Pęd pogoni, pęd ucieczki

Akt urodzenia

uro­dzo­ne­mu w trans­por­cie
przy­pa­dło mi miej­sce śmier­ci

kult jed­nost­ki
miar
i wag

para­liż postę­po­wy
postęp para­li­żu­ją­cy

wczo­raj słu­cha­łem
ostat­nich
wia­do­mo­ści

żyję do dziś
na miej­scu śmier­ci

(1963–1968)

* * *

nie prze­wi­dy­wa­łem; nie prze­wi­dy­wa­łem desz­czów wscho­dzą­cych na jało­wych dro­gach
w zawiei desz­czów jedy­nej stro­ny świa­ta – stro­ny twe­go listu, dżdżów,
nie prze­wi­dzia­łem ani ziar­na dżdżów
prze­śla­du­ją­cych wszel­kie śla­dy, ani śledz­twa wzro­ku (uro­ku rzu­co­ne­go
o pod­bia­łe czo­ło, o cie­mię ciem­no­ści). Desz­czów wscho­dzą­cych w powie­kach,
w powie­kach pła­czu, w powie­kach two­ich śle­pej ścia­ny pła­czu. Ni ścian,
nie prze­wi­dzia­łem tych widzów, ścian każ­dej pół­no­cy, o jej czar­no­widz­two
poty­ka­ją­cy się
ślad, ślad
spoj­rze­nia. Desz­czu, spoj­rze­nia desz­czu, co oca­li moje śla­dy (co
oca­li?), uchro­ni
od brze­mie­nia tro­pów i wsze­la­kich poszlak. Nie prze­wi­dy­wa­łem uro­ku,
z jakim wyrok twój przyj­mę, twój wzrok, w two­jej źre­ni­cy
stu­dzien­ne odbi­cie mej twa­rzy powta­rza­ją­cej potwarz rumień­ca

* * *

dla K.

kosmyk wło­sów mi zostaw, ścież­kę twej odmo­wy,
kosmyk wło­sów przy­naj­mniej, jeże­li nie możesz krwi
poro­nić; kosmyk krwi z krwio­bie­gu podró­ży
po bez­dro­żu roz­łą­ki, po bez­lu­dziu powi­tań (pusty­nia poca­łun­ku); ocal
dzie­ło sztu­ki miło­snej: kosmyk roz­łą­ki; kosmyk wło­sów pozo­staw; sko­ro
już odcho­dzisz
odczyń wyrok: urok odmo­wy, peł­nię poca­łun­ku; odejdź,
tak
idąc,
jak­byś, cho­dzą­ca roz­łą­ko, chcia­ła mnie powi­tać; kosmyk
poca­łun­ku
ścież­ce wia­tru powierz­my. I moje wie­trze­ją­ce czo­ło

* * *

nagle nagi, obu­dzi­łem się nagle nagi w kolej­ce po chleb,
obu­dzi­łem się nagle nagi w koście­le na lek­cji reli­gii,
obu­dzi­łem się nagle nagi w kla­sie na lek­cji geo­gra­fii,
obu­dzi­łem się nagle nagi na nie­zna­nym dwor­cu: bez­sen­ność śnić

Nadejdzie chwila

nadej­dzie chwi­la kie­dy opusz­czą nas wszy­scy
mia­sta nie­zwie­dzo­ne i kobie­ty nie­zna­ne
uda­dzą się w nie­zna­nym-wia­do­mym kie­run­ku

nadej­dzie chwi­la bez­sen­na pusz­cza się zapeł­ni
cie­nia­mi przod­ków któ­rzy przyj­dą po nas
auto­graf krzy­ża zło­ży zie­mia

peł­nia księ­ży­ca nad pusty­nią

chwi­la wiecz­no­ści
wie­czy­sta i wietrz­na