Nic o mnie nie wiesz

faceci i babki

więc to tak: tyl­ko cię­żar ucho­dzi za miłość
i rodzi się struk­tu­ra małe­go sys­te­mu
więc brak już łez i w koń­cu nie ma o czym pisać
dostrze­gasz jak dale­ce pozo­sta­łeś z tyłu

lecz nagle ci wystar­cza, pod­ło­żo­ne sło­wa
pod twój naj­lep­szy numer, któ­ry ci popsu­li
i cia­ło w któ­re wni­ka każ­dy i nikt go nie bie­rze
do koń­ca bo do koń­ca jest tyl­ko muzycz­ka

nie wier­szyk co się urwie pośrod­ku przy­ję­cia
bo znów nie był na cza­sie gdzie­kol­wiek byś nie był
musisz być na zachód albo wschód od gre­en­wich
ist­nie­ją gra­ni­ce i śmierć może śmie­szyć

tego co prze­szedł ponad wła­sną do porząd­ku
i spi­su­je tabe­le na pogod­ną przy­szłość
mój świat się kur­czy i boli – niech boli
niech po pro­stu ude­rzy, moc­no

mię­dzy wszyst­ko

nocny telefon

czar­ny płaszcz w któ­rym wyglą­dam jak wro­na
zgu­bio­ny szal i klu­cze tyle co po zimie
uwie­ra brak pew­no­ści kogoś prze­cież kocham
komuś jestem pisa­na dosłow­nie pisa­na

noc­ny tele­fon jak w pio­sen­ce gep­pert
wyłu­skał mnie z kosz­ma­ru w któ­rym pew­ni ludzie
zazdro­sne kobie­ty żało­śni męż­czyź­ni każą iść
wprost przed sie­bie a ja jak to cie­lę

twój głos z odle­gło­ści któ­ra tak czę­sto
roz­draż­nia a prze­cież w XXI wie­ku nie zna­czy
wyłu­skał mnie ze złud­ne­go porząd­ku tygo­dnia
wie­rzy­łam gdy mówio­no że już nie zadzwo­nisz

wie­rzy­łam że war­to sobie uło­żyć to tam­to
tak na wszel­ki wypa­dek gdy­byś się roz­my­ślił
wie­rzy­łam że dwóch lub trzech zastą­pi cie­bie
a teraz wstyd mi bo im się uda­ło

w przedziale

jutro na kana­pie na kre­dyt (ale to jest tap­czan! z ikei, mogę pła­cić kar­tą)
pokłó­ci­li­by­śmy się bez sen­su o sens życia, ale
(śmierć była­by prze­ciw­na podob­nym uzur­pa­cjom, nie sądzisz?)

kocha­nie, mam tę pew­ność, któ­ra zwa­na bywa „zło­wiesz­czym
spo­ko­jem”, że zaraz usły­szę: „pani pod­gór­nik, coś tam coś tam coś tam”,
przez twój mokry mega­fon. I wiesz co? Po cichu jakoś liczę

na to

patrzą na mnie przez pal­ce, a wiesz? Bio­rę na sen
pro­chy miał­kie jak sezam; a potem mam oczy jak nutrie
z tej hodow­li, pamię­tasz, kocha­nie? – w waka­cje. Wiesz, że nie mia­łam

nic poza nazwi­skiem, któ­rym się teraz pod­nie­cam jak gim­na­zja­list­ka
pierw­szą faj­ką, gdy nicze­go, inne­go. Wiesz to? Cóż,
wyglą­da na to, że nie wiesz; nic o mnie i tak
już zosta­nie.

Ostatni zdrowi ludzie

dla MM

Byli nie­ziem­sko znu­że­ni, nie po to jecha­li kil­ka godzin do sto­li­cy
sek­su, korup­cji i kul­tu­ry zwa­nej wyso­ką przez wszyst­kich, któ­rzy
tak na nią liczy­li, że nie poszli do uczci­wej pra­cy.

Festi­wal nie­speł­nień na dobre roz­sza­lał się pod bra­mą cmen­ta­rza.
Zro­zu­mie­li, że z pro­chu powsta­li i obró­cą się w coś podob­nie
nie­ła­pal­ne­go jak pro­szek. A pro­szek wiro­wał już w nie­ziem­skiej pral­ce.

Chcia­ła się kochać, chcia­ła poroz­ma­wiać, chcia­ła z nim zatań­czyć.
Nie wie­dzia­ła, że mówi o poten­cjal­nie zmar­łym, i mówi­ła jak lite­ra­tu­ra.
Myśla­ła o Elvi­sie, myśla­ła o san­kach, myśla­ła o struk­tu­rach języ­ka,

o Laca­nie, o swo­ich roman­sach i kłam­stwach tam­te­go grud­nia,
paź­dzier­ni­ka, o archi­tek­tu­rach tych kłamstw i ponow­nie o swo­ich kochan­kach.
A gdy brał ją pod rękę, była kimś z prze­szło­ści, kto się zgu­bił
w ohyd­nym i stra­szą­cym teraz.

Brat wdo­wy pro­sił o czy­tel­ne wier­sze. Będą czy­tel­ne wier­sze,
przy­się­gam. Kie­dyś będą nawet świet­ne, śmiesz­ne wier­sze na temat
śmier­ci, tej kon­kret­nej. I wte­dy będzie żywa.
I do nas podej­dzie.

Na razie ma się z boku. Szu­ka naj­pło­chliw­szej sztu­ki ze sta­da,
żeby ją pości­gać. Ot tak, dla zaba­wy, aż pęk­nie jej ser­ce.

Ostat­ni zdro­wi ludzie, ostat­nie oka­zy zdro­wia ze sta­da smut­nych
ludz­kich anty­lop, to my. Pój­dzie­my jesz­cze na jed­no, dwa piwa,
być może kil­ko­ro z nas pój­dzie się kochać w pod­miej­skich hote­lach,
kil­ko­ro z nas odu­rzy cyku­ta z sen­ni­ka.

Potem wró­ci­my na Połu­dnie, wyspać się, poszlo­chać.
Ostat­ni zdro­wi ludzie. Są w cenie jak nigdy. Mają jesz­cze w bakach
tro­chę cie­płej krwi.

reflektarz

moje ser­ce zna milion pie­śni nie­speł­nio­nych żądz
lecz zamiast pie­śni chce­cie facho­wej pora­dy
jak bez­brzeż­ny smu­tek bez przy­czy­ny wypchnąć
za bur­tę swej zmę­czo­nej łodzi

oto więc pro­sta rada, pro­sta, gdy wie­rzy­łeś
w coś – teraz uznaj śmier­tel­ność swej wia­ry
i wie­rze wypraw pogrzeb z mnó­stwem alko­ho­li
a kie­dy się obu­dzisz smu­tek musi znik­nąć

jeśli nie odnajdź w sobie i zbierz całą miłość
jaką cho­wasz do ludzi, rze­czy czy też zwie­rząt
i utocz z tej miło­ści coś na kształt mone­ty
ile­kroć przyj­dzie smu­tek będziesz ją wyda­wał

jeże­li to za mało jak mnie było mało
oddaj się bez opo­ru na uży­tek świa­ta
bo prze­zna­cze­niem two­im jest smu­tek bez kre­su
i prze­zna­czo­ny jesteś by roz­dać go innym

wyda­waj cia­ło, któ­re jest naczy­niem smut­ku
i któ­re jest bez woli i nie zna zmę­cze­nia
a każ­dy jego grzech jest ema­na­cją smut­ku
i sło­wa tego wier­sza podyk­to­wał smu­tek

Ci Mili Państwo

Ludzie są tyl­ko źli. Kto śni, niech wie: mylił się.
Nawet we śnie ich smo­ła wrze, że aż kłę­bi się rym.
Wrze smo­ła imion i serc; kocha­li­śmy się dziś w
topo­lo­wym pył­ku; bro­dzi­li­śmy w hał­dach listo­wia,

pla­ca­mi zabaw, przez sen. Bez przy­się­gi po kres;
Słoń­ce liście postrą­ca z drzew; ran­na pieśń zbu­dzi
odzew krwi. Ludzie są tyl­ko źli. Gaze­ty wyda­li Ci
niczym zgo­dę na śmierć. Park zaci­ska się, w pięść.

Nie są źli w głę­biach serc swych, nie. Mogli­by Cię
poko­chać wręcz; lecz poczy­tać? Co to to nie; Po co
welon, swój czar­ny tren, na zasło­ny prze­szy­wa (i
wie i ja wiem i), wiesz: Ludzie są tyl­ko źli. Wyko­pią

Ci dół, gdzie chcesz. Każ­dy garst­kę dorzu­ci Ci na
wierzch wie­ka, co stłu­mi dźwięk. Osku­bią gołę­bie,
i wygło­szą z twych listów wiersz; wskrze­szą łżą­ce
i mdlą­ce łzy. Mało Ci? No to śpij. Ludzie są tyl­ko źli.

wycieczka na groby

dłu­gi odpo­czy­nek. mam do sie­bie żal,
roz­mi­nę­łam się z oka­zją,
cel to prze­cież śro­dek

zbu­duj to, skon­stru­uj z powie­rzo­nych
czę­ści w piw­nicz­ce z narzę­dzia­mi
wie­czór jaki póź­ny

pod­krę­caj mnie i schła­dzaj
wejdź ze mną w rela­cję
doceń mnie i wte­dy posiądź

doce­nio­ną