Niewidka i Zobaczysko

W jed­nym z tych bia­łych, bia­łych pokoi, do któ­rych nigdy nie zaglą­da­li mile widzia­ni goście, za to czę­sto – wścib­scy sąsie­dzi z blo­ku naprze­ciw­ko, miesz­ka­ła dziew­czyn­ka. Samej sobie wyda­wa­ła się cał­kiem pokaź­na, ale wszy­scy inni prze­cho­dzi­li obok niej zawsze zbyt szyb­ko, patrząc przez nią jak przez szyb­kę, i to w dodat­ku przez taką szyb­kę, na któ­rej nawet para odde­chu zni­ka w mgnie­niu oka, a co dopie­ro napi­sa­ne pal­cem sło­wa. Nikt już nie pamię­tał, jak dziew­czyn­ka ma na imię i czy mia­ła je kie­dy­kol­wiek, więc nazy­wa­li ją po pro­stu Nie­wid­ką.

Nie zna­cie Wiel­kie­go Zoba­czy­ska!? Nie­wid­ka też nic o nim nie wie­dzia­ła, aż do dnia, kie­dy drzwi poko­ju otwar­ły się z impe­tem, a Oczy zasta­ły dziew­czyn­kę zasty­głą nad budow­lą nie z kloc­ków, lecz z wali­zy, lor­net­ki i cho­da­ków.

Na to roz­wrzesz­cza­ły się Usta:

– A cie­bie gdzie nie­sie?! Zapo­mnij! Moja dro­ga, za dro­ga jest dro­ga!

A na koniec w porząd­ku­ją­cym zapa­le wtar­gnę­ły Ręce z nie­od­łącz­ny­mi Seka­to­ra­mi i wyma­chu­jąc w powie­trzu rów­no­mier­nym „ciach-ciach!”, przy­cię­ły – jak żywo­płot, traw­nik i grzyw­kę – całą tę podróż­ną dys­ku­sję.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go.