Moż­li­we, lecz raczej i tutaj prze­wod­nik

mie­sza się ze sta­dem jak słoń­ce z księ­ży­cem
i zie­mią. Trud­no dar­mo – popi­sy świa­tła,
akro­ba­cje cie­ni rzu­ca­nych na rze­czy
wtrą­ca­ją się i do nas. Auto­no­mia to wymysł.

Hory­zont przy­cią­ga i wcią­ga.
Naj­trud­niej­sze kolo­ry nie­sie wyobraź­nia:
zbyt ulot­ne sen­sy. Połą­czyć te sen­sy
może tyl­ko olbrzym, więk­szy niż

jed­no czy dwa spoj­rze­nia; olbrzym
wyra­sta­ją­cy ponad sie­bie, hory­zont
puch­ną­cy do nie­ba. Tak sądzą
nie­któ­rzy z nas. Teraz spójrz

na dło­nie peł­ne dziw­nych rze­czy,
kwia­ty pło­żą­ce się nad zie­mią,
na chwi­lę przed kwit­nie­niem -
zapo­ra nie do przej­ścia.

z tomu Linia życia (2006)

Preludium

Chło­piec stał na wąziut­kim bal­ko­nie.
Było popo­łu­dnie: słoń­ce rzu­ca­ło ścię­te rom­by i trój­ką­ty,
a gdzieś w labi­ryn­cie zmy­wa­nych naczyń
i dymu z papie­ro­sów zaczy­na­ła się jesień.

Sosny i szpa­ki odry­so­wa­ne napręd­ce
od sie­bie; sza­ra stre­fa w paski
i kro­ple; nie­zgrab­ne wier­sze
w dol­nej szu­fla­dzie komo­dy
lub, bywa­ło, niżej, ale to już we śnie,
pro­wa­dzo­ny zgra­bia­łą ręką przez pozio­my
szu­mu bądź sze­le­stu? Kto by to spa­mię­tał?

Było popo­łu­dnie, nic spe­cjal­ne­go.
Żaden mate­riał na wiersz, same nie­do­rób­ki uczuć
i liście spa­da­ją­ce jak z ręka­wa nocy
wprost na lustrza­ne odbi­cie zeszło­rocz­nej mura­wy.
I nie­śmia­łość chłop­ca, któ­ry nie robił róż­ni­cy
udziel­nej prze­strze­ni, a wiatr klu­czył w koro­nach drzew
jak nie­spe­cjal­nie traf­na meta­fo­ra.
A może meta­fo­ra była traf­na, ale życie do niej nie
dora­sta­ło?

Rodzaj insty­tu­tu liści, nie­wąt­pli­wie. Bo szło się pod górę
z gałąz­ki na gałąz­kę, jak po stop­niach, w dość nie­ocze­ki­wa­ny
prze­błysk wio­sen­ne­go słoń­ca – bo po dru­giej stro­nie
wier­sza i szu­tro­we­go snu
był kwie­cień, zło­żo­ny jak dłoń dziec­ka
kar­mią­ce­go koszat­kę w rogu poko­ju.
A w nocy było ciszej, tak jak­by deszcz był szy­frem;
tro­py wio­dły w przy­szłość, któ­ra na pew­no
nio­sła odro­czo­ne sło­wa, sypa­ła nimi doko­ła.
A on cho­dził i łapał, i tyl­ko to się liczy­ło.

z tomu Inne tempo (2008)

Bez tytułu

Wojt­ko­wi

Wymy­ślasz wiersz.
Przed snem.
Ukła­da się jak marze­nie.
Każ­de sło­wo.
Nie musisz wsta­wać
i zapa­lać lamp­ki.
Wiesz, że rano
będziesz go pamię­tał.
W koń­cu nie­czę­sto
piszesz wiersz.

Rano, zaraz po prze­bu­dze­niu,
two­ja pierw­sza myśl:
wiersz.
Ależ tak, pamię­tasz.
Każ­de sło­wo.
Jed­nak teraz
sło­wa mają tre­mę.
Nie chcą zalśnić
peł­nym bla­skiem.

Kie­dyś zro­zu­miesz,
cze­go ci będzie żal.
Nie zgu­bio­ne­go wier­sza,
nie lśnią­cych słów,
lecz sie­bie same­go
w tam­tej chwi­li
przed snem,
gdy nie musia­łeś wsta­wać
i zapa­lać lamp­ki.

z nowych wierszy (2010)

Miękisz

Okno wysta­wio­ne na wiatr. Pokrzy­wy
bie­gną­ce drob­nym ście­giem wzdłuż ścież­ki
i rowu, aż do ostat­nie­go domu, gdzie miesz­ka­ły
duchy. Taki był mój świat. Nie­zbyt twar­dy.
Nie­zbyt dokład­ny. Zło­żo­ny z powierzch­ni
trą­cych i nie­trą­cych. Wytrą­ca­ją­cych spoj­rze­nie
z wie­czor­nej mgły, kie­dy szło się pola­mi
jak­by bez sie­bie, a prze­strzeń mia­ła gęsią skór­kę.
Indiań­skie tro­py pro­wa­dzi­ły w nie­skoń­czo­ność,
w czas poza cza­sem, gdzie popio­ły zna­czy­ły ślad
wędru­ją­cych, odcho­dzą­cych ludzi, mają­cych za nic
wiel­ką czar­ną pust­kę, któ­ra ich pochła­nia.