Opium i Lament

płodne dni

W takie dni już tyl­ko her­ba­ta lip­to­na nad
tomi­ka­mi boh­da­na zadu­ry, albo popra­wia­nie
dyk­cji przed brą­zo­wym lustrem.

na przy­stan­ku smar­ka­nie wprost do kosza z
przy­trzy­ma­niem jed­nej dziur­ki,
i po cze­sku odwra­ca­nie nume­rów auto­bu­sów
i tak jadą­cych w jed­no i to samo miej­sce.

już tyl­ko umy­wa­nie rąk od wszyst­kich waż­nych
i nie­waż­nych, od prze­gra­nych naszych bitew,
od zaraz. mimo­wol­ne prze­ły­ka­nie umy­ka­ją­ce­go
spod pode­szw kurzu, latar­nia­ne pusz­cza­nie oczek
w raj­sto­pach kaba­ret­kach.

nazy­wa­ją to sze­ro­kim ukła­dem odnie­sie­nia,
jeśli to coś mówi komu­kol­wiek.

w takie dni już tyl­ko do sku­pu bute­lek,
po wię­cej pust­ki, po wię­cej.

uciekinier bez powodu

sygna­ły nie­zdro­we­go zain­te­re­so­wa­nia docie­ra­ją co jakiś
czas, podob­nie jak pocz­tów­ki z odle­głych mia­ste­czek
sygno­wa­ne bez­na­mięt­nym „do zoba­cze­nia” przez kogoś,
w kim moż­na się było zako­chać, tyl­ko prze­ga­pi­ło się

oka­zję. pozo­sta­wa­nie w przy­jaź­ni z nie­zli­czo­ną
ilo­ścią nie­do­szłych mężów i żon jak kolek­cjo­no­wa­nie
kap­sli z nie­moż­li­wo­ścią wygra­nia jesz­cze cze­goś ponad
to, co już się otrzy­ma­ło. a trze­ba wkal­ku­lo­wać

mie­sza­nie imion, rosną­ce rachun­ki tele­fo­nicz­ne,
nie­spo­dzie­wa­ne wizy­ty. kon­se­kwen­cje drob­nych kłamstw
jak zimu­ją­cy w kościach zło­śli­wy nowo­twór cze­ka­ją na
swo­ją chwi­lę. odło­żo­na na bok jak zale­głe listy słu­chaw­ka

jesz­cze cie­pła cie­płem policz­ka, tra­ci mia­ro­wy puls sygna­łu.
osta­tecz­ne roz­wią­za­nie – rwiesz żyłę kabla strze­piąc opusz­ki
pal­ców, ciek­nąc ryglu­jesz drzwi, uda­jesz, że wysze­dłeś
i nie wiesz, kie­dy wró­cisz. po dru­giej stro­nie świa­tła gasną

z rów­ną gwał­tow­no­ścią, cho­ciaż nie wszę­dzie roz­gry­wa się
dra­mat. dłu­ga zima osła­bia czuj­ność, wypy­cha z reso­rów,
wymu­sza pod­ję­cie ryzy­ka. kupisz pół litra, zmie­nisz adres na
ety­kie­cie, znik­niesz cicho jak wywa­bio­na wybie­la­czem pla­ma.

wiersz z kluczem

maleń­ki zator jak na auto­stra­dzie
odci­na dopływ tle­nu i jak pecho­wy płe­two­nu­rek
ma się z gło­wy.
cuce­nie śmier­dzą­cą wat­ką przy­tknię­tą do noz­drzy
daje ten efekt, któ­ry jesz­cze dłu­go
pozo­sta­nie syno­ni­mem wynu­rza­nia się.
pięt­na­ście minut dwa­dzie­ścia pięć sekund
– dokład­nie tyle z życia leżąc na kozet­ce
i nie dając zna­ków, tak że musia­no się
w koń­cu i mną zająć w tłu­mie pokrzyw­dzo­nych
(naj­wię­cej dzie­ci, zła­mań i opa­rzeń).
gdzie byłam? czy odpo­wia­da­łam na jakieś pyta­nia?
czy prze­pro­wa­dzo­no na mnie eks­pe­ry­ment?
czy coś się sta­ło, co się nie odsta­nie?
i cze­mu nie widzia­łam tune­lu i świa­tła i nie czu­łam
nie­biań­skie­go spo­ko­ju?
dla­cze­go wszyst­ko musi odby­wać się nud­no, głu­pio,
bez pom­py i bez naszej zgo­dy?
ten punkt – nie zni­ka, on
daje się zła­pać.

żenujący klasycyzm

tzw. dłu­gi week­end naresz­cie się koń­czy
a ja od pierw­szej nocy wie­dzia­łam co będzie
jak ten sen zło­ty szczę­ście sobie poszło w chuj
alko­hol we krwi krą­ży a łzy są na szczę­ście

na to, co sobie poszło, jak wspo­mnia­łam, w chuj
a przez moment w feerii kie­lisz­ków z obwód­ką
mignął mi pan­ny mło­dej sta­ro­mod­ny strój
mlecz­na biel lite­rat­ki ze zmro­żo­ną wód­ką

jak pager zadzwo­ni­ła w samą porę myśl
aby nalać do peł­na znów co czy­nię chęt­nie
dopie­ro po pół­no­cy a ty chcesz już iść?
wiel­ka szko­da, popatrz, tu jest bar­dzo pięk­nie

tu zimą uwie­rzy­łam (jak to „mam już dość”?)
w real­ne lep­sze świa­ty, w kre­dy­to­wy bilet
na woka­lu ordon­ka i con­fet­ti gwiazd
kel­ner! pro­szę to samo! nie­waż­ne za ile

więc dobrze, że zapo­mnieć pro­po­nu­jesz mi
i że nie chcesz powta­rzać błę­du – błąd był mój
jak moje jest kró­le­stwo i smok co w nim śpi
i tęsk­no­ta do tego co już poszło w chuj

luxemburg i inne wiersze

raz tyl­ko byłam szczę­śli­wa w miło­ści ale źle się skoń­czy­ło
tę pory­wa­ją­cą skąd­inąd histo­rię wła­śnie sprze­da­łam
gaze­cie kobie­cej za pierw­sze przy­zwo­ite hono­ra­rium

takie wyda­rze­nia plus lek­tu­ra tego co piszą nie­któ­rzy goście
i jed­na gośció­wa na łamach get­to­wej pra­sy i jesz­cze trzy
pierw­sze miej­sca w ran­kin­gu „pio­sen­kar­ki,

pio­sen­ka­rze, zespo­ły XX wie­ku” przy nie­obec­no­ści
w pierw­szej set­ce micha­ela jack­so­na oraz pewien facet przy któ­rym
upusz­czam przed­mio­ty ale nade wszyst­ko

trzy­dzie­stocz­te­ro­pro­cen­to­we popar­cie dla post­ko­mu­ni­stów
w ostat­nich son­da­żach – to w koń­cu skła­nia do głęb­szej reflek­sji,
np. przed­wczo­raj pusz­cza­li­śmy z rafa­łem

pio­tra szcze­pa­ni­ka i zaczę­łam roz­wa­żać rezy­gna­cję z lite­ra­tu­ry
bo takie­go kawał­ka jak „puste koper­ty” nigdy nie wymy­ślę
choć­bym ule­gła namo­wom i zaczę­ła palić

to świń­stwo po któ­rym zaraz chce się jeść i spać a to połą­cze­nie
fatal­ne dla figu­ry samot­nej kobie­ty, o czym musi myśleć nawet
jeśli przyj­mie posa­dę w kul­tu­rze-oświa­cie,

tele­fon komór­ko­wy oraz kon­to w ban­ku co jest co nie­co war­te
w sytu­acji kie­dy zała­twia sobie zakaz wstę­pu do kolej­nych
łóżek – jak zwy­kle głu­pio o tym sze­rzej

opo­wia­dać więc mówię coś w sen­sie lass das i może­my na wód­kę
do dia­bła z tym wier­szem to już hymn hipo­kry­zji za chwi­lę napi­szę
że czu­ję się wol­na, swo­bod­na jak kul­ka z flip­pe­ra

życie z ideami

więc to tak: ty i two­je życie dru­ko­wa­ne w paśmie
naj­niż­szej poczy­tal­no­ści, ty i two­je lęki przed
szko­łą przed den­ty­stą zbęd­ny­mi trzy kilo i naraz
on ci mówi: chciał­bym żyć z muzy­ki i nagle pyta:

do koń­ca? a ty aku­rat tego się nie lękasz pro­szę
pro­szę do koń­ca to dopraw­dy roz­kosz­ne nie być
kon­se­kwent­nym i nie wsta­wać na dzwo­nek i nie spać
do rana i pochła­niać przy­staw­ki ole­wa­jąc dania

pierw­sze i dru­gie deser kawę lecz nie koniak
tak po pro­stu: wybie­rać plą­sać wśród wybrań­ców
cie­szyć się dobrym zdro­wiem i kiep­ską reno­mą
przy­cho­dzić bez zapro­szeń wycho­dzić przed koń­cem

kom­pro­mi­to­wać koń­ce set­ka­mi poże­gnań nie­czu­łych
nie na dłu­go tak po pro­stu: kom­fort ist­nie­nia
w tej jedy­nej chwi­li kie­dy się opie­rasz w koń­cu
o coś cał­kiem mówisz mówisz i już się nie słu­chasz

i z całej sytu­acji masz wyry­so­wa­ne wyj­ście
wprost w jego ręce: zaczep­ki reak­cje uśmiech a cza­sem
łez­ka po pro­stu: do koń­ca bo ile nam zosta­je,
tydzień, dwa tygo­dnie? już umie­ram ze stra­chu

to jest lek­ka śmierć