Pięć opakowań

Z tomu Próby negocjacji (1996)

płodne dni

W takie dni już tyl­ko her­ba­ta lip­to­na nad
tomi­ka­mi boh­da­na zadu­ry, albo popra­wia­nie
dyk­cji przed brą­zo­wym lustrem.

na przy­stan­ku smar­ka­nie wprost do kosza z
przy­trzy­ma­niem jed­nej dziur­ki,
i po cze­sku odwra­ca­nie nume­rów auto­bu­sów
i tak jadą­cych w jed­no i to samo miej­sce.

już tyl­ko umy­wa­nie rąk od wszyst­kich waż­nych
i nie­waż­nych, od prze­gra­nych naszych bitew,
od zaraz. mimo­wol­ne prze­ły­ka­nie umy­ka­ją­ce­go
spod pode­szw kurzu, latar­nia­ne pusz­cza­nie oczek
w raj­sto­pach kaba­ret­kach.

nazy­wa­ją to sze­ro­kim ukła­dem odnie­sie­nia,
jeśli to coś mówi komu­kol­wiek.

w takie dni już tyl­ko do sku­pu bute­lek,
po wię­cej pust­ki, po wię­cej.

uciekinier bez powodu

sygna­ły nie­zdro­we­go zain­te­re­so­wa­nia docie­ra­ją co jakiś
czas, podob­nie jak pocz­tów­ki z odle­głych mia­ste­czek
sygno­wa­ne bez­na­mięt­nym „do zoba­cze­nia” przez kogoś,
w kim moż­na się było zako­chać, tyl­ko prze­ga­pi­ło się

oka­zję. pozo­sta­wa­nie w przy­jaź­ni z nie­zli­czo­ną
ilo­ścią nie­do­szłych mężów i żon jak kolek­cjo­no­wa­nie
kap­sli z nie­moż­li­wo­ścią wygra­nia jesz­cze cze­goś ponad
to, co już się otrzy­ma­ło. a trze­ba wkal­ku­lo­wać

mie­sza­nie imion, rosną­ce rachun­ki tele­fo­nicz­ne,
nie­spo­dzie­wa­ne wizy­ty. kon­se­kwen­cje drob­nych kłamstw
jak zimu­ją­cy w kościach zło­śli­wy nowo­twór cze­ka­ją na
swo­ją chwi­lę. odło­żo­na na bok jak zale­głe listy słu­chaw­ka

jesz­cze cie­pła cie­płem policz­ka, tra­ci mia­ro­wy puls sygna­łu.
osta­tecz­ne roz­wią­za­nie – rwiesz żyłę kabla strze­piąc opusz­ki
pal­ców, ciek­nąc ryglu­jesz drzwi, uda­jesz, że wysze­dłeś
i nie wiesz, kie­dy wró­cisz. po dru­giej stro­nie świa­tła gasną

z rów­ną gwał­tow­no­ścią, cho­ciaż nie wszę­dzie roz­gry­wa się
dra­mat. dłu­ga zima osła­bia czuj­ność, wypy­cha z reso­rów,
wymu­sza pod­ję­cie ryzy­ka. kupisz pół litra, zmie­nisz adres na
ety­kie­cie, znik­niesz cicho jak wywa­bio­na wybie­la­czem pla­ma.

Z tomu Paradiso (2000)

żenujący klasycyzm

tzw. dłu­gi week­end naresz­cie się koń­czy
a ja od pierw­szej nocy wie­dzia­łam co będzie
jak ten sen zło­ty szczę­ście sobie poszło w chuj
alko­hol we krwi krą­ży a łzy są na szczę­ście

na to, co sobie poszło, jak wspo­mnia­łam, w chuj
a przez moment w feerii kie­lisz­ków z obwód­ką
mignął mi pan­ny mło­dej sta­ro­mod­ny strój
mlecz­na biel lite­rat­ki ze zmro­żo­ną wód­ką

jak pager zadzwo­ni­ła w samą porę myśl
aby nalać do peł­na znów co czy­nię chęt­nie
dopie­ro po pół­no­cy a ty chcesz już iść?
wiel­ka szko­da, popatrz, tu jest bar­dzo pięk­nie

tu zimą uwie­rzy­łam (jak to „mam już dość”?)
w real­ne lep­sze świa­ty, w kre­dy­to­wy bilet
na woka­lu ordon­ka i con­fet­ti gwiazd
kel­ner! pro­szę to samo! nie­waż­ne za ile

więc dobrze, że zapo­mnieć pro­po­nu­jesz mi
i że nie chcesz powta­rzać błę­du – błąd był mój
jak moje jest kró­le­stwo i smok co w nim śpi
i tęsk­no­ta do tego co już poszło w chuj

luxemburg i inne wiersze

raz tyl­ko byłam szczę­śli­wa w miło­ści ale źle się skoń­czy­ło
tę pory­wa­ją­cą skąd­inąd histo­rię wła­śnie sprze­da­łam
gaze­cie kobie­cej za pierw­sze przy­zwo­ite hono­ra­rium

takie wyda­rze­nia plus lek­tu­ra tego co piszą nie­któ­rzy goście
i jed­na gośció­wa na łamach get­to­wej pra­sy i jesz­cze trzy
pierw­sze miej­sca w ran­kin­gu „pio­sen­kar­ki,

pio­sen­ka­rze, zespo­ły XX wie­ku” przy nie­obec­no­ści
w pierw­szej set­ce micha­ela jack­so­na oraz pewien facet przy któ­rym
upusz­czam przed­mio­ty ale nade wszyst­ko

trzy­dzie­stocz­te­ro­pro­cen­to­we popar­cie dla post­ko­mu­ni­stów
w ostat­nich son­da­żach – to w koń­cu skła­nia do głęb­szej reflek­sji,
np. przed­wczo­raj pusz­cza­li­śmy z rafa­łem

pio­tra szcze­pa­ni­ka i zaczę­łam roz­wa­żać rezy­gna­cję z lite­ra­tu­ry
bo takie­go kawał­ka jak „puste koper­ty” nigdy nie wymy­ślę
choć­bym ule­gła namo­wom i zaczę­ła palić

to świń­stwo po któ­rym zaraz chce się jeść i spać a to połą­cze­nie
fatal­ne dla figu­ry samot­nej kobie­ty, o czym musi myśleć nawet
jeśli przyj­mie posa­dę w kul­tu­rze-oświa­cie,

tele­fon komór­ko­wy oraz kon­to w ban­ku co jest co nie­co war­te
w sytu­acji kie­dy zała­twia sobie zakaz wstę­pu do kolej­nych
łóżek – jak zwy­kle głu­pio o tym sze­rzej

opo­wia­dać więc mówię coś w sen­sie lass das i może­my na wód­kę
do dia­bła z tym wier­szem to już hymn hipo­kry­zji za chwi­lę napi­szę
że czu­ję się wol­na, swo­bod­na jak kul­ka z flip­pe­ra

Z tomu Długi maj

fleksja

z uko­cha­ny­mi pięk­nie i pod mostem jest coś
wię­cej w sło­wach któ­rych nie rozu­mie­my
a wypo­wia­da­my w odpo­wied­nich momen­tach
wię­cej niż sami chcie­li­by­śmy sły­szeć

w nie­od­po­wied­nich momen­tach gdy nie jest
tak jak myślisz i nie jest jak na to wyglą­da
i wszyst­ko ci wytłu­ma­czę a prze­cież wia­do­mo
jak to bywa mię­dzy nami a uko­cha­ny­mi

co nie lubią być wier­ni ani praw­do­mów­ni
zosta­wia­jąc to sze­re­gom miś­ków i kocia­ków
z któ­ry­mi nie zada­je­my się nawet przez moment
a ci ze swo­ich powo­dów nie pcha­ją się do nas

kadr na dzień dobry

tak mam już kur­wa nędza cór­ka inży­nie­ra
że kocham się w per­fek­cji i wiel­bię szcze­gó­ły
z bra­ku laku w nie­sma­ku lecz jed­nak wybie­ram
cza­sem nawet maho­met musi przejść się w góry

cza­sem nawet maho­met musi się wypróż­nić
nikt nie jest pro­ro­kiem we wła­snej łazien­ce
świat się bar­dzo sta­ra by zała­twić mi epi­zod
w czy­imś jesz­cze życiu nie­ste­ty za epi­zo­dy

nie dają osca­ra cóż przy­zna­ne napręd­ce pomniej­sze
nagro­dy pomniej­szą może gorycz zga­gi bo do koń­ca
utrwa­lo­ny w mym fil­mie pozo­sta­niesz mło­dy
i wiecz­nie iść będzie­my w stro­nę wszech­wład­ne­go słoń­ca

Z tomu Dwa do jeden

Radość i relaks

Oto pierw­sza pacjent­ka nasze­go docen­ta, Elż­bie­ta, dwu­dzie­sto­dwu­lat­ka,
któ­rą zawał wyrwał z tygo­dnia spraw do zała­twie­nia; gdy ude­rzył, ona
oglą­da­ła serial w tele­wi­zji Pol­sat, i wca­le się nie czu­ła zestre­so­wa­na, ani
prze­mę­czo­na. Jak to w nie­dzie­lę, ból się jej nasi­lał (a świat ole­wał Elę,

choć go prze­ra­zi­ła jej nagła bla­dość; ona sama zaś mia­ła wra­że­nie, że
spa­rzy­ła się w płu­ca. Ser­ca wte­dy w ogó­le nie czu­ła. Potem pomy­śla­ła,
że ktoś ją szty­le­to­wał w kiep­skim kry­mi­na­le.

Docent dzie­li pacjent­ki na młod­sze (Mia­łam tyle pla­nów!) i na star­sze
(sta­re); „Jak to – śla­du nie ma? A prze­cież ja się wybie­ram na ren­tę!”.
Lecz naj­smut­niej­sze to osie­ro­ce­ni, gdy jesz­cze wal­czą z losem i mają
pre­ten­sje: Prze­cież media poda­ją: z zawa­łem wygry­wasz. To dla­cze­go

umar­ła? Nic się nie leczy­ła, nie robi­ła badań; pierw­szy lekarz dał lek
i odje­chał. Dru­gi kazał włą­czyć sygnał. Jesz­cze sami go uspo­ka­ja­li,
że ner­wo­wa była od zawsze. W kar­dio­lo­gii szyb­ko odtrą­bio­no suk­ces
– ostrze­ga odra­to­wa­na Ela; i pra­wie każ­de zda­nie zaczy­na od słów.

Zielone kantyczki

Wte­dy do mnie dotar­ło, gdy to mnie dotar­ło. Przy czym
oka­za­ło się, otar­ło ramię. Tar­ło nie­zdar­nie. Zdję­cia się
utar­ło wie­szać w anty­ra­mie, nas utar­ło się wie­szać w
pod­zie­miach, ewen­tu­al­nie bun­krach Nasze­go Wydaw­cy.

Jak? Naj­bar­dziej. O to się otar­ło aku­rat nie raz nie dwa
nie­wie­lu z nas, a resz­cie, Skar­bie, na do widze­nia, jak
temu mia­stu, zaję­cia: jak mogli­ście zwąt­pić w miłość i
że co było a nie jest nie pisze się w rejestr. Co w ogó­le

było? Nie pytam; czy­tam Żada­na, i – Chwi­lo, nie trwaj,
Chwi­lo, wypier­da­laj! Wybacz mi ten wers, byłem lub
byłaś widocz­nie naje­ba­na. Dzi­siaj, z per­spek­ty­wy zera,
dostrze­gam nie znacz­ne ustęp­stwa, jedy­nie uchy­bie­nia

drob­ne, i doce­niam, żeś pozo­sta­ła wier­na, choć­by sobie.
Bo wiem, że nie uda­je się dla­te­go, że trzy­ma­my kciu­ki,
zapo­mi­na­jąc jak głu­pi o gar­dzie; że się po raz kolej­ny
odda­je dla tego jed­ne­go, temu jedy­ne­mu. Na otar­cie łez.

Z części Gwiazdor rocka i królowa disco

Zimne

nim spło­wia­łym gło­sem nie wydrgam w ciem­nym losie wła­snej
ścież­ki, wyobraź sobie: dołem pędzi rze­ka, zaro­śla tata­ra­ku -
boko­bro­dy w pia­nach. i nie zaznasz miło­ści, mimo moż­li­wo­ści,
wsta­wio­nych w z góry spa­czo­ny szyk zda­nia.

ust­ne umo­wy, pleśń w powi­dłach, wysyp sierp­nio­wy cze­re­śni
i wiśni! pisz, głu­pia, pisz i sza­cuj! krew­kie ryt­my wio­dą
samo­bój­ców do łóż­ka, a my usy­cha­my sami ze sobą złak­nie­ni
twej pie­śni! nie ma że boli? nie. boli, że nie ma!

pamię­tasz bal­la­dę o palusz­kach okrusz­ka?
czar­ny cień na obło­ku, cytu­ję z pamię­ci. pstryk!
i krę­ci się. bez nas. coraz bar­dziej bez nas.

Danz Une Funetre

W Krant­zu nie ma już Kró­lo­wej; teraz mówi do pana kobie­ta:
Zabił pan Kró­lo­wą. Powi­nien ją zabić, by nie stra­cić.

Poko­cha­łam Cię, kie­dy wsze­dłeś do mojej kom­na­ty. I wsty­dzi­łam się tego.
Poko­cha­łam Cię, kie­dy zemdla­łeś zmę­czo­ny. I wsty­dzi­łam się tego.
Poko­cha­łam Cię i wsty­dzi­łam się tego.

Póź­niej nie będzie póź­niej – pani mnie oca­li, a ja – oca­lę panią:
Pro­szę tyl­ko zmie­nić swo­je postę­po­wa­nie i swo­je zamia­ry. Wró­cić do sto­li­cy
i przy­jąć para­dę. Wyma­zać z pamię­ci nasz krew­ki epi­zod.

Bo lud panią kocha.

Ten domek zbu­do­wa­no dla Kró­la, gdy miał dzie­sięć lat.
Kró­lo­wa Cię tutaj nie znaj­dzie. Czy aby na pew­no Kró­lo­wa wró­ci do sto­li­cy?
Kró­lo­wa zawsze odjeż­dża dale­ko.

Nie pro­po­nu­ję pani szczę­ścia, bo nie umiem kła­mać.
Ale może zostań­my dwu­gło­wym orłem ze sztan­da­rów?

A Kró­lo­wa się nie­po­koi, lecz jest bar­dzo sil­na. Zasła­nia twarz wła­sny­mi ręka­mi.
Zano­cu­je w obe­rży w razie cze­go. Ja wró­cę do Krant­zu.

To życzę wszyst­kim pań­stwu miłej nocy: dzień będzie okrop­ny.

(Boisz się bo nie jesteś zako­cha­ny. Gdy­byś pod­szedł bli­żej, sły­szał­byś
jak się czy­ta; czy­tał tak jak mówisz.)

Dłoń boga szu­ka kogoś od rana, i znaj­dzie.