Naraz

Prawie słyszę

Pra­wie ciem­no. Dło­nie są wszę­dzie tam,
gdzie wcze­śniej było zim­no.

Sły­szę: szczę­ście. Było przed chwi­lą,
jak krze­sło w rze­ce.

Wol­ność to będzie ten bal­kon, roz­cię­ty
wino­ro­ślą, zamknię­ty spo­kój.

Amnezja

Co minę­ło, draż­ni jak za krót­ki rękaw;
bia­łe pla­my, wewnątrz – wie­lo­okie ścia­ny
i ster­ty pla­sti­ku.

Jak mnie nazy­wał, czy nazy­wał
mnie po imie­niu? I jaki odcień mia­ły
jego wło­sy, kie­dy się zbli­żał?

Nie pamię­tam, może coś mówił?
Już się mogę tak nie powtó­rzyć.
Roz­rzu­co­na na brze­gu, pozbie­ra­na
jak szkło.

[Ilekroć kładę się nago, przypominam sobie]

Ile­kroć kła­dę się nago, przy­po­mi­nam sobie
cia­ła męż­czyzn, tyl­ko bar­dziej zwie­rzę­ce,
wytrwa­łe. Oni przy­glą­da­li się moim poślad­kom,
zła­ma­nej bar­wie brzu­cha. Nie mówi­li­śmy dużo,
łatwo o błąd. Usi­łu­ję wytłu­ma­czyć sobie
w kil­ku sło­wach, że to nie dotyk, a pamięć po doty­ku
zja­da mi skó­rę i skam­le.

Dochodzenie

Mówie­nie tłu­ma­czy nas z ciszy pozo­sta­łych,
śmiech prze­cho­dzi w kaszel, świt wyje

w gar­dle, sam sie­bie poły­ka.
Języ­ku, mkniesz! Dokąd? Mam mówić?

To, co z nas wypeł­za, nie wró­ci. Mar­twe
nie zakwi­ta.

[Łóżko, w którym leżę, puste]

Łóż­ko, w któ­rym leżę, puste,
czy­jaś krew na podusz­ce. Sen był­by
szczę­ściem, gdy­by wie­rzyć szczę­ściu.

Nie pamię­tam tej kobie­ty, w któ­rej cho­dzę
i z któ­rą sypiam. Cudzym oddy­cham, w cudze
wło­sy wpi­nam dło­nie. Kim piszę?
Kim będę to czy­tać?