piąte królestwo

człowiek, który wędrował przez węża

mia­sto ujrza­łem o zmierz­chu i star­ców -
tam, w mie­ście. za nimi bie­gły psy,
nad­jeż­dżał kon­wój pomo­cy huma­ni­tar­nej
i kazno­dzie­ja w bla­sza­nym sza­le­cie
śpie­wał o euta­na­zji i trzo­dzie

cho­rzy pośród zega­rów, cho­rzy-sło­nie
wal­czy­li na uli­cach z nad­cho­dzą­cą nocą
i oczy mie­li z wody,
bia­łej wody spod pro­tez i róż

ta pora zmierz­chu, igła
lub wąż z roz­ża­rzo­ne­go meta­lu – i czło­wiek,
któ­ry wędro­wał przez węża, zło­żył w nim jajo

i wydo­by­wa to, co wyho­do­wał
albo poży­czył na sta­rość – ścier­wo
w trzę­są­cych się rękach i fałsz

curriculum vitae

krze­wy przy sta­cji uzdat­nia­nia wody,
gdzie po raz pierw­szy zna­la­złeś ścier­wo
i domy­śli­łeś się sam
lub powie­dzia­no ci o tym

odtąd musisz biec
przez popie­la­te gale­rie z beto­nu i kwar­cu,
przez nigdy nie zasy­pia­ją­ce uli­ce

prze­pły­wa­jąc przez gło­wy klę­czą­cych obok, zaraź­li­we,
przez śli­skie oczy zmar­łych z samot­no­ści
albo z zatło­cze­nia

wchła­nia­nie w bla­sku reflek­to­rów,
zwra­ca­nie w rytm regu­la­mi­nu – to odtąd two­je,
zabierz, to two­je na zawsze

to odtąd two­ja mat­ka,
wciąż strą­ca­ją­ca cię tam – w kon­wa­lie
obok oczysz­czal­ni ście­ków

do tego miej­sca,
gdzie leża­ło ścier­wo,
żebyś porów­nał zapach swój i jego

funkcjonariusze

zamar­z­nię­te jezio­ro i ryba
leżą­ca w śnie­gu jak nóż po przej­ściu pro­ce­sji.
i oczy zni­ka­ją­ce w głę­bi nade mną

i ciem­ni, zdzi­wa­cza­li star­cy w odda­le­niu,
roz­pra­wia­ją­cy o ter­ro­rze sło­wa. dale­ko
moż­na wędro­wać i się nie prze­bu­dzić.

dale­ko. ten dzień po rybiej śmier­ci,
mroź­ny i samot­ny – i śmiech
jak okno dźwi­ga­ne za trum­ną,

i ręce star­ców, koły­szą­ce się
i znie­wie­ścia­łe, jak­by nie potra­fi­ły
tego okna uchy­lić w porę -

jak gdy­by było tam to,
co im przy­pad­kiem umknę­ło.

a był tam świat

ptak już nigdy

tak­że i ci, któ­rzy w zamy­śle­niu
skon­stru­owa­li sze­lest seka­to­ra,
wznie­ci­li w miej­scu domu wyso­kie ogni­sko,
żal – wyszep­ta­li. tak­że i ci,
któ­rzy utknę­li w bra­ku – pust­ce uzbro­jo­nej,
i pomy­śle­li o pla­żach okry­tych wichrem,
i o żeglu­dze, jak gdy­by mie­li dokąd zmie­rzać,
dokąd iść. moi ogrod­ni­cy
cze­pia­ją­cy się pro­chu. moje
wszyst­ko. jak­by to sta­ło się
daw­no, nie tu. jak­by
to nie nad nami dzia­ła się miłość.
miłość – ptak już nigdy

strażnik

nie ma już prąż­ka sre­bra,
prze­bie­ga­ją­ce­go po zaśnie­żo­nych wize­run­kach
agne­thy i fri­dy w tele­dy­sku. ciem­ność żło­bią­ca ska­zy
i czy­stość – nie ma już dwóch sióstr w pędzie,
w pozo­sta­wia­niu. pió­ra spa­da­ją
do rowów melio­ra­cyj­nych,
wiatr potrą­ca wisiel­ca,
ścią­ga z nie­go skó­rę.
wyspa­łeś się? – szep­cze.
okrut­nie pra­cu­je­cie, samot­ni,
dla mgły, dla pusty­ni

wyznawcy

może to chiń­ski astro­nau­ta,
mkną­cy przez roz­bły­ska­ne noce galak­ty­ki
(teraz noce wyta­pia się w chi­nach).
może to łuna od hiper­mar­ke­tów,
kasjer­ki w świą­tecz­nych czap­kach
prze­li­cza­ją­ce kule, w któ­rych śnieg pró­szy na grzbie­ty del­fi­nów
i wte­dy widzą: wście­kłość,
szkla­ny łagier. może to zga­śnie.
przej­dzie. niech już mnie
nie trzy­ma: ten gniew
wez­bra­ny w opusz­cze­niu rąk na ter­mi­na­le, obręcz
argo­no­we­go bla­sku nad gło­wa­mi tłu­mu – anioł
krze­wie­nia wia­ry i pede­ra­stii, islam boże­go naro­dze­nia,
islam – bestia z gór