Paradiso

lipiec

wyra­tuj mnie z powo­dzi tan­det­nych poru­szeń
zbyt łatwo wpa­da­ją­cych w ucho lejt­mo­ti­wem, bo
rzu­co­na z nagła na głę­bo­ką wodę
uto­nę z brzy­twą w zębach cią­gnąc świat za nogę

(za sobą); usta-usta, gdy wresz­cie je zamknę
nie nabio­rę w nie wody, tym­cza­sem to lipiec
jak­że (okrut­nie) pięk­ny, nikt nie myśli nawet
mącić pal­cem na wodzie kre­ślo­nych roz­pi­sek.

pierw­sza wypłu­cze z mola zdra­dziec­kich kochan­ków
ty przyj­dziesz z dru­gą falą, jak sło­wa pod wiatr:

jestem mokra z miło­ści i dopó­ki kocham
żad­nych wier­szy o powo­dzi na połu­dniu kra­ju.

reflektarz

moje ser­ce zna milion pie­śni nie­speł­nio­nych żądz
lecz zamiast pie­śni chce­cie facho­wej pora­dy
jak bez­brzeż­ny smu­tek bez przy­czy­ny wypchnąć
za bur­tę swej zmę­czo­nej łodzi

oto więc pro­sta rada, pro­sta, gdy wie­rzy­łeś
w coś – teraz uznaj śmier­tel­ność swej wia­ry
i wie­rze wypraw pogrzeb z mnó­stwem alko­ho­li
a kie­dy się obu­dzisz smu­tek musi znik­nąć

jeśli nie odnajdź w sobie i zbierz całą miłość
jaką cho­wasz do ludzi, rze­czy czy też zwie­rząt
i utocz z tej miło­ści coś na kształt mone­ty
ile­kroć przyj­dzie smu­tek będziesz ją wyda­wał

jeże­li to za mało jak mnie było mało
oddaj się bez opo­ru na uży­tek świa­ta
bo prze­zna­cze­niem two­im jest smu­tek bez kre­su
i prze­zna­czo­ny jesteś by roz­dać go innym

wyda­waj cia­ło, któ­re jest naczy­niem smut­ku
i któ­re jest bez woli i nie zna zmę­cze­nia
a każ­dy jego grzech jest ema­na­cją smut­ku
i sło­wa tego wier­sza podyk­to­wał smu­tek

luxemburg i inne wiersze

raz tyl­ko byłam szczę­śli­wa w miło­ści ale źle się skoń­czy­ło
tę pory­wa­ją­cą skąd­inąd histo­rię wła­śnie sprze­da­łam
gaze­cie kobie­cej za pierw­sze przy­zwo­ite hono­ra­rium

takie wyda­rze­nia plus lek­tu­ra tego co piszą nie­któ­rzy goście
i jed­na gośció­wa na łamach get­to­wej pra­sy i jesz­cze trzy
pierw­sze miej­sca w ran­kin­gu „pio­sen­kar­ki,

pio­sen­ka­rze, zespo­ły XX wie­ku” przy nie­obec­no­ści
w pierw­szej set­ce micha­ela jack­so­na oraz pewien facet przy któ­rym
upusz­czam przed­mio­ty ale nade wszyst­ko

trzy­dzie­stocz­te­ro­pro­cen­to­we popar­cie dla post­ko­mu­ni­stów
w ostat­nich son­da­żach – to w koń­cu skła­nia do głęb­szej reflek­sji,
np. przed­wczo­raj pusz­cza­li­śmy z rafa­łem

pio­tra szcze­pa­ni­ka i zaczę­łam roz­wa­żać rezy­gna­cję z lite­ra­tu­ry
bo takie­go kawał­ka jak „puste koper­ty” nigdy nie wymy­ślę
choć­bym ule­gła namo­wom i zaczę­ła palić

to świń­stwo po któ­rym zaraz chce się jeść i spać a to połą­cze­nie
fatal­ne dla figu­ry samot­nej kobie­ty, o czym musi myśleć nawet
jeśli przyj­mie posa­dę w kul­tu­rze-oświa­cie,

tele­fon komór­ko­wy oraz kon­to w ban­ku co jest co nie­co war­te
w sytu­acji kie­dy zała­twia sobie zakaz wstę­pu do kolej­nych
łóżek – jak zwy­kle głu­pio o tym sze­rzej

opo­wia­dać więc mówię coś w sen­sie lass das i może­my na wód­kę
do dia­bła z tym wier­szem to już hymn hipo­kry­zji za chwi­lę napi­szę
że czu­ję się wol­na, swo­bod­na jak kul­ka z flip­pe­ra

wycieczka na groby

dłu­gi odpo­czy­nek. mam do sie­bie żal,
roz­mi­nę­łam się z oka­zją,
cel to prze­cież śro­dek

zbu­duj to, skon­stru­uj z powie­rzo­nych
czę­ści w piw­nicz­ce z narzę­dzia­mi
wie­czór jaki póź­ny

pod­krę­caj mnie i schła­dzaj
wejdź ze mną w rela­cję
doceń mnie i wte­dy posiądź

doce­nio­ną

szczegółowa mapa

budzę się znów przy tobie: two­je brwi, nos, usta,
zmarszcz­ki doko­ła oczu, pro­ste kon­sta­ta­cje
zaspo­ko­jo­nej kobie­co­ści. brzuch zakry­ty dłoń­mi.

jesz­cze lep­ka, nie­sta­ła, po raz pierw­szy wzro­kiem
upusz­czam bli­zny na przed­ra­mie­niu, dopie­ro po chwi­li
z nie­do­wie­rza­niem szu­kam, znaj­du­ję bla­de wypu­kło­ści.

gdy­bym o nich nie zapo­mnia­ła chcia­ła­bym je zakryć
przed two­im wzro­kiem, byś się nie domy­ślił, że ktoś
już był, że kie­dyś komuś zaufa­łam.

znasz każ­dy szcze­gół, pie­ścisz jak­byś spraw­dzał,
a nigdy nie pyta­łeś o te zbla­kłe szy­fry. ja wiem:
bli­zny to odręcz­ne notat­ki Pani Śmier­ci

wcho­dzą­cej z nami do tej samej rze­ki.

paradiso

cału­jąc two­je wło­sy parząc pierw­szą kawę
pusz­cza­jąc wodę do wan­ny czu­ję się chwi­lo­wo
jak two­ja żona to natych­miast mija gdy wycho­dzisz
pozo­sta­je po tobie mały nie­po­rzą­dek

nigdy nie byłam świę­ta choć z pew­no­ścią teraz
jestem lep­sza niż przed­tem to dość oczy­wi­ste
nato­miast na pisa­niu odbi­ja się to coraz
gorzej i gorzej bar­dzo mnie to bawi

więc i po tej przy­go­dzie pozo­sta­nie smu­tek
obier­ki foto­gra­fii kil­ka kru­szyn wie­dzy
na nie­bez­piecz­ny temat i zapach czu­ło­ści
któ­re­go nie zno­szę zmy­wać w poran­nej kąpie­li

ale teraz śpisz przy mnie bez­piecz­na loka­ta
wil­got­ne­go doty­ku powłó­czy­stych spoj­rzeń
wiem że to tchó­rzo­stwo wypa­try­wać koń­ca
po któ­rym pozo­sta­je mały nie­po­rzą­dek

niedzielna pustka

to smut­ne że nowy rok nie może nale­żeć do wszyst­kich
któ­rzy tak sobie życzą zno­wu zaczy­nam mar­twić się
o świat trud­no nie wyszło z tobą ale świat
jest peł­ny łatwych face­tów barów z tanim żar­ciem

i coś dla duszy jeśli dupa ma mieć z gło­wy
zwy­cię­ski porzą­dek moja nie­doj­rza­łość za któ­rą
trud­no winić i zno­wu dyso­nans łzy szloch wresz­cie
sen snu trze­ba mi teraz naj­bar­dziej

pomyśl wresz­cie o sobie ja nic tyl­ko myślę
myślę że nie­źle było­by coś poczuć
być może mogę się tego nauczyć choć pew­nie już póź­no
nie bola­ło do dia­bła jak mogło nie boleć

ostatnimi czasy

przy­wró­co­na punk­to­wi wyj­ścia poza pasmem świa­tła,
spo­koj­na i pew­na. przy­chyl­na ludziom i lek­tu­rze,
sumien­na, przy kla­wia­tu­rze po sześć godzin dzien­nie.
koń­czy się zima, grunt, że się ją dało

prze­trzy­mać jesz­cze w cie­ple. znie­czu­lo­na zim­nem
odkry­wam nowe for­my: mtv bez dźwię­ku, mie­sięcz­nik
„two­ja komór­ka”, pamięt­nik po latach. bała­gan
iry­tu­je w gra­ni­cach roz­sąd­ku, brak papie­ro­sów

bawi tym, jak moc­no zło­ści. stos kar­tek zawie­ra
jed­ną pro­stą histo­rię, choć bez zakoń­cze­nia. czło­wiek
gubi się w koń­cach, histo­ria się rwie i puen­ta
jest mało efek­tow­na. zostaw, ja posprzą­tam.