pamięć niczyja, ciało moje

w oczach, w ogniu

może popa­trzę na park okry­ty śnie­giem,
z rze­ką bia­łych kamie­ni,
może na życie szar­pa­ne przez wiatr
koły­szą­cy się nad sta­cją paliw,

dalej, dalej. mówi­łem ci,
odle­głość nie wybie­ra, w oczach
zosta­je kształt two­jej gło­wy
pod moją ręką, cia­ło rośnie

tak nie­prze­rwa­nie jak kie­dyś,
przed cza­sem.
o! tu przed cza­sem roz­sta­li­śmy się
i zasnę­li­śmy,

każ­de w swo­im ogniu

tutaj, daleko

dla Ozo

może to pokarm w ustach, może czas
każ­dej poprzed­niej wio­sny wokół mnie. tak­że tej,
gdy widzia­łaś nie pamię­tam co
albo zja­da­łaś wła­sny język.

żeby on mówił – pozwa­lam na cień,
żeby on mówił – pozwa­lam na cia­ło
(żebyś je mia­ła naj­pięk­niej­sze, ty),
wspi­na­ją­ce się po to, cze­go nikt nie ma

i mieć nie będzie – nie­śmier­tel­ność,
trzask bata we krwi, w niej
tarza­ją­ce się zwie­rzę, szczę­śli­we,
speł­nia się baśń, któ­rą wymy­śli­ło.

tak więc dla­te­go – cia­ło czy­ste
to bat, zwie­rzę, ucię­ty język,
dla­te­go być szczę­śli­wym to być tutaj,
być nie­śmier­tel­nym to być dale­ko

świat, dziecko

a kie­dyś pra­gną­łem,
żeby całe powie­trze było moje,
moje na zawsze, lubię chci­wość
w ludziach, więc żeby ludzie ode mnie

odwró­ci­li się, tego tak­że
pra­gną­łem – żeby prze­pa­dli ze swo­ją
chci­wo­ścią, drże­niem – by odstą­pi­li,
a świat mnie nie nękał, ponie­waż świat nie ma

czte­rech ani czte­ry­stu tysię­cy lat,
ale ma lat pięć albo dzie­sięć. o resz­cie
cza­su ludzie zapo­mnie­li,
o sobie samych pamię­ta­ją krót­ko

śnieg, pokarm

nie zatrzy­mam się tu,
aby popa­trzeć na park okry­ty śnie­giem
i gło­wy męż­czyzn gra­ją­cych w war­ca­by,
pięk­ne o zmierz­chu. i ręce,

wycią­gnię­te nagle przed sie­bie
(są moje, moje!), albo kształt i gęstość,
jakie przy­bie­ra cia­ło wobec żar­tów krwi:
wrak, eks­po­nat, smar –

może to zapa­mię­tam na zawsze.
nie na zawsze – tutaj,
i śpie­wa­nie śnie­gu:

ja jestem pokarm w ustach
ludzi, któ­rzy mil­czą,
i kamień w ustach ludzi, któ­rzy mówią,
cho­ciaż nie mają nic do powie­dze­nia

prędkość, promień

dla Ozo

być nie­śmier­tel­nym to być szyb­ciej
niż cia­ło, całe z roz­trą­co­nej krwi, i niż pro­mień,
cały ze środ­ka. dla­te­go
świersz­cze w tra­wie, brud w oczach

i to zaklę­cie – nie może tak być,
że cię zastą­pię. są obiet­ni­ce,
któ­re skła­da się póź­no,
zbyt póź­no. jak ta,

że zapo­mnę kie­dyś two­je „o, zobacz!”, two­je „o!” i „o!”
i two­je „piii” w zaro­ślach nad rze­ką.
i szep­nę – tak nie było.
i być może stąd

to moje tutaj śpie­wa­nie o tobie,
zaklę­ciach, świersz­czach,
i nie­śmier­tel­ni, oni

muszą być szyb­ciej i szyb­ciej,
dla­te­go każą cze­kać tak dłu­go

ogień, woda

jeże­li świa­tło nie ma na co padać,
pada na sie­bie, tak powsta­je śmiech
i two­je oczy, nauczo­ne snu
albo twa­rzy widzia­nych wczo­raj.

ta peł­nia lata, tutaj. w kra­ju
niż­szej jako­ści, gdzie ręce
wyrzu­co­ne w powie­trze nie tra­cą siły,
gdzie wciąż pamię­tam – rok temu,

dwa­dzie­ścia lat temu,
ponie­waż jeśli pamięć nie ma dokąd iść,
zmie­nia się w cia­ło i zasy­pia w wodzie,
wsta­je w ogniu, tra­cąc

w cieniu, w ciszy

dla Ozo

nic wię­cej nie pamię­tam
niż to, co napi­sa­łem, tutaj, wcze­śniej,
i zoba­czy­łem – nie­wy­raź­nie, kie­dyś.

tam cia­ło rzu­ca cień,
ma zapach i wagę, słu­ży za przy­dat­ne
i poży­tecz­ne narzę­dzie do mie­rze­nia cza­su.
tam widzi się tak ostro,

że się nie pamię­ta
o dłu­gich dniach mło­do­ści,
krót­kich dniach sta­ro­ści

(o, lata wcze­śniej bra­łaś mnie za rękę
i bie­gli­śmy do par­ku na noc,
nie musie­li­śmy nicze­go),

o ciszy po sobie