Po szkodzie

Przekażcie sobie znak pokoju

I zasy­pa­li rowy
dzie­lą­ce ich od prze­ciw­ni­ków

cia­ła­mi adwer­sa­rzy

Hosanna

wresz­cie naj­waż­niej­sze trzy oso­by
w pań­stwie (a nawet czte­ry)
mają pol­skie nazwi­ska

jestem dum­ny

wresz­cie pol­ska szlach­ta
z pol­skim ludem
bo dwa koń­czą się na ‑ski
a dwa nie

jestem dum­ny

pan pre­zy­dent mówi o sobie w trze­ciej oso­bie
jestem dum­ny

pani pre­mier
mówi o sobie w pierw­szej oso­bie
ale licz­by mno­giej
(„nie wiem czy jeste­śmy
pre­mie­rem Pol­ski czy Euro­py”)

jestem dum­ny

pol­scy bisku­pi to praw­dzi­wi inte­lek­tu­ali­ści
tylu pro­fe­so­rów i dok­to­rów
nie znaj­dziesz w żad­nym innym epi­sko­pa­cie
jestem dum­ny

w żad­nym innym kra­ju
nie ma tylu pomni­ków papie­ży
jestem dum­ny

o ile wiem
kibi­ce pił­kar­scy w Por­tu­ga­lii
nie jeź­dzi­li z piel­grzym­ka­mi do Fati­my
fran­cu­scy do Lour­des
bośniac­cy do Medju­gor­je
węgier­scy do Pan­non­hal­my
a pol­scy do Czę­sto­cho­wy
jak naj­bar­dziej
jestem dum­ny

(szwedz­cy rumuń­scy duń­scy
islandz­cy kana­dyj­scy praw­dę mówiąc
chy­ba nawet by nie mogli
bo zda­je się nie mają
żad­ne­go sank­tu­arium
jestem dum­ny)

słyn­ni w całym świe­cie w zeszłym stu­le­ciu
angiel­scy kibo­le
nie inte­re­so­wa­li się tak kul­tu­rą i histo­rią
Anglii choć mie­li Szek­spi­ra
i księż­ną Dia­nę
jak kibi­ce pol­scy
praw­dzi­wi boha­te­ro­wie XXI wie­ku

jestem dum­ny

Mar­ga­ret That­cher z nimi
nie kore­spon­do­wa­ła
a Beata Szy­dło
z naszy­mi kore­spon­du­je
jestem dum­ny

nie wiem jak się nazy­wa
pre­zy­dent Węgier
jestem dum­ny

nie wiem czy w Tadży­ki­sta­nie
jest try­bu­nał kon­sty­tu­cyj­ny
jestem dum­ny

w Hiro­szi­mie nie zgi­nę­ło tylu ludzi
co w powsta­niu war­szaw­skim
jestem dum­ny

żaden inny naród nie dostał tak w dupę jak nasz
jestem dum­ny

nasz rodak
bez pie­nię­dzy żydow­skiej finan­sje­ry
bez zaple­cza współ­pra­cow­ni­ków
bez kon­sul­ta­cji w Bruk­se­li i w Ber­li­nie
odkrył gen zdra­dy

jestem dum­ny

taki jestem dum­ny
że aż mi wstyd

i z tego wsty­du
gdy­bym był młod­szy
poszu­kał­bym jakiejś oka­zji
by swo­je mło­de życie
oddać
za ojczy­znę

Biało-czerwoni

Po co nam otwar­te gra­ni­ce
sko­ro cośmy mie­li zoba­czyć na tym świe­cie
tośmy już zoba­czy­li

Ta podróż któ­ra nas cze­ka
nie wyma­ga pasz­por­tów i dowo­dów
więc bez łaski Unio likwi­duj stre­fę Schen­gen

Brak gra­nic jest dobry dla zdraj­ców zło­dziei obi­bo­ków
co za nic mają dumę rodzi­nę honor Boga
i bitwy pod Grun­wal­dem Wied­niem i Mon­te Cas­si­no

W naszym sej­mie świa­tła palą się póź­no w noc
jak pali­ły się w gma­chu KC w latach pięć­dzie­sią­tych
ubie­głe­go wie­ku i to daje nadzie­ję
na pięć­set zło­tych i dłu­gi odpo­czy­nek

Nasze kobie­ty mają bia­ło-czer­wo­ne cip­ki
Nasi męż­czyź­ni mają bia­ło-czer­wo­ne fiu­ty
W naszych żyłach pły­nie bia­ło-czer­wo­na krew
Nasze dzie­ci mają bia­ło-czer­wo­no w gło­wach

I przyj­dzie też taki dzień kie­dy
kon­fe­ren­cja epi­sko­pa­tu się przy­chy­li
do proś­by Pana Pre­zy­den­ta
i komu­ni­kan­ty też będą bia­ło-czer­wo­ne

Jeszcze nie zginęła

Przed tygo­dniem sie­dzia­łem na przy­stan­ku
na pla­cu Na Roz­dro­żu cze­ka­jąc na auto­bus
by doje­chać na plac Trzech Krzy­ży
i przy­glą­da­łem się atrak­cyj­nej blon­dyn­ce
któ­ra też cze­ka­jąc na auto­bus
przede­fi­lo­wa­ła przede mną
parę razy z płó­cien­ną tor­bą
i wła­ści­wie to skon­cen­tro­wa­łem wzrok
na tej tor­bie usi­łu­jąc odczy­tać napis
na niej W żaden spo­sób nie chciał mi się
zło­żyć w nic sen­sow­ne­go Kie­dy przy­sta­nę­ła
parę kro­ków od wia­ty wsta­łem z ław­ki
i też zaczą­łem spa­ce­ro­wać TORBA NA
PO? FO? Ach tak TORBA NA FOCHY
a dziś mój wzrok przy­cią­gnę­ła tor­ba
innej kobie­ty Też płó­cien­na Też z napi­sem
ale dziś poszło mi łatwiej BOŻE
SPRAW, żebym kupi­ła tyl­ko to
po co przy­szłam

[Jest siedemdziesięcioletnim studentem]

Jest sie­dem­dzie­się­cio­let­nim stu­den­tem, ma nie­ure­gu­lo­wa­ny sto­su­nek do służ­by woj­sko­wej. Ktoś pod­wa­ża pra­wo­moc­ność jed­ne­go z jego egza­mi­nów, nie­zbęd­nych do uzy­ska­nia abso­lu­to­rium. Jakie to ma zna­cze­nie, sko­ro prze­żył wszyst­kich swo­ich nauczy­cie­li aka­de­mic­kich?

[Tak, choć trudno]

Tak, choć trud­no w to uwie­rzyć, były cza­sy, gdy mało kto w tym kra­ju miał kon­to w ban­ku. Aż zakła­dy pra­cy prze­sta­ły wypła­cać pen­sje gotów­ką. Kasjer­ki prze­sta­ły jeź­dzić do ban­ku, zmniej­szy­ła się licz­ba kon­wo­jen­tów i napa­dów, zaczął rzą­dzić prze­lew. „Wiesz, muszę jesz­cze wstą­pić do ban­ku, żeby wypła­cić pie­nią­dze”. Pierw­szy raz usły­szał ten zwrot z ust swo­je­go sze­fa, redak­to­ra pisma lite­rac­kie­go, absol­wen­ta filo­lo­gii pol­skiej, posia­da­cza dyplo­mu z czer­wo­nym paskiem. Nie, czer­wo­ny pasek nie świad­czył o przy­na­leż­no­ści do par­tii, a o ponad­prze­cięt­nej śred­niej ocen. Co on musi zro­bić? Wypła­cić? To bank wypła­ca, on do ban­ku może wpła­cić. Z ban­ku może pobrać, wziąć, pod­jąć. Wie­dział, że to nie do obro­ny, ale pod­da­wać się tak szyb­ko? Wester­plat­te dłu­żej się bro­ni­ło. Choć minę­ło już ze trzy­dzie­ści lat, dalej jesz­cze się trzy­ma, nie wypła­ca pie­nię­dzy z ban­ko­ma­tu.

[Nagle]

Nagle uświa­da­mia sobie, że pra­wie rok minął od cza­su, jak wyje­cha­ła. Nie sta­rał się dowie­dzieć, co z nią, jak się czu­je, gdzie jest. Prze­ra­że­nie i wstyd, jak tak moż­na. Budzi się. Nigdy nie sądził, że to, iż mat­ka od ponad pięt­na­stu lat nie żyje, przy­nie­sie mu taką ulgę, a mówiąc cał­kiem szcze­rze, tak go ucie­szy.