Wiersze wybrane

Narcyz zbity z tropu

Led­wo się przy­zwy­cza­iłem do zdjęć, a tu już
tele­wi­zja. Oglą­dam ją. Pro­gram kul­tu­ral­ny.
Jakiś młod­szy gość uśmie­cha się dość głu­pa­wo i
gada. Gada o sobie, gada o poezji.

Gada. O ile mogę oce­nić, nie­zbyt
mądrze, ale i nie­zbyt głu­pio. Gada,
tak jak gada­ją przed kame­rą natursz­czy­cy.
Zaty­ka go. Draż­nią­ce prze­sto­je. Był­by

może sym­pa­tycz­ny, gdy­by pro­wa­dzą­ca
we wstęp­nej reflek­sji kry­tycz­nej nie wywin­do­wa­ła
pozio­mu zbyt wyso­ko. Jak kło­da
w szem­ra­cją­cym poto­ku, kamień, na któ­rym

pod­ska­ku­je samo­chód, zepsu­ty suwak.
Mówią mi, że ten czło­wiek to ja. Mówią
mi, że jestem w tele­wi­zji taki jak w rze­czy­wi­sto­ści.
Nie wie­rzę im. Nie, w to im nie mogę uwie­rzyć.

Wnętrze pnia

jest sie­cią kory­ta­rzy. Miesz­ka­ją
w nim mrów­ki. Ja nie mogę.

Cho­ciaż chciał­bym. Pod­da­ny pro­gra­mo­wi,
któ­ry w tej samej for­mie – jak sądzę -

dzia­ła już od milio­nów lat. Muszę się
zde­cy­do­wać, gdzie usiąść,

gdzie odpo­cząć, bo mrów­ki
zaję­ły naj­lep­sze krze­sło

w całej oko­li­cy. Obser­wu­ję je.
Bie­ga­ją. Zatrzy­mu­ją się. Doty­ka­ją się

czuł­ka­mi. Znów bie­gną.
Zawsze tą samą tra­są, wyzna­czo­ną

nie wie­dzieć kie­dy. Mógł­bym powie­dzieć,
że są szczę­śli­we, ale skąd mam to wie­dzieć.

Szczę­śli­wy jestem ja. Obser­wu­ję je
i marzę o bez­tro­skim życiu,

zgod­nym z tra­dy­cją.

Sid

nigdy nie był moim ido­lem. Nie na serio.
A jed­nak: ciem­ne pięk­no upad­ku,

kie­dy noga powi­nie się na kra­wę­dzi, przy­pa­dek,
igła, nóż, powróz, szklan­ka, gra przy­pad­ków.

Żad­ne­go straż­ni­ka, żad­ne­go buszu­ją­ce­go
w zbo­żu, żad­ne­go anio­ła.

Ach! Powra­ca­ją obse­syj­ne sny,
choć moja mło­dość minę­ła:

Chel­sea Hotel, Dylan Tho­mas,
Nan­cy & Sid, zabłą­ka­ne dzie­ci,

film, podziu­ra­wio­ny moimi
wyciem­nie­nia­mi. Oca­la­łem? Jestem już na zewnątrz?

Kra­wędź, kra­wędź. Noga chwy­ta rów­no­wa­gę.
Noga za każ­dym razem chwy­ta rów­no­wa­gę.