Połów. Poetyckie debiuty 2017

Paweł Bień

[Oglądałem telewizję]

Oglą­da­łem tele­wi­zję – poka­zy­wa­li woj­nę na Ukra­inie
i blon­dyn­kę. wszy­scy łama­li się gestem pojed­na­nia.

jej brat spa­lił się w samo­cho­dzie, przed domem.
jej pies mer­da chwac­ko ogo­nem, przed kame­rą.

[Szalenie on się jej spodobał]

Sza­le­nie on się jej spodo­bał, sza­le­nie,
i to pierw­szym wej­rze­niem. stał
tam, może tro­chę bar­dziej w kącie.

on w przed­miej­skim twe­edzie.
– pano­wie pro­szą panie!
ona w grosz­kach, w pąsach.

i ona rosła zachwy­ta­mi, odde­chem,
już ponad. już, już. i on pod­niósł rękę,
i pową­chał się pod pachą.

[Innym znów razem siedzieliśmy]

Innym znów razem sie­dzie­li­śmy
na pumek­so­wej ska­le, licząc jeżow­ce.
oczy mie­li­śmy dzi­kie od nudy i morza.

wie­dzie­li­śmy, że przy­wo­ła­nie z pamię­ci
będzie nowym stwo­rze­niem, osob­nym
poro­wa­tym kamie­niem liza­nym przez fale.

Nina Manel

Czerwone i czarne

Odwró­co­ny as trefl ozna­cza śmierć w rodzi­nie,

ozna­cza stan czu­wa­nia. Mówisz: woda
dooko­ła wie­ży nie dopu­ści wro­gów.
Mówię: woda dooko­ła wie­ży
nie dopu­ści życia – cho­ciaż ryba pły­wa,
dale­ko ma do trwa­nia, kie­dy wnet zaką­szę.

Naj­bar­dziej lubię czy­tać, szu­kać słów
jak ekwi-poten-cjal­ność. Naj­bar­dziej lubię gięt­kie
racjo-nali-zacje. Pod­no­szę się i patrzę:
napuch­nię­ta woda, śnię­te ryby na dnie.
Schy­lić się – pod­nieść wszel­kie
sta­ny alar­mo­we.

Odwró­co­ny as trefl ozna­cza śmierć w rodzi­nie.

Ordnung muss sein, myśli zimno Lola Kittinger

Lola Kit­tin­ger jest posta­cią auty­stycz­ną,
opar­tą twar­do na fak­tach. Kon­tak­ty wzro­ko­we
nie są tak istot­ne jak e‑mailowe. Okrą­głe zda­nia,
samo­gło­ski w koron­kach, spół­gło­ski w jedwa­biach.
Wystu­ku­je dłu­gie jak Maka­ron Lubel­ski komen­ta­rze

na temat wier­szy i zda­rzeń w świe­cie lite­rac­kim.
Nikt tego nie czy­ta, bo są dziw­ne, albo czy­ta
i myśli „idiot­ka”. Lola ma masę przy­ja­ciół
z por­ta­lu fryzjerpolski.pl, oglą­da fotecz­ki,
omi­ja­jąc twa­rze. Jako bez­na­mięt­ny embrio­nik,

ssa­ła każ­dy palec dokład­nie dzie­więć minut,
czter­dzie­ści dzie­więć sekund, żeby wszyst­ko
było w porząd­ku, naj­le­piej alfa­be­tycz­nym.
Póź­niej zabaw­ki ukła­da­ła we wstę­gę Mobiu­sa.

Lola Kit­tin­ger widzi ludzi bez oczu i ust.
Nawet faj­nie wyglą­da­ją. Inte­re­su­ją­ce są
pod­bród­ki. Opo­wia­da o nich godzi­na­mi,
tak samo o che­mii orga­nicz­nej i hafto­wa­niu
jele­ni na ryko­wi­sku. Wyrów­nu­je reak­cje,
miny mno­ży razy dwa albo nie robi wca­le.
Lola Kit­tin­ger

jest nie do zdar­cia. Suczy­sko. Trwa w sta­gna­cji,
porów­ny­wal­nie do Ścia­ny Pła­czu, jogi­nów,
kor­ków na Mary­nar­skiej i ludzi przy­ła­pa­nych
na oglą­da­niu „Ukry­tej Praw­dy”. Chy­ba, że przy­pad­kiem

zro­bi coś nie­pa­rzy­stą ilość razy.

New Romantic

Emo­cja to jed­nak męż­czy­zna – widzę oczy:
biał­ka jak dys­ko­te­ko­we kule, źre­ni­ce zamknię­te
jak wej­ście do pochwy nie­let­niej dziew­czyn­ki;
całość tak samo wraż­li­wa na dotyk.

I mówi tele­wi­zja: deka­da ejti­sów spuch­nię­ta bar­wa­mi
niby balon od helu – błysz­czą­cy, a pusty. Jak czło­wiek
– umie­ra tra­gicz­nie, bądź przez śmierć natu­ral­ną.

Widzę: wkła­dy do apa­ra­tów były czar­no-bia­łe
w więk­szo­ści gospo­darstw domo­wych. Nosi­li­śmy
szma­ty, byli­śmy zim­ni jak nóż pato­lo­ga. Patrzysz:
balon pęka i sta­je się tru­chłem. Tele­wi­zja kła­mie.

Maciej Konar­ski

Teologia stosowana

zwi­nię­te dni i rozejm po wiel­kich bitwach na dywa­nie,
bo cia­ła z pla­sti­ku stra­ci­ły ran­gę. zwar­te były sale,
żar gnieź­dził się wte­dy w żarów­kach. popo­łu­dnia­mi
kate­che­zy, prze­ku­pie­ni bierz­mo­wa­niem kle­pa­li­śmy pacierz.

szep­ta­li­śmy naboż­nie, lecz szyb­ko, w śle­pych kuch­niach,
gdzie bla­ty są lep­kie i nie kle­ją się sło­wa.
tyl­ko szum świe­tló­wek – migo­ta­nie komór,
gdy się zmie­nia­ją godzi­ny przy­jęć.

moment był dusz­ny jak podział zygo­ty,
kie­dy z wody żywo­ta pobie­ra­li­śmy prób­ki.
tyl­ko zamie­szać, spoj­rzeć pod świa­tło i przejść

od błęd­nych dia­gnoz do zwarć na sty­kach,
aż w żar­ni­ku dostrze­że się układ dro­bin,
nimb zyska fizycz­ny sens.

Neosecesja / Nie o secesji

(I)

wciąż odle­gła, gnie się w roz­sz­cze­pio­nym świe­tle,
a sen jesz­cze skro­pli­ną, dżdży i spły­wa po szyi
w bluszcz, owi­ja cia­ło niby macie­rzyń­stwo
i chciał­bym złu­dze­nia, że geo­me­tria nie ma ska­zy,

gdy co dzień jest tra­co­na w jedzą­cej cokol­wiek,
wpa­trzo­nej w zawie­sze­niu, nie dla uwiecz­nie­nia
w sce­nie rodza­jo­wej. przez zby­tek czu­ło­ści
w ruchu widel­ca, odla­ne­go zgrub­nie z poli­pro­py­le­nu,

chciał­bym złu­dze­nia ska­zy już poza geo­me­trią.
z per­spek­ty­wy, jaką zapew­nia mi rząd
pod­miej­skich gara­ży z rzę­dem latarń, myślę o wykre­sach
i obna­ża się trend w prze­bie­gu krzy­wej.

a ona, na powrót sen­na, zgrzeb­nie się okry­wa,
powta­rza bez­wied­nie jed­no tyl­ko sło­wo,

(II)

któ­re ością w gar­dle
pora­sta, robiąc uży­tek z nega­tyw­nej prze­strze­ni.

Płyn nie

dopu­ścić i zamiesz­kać. roz­pu­ścić, zamie­szać i zażyć.
cia­ło jesz­cze w ciszy, jesz­cze cie­szy,
jesz­cze jak na dnie naczy­nia
pomię­dzy okiem a wydat­nym kształ­tem

zewnę­trza. już całe dnie
nie zni­ka gry­mas po tam­tej oso­bie,
choć dane prze­cież było > łącze­nie gsm <
jak temu ziom­ko­wi, któ­ry kie­dyś nie wró­cił

z tri­pa. sto­su­nek tle­nu do azo­tu prze­ra­sta
mój sto­su­nek do tle­nu, jego tonu, do okrę­gu,
któ­ry węglem stoi, za węgłem leży.

oddać nie mniej, niż zabrać.
ceza­ro­wi, co cesar­skie,
stre­fie – co deok­sy­ry­bo­nu­kle­ino­we.

Patryk Kosen­da

mroczna strona przemysłu rybnego

Macie rację, pano­wie, macie
wiel­kie ser­ce.
Aga­ta Jabłoń­ska, „Pierw­szy wiersz bez tytu­łu”

[ahoj sza­now­na kawa­le­rio]
na dzi­siej­szym zebra­niu fin­gu­je­my chmur­ne kore­la­ty
pro­szą się żeby je wytre­so­wać
przede wszyst­kim zawsze rzu­caj pierw­szy tym
co chciał­byś mieć pod ręką lep­kim kamie­niem calo­wym
odle­głość rośnie mię­dzy wer­sa­mi tak oznaj­mia pismo
któ­re drze­my na rów­ne kawa­łecz­ki i wyrzu­ca­my w butel­ce po oran­ża­dzie
do osza­la­łe­go oce­anu na naszą mia­rę.

nie jest pan siew­cą w naszym typie.
nie jest pan sie­cią na naszą marę.
dale­ko panu do roz­kle­ko­ta­nej węd­ki
nie roz­pu­ścił pan nawet zarze­wia pomy­słu
pan w pust­ce widzi szan­sę
a za to gro­zi
bez­lud­ność.

to pogłaszcz­my się pomy­le­ni po czu­pryn­kach
oddaj­my głos na rybę któ­ra połknę­ła jona­sza
jest doświad­cze­nie jest histo­ria
prze­cież led­wo co unik­nę­ła paszcz­ki
lewia­ta­na facet zawsze potem zarze­kał się
że nie żywi ura­zy i jaro­szy sza­nu­je.

ja ika­ra nie widzia­łam nie wiem co dalej
że przyj­dzie kolej­ny obraz jego upad­ku
wiersz któ­ry pod­wa­ży swo­je pra­wo do bycia.

[to za naszą dumę kawa­le­rio jest powo­dem do dumy
za nie­roz­wią­za­nie roz­wią­zal­ne­go za odcie­nie mrzo­nek
hej ho do dna cała naprzód]

modlitwa o brak ironii

1. niech adap­tu­ją:

zakon szpe­ra­czy pod­nie­cał się z
pre­cy­zją miej­skie licho przy­po­mi­na o
obo­wiąz­ku posia­da­nia tajem­nic w
koń­cu trze­ba sobie posma­gać
żad­nych poha­ra­ta­nych wymy­słów.

2. wypro­sto­wa­na wróż­da:

jago­do­wy śro­dek sąsia­do­bój­czy.

3. niech ratu­ją:

zamknię­ci na mięk­ko w kap­su­le
anty­lo­so­wej malu­je­my pętel­ką
cza­sem tyl­ko głu­szec znaj­dzie się
po dru­giej stro­nie.

4. rachu­nek za malut­kie koro­na­cje zakrze­pów:

nie­spła­co­na rata­mor­ga­na
gruz to osob­ny pro­blem
jesz­cze nie pró­bo­wa­łem nie być
mutan­tem to ty jesteś lalecz­ką ludu.

po szy­mo­nie
został słup
prze­fil­truj
ten wiersz
obraz­ko­wo.

pięciokąty i sześciokąty

Czy chce pani zaku­pić jakąś twarz?

niech nawet wypły­nie teraz liry­ka miło­sna wszyst­kich wod­nych łami­straj­ków czy rum wpy­cha­ny w ich roz­mon­to­wa­ne gar­dła zacho­wu­je swo­je war­to­ści odżyw­cze cze­ka­nie to świa­dec­two cho­ro­by więc nie wie­my i pły­nie­my słu­cha­jąc zna­ków dym­nych.

na miej­scu zasta­li­śmy kla­sycz­ne roz­dwo­je­nie kaź­ni wszę­dzie wala­ły się slo­ga­ny było to na czyjś spo­sób strasz­ne ale nie w two­jej este­ty­ce pew­nie byś tupa­ła w rytm masz­tu ze śmie­chu zaczę­ła­byś się tarzać po bocia­nim gnieź­dzie zacie­ra­jąc śla­dy pamię­ci zbio­ro­wej kator­gi i kata śpie­wa­ła­byś bel­la gial­lo bel­la wyma­chu­jąc mod­nie ręka­mi jak sta­ry papież tech­nicz­nie dla­te­go nie pły­wasz do wezwań pod naszą obro­nę.

cho­ler­nie kan­cia­sta sza­lu­pa.

Ofia­ra: Vay­sha
Imię mat­ki: Vor­ge­schich­te
Imię ojca: Nachge­schich­te
Motyw: awans z epi­zo­du na dru­gi plan
Cena twa­rzy:

Pau­li­na Pidzik

(prawo lasu)

pra­wo tego miej­sca jest pro­ste

cia­ła nale­żą do zie­mi wyło­wio­ne spod kry złe
sny rze­ki dusze kur jastrzę­bi

pró­bu­je­my prze­ła­mać różo­wy opła­tek kar­mić
hostią zwie­rzę­ta wyrwać ze szpo­nów tego krę­gu choć­by
przez pierw­szeń­stwo cię­cia choć­by przez pierw­szeń­stwo
krwi jarzę­bat­kę zano­si­my do gniaz­da już zamglo­ną cie­pło
szyb­ciej ucho­dzi z cia­ła niż ręka doty­ka noża

pamię­taj co zabie­ra las to lasu

(rana) +

zda­je się że tak trze­ba robić

idzie­my do gra­ni­cy lasu ojciec poka­zu­je mi miej­sce krwa­wią­ce
jeży­ny dotąd mil­czał o nim łopa­ta lek­ko wcho­dzi w zie­mię
jak pal­ce w roz­dra­pa­ną bli­znę kar­mi­my jesz­cze cie­płym cia­łem
duszę wyry­wa­ją pta­ki nim zbie­rze się w nas
ciem­ne zasy­pu­je­my pospiesz­nie

rana w zie­mi jest chu­da
ale się zmiesz­czę

(bolesne)

zno­wu wra­ca­my do tych miejsc
kru­chej zie­mi pośrod­ku sosen gęste­go chło­du
bia­łych prze­ście­ra­deł kora­li­ków różań­ców szep­tów szkli­stych lęków

podob­no krę­gi na naszej rze­ce coraz szer­sze wcho­dzi­my
w tajem­ni­ce już za gra­ni­cą zmy­słów

odma­wia­my tyl­ko bole­sne

(wieczne)

może jeśli jeste­śmy to z tych dotknięć chło­du
lęku pul­su­ją­ce­go jak deszcz na przed­nów­ku

pije­my wodę z prze­bi­tych boków brzóz z ran
chry­stu­so­wych wytry­ska­ją­cych źró­de­łek rzek
pod­skór­ne­go krwio­bie­gu

na zdro­wie wiecz­ne spo­czy­wa­nie
w nie­po­ko­ju zie­mi

Janek Rojew­ski

[Pierwsi ludzie mieszkali w dolinie]

Pierw­si ludzie miesz­ka­li w doli­nie i pew­nie gdy­by
zna­li to sło­wo nazwa­li­by ją Pol­ską
żyli pod drze­wem z któ­re­go zry­wa­li owo­ce kobie­ty
zbyt dłu­go trzy­ma­ły w ustach sok z wino­gron malo­wa­ły
nim sie­bie i wnę­trza domostw w tym cza­sie męż­czyź­ni
wcho­dzi­li w nie bez pyta­nia skry­ci pod sier­ścią nocy

Drze­wo pło­nę­ło doty­kiem pio­ru­na zwia­sto­wa­ło
roz­wo­dy i kuchen­ki mikro­fa­lo­we odkryw­szy cie­pło
zasy­pia­li uczy­li się marzyć
szu­ka­ło ich wte­dy trzech myśli­wych mar­twy zając
zgra­ja psów zwie­sza­ła pyski ze szczy­tu Gie­won­tu

zie­mia w któ­rej pocho­wał bra­ta mia­ła smak popio­łu
dzie­ciom kaza­no trzy­mać wdo­wę żeby bóg nie usły­szał lamen­tu
dół zasy­pa­no kamie­nia­mi jeden kamień nosił śla­dy krwi
myśli­wi widzie­li to ode­szli byli już nie­przy­dat­ni

taka jest kosmo­go­nia tej kra­iny ale nigdzie jej nie zapi­sa­no
taka jest kosmo­go­nia tej kra­iny ale ja o tym nie wiem
myję z bab­cią naczy­nia w kuch­ni i śpie­wam pio­sen­ki z „Ziar­na”
kred­ka­mi rysu­ję po ścia­nie w salo­nie coś jak­by
czte­ry byki czar­ną kro­wę kil­ko­ro ludzi pod nimi
kościół i super­mar­ket

Teraz kończę wiek ucznia. Gdzie się podziały obrazy z tamtych lat?

Ale jaka to wie­dza sko­ro już zapo­mnia­łem
wido­ku kobiet i męż­czyzn
prze­ci­ska­ją­cych się przez obrę­cze
kil­ku pod­sta­wo­wych dat
oraz w któ­rej szu­fla­dzie trzy­ma­ła cukier­ki

W ogro­dzie pło­nę­ło drze­wo pozna­nia
pan­na mło­da usia­dła pod koro­ną
ojciec zabrał syna na wzgó­rze
wier­ci­ła się cze­ka­ła na ich powrót

do sto­łu poda­no owsian­kę i chleb

zabrał bara­na żeby mło­dy się nie domy­ślił
pro­sił żeby coś go przed tym powstrzy­ma­ło
nie­bo było czar­ne. Mil­cza­ło
następ­ne­go dnia pisa­ły o tym gaze­ty

ale jaka to wie­dza sko­ro nie wiem co z nią zro­bić
ale jaka to wie­dza sko­ro nie umiem jej wyko­rzy­stać
bez­rad­nie walę ręko­ma w rysun­ki na ścia­nie
w myśli­wych Kos­sa­ka i w świę­tą rodzi­nę

Teraz zaczynam wiek wojownika

ale z czym miał­bym wal­czyć sko­ro wszyst­ko jest nie­wi­dzial­ne
ale z czym miał­bym wal­czyć sko­ro spło­nę­ły obra­zy

spo­tka­łem jakiś czas temu star­ca z La Man­chy
rodzi­na umie­ści­ła go w domu opie­ki
dawa­łem mu ząb­ki z czosn­ku żeby mógł się popi­sy­wać
żar­to­wa­li­śmy z jego sztucz­nej szczę­ki ze służ­by zdro­wia
z tego że u Szek­spi­ra zawsze poja­wia się pies żeby roz­ła­do­wać napię­cie

Krzysz­tof Scho­dow­ski

chłopiec z burzy i pleśni

są noce gdy zaostrza się pamięć przy­wo­łu­je biel. wybie­ga ze mnie
mały chło­piec z pod­cię­ty­mi żyła­mi. z książ­ki wysu­wa się list:

chciał­bym żebyś miał ślad. korzy­staj z tego.

korzy­staj.

dro­ga mię­dzy wsią a mia­stem – przej­ście gdzie obce będzie oswo­jo­ne.
powo­li potęż­nie­je lato: wio­sną 1888 wyja­dę do arles. zwró­cę twarz
ku słoń­cu. na trzy noce ugrzę­znę w barze przy 30 pla­ce lamar­ti­ne.
opi­szę co zasta­łem a widzia­łem męż­czyzn zamknię­tych w cia­łach
ogo­ło­co­nych przez głód nocy i kobie­ty zaci­śnię­te
nad kie­lisz­ka­mi absyn­tu. stół bilar­do­wy

gazo­we lam­py – dzi­kie kadzi­dła
nasą­cza­ne kon­tra­stem.

miej­sce gdzie moż­na się zruj­no­wać zwa­rio­wać lub popeł­nić zbrod­nię.
kel­ner ubra­ny w śnieg (ale śnieg ma tutaj posmak murar­ki) wycze­ku­ją­cy
by zerwać smycz popro­wa­dzić coraz niżej i zło­żyć w embrion.
pozwo­lić sko­nać pośród ścian jak ropie­ją­ce rany.
niech się przy­zwy­cza­ją – mówi patrząc w oczy – dla­te­go sufit
w zie­le­niach jak świe­żo prze­sy­py­wa­ny piach. albo ina­czej:

tra­fi­łem przy­pad­kiem w ten zaką­tek pol­skie­go kra­ju mię­dzy auto­stra­dy
tra­sy szyb­kie­go ruchu i roz­le­głe pastwi­ska. uskok w poło­wie dro­gi gdy tra­ci­li­śmy
zasięg – krót­ka chwi­la na nie­śmier­tel­ność. pamię­tam las pierw­szy splot dło­ni;
nazy­wa­no mnie vin­cent – chło­piec z burzy i ple­śni. wysta­wio­no waliz­ki na mróz.
w nich: prze­wią­za­ne gaze­ta­mi mię­so ołów­ki oraz nie­wy­raź­ne szki­ce
kil­ka zdjęć któ­re każą tęsk­nić. więc przy­sze­dłem do cie­bie nagle oswo­iłem
ramio­na i lęk zaczął się ukła­dać w ogień –

pierw­szą w sobie ciszę.

ciężki. nienazwany.

dla Ł.K.

odu­rza­ją­ce są noce w two­ich ustach i godzi­ny zasznu­ro­wa­ne
pal­ca­mi. obło­ki wcho­dzą przez okna – ście­lą się gęsto. samot­nie.
odwie­dzi­łem mat­kę i odsze­dłem w sen w daw­nym poko­ju. budzi­łem się
kil­ka razy bo zno­wu przy­cho­dzi­łeś i nio­słeś w darze popiół i wil­goć
aż ze ścian zaczę­ła odpa­dać far­ba. wiel­kie bia­łe pła­ty rwa­ły się

jak skó­ra. lśni­ły w świe­tle latar­ni. na oślep wycią­ga­łem ramio­na
lecz chwy­ta­łem wyłącz­nie powie­trze i zaczął wra­stać we mnie
obraz: w szkol­nej pra­cow­ni roz­pię­te płót­no pnie się pod ręka­mi –
ten por­tret w mil­cze­niu zro­dzo­ny dla cie­bie. od tam­tej chwi­li
pie­lę­gnu­ję w sobie pokarm. cięż­ki. nie­na­zwa­ny.

wypełnia pokoje

opu­ści­łem dom pełen mgły i ruszy­łem w podróż przez kolej­ne ramio­na ple­cy mię­dzy uda prze­zna­czo­ne z natu­ry

dla kogoś inne­go a jed­nak coś nie pozwa­la­ło prze­stać i powo­li obra­sta­łem igli­wiem w któ­rym pomiesz­ki­wa­ło robac­two z oko­lic żołąd­ka za każ­dym razem kie­dy wcho­dzi­łem w gorą­ce cia­ła kie­dy pod­da­wa­łem się wsty­dli­wej nago­ści i czer­pa­łem

radość kie­dy speł­nio­ny łapa­łem oddech i sznu­ro­wa­łem pal­ce z obcy­mi pal­ca­mi two­ja gło­wa poja­wia­ła się zawsze obok kamien­na ale rów­nie speł­nio­na wybie­ga­łem wte­dy z roz­grza­nej poście­li wprost na lodo­wa­ty deszcz by pozbyć się tej cho­ro­bli­wej mgły

zapa­chu co ude­rza do gło­wy jak metal i przy każ­dym ruchu coraz gło­śniej i gło­śniej –
pro­mie­niu­je jak księ­życ zale­wa oczy mle­kiem mat­ki wypeł­nia poko­je śnie­giem

Grze­gorz Smo­liń­ski

(M)

Roz­my­cie tła roz­my­cie w ruchu, w tle (powtórz
roz­my­cie cia­ła jak ruchu) na źre­ni­cy

skur­cze świa­tła czu­łe jak two­je „kocham” (zło­żo­ne „tu”
niech będą linie w struk­tu­rę podziel­ne), osob­ne

jest to, co ode­szło, co odwró­co­ne wzdłuż prze­cię­cia
na talii, jak sznu­rów­ka prze­wią­za­na wokół spodni,
a kie­dy nic się nie wyda­rzy dwa razy, odwróć
w poprzek cia­ło: na pię­cie, „pię­tą”

użyj do ryt­mu

ryt­mu użyj do ryt­mu.

(o)

Prze­ciw­cia­łem

paję­cza­ka ali­te­ra­cja aż do wyczer­pa­nia kwia­tów
w każ­dym pod­rzęd­nym poko­ju – dwa sło­wa aż po skraj
ali­te­ra­cji, na gra­ni­cy wiersza/
linij­ki ali­te­ra­cja aż do redun­dan­cji oka:
ali­te­ra­cja ali­te­ra­cji prze­ciw­cia­łem paję­cza­ka. Sie­cią
zawie­szo­ną o pazno­kieć wymie­rzam stąd dotąd –
linij­ką urwa­ną
na pół aż do enu­me­ra­cji lini­jek na gra­ni­cy wiersza/
sie­ci jako mia­ry sie­ci, do reflek­su światła//

słoń­ca.

(ś)

Jaśmin będzie mi świa­teł­kiem, usko­kiem w danych ty

była­byś, jeśli­by cień twój opa­dał desz­czem, dźwię­kiem
jak wagą – i nie będzie uży­ta waga ina­czej niż do ryt­mu, nie­me­go
„o” w tem­po, co gdy mnie zada­ne, minie.//

Jaśmin będzie ci świa­teł­kiem, usko­kiem w danych
był­by, jeśli­by cień twój opa­dał desz­czem, dźwię­kiem
jak wagą – i nie będzie uży­ta waga ina­czej niż do ryt­mu, nie­me­go
„o” w tem­po, co gdy tobie zada­ne, minie.

Prze­my­sław Sucha­nec­ki

Wtracenie

porwał mnie nurt
uru­cho­mi­łem plik uszko­dzo­ny
w miej­scu gdzie
kąpię się w śnia­da­nio­wych płat­kach

otwo­rzy­łem poma­rań­czę peł­ną soku
minę­ło wie­le cza­su i
stłu­kłem kop­nia­kiem tale­rzyk z popio­ła­mi

po pro­stu porwał mnie nurt
ograł mnie przód
odję­ło mi mowę

Wykładnia

popatrz,
jak dzie­li idiom:

moje dło­nie już nie cier­pią dnia, bo
się
roz­lał

popatrz na to,
co łączy:

uli­cą co dzień idzie nie­zna­jo­my,
któ­ry wyzna­cza mi rytm,

i na to, że czy­tam coś, cze­go nie rozu­miem w przed­dzień
roz­pa­du, ale zro­zu­miem, gdy nadej­dzie,
to i jesz­cze wię­cej

Skup uwagi

postrze­gam, nie prze­strze­gać
poda­ję, nie pod­da­wać

próż­nię kor­ne­go żywio­łu

uchwyć chwyt, jego darń, bo
zadry mają się ku

skup za
zuży­tą soczew­ką

byłem wewnątrz emi­sji, po niej nie ma mistrzów

Kata­rzy­na Szwe­da

-na pograniczu-

księ­ży­ców­ka leje się z nie­ba
stru­mie­niem takim co u nas za domem
wyry­wa się brze­gom z objęć lodu

leje się w gar­dła któ­rych cichy beł­kot
nie zazna pocie­sze­nia w tych gar­ba­tych stro­nach

zmo­czo­ne pie­lu­chy zawi­sły na sznu­rze
od zeszłe­go lata i tak schną od nowa
odci­śnię­te na nich twa­rze sta­rych matek

odża­ło­wa­ne dzie­ci idą wprost do nie­ba

gęsie­go
gęsie­go
gęsię­go

nie­od­ża­ło­wa­ne stra­szą wró­ble w polach

-przedostatnie pożegnanie-

gdy mi się opa­trzy ten dębo­wy padół
mar­two­ta któ­ra nie gro­zi wiecz­no­ścią
pój­dę i nas wyspo­wia­dam
bo grzech był wspól­ny

za las sobie pój­dę

a ta sukien­ka któ­ra w sza­fie cze­ka
załóż ją teraz choć to nie oka­zja
za las pój­ście

żało­bę moż­na upra­wiać zawcza­su
tak samo jak inne gatun­ki miło­ści

ciśnij przed sie­bie cięż­ką gru­dę zie­mi
patrz jak się roz­ła­zi
gli­nia­ny począ­tek

-bosorka*-

chu­da kura chu­dy rosół
tłu­sta kura tłu­sty rosół
chu­da kura chu­dy rosół
tłu­sta kura tłu­sty rosół

pię­cior­nik kurze zie­le
wypo­wie­dzia­ne zosta­ło prze­klę­cie
urok rzu­co­ny i się kro­wy juchą doją

polną dro­gą do wsi idą mamu­ny i zmo­ry

cza­row­ny­cia ycia ycia
nie­chaj będzie pochwa­lo­ny

utnij w staj­ni żabie nogę
żeby w tłu­mie ją roz­po­znać
sta­ra baba mle­ko psu­je
może zechce pójść do czor­ta

polną dro­gą do wsi idą bohy­ny i zmo­ry

cza­row­ny­cia ycia ycia
nie­chaj będzie pochwa­lo­ny

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry