Połów. Poetyckie debiuty 2020

Sara Akram

monodram qwerty

po pierw­sze: zło­żyć

dło­nie czy con­tent daw­ku­je tlen
któ­ry zawie­sza się na kra­wę­dziach?

po pierw­sze: śle­dzić

zmia­ny kli­ma­tu i nastro­je poli­tycz­ne dać
się ozna­czyć i jesz­cze raz wejść w obieg

po pierw­sze: zło­żyć

rachu­nek sumie­nia kie­dy back­sta­ge zale­wa
świa­tło czy odkry­wasz swo­ją oso­bo­wość?

po pierw­sze: con­tent

wywie­ra pre­sję więc prze­kli­kaj tę fra­zę
zrób swo­je i odkryj sie­bie na nowo

po pierw­sze: wyjść na słoń­ce

mono­dram koń­czy się wcze­śniej
wymknąć się sobie

Mistrz Worda opanowuje podstawowe kompetencje soszjalu

Mistrz Wor­da banu­je SEM w gło­śni­kach ści­na biel
sze­ru­je szmer w przed­sion­kach i roz­ra­sta się
w mowie idio­tów ozna­cza to jed­no –

lgnę do pamię­ci o tobie

sem odda­je cie­pło

koli­ber trze­po­cze

Mistrz Wor­da ogar­nia za mnie kie­dy wyszu­ku­ję
cię po dłu­giej fra­zie mogę zostać tu dłu­żej
ale wte­dy ta histo­ria brzmi ina­czej –

cze­kam na sygnał

ekran sty­gnie

szyb­ka pęka

możesz się wylogować nie masz dokąd pójść

rozej­rzyj się wokół – neo­no­we ścież­ki pro­wa­dzą do celu
pik­se­li­za­cja wody wie­dzie wzdłuż linii nur­tu
ludzie zro­bie­ni na podo­bień­stwo botów nio­są kamie­nie
owi­nię­te watą cukro­wą

mój news­fe­ed pełen jest duchów –

po ścia­nach cho­dzą mrów­ki pik­se­li­za­cja wody osią­ga
sto­pień bli­ski zeru
na prop­sie

drop­sie

rośnie lęk

na drop­sie

prop­sie

ini­cju­ję sesję

click­ba­it łasko­cze
mój news­fe­ed zna twój sekret
resz­ta to pik­sel zato­pio­ny w szkle

świętuje: ten szczególny dzień

spóź­nio­na fra­za zosta­je mię­dzy kodą a smo­giem bia­ło
skle­jam brze­gi mię­dzy kodem a zim­nym ogniem tre­ści
gęst­nie­ją przy pło­ną­cych oknach wypcha­nych pia­skiem

wypeł­niacz kodu sprze­da­je liza­ki wszyst­kim
zain­te­re­so­wa­nym trze­ba tyl­ko się okre­ślić
być obec­nym kie­dy skle­ja śnie­gi zosta­wia

świa­tło­czu­ła baniecz­ko
dźwię­kosz­czel­na fra­zo

prze­każ­cie sobie znak sys­te­mu

bom­bel­ku

otwórz się

Tomasz Gro­mad­ka

POWRÓT DO DOMU

nie syn robot­ni­ka ale nie­do­szły
samo­bój­ca a w oczach swo­ich
wier­szyn nie syn chłop­ki a doszły
samo­jeb­ca a w oczach swych
gno­jek nie wnuk elek­try­ka a nie­do­szły
samo­uk a w oczach swo­ich doszły
nie­do­uk nie wnuk soł­ty­sa a lewe ręce
a w swo­ich oczach szkło zbi­tych dróg
nie ulu­bie­niec pani od licze­nia
a popy­cha­dło pani od języ­ka
nie wnuk chłop­ki tej waż­nej co poko­na­ła
wiedź­mę konio­bój­czą i tę konio­jeb­ną
a kucyk on weź­mie swój cię­żar na spa­cer
ten wiersz by dotrzeć same­mu
nie wie­dząc czy tato zro­zu­miesz gdy mama
w babę zapro­si cię i dzia­da

BŁĘDY JĘZYKOWE

nie będę uda­wał kogoś kogo nie jestem
jak migrant nie jestem kogoś uchodź­cą
jak kogoś przed­się­bior­ca nie jestem kogoś pra­cow­ni­kiem
jak facet nie jestem trans­fa­ce­tem kto

utra­ta pozy­cji spo­łecz­nej tego boję się
utra­ty przy­wi­le­jo­wa­nej pozy­cji spo­łecz­nej
wyż­szo­ne­go miej­sca na grzę­dach
zawa­le­nia się nie­pra­wie­dli­wych kon­struk­cji
uno­szą­cych mnie nad resz­tę połe­czeń­stwa

czar­na fla­ga to w ryj moje
czer­wo­na fla­ga to na mnie mor­do
zejdź mi z twa­rzy jutrzen­ko
są inne drze­wa ska­ły inne
wil­ki też hie­rar­chia

pozwo­lo­no mnie śmier­ci dożyć
żeby kła­mać
muszę kła­mać

znajdź mnie języ­czek wmu­ro­wa­ny pod fla­ka­mi gra­fii

[to zagrożenie gdy mam rację]

to zagro­że­nie gdy mam rację
daje o sobie znać w gru­pie
szcze­gól­nie czer­wo­nej jak bry­ga­da

jako wraż­li­wiec lubię
ota­czać się bied­ny­mi

pleść wian­ki z wło­sia firm i usług
w kinie nie byłeś od komu­ny?
sym­pa­tycz­nie nie dowie­rzać
w nodze hodu­jesz roba­ki?

jako lewak lubię
robie­nie spra­wie­dli­we
nisz­czą­ce nad­dat­ki wła­dzy

czer­wo­nej bry­ga­dy
czer­wo­ne bry­ga­dy
czer­wo­nych bry­gad

gdy prze­szy­ję nabo­je w prze­cin­ki
gdy krew ubi­jam na mię­so aka­pi­tu
gdy kla­wi­sze wier­sza pole­ją się

w bri­ga­te ros­se
jako oso­ba lubię
wspól­nie dzia­łać bez zagro­że­nia
że mam rację

[oceniłeś ją po języku]

oce­ni­łeś ją po języ­ku
bez for­my wypo­wie­dzi
zani­kasz poli­tycz­nie

jeśli też zale­ży jej na języ­ku
boli mnie tyl­ko w rela­cji do
spo­łecz­nej kata­stro­fy

powie­dzia­łaś to samo
nie w moim języ­ku

nie rozu­miem sło­wa
motyl bez
koń­ca gatun­ków

było że mówi­li­śmy to samo
w tym samym języ­ku
skro­jo­nej szyn­ki 10 deko
sera w kost­ce
mle­ko

doce­ni­łeś ją po języ­ku
a mogłeś po mię­sie i sut­kach

Karo­li­na Kapu­sta

wykwit

ona ma skó­rę posza­rza­łą
obce ma cia­ło

na wpół zgię­ta ręce pod kran
z jelit zaple­cio­ne liny
sznur brzuch nóż błysk
chi­rur­gicz­na stal

to już koń­ców­ka
to refren i bal

odkle­ja­li lata­mi od fra­mug
ście­ra­li śla­dy ze ścian
zdzie­ra­li na pia­sku
wcią­ga­li na maszt

ona ma skó­rę posza­rza­łą
zope­ruj­my cia­ło

moje wenflony miały skrzydła

zmar­ła waż­ka. wybla­kła waż­ka
pękła lar­wa. ści­chła pod butem
ofia­ro­wa­nie czy wypa­la­nie
skrzep ostygł w mięk­kim zgię­ciu łok­cia

filmy s‑f są o miłości

skru­szyć bio­dro o bio­dro
przy­krę­cić do sie­bie śrub­ką

Mam śrub­ki w bio­drach,
amy­la­zę pod języ­kiem.

na sie­dzą­co na sto­ją­co
co wolisz jak wolisz
wypisz dziew­czy­nę
puste pudło

Mam w żołąd­ku kwas,
we krwi żela­zo.

Masz kwas w żołąd­ku,
żela­zo we krwi?
Masz kwas w żołąd­ku,
zagła­dę we krwi?

ketonal dożylnie

zwy­kle­jesz mi

Julian Rosiń­ski

Budowałem Babilon z zestawu Lego City

zaczą­łem od domu, cho­ciaż teraz wiem, że powi­nie­nem
zaczy­nać od ratu­sza lub jed­ne­go z cudów świa­ta.

„bo konia budu­je się od bok­su” – powie­dział kie­dyś archi­tekt pierw­sze­go archi­tek­ta.
na ryn­ku umie­ści­łem więc pomnik Boga, któ­ry okła­da podusz­ką mar­mu­ro­we­go Jezu­ska.

jeże­li wrzu­cisz mone­tę dwu­zło­to­wą w spe­cjal­ny otwór umiej­sco­wio­ny mię­dzy war­ga­mi ojca
to ten ze śmie­chem wali syna w twarz. i tak w kół­ko.

Maria w tym cza­sie bie­rze prysz­nic, ja przez okno oglą­dam
dzie­ci ski­tra­ne na tyłach kate­dry, jak spo­ży­wa­ją prze­my­co­ne pod języ­kiem hostie.

oglądając martwą naturę

jak by nie patrzeć to:

owo­ce sra­ją pod sie­bie,
potem lepią z tego miski.

miski – jak każ­dy sza­nu­ją­cy się owoc
sys­te­mu – poże­ra ów
skła­da­ją­cy się z: 2 bana­nów, 2 man­da­ry­nek, 2 jabłek zie­lo­nych,
i nas też 2

ist­na arka Noego – zauwa­ża Zosia,
któ­ra wła­śnie skó­ru­je trze­cią man­da­ryn­kę

korki z marksizmu

talerz w zupie.
łyż­ki:
dry­fu­ją­ce, zasy­mi­lo­wa­ne,
meta­lo­we liście lau­ro­we,
któ­rych nie ma gdzie odło­żyć.

gdzie każesz pły­nąć?
czy na ostat­niej desce ratun­ku mam budo­wać mia­sto?

wielki piątek

10.04.2020

na skrzy­żo­wa­niu Fran­cu­skiej i Zwy­cięz­ców obser­wu­ję
dwóch dorod­nych męż­czyzn zapa­trzo­nych w sie­bie.

męż­czy­zna 1 prze­su­wa po męż­czyź­nie 2 oddech
tak jak prze­su­wa się mebel w celu wycią­gnię­cia zabaw­ki.

to było cał­kiem zabaw­ne, wiesz?
taki mały plu­szo­wy pies i taka wiel­ka drew­nia­na sza­fa.

do roz­sy­pa­nych owo­ców śpie­wa­ły pta­ki,
kobie­ty w rytm fugi rusza­ły bio­dra­mi

o tak.

Zuzan­na Strehl

one thousand hurts

w ocze­ki­wa­niu na dni pozba­wio­ne śmier­ci
trzy­mam w żyłach dziew­czy­nę z Kra­ko­wa

chcia­łam na bal­ko­nie zapa­lić
bar­dziej zmok­nąć a wil­got­na pościel
cią­ży­ła jak­by groź­ba wizja tele­gra­mów

gdy mówi­ła za mgłą nie ma śmier­ci
zadrża­łam uwie­rzy­łam poza mgłą nas nie ma
krót­kie myśli o dziec­ku ude­rzo­nym w cie­mię
wra­ca­ły kom­pul­syw­nie

u nas macie­rzyń­stwo
o ośmiu parach oczu nabrzmia­łych odwło­kach
krwią pla­mi bia­łe ścia­ny zacie­ra oso­czem

pocałuję podbite oczy

obiet­ni­ce cho­re w poło­wie bierz w dło­nie
obie tnij niech ciek­nie ukła­da się w kadr pol­ski

prze­traw mię­sień cho­ro­bo­wy
wstrzy­maj skro­nie

tętent tęt­ni­ce poru­szy jestem głu­chy

na polu fabu­ła codzien­nych zbrod­ni
przy­sta­nek bez swa­sty­ki nie jest pol­ski
film bez kie­pa nie jest dobry

ścia­nę wyli­za­no z moich odbić

pod język

drża­ły kafel­ki więc dyk­to­wał odde­chy
koły­san­ki lite­ro­wał

wstę­po­wał w prze­paść
o godzi­nie bez­pow­rot­nej
odma­wiał snu po powro­cie

jesz­cze sło­wo
o dniach gor­szych niż dziś
jesz­cze zmia­na nar­ra­cji

jesz­cze raz w twarz
by wcie­rać racje w pod­ło­gi
usta­wiać w sze­re­gi zmar­twień

Białystok

krwa­we pół­księ­ży­ce to mało więc wybi­łam wszyst­kie fazy
prze­wró­ci­łam się jak matriosz­ka i nastą­pi­ło po patel­ni
dru­gie roz­la­nie sko­ro pol­ska to mat­ka zabie­ram rze­czy i znik­nę

skła­dam poda­nie o dota­cję brak dróg
w miej­sca w któ­re chce­my jechać

mówią nie­doj­rza­łość to nie ja zakry­wam się dziec­kiem
przed poli­cyj­nym kor­do­nem powiedz tak
to nie ja pod­nie­cam się wier­szem o dys­kry­mi­na­cji
ach ten chło­piec naro­do­wiec raj­cu­je mnie jego raca
usły­szaw­szy sodo­mi­ci wsa­dzę ją w usta

tak zara­biam na powsta­nie z pogro­mu
wszyst­kie moje les­by sprze­dam do por­no

Nina Voy­ta­la

 ( )de la Cité

 zbliż się jeśli pra­gniesz masz mój boski PR
wyczuj obfi­te kłę­by nad oże­bro­wa­niem zaj­rzyj
w wytar­te lata­mi klik­nięć man­dor­le szra­my po fle­szu
zbliż się jeśli pra­gniesz trud­no przy­kryć zdra­dą
wyraź­ne ziar­no na wiel­kim beefie

(„potwier­dzo­ne info”~ Jay vs Nas, Bush vs Irak)

zawierz tym wyzie­wom spa­la­łam igli­ce choć bez zacią­ga­nia

Skręt-Dok­tor: w to mi płoń

dobrze w takim razie podejdź zamiast Men­dels­soh­na
wsz­cze­pi­my cór­ce Your God is Dead [KLIKNIJ TUTAJ]
zamiast „zamiast-zamiast” masz mój szcze­ry żar
teraz pod­łóż obrzęd
teraz nawiń track

Sirius nights

(stro­na czyn­nA)
były­śmy tref­ną meto­ni­mią kup­cze­niem po pół­kach
obwa­ro­wa­nych Play­Sta­tion były­śmy Grand Theft
na prze­strzał astro­no­mii kul­tu­ry zde­rza­ły­śmy
po kapłań­skich staw­kach a nasze poko­je nasze poko­je
ist­nia­ły jak zie­mia natchnio­ny łan
od Los San­tos po Comp­ton były­śmy
nagłym spo­tka­niem koniunk­cją u tło­ku wzla­ty­wa­ły nam nuty
śmier­tel­nym roz­mno­że­niem pakie­tów z angel dust
w poci­chłej umo­wie

był <był i czyj pię­trzył
         się: pułap,
         szy­bo­wa­ło ryzy­ko>

(stro­na Bier­na)
<To wła­śnie wte­dy nas wszyst­kie wyklę­ło coś z dru­giej stro­ny kon­ste­la­cji, od tam­te­go dnia
zala­ni łza­mi świę­ci egze­kwu­ją zemstę, trzy­ma­jąc za pazu­chą gloc­ki, mapy gwiazd por­no
i via­grę. I choć cza­sem fan­ta­zju­ję o ich ślicz­nych twa­rzach, to znam nie­ustę­pli­wość:
dyżur­ne pen­sje, koczo­wa­nie w aren­dach. Znam skut­ki ubocz­ne: żal i nie­win­ność
pod jed­nym z albu­mów, gdzie biją maska­ra­dy, elek­tro-miste­ria
buj­ne w kosmi­tów. Widzia­łam też bru­tal­ność, kor­po­ra­cje jak wydmy,
anio­ły porząd­ko­we z licen­cją na stę­że­nia. Od wid­mo­wych Nom­mo, z Los San­tos do domu,
mknąc jak bia­ły karzeł przez zbłą­ka­ne kro­ni­ki, kre­owa­łam napór,
zwrot­ną kolo­nię wple­cio­ną w synap­sy. Musisz pojąć, że byłam jak wynik
zosta­wio­ny w Mali. Ist­nia­łam jak zie­mia: odręb­na i żyzna.>

Mikec: dysforia (I)

ludz­ka sper­ma kon­tra kasza­lot wygła­sza bin Laden
w ostat­nim wywia­dzie dla CNN

hmmm czyż­by pierw­szym

                     no fol­low-up questions

logi­ka incy­den­tów nie bie­rze zakład­ni­ków mię­dzy mózgiem a kro­czem
wyłącz­ność zbie­ra lau­ry a pro­gno­zom klę­ski
dale­ko do przy­stęp­nych 72:1 by zdać się na dowol­ną
hury­sę lub dzia­ło mimo to ma rację
nale­ży brnąć w głąb pro­gra­mu roz­pla­no­wać ruchy
wszel­kie zręcz­ne wej­ścia w odpo­wied­nią gęstość
posłać edu­ka­cję

nawią­zać hiper­łą­cza

w sza­chu wszyst­kich sza­chów wyjąw­szy lep­kość ropy

prze­ła­mu­ję licz­by

są puł­kiem Rey­nold­sa

być armią Rey­nold­sa prze­ła­mu­jąc dry­fy
odra­dzać się w latach neu­tral­nych WC
gnać obfi­te hos­sy na wycin­kę punk­tów
na ratu­nek punk­tów czy­ścić che­mię świę­tą i wyda­lać T
wyklu­wam się osa­dzam w sied­miu latach boomu
osu­wam się wyplu­wam te punk­ty z rachun­ku
wstę­pu­ję bez tłu­ma­cza w żel­be­to­wą dżan­nę

Unruhe

-Co zrzu­cisz na fotę w str­wo­żo­nym den­dry­cie?

-Obro­słe sosną Tra­wers City.

tyle mgli­stych roz­gry­wek tyle sen­nych sza­rad prze­szło ryt­mem szla­ków
pod pół­noc­ną łuną nie poj­miesz dziew­czy­no
stąd do Lon­dy­nu wedle róż wia­trów i Bank­sa

Argyll Stre­et Soho

czy­li w dół od Houston

czy­li ger­ry­man­der jak stąd do Detro­it naszej połu­dnio­wej
prze­ję­tej przez kla­ny pil­nych anglo­sa­sów gdzie śle­pe na kwar­tał

sil­ni­ki For­da lub Spa­ceX

wytra­ca­my pręd­kość i pożo­gę /ludności
na nic Dan­ny Brown piach gry­zą Towa­rzy­stwa Afry­ki
wnę­trze z daw­na odkry­te chmur­ne gorz­kie ser­ce
w ruchu waha­dło­wym mię­dzy Waco a Jone­stown impe­rium
spat­cho­ne do cna bitów

da się zapi­sać Lucio
w binar­nych wiąz­kach „haha okej-
haha ojej” to wszyst­ko

da się pokryć pro­chem zna­czo­ne ramio­na
sku­wa­ją alej­ki prze­ta­cza­ją fer­ment
biel pod bara­ki

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry, Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go i Spor­tu pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go.