poems

poems (1)

obie­ca­łem ci wier­sze i co z tego wyszło
co było nam pisa­ne mono­ton­na muzo
pani chce robić biop­sję „mego” gło­su
pani ma hiper­no­wo­cze­sny sprzęt
a ja mam ciem­ny nie­żyt krta­ni joha­siu
wyma­wiam gło­ski jak obrzę­kłe nuty
wycią­gam wier­sze jak żela­zne dru­ty
wszyst­kie przy­rzą­dy mówią swo­im gło­sem
laryn­go­graf spek­tro­graf stro­bo­skop spek­tro­fon
że w inwer­sji w raku sekun­dy pój­dą na wspak
o wszyst­kie instru­men­ty mówią jed­nym gło­sem
że dzień nie będzie ciem­ny zim­ny cichy żaden
noc z cza­sem bia­ła bez­sen­na i bez tchu
ase­re­jé ja de jé de jebe tu de jebe­re

poems (2)

trwa prze­sy­ła­nie danych pro­szę cze­kać
pani ręka na „mym” kola­nie jest… uro­cza
poma­lut­ku mówię mój głos ma tyle warstw
sto warstw sce­nicz­nych szep­tów i usko­ków
zaka­mar­ków scho­dów wind to są rusz­to­wa­nia
dla utwo­rów reali­za­to­rów dj mon­ta­ży­stów hej
tej rze­czy­wi­sto­ści jeśli łaska papie­ża spi­ke­rów
pozy­cjo­ne­rów admi­ni­stra­to­rów (im przy­pa­da
świat)
teraz odejdź od zmy­słów i co robi noc
co jest z tą zasa­dą co z nią jest nie tak
czu­ły sprzęt robi pi pi czu­wa­ją świa­teł­ka
świet­ne przy­rzą­dy mówią jed­nym tchem
wystar­czy jeśli powiesz to lubię to lubię

poems (3)

cóż było nam pisa­ne jed­no­staj­na muzo
noc z cza­sem bez­den­na bła­ha i bez tchu
wykwint snu i śnieć pleśń naciek ropa rdza
roz­kwit fleur-de-lis le wrist discon­nec­ted
wykwit fleur-de-lis z prze­gni­łe­go drew­na
gdy póź­no w nocy śpie­wa­ją mi słow­ni­ki
kie­dy mówię miło­ści ma czy ja to mówię
do mojej swo­jej miło­ści czy do cie­bie
a widzi pani nic nie wie­my o miło­ści
ale jest maleń­ki blog powie­szo­ny w sie­ci
mój pro­fil ład­nie świe­ci i pul­su­je w sie­ci
mam też cv na dło­ni list „moty­wa­cyj­ny”
ubie­gam się o grant na cele coup d’é tat
noc z cza­sem bła­ha bez­sen­na i bez dna