Poniewczasie

I.

9.

Cały dzień pod krza­ka­mi na posła­niu z resz­tek siecz­ki, ściół­ki i sło­my, nogi we wła­snym ogro­dzie, a gło­wy u sąsia­dów.

Na wyso­ko­ści naszych pasków nie­bez­piecz­nie kol­cza­ste pędy jeżyn opla­ta­ją cien­kie dru­ci­ki. Owo­ce na gałąz­kach bli­sko naszych san­dał­ków, łydek i brud­nych kolan, wysta­ją­cych spod postrzę­pio­nych dżin­sów, są jesz­cze nie­doj­rza­łe. Coś zaru­mie­ni­ło się tyl­ko u samej góry, na naj­dal­szej linii sło­necz­ne­go fron­tu.

Za gra­ni­cą dział­ki, gdzie krze­wy jeżyn wygi­na­ją się już pod cię­ża­rem owo­ców w łuko­wa­te szpa­le­ry, roz­dzia­wia­my nasze pasz­cze, pod gałę­zia­mi zakrzy­wio­ny­mi jak krę­go­słu­py pier­sia­stych dziew­czyn.

Set­ki gład­kich, prze­świ­tu­ją­cych kule­czek wycze­ku­ją zbio­rów. Są one olśnie­wa­ją­co czer­wo­ne, deli­kat­nie żył­ko­wa­ne i peł­niut­kie maleń­kich nasio­nek, któ­re roz­gry­zam na pół.

Tu więc jeste­śmy.

Pod cie­nio­daj­ną, z grub­sza przy­cię­tą, czy­stą zie­le­nią.

Przez luki w listo­wiu prze­ci­ska się sta­lo­wo­nie­bie­skie nie­bo.

Jak ryby otwie­ra­my i zamy­ka­my uma­za­ne usta. Kolej­ność ruchów jest zawsze taka sama: naj­pierw pod­nieść i odchy­lić do tyłu gło­wę, aby kiść zanu­rzy­ła się w cze­lu­ści gar­dła. Gór­ne i dol­ne war­gi zamy­ka­ją się za ostat­nim owo­cem. Potem, ostroż­nie, poło­żyć tył gło­wy z powro­tem na ściół­ko­wą podusz­kę, obra­bia­jąc zęba­mi kuli­stą zdo­bycz. To, co słod­kie, kwa­śne, owo­co­we, oddzie­lić zęba­mi od łodyż­ki i ścią­gnąć w dół.

Cza­sem, jeśli kiść uro­sła za dłu­ga, trze­ba – wbrew dobrym oby­cza­jom kra­iny mle­kiem i mio­dem pły­ną­cej – pomóc sobie ręka­mi.

Nasz sys­tem zry­wa­nia malin, jeżyn i porze­czek – naj­pierw z czuj­nie nasta­wio­ny­mi usza­mi na obsza­rze pod­wyż­szo­ne­go ryzy­ka, czy­li w ogro­dzie sąsia­dów, potem na pogra­ni­czu, a dopie­ro na koń­cu zbie­ra­nie mar­niut­kich zaró­żo­wień na wła­snym tery­to­rium – spraw­dził się dosko­na­le w cią­gu wie­lu lat.

Tyl­ko jeden jedy­ny raz, kie­dy nasza łupież­cza wypra­wa trwa­ła w naj­lep­sze, wyrósł w gąsz­czu krza­ków łysy, nabur­mu­szo­ny sąsiad zza mie­dzy. W popło­chu puści­ły­śmy się bie­giem po tra­wie i grząd­kach, aż dotar­ły­śmy do bez­piecz­nej kuch­ni, zanim zdą­żył się zbli­żyć do nas z łopa­tą.

Tym­cza­sem dzia­dzi­na poka­zu­je się z rzad­ka. Może noga daje się mu we zna­ki. Wte­dy jego kuś­ty­ka­nie zna­czą­co przy­czy­ni­ło się do powo­dze­nia naszej uciecz­ki…

Ale ponie­waż dobre cechy sąsia­da ogra­ni­cza­ją się – w tej kwe­stii jeste­śmy z Jaśmi­ną­Ce­li­ną­Ju­sty­ną zgod­ne – i tak do upra­wy tej szcze­gól­nej odmia­ny porze­czek o gigan­tycz­nych owo­cach, któ­rą my, nie zna­jąc jej wła­ści­wej nazwy, ochrzci­ły­śmy mia­nem „porzecz­ka olbrzym­ka”, przyj­mu­je­my jego nie­obec­ność do wia­do­mo­ści nie tyle z tro­ską, ile raczej z obo­jęt­nym wzru­sze­niem ramion. Jeste­śmy tak cał­ko­wi­cie zaję­te same sobą, że bra­ku­je nam po pro­stu cza­su, by mar­twić się o sta­rych, łysych face­tów.

Plo­nu z krze­wów doma­ga­ją się nasze rosną­ce w let­nim słoń­cu cia­ła. Ich zapo­trze­bo­wa­nie na ener­gię zda­je się nie­skoń­czo­ne. Żaden nawet naj­więk­szy kolec, chro­nią­cy owo­ce przed pożar­ciem, nie jest w sta­nie nas powstrzy­mać. Oszczę­dza­my tyl­ko egzem­pla­rze zaję­te przez lar­wy moty­li lub obgry­zio­ne przez roba­ki.

Zda­rzy­ło się to chy­ba w tym męczą­cym cza­sie zbio­rów, krót­ko przed two­imi uro­dzi­na­mi. Może to było jakieś świę­to, a może tyl­ko week­end.

Słoń­ce zanu­rzy­ło się w lasku za stre­fą zamiesz­ka­nia. Nasta­ły zorza i wie­cze­rza, ale dłu­go jesz­cze nie było poże­gna­nia.

Musia­łam już chy­ba spać, kie­dy coś nagle u góry zaskrzy­pia­ło i na dra­bin­ce pię­tro­we­go łóż­ka poja­wi­ły się two­je sto­py. Pokój tonął w let­nim pół­mro­ku. O ileż bar­dziej wola­łam mieć oczy jed­nak zamknię­te, ukry­te za szczel­ną osło­ną powiek, a nie sze­ro­ko otwar­te, nara­żo­ne na widok kosz­mar­nych i dzi­wacz­nych kształ­tów cie­nia…

Ale teraz jest za póź­no. Ulot­ni­ło się bło­go­sła­wień­stwo przy­ję­te od mamy przed snem, a mają­ce chro­nić mnie w nocy od wszel­kich nie­bez­pie­czeństw.

Obu­dzić się zna­czy: wydać sie­bie na łup.

Tym skrzy­pie­niem narzu­casz mi stan czu­wa­nia, popa­dam w roz­pacz i wście­kam się jed­no­cze­śnie. Przez kil­ka krót­kich chwil nie­zde­cy­do­wa­nia roz­wa­żam róż­ne moż­li­wo­ści: zostać w łóż­ku? Sama wśród armii cie­ni? Czy jed­nak wstać, pójść za tobą i ręka w rękę wal­czyć prze­ciw ciem­no­ści?

Zanim two­ja dłoń chwy­ci za klam­kę, już sto­ję przy tobie.

— Co się dzie­je? — pytam czar­ną, pokry­tą lśnią­cy­mi na bia­ło cęt­ka­mi pla­mę, któ­ra jest zapew­ne two­ją twa­rzą.

Cisza.

Prze­my­ka­my razem do łazien­ki. W odpo­wie­dzi na sła­be klik­nię­cie mojej dło­ni żół­tość kafel­ków ska­cze nam do oczu. Aby móc zoba­czyć cokol­wiek, sku­piam się na brą­zo­wym, poprze­ci­na­nym beżo­wy­mi fuga­mi, kwie­ci­stym dese­niu. Trwa dobrą chwi­lę, zanim moje źre­ni­ce się zwę­żą, a ośle­pie­nie zamie­ni się w oli­co­wa­nie.

Cie­ka­wym, świe­żo przy­sto­so­wa­nym do ciem­no­ści, cał­ko­wi­cie już przy­tom­nym wzro­kiem wędru­ję wzdłuż two­ich gołych nóg. Z zaci­śnię­tej pię­ści, któ­ra dyn­da na wyso­ko­ści obręb­ka koszu­li noc­nej, wysta­je ci skra­wek zgnie­cio­nych maj­tek.

— Co —

Pierw­sza kro­pla odbie­ra mi mowę. Jasno­czer­wo­ne kro­ple spa­da­ją z plu­skiem mię­dzy two­je sto­py.

Kapie na cera­micz­ną posadz­kę tak, jak­by two­je cia­ło prze­mie­ni­ło ten wczo­raj­szy owo­co­wy skwar w małe chmur­ki w two­im wnę­trzu.

Dopie­ro gdy po raz kolej­ny mru­żę oczy, docho­dzi do mnie, że to krew. Szpa­ner­ska krew. Naj­wi­docz­niej zawsze musisz się nią prze­chwa­lać…

Wte­dy też za mną poja­wia się już syl­wet­ka mojej zmę­czo­nej mamy. To two­je kapa­nie wyrwa­ło ją pew­nie ze snu. Bez zbęd­nych słów wyj­mu­je z dam­skiej szu­fla­dy pod umy­wal­ką gru­bą pod­pa­skę. Odgłos, kie­dy odry­wa ochron­ny pasek folii, przy­po­mi­na mi zgu­bio­ny album z naklej­ka­mi.

Gdy prze­źro­czy­sta folia zni­ka z gło­śnym sze­le­stem w koszu na śmie­ci, mama przy­kle­ja pod­pa­skę do mate­ria­łu wewnątrz two­ich maj­tek. Przy­glą­dam się z cie­ka­wo­ścią, jak wsu­wasz nogi w otwo­ry bie­li­zny. Szyb­ko pod­cią­gasz pod pępek świe­żo wyście­ła­ne baweł­nia­ne desu­sy w różo­we cęt­ki. Tym­cza­sem cera­micz­ne kwia­ty cze­ka­ją na próż­no – prze­sta­ło kapać.

Ze wstrę­tem i zara­zem fascy­na­cją wyobra­żam sobie, jak mar­mo­la­do­wą czer­wie­nią pla­misz kre­mo­wą wkład­kę gru­bo­ści kciu­ka.

Mama posy­ła nas z powro­tem do łóżek.

Ale nie uda­je mi się zasnąć… Powią­za­nia mię­dzy dam­ską szu­fla­dą, owo­ca­mi, krwi­sty­mi skór­ka­mi przy two­ich paznok­ciach i uką­sze­nia­mi koma­rów, a zwłasz­cza daw­no minio­nym zła­ma­niem pod­sta­wy czasz­ki, tym naj­krwaw­szym ze wszyst­kich wypad­ków, spę­dza­ją mi sen z oczu.

Czy to moż­li­we, żeby roz­dwo­je­nie-o-mały-włos gło­wy mia­ło kon­se­kwen­cje jesz­cze dziś? Czy two­je cia­ło oba­wia się kolej­nych zła­mań? Może chce uprze­dzić dal­sze nie­szczę­ścia i uczy­nić z cie­bie jak naj­szyb­ciej kobie­tę, zanim —?

Nie uszły mojej uwa­dze wasze kon­spi­ra­cyj­ne spoj­rze­nia, jakie wymie­ni­ły­ście mię­dzy sobą – mama i ty. Wyglą­da na to, że zda­nie się na pie­lu­cho­wa­tą ochro­nę przed wypły­wem krwi stwa­rza bli­skość i naj­wi­docz­niej pozwa­la kobie­tom bez wzglę­du na wiek czy pocho­dze­nie trak­to­wać się na rów­ni. Za drzwia­mi wszyst­kich umy­wal­ni i toa­let, ozna­czo­nych pik­to­gra­mem w się­ga­ją­cej do kolan sukien­ce w kształ­cie lite­ry A, spo­ty­ka się, patrząc na sie­bie ze zro­zu­mie­niem sio­strzeń­stwo, wspól­no­ta, któ­ra pota­ku­je, wzdy­cha i zmie­nia wacia­ne opa­trun­ki. Obser­wu­ję to już od dłuż­sze­go cza­su.

Czy mogły­śmy więc zaosz­czę­dzić sobie nie­przy­jem­ne­go rytu­ału ska­le­cze­nia? Wyda­je się, że ta wspól­na kro­pla krwi two­rzy o wie­le bar­dziej nie­za­wod­ne wię­zy sio­strzeń­stwa – pod warun­kiem, że umie się krwa­wić.

Krwa­wie­nie nie jest jed­nak moją moc­ną stro­ną. Wiem rów­nież dla­cze­go: aby zoba­czyć krwa­wą czer­wień, trze­ba mieć naj­pierw otwar­tą ranę, szcze­li­nę. Nie minę­ły jesz­cze dwa tygo­dnie, odkąd ostat­ni raz w sypial­ni przy­glą­da­łam się badaw­czo moje­mu cia­łu w lustrze, szu­ka­jąc tego rodza­ju śla­dów. Owe­go popo­łu­dnia przy­su­nę­łam goły tyłek i nogi roz­sta­wio­ne na kształt lite­ry M bli­ziut­ko do lustra, ale mimo naj­szczer­szych chę­ci nie uda­ło mi się odkryć nic, co choć­by przy­po­mi­na­ło ranę.

Dwa małe wałecz­ki prze­dzie­lo­ne fał­dą skó­ry, dalej w głę­bi otwór odby­tu. Nic wię­cej.

Pal­cem wska­zu­ją­cym – ale też inny­mi pal­ca­mi, każ­dym z osob­na – dało się tro­chę roz­chy­lić tę fał­dę i wsu­nąć koniu­szek w szpar­kę, wil­got­ną i gład­ką w doty­ku, jak­bym opusz­ka­mi maca­ła wewnętrz­ne stro­ny warg.

Bólu przy tym nie odczu­wa­łam. Szpar­ka nie zacho­wy­wa­ła się zresz­tą jak porząd­na, otwar­ta rana. Po kil­ku minu­tach bez­sen­sow­ne­go gme­ra­nia i posku­by­wa­nia musia­łam pogo­dzić się z tym, że po pro­stu nie zna­la­złam żad­ne­go zra­nie­nia.

Jestem zbyt zdro­wa.

Moje cia­ło zaskle­pia się, goi i rośnie w peł­ni auto­ma­tycz­nie, nie chce ani ran, ani żad­nych innych otwo­rów.

Czy moi rodzi­ce wie­dzą o tym?

Kie­dy raz po wypi­ciu soku poma­rań­czo­we­go, któ­re­go nie tole­ru­ję, mia­łam „na dole” podraż­nio­ną skó­rę i z pod­ku­lo­ny­mi noga­mi, kola­na­mi tuż obok ramion, pupą wypię­tą do góry leża­łam w łazien­ce na dywa­ni­ku, mama sma­ru­ją­ca mnie bepan­the­nem musia­ła­by prze­cież zauwa­żyć, że coś tam jest nie tak…?

Może nie widzi w tym nic strasz­ne­go? Może cie­szy się, że nie musi nigdy widzieć, jak krwa­wię…

W koń­cu to, że jestem nie­tknię­ta i nie­na­ru­szo­na, cała i zdro­wa, że aż try­skam stru­mie­nia­mi bło­go­sła­wieństw i łask, a moje cia­ło, bio­rąc pod uwa­gę jego inte­gral­ność i zdro­wie, prze­wyż­sza prze­cięt­ne cia­ło kobie­ce, jest prze­cież powo­dem do rado­ści…

Teraz rze­czy­wi­ście czu­ję, powo­li dry­fu­jąc ku kra­inie snów, jak wzbie­ra we mnie rodzaj gniew­ne­go trium­fu.

Niech ta dam­ska szu­fla­da będzie sobie zamknię­ta na czte­ry spu­sty, ta prze­kor­na myśl koła­cze mi się po gło­wie, po czym zasy­piam.

Kil­ka godzin póź­niej nad ranem w ogro­dzie pod­no­si się codzien­ny har­mi­der.

Pta­sia orkie­stra nie­źle się przy­kła­da do robo­ty.

Przez uchy­lo­ne okno do poko­ju wla­tu­ją bań­ki peł­ne baro­ko­we­go śpie­wu. Wszyst­ko dobrze zna­ne melo­die. Świer­go­ta­nie i szcze­bio­ta­nie, pim­pi­le­nie i czy­ry­ka­nie, a w prze­rwach wer­bel dzię­cio­ła. Ci-ci-be i ci-ci-trn, wit wit i sit sit, prze­pla­ta­ne mięk­kim fle­to­wym pju­uu w wyko­na­niu brzu­cha­te­go gila zwy­czaj­ne­go, któ­re­go pozna­ję od razu, bo to mój ulu­bio­ny pta­szek. Śpie­wa tak cud­nie i żało­śnie, że trze­ba go posłu­chać ze szcze­gól­ną uwa­gą, przed wszyst­ki­mi inny­mi. Zda­niem mamy gil brzmi „melan­cho­lij­nie”, a mój tato mówi, że ma „blu­esa”… Bez wzglę­du na to, co ma, a cze­go nie, lubię go słu­chać, i jeśli pew­ne­go ran­ka usią­dzie po kon­cer­cie na gzym­sie, wycią­gnie do mnie pazur­ki, trzy­ma­jąc w nich swo­ją czar­ną cza­pecz­kę, żebrząc – dosta­nie wszyst­kie moje zaosz­czę­dzo­ne drob­nia­ki, jak nic.

Na dwo­rze pta­ki śpie­wa­ją dalej jak sza­lo­ne, a ja nie śpię, nie śpię, i nie śpię. Jak­że chęt­nie bym wsta­ła i akom­pa­nio­wa­ła pta­kom… Ale trzy­mam ręce w ryzach, bo dobrze wiem, że kon­se­kwen­cją wcze­sno­po­ran­ne­go kon­cer­tu for­te­pia­no­we­go jest bar­dzo zły humor rodzi­ców.

Nie chcąc jed­nak leżeć cał­kiem bez­czyn­nie, nakry­wa­my obie – ja i cią­gle jesz­cze krwa­wią­ca Jaśmi­na­Ce­li­na­Ju­sty­na – stół do śnia­da­nia.

Uszczę­śli­wia mnie nie­tknię­ty kożu­szek śmie­tan­ki na mle­ku wydo­jo­nym wczo­raj wie­czo­rem w Sul­pach.

Wie­dzio­na nagłą inspi­ra­cją, dzie­lę stół na stro­nę krwa­wią­cych i stro­nę nie­kr­wa­wią­cych, kobiet i nie-kobiet. Kobie­cy bok sto­łu jest czer­wo­ny – mar­mo­la­da, mali­ny i sala­mi. Wokół tale­rzy naprze­ciw­ko gro­ma­dzi się masło, mle­ko i ser. Tutaj, po nie-czer­wo­nej stro­nie sto­łu, gdzie zaj­mie­my miej­sce z tatą, powin­ny zna­leźć się jesz­cze chleb i płat­ki owsia­ne. Ale wolę być mniej rygo­ry­stycz­na i ukła­dam po środ­ku pas zbo­ża, któ­rym mogą się żywić jed­ni i dru­dzy.

Sia­dam ze skrzy­żo­wa­ny­mi noga­mi na krze­śle taty, patrzę na moje dzie­ło i myślę, że wła­ści­wie nie ma żad­ne­go powo­du, by nie czuć się dobrze tu, po prze­ciw­nej, maśla­nej stro­nie.

II.

29.
On już nie jest jej ojcem. Nie jest jej ojcem, tak jak ten zsu­wa­ją­cy się na pod­ło­gę skra­wek mate­ria­łu nie jest płasz­czem kąpie­lo­wym.

Master Bison remo­ves his cape befo­re bat­tle. Zro­zu­mia­ła.

Jego cia­ło mie­ni się z żoł­nier­ska na czer­wo­no. Poni­żej sztyw­ność masz­tu obwie­szo­ne­go krwi­sty­mi fla­ga­mi.

Zma­so­wa­ne obna­że­nie zasła­nia pano­ra­mę poko­ju, negu­je parzy­ste ist­nie­nie nago­ści i bez­bron­no­ści.

Srebr­ne nago­len­ni­ki i nara­mien­ni­ki jego kostiu­mu pozo­sta­ją nie­wi­docz­ne. Czu­je tyl­ko ich cię­żar.

Ostat­ni błysk rażą­ce­go świa­tła lam­py, zanim ją sta­ra­nu­je. Teraz na ple­cach. Tuż pod nie­zde­cy­do­wa­ną posta­cią, któ­ra zapa­la-gasi-zapa­la-gasi jasność – sekun­do­we zaciem­nie­nia słoń­ca, któ­re wpa­da­ją do środ­ka z regu­lar­no­ścią sło­nych fal.

Jego rytm prze­czy natu­rze. Powo­du­je wstrząs. Czy to czas snu, czu­wa­nia czy umie­ra­nia? Pta­ki by osza­la­ły.

Mru­ży oczy.

Skąd ten blask? Reflek­sy świa­tła na błysz­czą­cej zło­tem naszyw­ce z tru­pią czasz­ką na jego czap­ce? Świa­tło, któ­re pali się pod sufi­tem?

Boi się zamknąć oczy i pogrą­żyć w czer­ni.

Źre­ni­ce i tęczów­ki oczu posta­ci, któ­ra nie jest jej ojcem, nie jest jej ojcem, nie jest, nie, nie, prze­nig­dy, zni­ka­ją za mru­ga­ją­cy­mi powie­ka­mi, pozo­sta­wia­jąc tyl­ko upior­ne biał­ka. Nic poza tym.

To bez­dusz­ne, drę­twe coś, cią­żą­ce jej niczym ołów na klat­ce pier­sio­wej, żąda posłu­szeń­stwa. Wciąż na nowo.

Roz­glą­da się za swo­im paskiem życia, ma nadzie­ję, że znaj­dzie zwia­stu­ny prze­trwa­nia. Paski, deski, dry­fu­ją­ce kawał­ki drew­na – chwy­ci się wszyst­kie­go, co tyl­ko pły­wa na powierzch­ni i opóź­nia uto­nię­cie. Nie znaj­du­je nic.

Jego dotyk wle­cze ją do miejsc poza cza­sem. Życie cze­ka przy­pusz­czal­nie gdzie indziej. Nie jest sie­bie pew­na.

Pew­na jest tyl­ko tego, że ta ręka nie nale­ży do jej ojca. Nie nale­ży do jej ojca, jak nie nale­ży do nie­go pot ście­ka­ją­cy na nią kro­pel­ka­mi.

Master Bison possess an inhe­ren­tly evil ener­gy.

Opór jest bez­ce­lo­wy.

Sku­pia się na tym, co pamię­ta. Przy­wo­łu­je na myśl ślicz­ną Chun Li i jej powie­wa­ją­ce na wie­trze wstąż­ki we wło­sach, lazur sukien­ki. A young girl, fil­led with the beau­ty of spring. Ona rów­nież jest sie­ro­tą, bez ojca. O, jaka ona jest ład­na! Pięk­na i odważ­na – na próż­no. Master Bison i tak ją poko­nał. He defe­ated her, then flew away lau­ghing, tel­ling her that if she ever attac­ked him aga­in, he would kill her just like he had kil­led her father.

Bez­sen­sow­ność zaprzy­się­żo­nej tysiąc­krot­nie zemsty, któ­ra ojca już i tak nie przy­wró­ci.

Wciąż jesz­cze jest obma­cy­wa­na. Zda­je się jej to nie­ludz­kie. Owa­dzie czu­ło­ści. Ist­na pla­ga.

Widok dzie­się­cio­no­gich pają­ków-pal­ców budzi odruch, by je z sie­bie strzą­snąć.

Rzy­gać się chce.

Żołą­dek niczym buła wśród innych zdra­dziec­kich orga­nów, któ­re dalej pom­pu­ją i oddy­cha­ją, i fil­tru­ją, jak gdy­by nigdy nic.

Okrut­na obo­jęt­ność spraw­nie funk­cjo­nu­ją­ce­go cia­ła, któ­re pra­gnie jedy­nie wyko­nać swo­ją dzien­ną pra­cę.

Bez­względ­nym prio­ry­te­tem jest utrzy­ma­nie odde­chu. Na teraz pozo­sta­je tyl­ko bez­sil­na odra­za. Śmiesz­nie mały opór. Nie­na­wiść speł­za­ją­ca na niczym.

Nie­zdol­ność do obro­ny budzi w niej głę­bo­ki wstyd.

— Nie jesteś moim ojcem — mówi, mówi to na głos, żeby świat usły­szał, powta­rza raz jesz­cze, żeby się utrwa­li­ło, wykrzy­ku­je, żeby sta­ło się rze­czy­wi­sto­ścią, i obry­wa w twarz. Po jed­nym policz­ku za każ­de zda­nie.

— Any­one who oppo­ses me, will be destroy­ed — odgra­ża się Master Bison.

Ona jed­nak żyje dalej, jest bar­dziej obec­na niż kie­dy­kol­wiek. Czu­je, że cho­dzi, koły­sząc bio­dra­mi. Pra­gnie znik­nąć. Spoj­rze­nie wstecz to potwier­dza: Master Bison poja­wił się wraz z roz­wo­jem u niej nowych cech płcio­wych. Marzy jej się pię­cio­mar­ko­wa mone­ta wiel­ko­ści całej dło­ni, za pomo­cą któ­rej dało­by się wepchnąć z powro­tem te prze­klę­te gule na klat­ce pier­sio­wej. W wyobraź­ni cofa wska­zów­ki swo­je­go zegar­ka, choć wie prze­cież, że to bez sen­su, bez sen­su, bez sen­su.

Nie speł­ni się jej pra­gnie­nie, żeby wśli­znąć się z powro­tem w prze­szłość, w czas, któ­re­go bez­tro­ski nie zatru­wa­ły pier­si, nie zakłó­ca­ły bio­dra. Jej odbi­cie w lustrze upar­cie i uczci­wie pre­zen­tu­je jej wybu­ja­łe niczym chwast cia­ło. Dla­cze­go musia­ła się tak roz­ro­snąć?

Zmia­ny rów­nież w innych miej­scach. Tam, gdzie kie­dyś były oczy, poja­wi­ły się dwa wodo­spa­dy. Z twa­rzy znik­nął uśmiech. Kie­dy ona odpły­wa myśla­mi gdzieś indziej, wszyst­ko toczy się dalej.

Łóż­ko skrzy­pi i poję­ku­je cicho.

Póź­niej obma­cu­je płaszcz kąpie­lo­wy. Na haczy­ku wisi fro­to­wy flak, któ­ry uda­je nie­win­ność, mięk­kość. Mistrz pozo­rów i kamu­fla­żu. Taki, któ­ry wie, jak zwieść mat­ki. Mat­ki, któ­re nie chcą się nicze­go domy­ślać. Mat­ki, któ­re wie­rzą w płaszcz kąpie­lo­wy.

III.

49.
(…)

Ach, ta cho­ler­na ręka! Rano była jesz­cze spo­koj­na. Teraz znów szczy­pie, doma­ga się uwa­gi, chce, żeby ją ugnia­tać i gła­dzić. Na bla­cie sto­łu, zasma­ro­wa­nym bazgra­ni­ną ścią­ga­wek i zło­tych myśli, leżą przede mną czte­ry pal­ce i ścią­gnię­ty skur­czem szpon. Podusz­ką pra­wej dło­ni roz­płasz­czam zakrzy­wie­nie. Skró­co­ne ścię­gna odprę­ża­ją się, roz­cią­ga­ją i pro­stu­ją. Bli­zna oddy­cha z ulgą.

„… z całej siły kop­ną­łem wózek, któ­ry ruszył z impe­tem do przo­du, a ja zaraz ucie­kłem. Dopie­ro gdy dotar­łem do koń­ca par­ku, obej­rza­łem się za sie­bie. Andre­as wciąż jesz­cze się koły­sał”.

Nie wiem, dla­cze­go oczy zacho­dzą mi łza­mi. Lite­ry się zle­wa­ją. Czar­ne ciał­ka, wygię­te, pro­ste, z kro­pecz­ka­mi i bez kro­pe­czek, roz­my­wa­ją się na łza­wej bło­nie, któ­ra powle­ka gał­ki oczne i roz­wad­nia widok. Raz zamo­czo­ne lite­ry tra­cą wyra­zi­ste kon­tu­ry. Sło­na­wa ciecz roz­pusz­cza wszyst­ko. Pozo­sta­je tyl­ko sens słów, któ­ry daw­no już dotarł do ser­ca i umy­słu.

Ręka mnie swę­dzi jak jasny gwint. Ta opo­wieść, któ­rą lubię i znam już prze­cież od daw­na, poru­szy­ła we mnie czu­łą stru­nę.

Dotąd uni­ka­łam jak ognia wspo­mnień o zda­rze­niach sprzed dwóch lat. Gdy bli­zna się odzy­wa, zaj­mu­ję się nią tro­skli­wie. Na widok moje­go kalec­twa pozwa­lam sobie to smu­cić się, to sza­leć z wście­kło­ści. Ale roz­pa­mię­ty­wać prze­szłość? Co to, to nie.

A teraz jed­nak dopa­dły mnie daw­ne wspo­mnie­nia. Wywo­ła­ne z pamię­ci sło­wa­mi: pętla i szy­ja, kop­niak i koły­sa­nie.

Cała pra­ca wyko­na­na zosta­ła w ciem­ni moje­go mózgu. Zro­zu­mia­łam, że obra­zy tam­te­go dnia, ujaw­nio­ne z foto­gra­ficz­ną pre­cy­zją, zanu­rzo­ne zosta­ły w poczu­ciu winy jak w wywo­ły­wa­czu.

Moje wewnętrz­ne oko nie ma powie­ki. Muszę na to patrzeć.

50.
Zaraz po kola­cji roz­le­ga się dzwo­nek do drzwi. Moi rodzi­ce niko­go nie ocze­ku­ją. Może to być więc tyl­ko ktoś do mnie, a jeśli do mnie, to tyl­ko ona. Egip­cja­nin nigdy nie przy­cho­dzi bez zapo­wie­dzi. Otwie­ram drzwi.

— Wyj­dziesz?

Jest bla­da. Jej sto­py drep­czą ner­wo­wo na wycie­racz­ce. Pod­czas naszej wymia­ny zdań raz po raz oglą­da się za sie­bie w kie­run­ku uli­cy, rzu­ca nie­spo­koj­ne, nie­uf­ne spoj­rze­nia na chod­nik.

— Pośpiesz się … Cze­kam na cie­bie!

Jakaś mie­sza­ni­na cie­ka­wo­ści i poczu­cia obo­wiąz­ku spra­wia, że wkła­dam bot­ki i kurt­kę.

Gdy scho­dzę na podwó­rze, gaśnie już ostat­nia żarzą­ca się na różo­wo chmu­ra. W powie­trzu czuć zapach śnie­gu. Za zim­no, żeby usiąść na klo­cu. Trze­ba być w ruchu.

Pozwa­lam Jaśmi­nie­Ce­li­nie­Ju­sty­nie wybrać tra­sę. Przy­ja­ciół­ka kie­ru­je kro­ki na połu­dnie, pro­sto do Rathau­splatz. Naszą miej­sco­wość ota­cza pół­ko­lem las, dla­te­go któ­rę­dy­kol­wiek by się szło, zawsze już po chwi­li wcho­dzi się mię­dzy drze­wa. Oby­dwie bar­dzo lubi­my tę szcze­gól­ną loka­li­za­cję, a nasze wędrów­ki nie­mal za każ­dym razem wio­dą na zale­sio­ne tere­ny.

Już po zale­d­wie kil­ku­set metrach wiem, że dziś będzie to „duża run­da” pro­wa­dzą­ca przez Rathau­splatz, wzdłuż stru­mie­nia i przy odkry­tej pły­wal­ni aż na wznie­sie­nie z leśnym pla­cem zabaw. Gdy idzie­my, moja towa­rzysz­ka wci­ska mi do ręki pię­cio­krot­nie zło­żo­ną kart­kę papie­ru.

— Od Maste­ra — szep­cze i przy­śpie­sza kro­ku.

Naj­chęt­niej zaraz wyrzu­ci­ła­bym tę kart­kę, ale nie mam odwa­gi. Z ocią­ga­niem roz­kła­dam krat­ko­wa­ną kart­kę zapi­sa­ną kul­fo­nia­stym pismem. Bazgro­ły „Maste­ra” i Jaśmi­ny­Ce­li­ny­Ju­sty­ny są podob­ne do sie­bie jak dwie kro­ple wody.

Począt­ko­wo byłam na serio ura­żo­na i obu­rzo­na tym podo­bień­stwem. Każ­de zda­nie wyda­wa­ło mi się hanieb­ną obra­zą mojej inte­li­gen­cji. Robi ze mnie dur­nia czy co? Naj­pierw byłam zbyt wście­kła, a potem zbyt dotknię­ta, żeby zadać gło­śno to pyta­nie. Tym­cza­sem przy­zwy­cza­iłam się do pocz­ty „Maste­ra” i zaak­cep­to­wa­łam ją jako ele­ment gry.

Kolej­ne listy pra­wie nie róż­nią się od sie­bie tre­ścią. „Ona nale­ży do mnie… Mogę z nią robić, co chcę… Gdy mam ocho­tę ją pie­przyć, to ją pie­przę… I nikt mnie nie powstrzy­ma…”. Od daw­na już nie czy­tam wszyst­kie­go. Naj­czę­ściej prze­su­wam tyl­ko ocza­mi po papie­rze, uda­ję przez chwi­lę, że czy­tam tę bazgra­ni­nę, zanim zgnio­tę kart­kę i wyrzu­cę do naj­bliż­sze­go kosza na śmie­ci. Zgod­nie z pole­ce­niem Jaśmi­ny­Ce­li­ny­Ju­sty­ny, aby żaden z listów Maste­ra nie dostał się do rąk osób trze­cich. Zdu­mie­wa­ją­ce, jak łatwo jest znisz­czyć sło­wa, któ­rym się nie wie­rzy.

Prze­ci­na­my Rathau­splatz i mija­my gospo­dę z wyszyn­kiem o zie­lon­ka­wo-brą­zo­wa­wych gomół­kach, któ­ra już wie­lo­kroć sta­no­wi­ła tło opo­wie­ści Jaśmi­ny­Ce­li­ny­Ju­sty­ny. Rap­tem sły­chać zbli­ża­ją­cy się war­kot. Rów­no­cze­śnie obra­ca­my gło­wy w kie­run­ku, skąd dobie­ga ten zna­jo­my odgłos. Jesz­cze zanim zdą­żę pod­nieść dłoń, by się przy­wi­tać, przy­ja­ciół­ka chwy­ta mnie za ramię i ucie­ka co sił w nogach. Zdez­o­rien­to­wa­na pędzę obok, co rusz się poty­ka­jąc.

— Co jest…?

— Nie gadaj, leć!

Dobie­ga­my do skra­ju lasu. Daję się zacią­gnąć za pień gru­be­go dębu. Dyszy cięż­ko obok mnie. Nie rozu­miem pra­wie, co mówi.

— On … on mnie prze­śla­du­je!

— Kto?

Spo­glą­da na mnie stru­chla­łym wzro­kiem, z pier­si wyry­wa jej się okrzyk:

— JAK TO KTO!? MASTER!!

Prze­stra­szo­na swo­im wybu­chem, zakry­wa szyb­ko usta ręka­mi. Okrą­gły­mi z prze­ra­że­nia ocza­mi roz­glą­da się dooko­ła i daje mi znak, żebym przy­su­nę­ła się bli­żej. Czu­ję jej oddech. Szep­cze mi do ucha:

— On jest wszę­dzie … Nie ma od nie­go uciecz­ki!

Sto­imy obok sie­bie w mil­cze­niu. Gęsta tka­ni­na drzew fil­cu­je się na naszych oczach, spil­śnia się w nie­przej­rza­ne, nie­prze­nik­nio­ne suk­no. Las tonie w trzę­sa­wi­sku czar­nych jak noc cie­ni. Powin­ny­śmy zawró­cić, zanim…

— Sły­szysz? – Szar­pie mnie za rękaw. Jej twarz roz­bły­sku­je bie­lą. Mogę poczuć pod pacha­mi jej strach.

— Jest już bli­sko! Bar­dzo bli­sko!

Wstrzy­mu­ję oddech i zapusz­czam ucho w ciem­ność, czu­ję, że wzbie­ra­ją we mnie roz­pacz i łzy. Gdzie on jest? Niko­go nie sły­szę!

— O Boże… Zbli­ża się, zbli­ża! BIEGIEM!! – Pędzi­my żwi­ro­wą ścież­ką przez las. Im szyb­ciej bie­gnę, tym bliż­sze zda­je się gro­żą­ce nie­bez­pie­czeń­stwo. Mogę już go poczuć, tego prze­śla­dow­cę. Dep­cze mi po pię­tach, chwy­ta za kark. Gałę­zie drzew to jego pal­ce. Przy­dro­że zie­je czar­ną cze­lu­ścią. A on goni nas dalej, coraz dalej, w głąb lasu, jak dwie bez­rad­ne saren­ki. Ucie­kam, led­wie doty­ka­jąc sto­pa­mi zie­mi. Zamie­niam się w nogi i ramio­na, roz­mach i roz­pęd, odcisk i obcas, nie ma nicze­go poza tym. Nagle Jaśmi­na­Ce­li­na­Ju­sty­na skrę­ca ostro w bok, zbie­ga ze ścież­ki i daje nura w cień. Ja za nią. Zaro­śla są tak gęste, że z tru­dem posu­wa­my się do przo­du.

— Jeśli zosta­nie­my na dro­dze, to on nas dorwie! — Sły­szę tuż obok jej krzyk.

Świer­ki i jodły roz­dra­pu­ją mi twarz i ręce, wysta­ją­ce korze­nie dopro­wa­dza­ją mnie do upad­ku. Zie­mia jest mokra i błot­ni­sta. Nogi zapa­da­ją się po kost­ki w grzą­skim bło­cie. To brzuch lasu, zaro­sły gąsz­czem, owład­nię­ty nie­prze­nik­nio­nym mro­kiem. Nigdy jesz­cze nie byłam taka śle­pa. Żeby cho­ciaż księ­życ wze­szedł! I to może na myśl o księ­ży­co­wym bla­sku, poj­mu­ję nagle, gdzie jeste­śmy. Gdzieś w pobli­żu musi być wyro­bi­sko po daw­nej żwi­row­ni…

Już widzę poły­sku­ją­ce zza drzew sza­re zbo­cza nie­czyn­nej kopal­ni odkryw­ko­wej żwi­ru. Z sze­le­stem, trza­skiem i chrzę­stem prze­dzie­ra­my się przez ostat­nie chasz­cze, docie­ra­my na skraj kra­te­ru.

Wyso­ko nad tą jamą, przy­wró­co­ną do natu­ral­ne­go sta­nu, mru­ga­ją poiry­to­wa­ne gwiaz­dy. Wytę­ża­ją i przy­my­ka­ją jasne oczy, jak­by chcia­ły spraw­dzić, czy ten głę­bo­ki lej rze­czy­wi­ście został stwo­rzo­ny ludz­ką ręką, czy jed­nak jest też gro­bem jed­ne­go z ich przy­ja­ciół mete­ory­tów.

Zsu­wam się po spa­dzi­stym zbo­czu urwi­ska, naj­bar­dziej stro­me odcin­ki poko­nu­ję, zjeż­dża­jąc na sie­dze­niu. Prze­świt pozwa­la mi odzy­skać wzrok: mogę roz­po­znać kon­tu­ry poje­dyn­czych drzew, krza­ków, kęp – pio­nier­skie rośli­ny, zdo­by­wa­ją­ce ponow­nie swo­je tery­to­rium.

Trzy­ma­my się pra­wej stro­ny, idzie­my daw­ny­mi śla­da­mi kopar­ki. W mojej gło­wie zaczy­na­ją się iskrzyć pierw­sze roz­sąd­ne myśli: dro­ga powrot­na przez wyro­bi­sko oszczę­dzi nam prze­dzie­ra­nia się przez pomro­kę i pod­szy­cie… Od wyj­ścia z daw­nej kopal­ni do skra­ju lasu nie jest już dale­ko… Cho­ciaż dalej bie­gnie­my i nadal oglą­da­my się za sie­bie, wypa­tru­jąc prze­śla­dow­cy, to jed­nak czu­ję powol­ny odpływ pani­ki, cofa­nie się fali prze­ra­że­nia.

Wyj­ście z wyro­bi­ska tara­su­je nam wyso­ki meta­lo­wy płot.

Cho­le­ra!

— Może gdzieś jest bra­ma…

Ale Jaśmi­na­Ce­li­na­Ju­sty­na mnie nie sły­szy, tyl­ko wspi­na się na płot, jest już pra­wie na szczy­cie.

— Na co cze­kasz? No dalej, chodź!

Myśl o tym, że mogła­bym zostać w kopal­ni sama, roz­wie­wa wszyst­kie moje wąt­pli­wo­ści. Wdra­pu­ję się na górę.

Wąskie, trzy­me­tro­wej wyso­ko­ści ogro­dze­nie pane­lo­we z meta­lu zwień­czo­ne jest koro­ną z uko­śnych prę­tów, przez co płot wyglą­da jak pół lite­ry Y. Led­wo uda­je mi się owi­nąć cia­łem stro­me zakoń­cze­nie prze­szko­dy. Trzask-prask, trach! Ostre koń­ców­ki meta­lu roz­dzie­ra­ją mi spodnie i kurt­kę. Wresz­cie sie­dzę na górze. A obok Jaśmi­na­Ce­li­na­Ju­sty­na. Płot chwie­je się pod naszym cię­ża­rem. Gdy huś­ta­nie usta­je, przy­ja­ciół­ka zabie­ra się do zej­ścia. Naj­pierw scho­dzi kawa­łek w dół, a potem wypusz­cza z rąk meta­lo­we drąż­ki i zla­tu­je na zie­mię. Lądu­je mięk­ko na gąb­cza­stym grun­cie lasu.

Wła­śnie mam zamiar pójść w jej śla­dy, gdy czu­ję, że jeden z meta­lo­wych prę­tów zaplą­tał się w moją kurt­kę. Zacze­pi­łam się na amen.

— No co jest? Złaź!

Waham się, cofam rękę za sie­bie i pró­bu­ję zdjąć mate­riał z prę­ta.

— Złaź!

Ostat­nia moja myśl doty­czy kurt­ki. Czu­ję jesz­cze lek­kie ukłu­cie w miej­scu, gdzie się przy­trzy­mu­ję i pod­pie­ram, a potem – ska­czę. Kurt­ka, nagle uwol­nio­na, sfru­wa za mną. Ale zosta­je ramię. Przez uła­mek sekun­dy wiszę na meta­lo­wym haku jak ryba. Pręt prze­bi­ja mi lewą rękę. Bez­rad­nie dyn­dam na ogro­dze­niu, gdy tym­cza­sem siła gra­wi­ta­cji przy­cią­ga moje sto­py. Siły na górze i na dole prze­obra­ża­ją się w ruma­ki, któ­re roz­dzie­ra­ją moje roz­pię­te mię­dzy nimi cia­ło. Ostra stal kroi moją rękę jak masło, prze­sta­je dopie­ro wte­dy, gdy ją już roze­tnie.

W ślad za resz­tą cia­ła spa­da ramię, póź­niej o chwi­lę, w któ­rej dozna­ło ura­zu.

Jestem na dole.

Palą­ca, gorącz­ko­wa ciem­ność napeł­nia moją dłoń. W kipią­cym cie­ple topią się reszt­ki bólu. W szo­ku dźwi­gam się z tru­dem z zie­mi. Pra­wą ręką pod­trzy­mu­ję to coś, nie­ży­we, wil­got­no-cie­płe jak mar­twe pisklę.

— Ja … Chy­ba się ska­le­czy­łam — beł­ko­czą moje usta.

Pod drze­wa­mi nic nie moż­na zoba­czyć. Noc i ciem­ność poły­ka­ją czer­wień. Zawro­ty gło­wy, wokół któ­rej wszyst­ko wiru­je niczym małe trą­by powietrz­ne. Sto­ję zdrę­twia­ła, oczy zacho­dzą mi mgłą i wypeł­nia­ją się gwiazd­ka­mi. Jaśmi­na­Ce­li­na­Ju­sty­na coś widzi, coś mówi, coś krzy­czy. Szum w moich uszach zagłu­sza jej głos. Poda­je mi swój sza­lik. Bez cie­nia świa­do­mej myśli, jak luna­tycz­ka, owi­jam bez­wład­ną bułę mokrym, uba­bra­nym, weł­nia­nym mate­ria­łem.

Master znikł. Powo­li rusza­my dalej.

Czu­ję, że leci mi krew, moja dro­go­cen­na krew. Prze­sią­ka szyb­ko przez sza­lik. Weł­na zachłan­nie ssie moje soki, upi­ja się szkar­ła­tem, póki nie nasy­ci się każ­de włó­kien­ko. W prze­są­czo­ną krwią dzia­ni­nę nic nie może już wsiąk­nąć. Krwa­we źró­dło bije z rany przez mate­riał.

Krew pły­nie struż­ka­mi przez pal­ce, bole­sna stra­ta spra­wia, że idę na mięk­kich nogach. Mięk­kich jak wosk. Co się sta­ło?

W krę­gu żół­te­go świa­tła pierw­szej latar­ni odwi­jam sza­lik. Oto ona, moja ręka. Prze­cię­cie mię­dzy ser­decz­nym a małym pal­cem. Czer­wo­na­wo-czar­na cze­luść roz­dzie­la i roz­sz­cze­pia ją na pół. Kra­wędź dło­ni wisi jesz­cze na ostat­nim strzęp­ku skó­ry. Przy­le­ga do spodniej czę­ści jak krom­ka chle­ba odkro­jo­na do poło­wy, gro­zi ode­rwa­niem, odła­ma­niem. Czy to ja się chwie­ję, czy też zie­mia chwie­je mi się pod noga­mi?

Jaśmi­na­Ce­li­na Justy­na znów coś krzy­czy, gesty­ku­lu­jąc gwał­tow­nie.

— Zawiąż to! ZAWIĄŻ!!

Cho­wam ranę pod sza­lik.

Tu wątek się ury­wa.

IV

64.

Poko­na­nie prze­dzia­łu cza­su aż do chwi­li, kie­dy doj­rze­ję do spa­nia, przy­cho­dzi mi z więk­szym tru­dem niż się spo­dzie­wa­łam, tym bar­dziej że jakoś nie uda­je się mi roz­pro­szyć myśli gra­niem ponad­cza­so­wych melo­dii.

Każ­dy dźwięk, któ­ry wydo­by­wam z instru­men­tu, brzmi jak dzień wczo­raj­szy, poru­sza we mnie stru­nę daw­no minio­nych lat, przy­po­mi­na o tym, że już wte­dy ist­niał. Jak­by kla­wi­sze od wie­lu lat cze­ka­ły z utę­sk­nie­niem na ton niby na Szer­pę, któ­ry zdej­mie z nich bagaż wspo­mnień i ponie­sie w prze­strzeń aż do utra­ty tchu.

Doj­mu­ją­ca świa­do­mość, że cała moja zdol­ność odczu­wa­nia, widze­nia, sły­sze­nia obar­czo­na jest prze­szło­ścią, przy­gnę­bia mnie głę­bo­ko.

Mija wła­śnie trzy­na­ście lat, odkąd ruszy­ła w mojej gło­wie machi­na łącze­nia, wią­za­nia i porów­ny­wa­nia, a już, jak się zda­je, nie­moż­li­we jest abso­lut­nie nowe prze­ży­cie – dozna­nie bez związ­ku z czymś zna­jo­mym, wczo­raj­szym, ist­nie­ją­cym już daw­niej.

Po raz pierw­szy czu­ję się sta­ra. To nagłe odczu­cie każe mi wstrzy­mać ruch pal­ców na dwu­krot­nie prze­dłu­żo­ny czas trwa­nia pau­zy. Potem dal­szą grą kie­ru­je raczej odruch niż wola.

Gra­nie, oddy­cha­nie, sta­rze­nie się – temu wszyst­kie­mu muszę się z natu­ry rze­czy pod­dać. Poczu­cie nie­ubła­ga­nej koniecz­no­ści, któ­rą nazy­wam moim życiem. Absurd.

Muzy­ka.

Siła.

Nie­roz­wią­zy­wal­ne zagad­ki, któ­re ist­nie­ją we mnie i dzię­ki mnie, tajem­ni­ce, któ­ry­mi zosta­łam obda­rzo­na na czas nie­okre­ślo­ny. Myśl o tym, że moje dary będę musia­ła kie­dyś zwró­cić, oddać, porzu­cić, jest wręcz nie do znie­sie­nia.

Czy Jaśmi­na­Ce­li­na­Ju­sty­na mia­ła podob­ne myśli? Czy chcia­ła uprze­dzić okrut­ny bieg losu i zade­cy­do­wać sama o tym, kie­dy ma ustać jej oddech i bicie ser­ca?

Potrzą­sam gniew­nie gło­wą, sta­now­czo odsu­wam tę myśl, któ­ra zupeł­nie nie przy­sta­je do rze­czy­wi­sto­ści.

Zadzwo­ni­ła po pogo­to­wie. Jeśli ktoś napraw­dę sam posta­na­wia wyzna­czyć dzień swo­jej śmier­ci, to nie wzy­wa pogo­to­wia.

A może jed­nak? Nie, to wszyst­ko nie ma sen­su.

Nasu­wa mi się nie­uchron­nie powie­dze­nie „mądry ponie­wcza­sie” i znów się złosz­czę – w koń­cu od daw­na jestem w „ponie­wcza­sie”, a mądro­ści ani śla­du. Praw­do­po­dob­nie pozwo­li­łam, by minę­ło zbyt dużo cza­su.

Mama i kola­cja prze­ry­wa­ją nagle grę i roz­pa­mię­ty­wa­nia.

Gro­ma­dzi­my się wszy­scy przy sto­le. Śle­dzę widel­ce, wbi­ja­ją­ce się, nabie­ra­ją­ce i pod­no­szo­ne do ust, a potem prze­żu­wa­nie i prze­ły­ka­nie.

Oto moi rodzi­ce. Jedzą, piją, oddy­cha­ją, posu­wa­ją się w latach.

Nie chcę. Napraw­dę nie chcę. Czu­ję się nie­zdol­na wziąć na sie­bie dodat­ko­wy cię­żar. Ten dzień, któ­ry nie zamie­rza prze­mi­nąć, jest wystar­cza­ją­cym brze­mie­niem.

Brzu­chy godzin napęcz­nia­ły w dwój­na­sób od masy zapa­mię­ta­nych dźwię­ków, obra­zów, zapa­chów i myśli. Roz­le­ni­wio­ne i ospa­łe roz­pie­ra­ją się na cyfer­bla­cie, rusza­ją się tyl­ko wte­dy, gdy to koniecz­ne. O upły­wa­niu cza­su nie może być mowy. Nikt nie wie, kie­dy i czy w ogó­le wska­zów­ka zega­ra szturch­nie kolej­ną minu­tę. Narzu­ca się przy­pusz­cze­nie, że takie jest wła­śnie praw­dzi­we obli­cze cza­su.

Tym­cza­sem moi rodzi­ce wymie­nia­ją się mię­dzy sobą peł­ny­mi zdzi­wie­nia uwa­ga­mi na temat nagłe­go ochło­dze­nia. Drze­wa chy­lą się za oknem. Pada. Na taflach ciem­nych kałuż bry­zgi desz­czu two­rzą bia­łe minia­tur­ki koron.

Przy­po­mi­nam sobie zapach śnie­gu, któ­ry towa­rzy­szy moim myślom cały czas aż do dziś.

Załóż­my, że prze­szłość nie prze­mi­ja tak napraw­dę nigdy, a każ­da prze­ży­ta sekun­da ist­nie­nia trwa rów­no­le­gle z tym, co prze­ży­wa­my teraz. Wte­dy prze­skok z cza­su do cza­su, z dzi­siaj do wczo­raj był­by dzie­cin­ną igrasz­ką. Prze­ży­te od Prze­ży­wa­ne­go dzie­li­ła­by odle­głość zale­d­wie wło­sa. Przy takim zało­że­niu jak naj­bar­dziej moż­li­we do wyobra­że­nia sta­ło­by się prze­nie­sie­nie rze­czy z cza­su A do cza­su B. Rze­czy takich jak śnieg.

To co prze­szłe, nie prze­mi­ja tak napraw­dę nigdy. Czy dało­by się w ten spo­sób wyja­śnić rów­nież nie­skoń­czo­ność cza­su? Sko­ro nic nie prze­mi­ja, nic nie zosta­je spa­lo­ne ani zuży­te, to wszyst­ko się w takim razie nawar­stwia. Myślę o sło­jach rocz­ne­go przy­ro­stu drze­wa jak o kołach ratun­ko­wych. Obro­sły w tłusz­czyk na brzusz­ku czas, któ­ry od daw­na już nie ma smu­kłej ani wyspor­to­wa­nej syl­wet­ki. Aż dziw bie­rze, że jesz­cze w ogó­le posu­wa się naprzód. Cał­kiem moż­li­we, że popy­cha go Bóg.

Oko­ło godz. 23 zmu­szam się, żeby pójść do łóż­ka. Chłód w poko­ju napa­wa mnie stra­chem. Zarów­no koł­dra, jak pro­du­ko­wa­na przez mój mózg war­stwa świa­do­mo­ści, oddzie­la­ją­ca mnie od prze­szłych wyda­rzeń, są cien­kie, o wie­le za cien­kie.

Jak bli­skie są mi rze­czy­wi­ście loki Jaśmi­ny­Ce­li­ny­Ju­sty­ny, jej listy, pani­ka i płacz w lesie? Wil­got­ne liście, moja zakrwa­wio­na ręka, jej twarz mokra od łez –

To wspo­mnie­nie jest teraz bar­dzo bli­sko. Zaci­snąw­szy powie­ki, usi­łu­ję się skur­czyć, nie wysta­wić ani pal­ca, ani nogi, żeby nicze­go nawet nie musnąć! Tyl­ko myśli kotłu­ją mi się w gło­wie.

To, co minio­ne, pod­stęp­nie roz­wi­ja łań­cu­chy obra­zów, zasta­wia sidła i sie­ci, zakła­da pułap­ki, w któ­rych plą­czą mi się myśli, tym­cza­sem ciem­ność zaci­ska węzły.

Roz­pacz­li­wie wal­czę o mia­ro­wy oddech, łudząc się nadzie­ją na wypar­cie, zapo­mnie­nie i spo­kój.

Upły­ną godzi­ny, zanim sobie uzmy­sło­wię, że przed wła­sną prze­szło­ścią nie mogę uda­wać, że śpię.

Raz, dwa – na trzy zbie­ram się na odwa­gę, żeby wstać.

65.

Ciche pstryk­nię­cie u wez­gło­wia. Świa­tło lamp­ki noc­nej zała­mu­je się na kra­wę­dzi łóż­ka. Z głę­bi wyła­nia­ją się kon­tu­ry mebli.

Sta­ję przed sza­fą i myślę „drze­wo orze­cho­we”. Odkąd wiem, że ta stu­let­nia sta­roć w kształ­cie skrzy­ni, z kuli­sty­mi noga­mi, coko­ła­mi, gzym­sa­mi i kolu­mien­ka­mi wyko­na­na jest z drew­na tego rodza­ju, wyj­mu­jąc z niej jaką­kol­wiek część gar­de­ro­by, nie mogę uwol­nić się od myśli o orzesz­kach.

Kon­sta­ta­cja, że rów­nież orzech wło­ski, któ­ry rośnie sobie tak po pro­stu w naszym ogro­dzie, może kie­dyś skoń­czyć jako skrzy­dło drzwi sza­fy, że ktoś ręcz­nie wypo­le­ru­je to drew­no i zosta­wi potom­kom w spad­ku, wyda­je mi się zupeł­nie absur­dal­na.

Jaka jestem śmiesz­na, gdy tak sto­ję nie­zde­cy­do­wa­na przed pra­bab­ci­nym meblem i uda­ję, że dumam nad jego natu­rą i pocho­dze­niem!

W rze­czy­wi­sto­ści od prze­krę­ce­nia klu­cza w zam­ku powstrzy­mu­je mnie tyl­ko wła­sne tchó­rzo­stwo. Strach przed tym, co scho­wa­ne pod ubra­niem, strach przed usu­nię­ty­mi w pośpie­chu i spo­czy­wa­ją­cy­mi od wie­lu lat w ukry­ciu świa­dec­twa­mi cze­goś, co da mi odpo­wiedź na moje pyta­nia.

Mija­ją kolej­ne minu­ty. Moje zlo­do­wa­cia­łe sto­py doma­ga­ją się decy­zji.

Uprze­dza­jąc ewen­tu­al­ną zmia­nę nastro­ju, szar­pię w gorącz­ko­wym pośpie­chu za drzwi sza­fy i rzu­cam się do naj­niż­szej pół­ki, gdzie pod­czas let­nich mie­się­cy prze­cho­wu­ję zimo­we rze­czy. Pod ubra­nia­mi z weł­ny, na pod­szew­ce i wydzier­ga­ny­mi na dru­tach kry­je się moja „piw­ni­ca”, mój sejf na wszel­kie sekre­ty, obo­jęt­nie, czy dobre czy hanieb­ne.

Rów­nież listy od Jaśmi­ny­Ce­li­ny­Ju­sty­ny w pudeł­ku po butach pokry­wa tam kurz.

Piw­ni­ca jest prze­peł­nio­na, a świa­tło noc­nej lamp­ki zbyt sła­be. Aby poszu­ki­wa­nia po omac­ku dały rezul­tat, wci­skam pra­we ramię pod pół­kę i dźwi­gam ją do góry. Sto­sy ubrań na zimę zsu­wa­ją się po prze­chy­lo­nej desce i spa­da­ją.

Gdzieś tutaj musi być…

Wresz­cie wyczu­wam pal­ca­mi kar­ton i gdy mam pew­ność, że to, cze­go szu­ka­łam, leży bez­piecz­ne na dywa­nie, wyry­wam ramię spod pół­ki. Cho­le­ra jasna! Huku zatrza­sku­ją­ce­go się wie­ka sej­fu nie mia­łam w pla­nie…

W nadziei, że hałas nie posta­wi na nogi pogrą­żo­nej we śnie mamy, ani pogrą­żo­ne­go w pra­cy taty, wcią­gam pudeł­ko w krąg świa­tła lamp­ki noc­nej. W dro­dze do łóż­ka pokryw­ka ześli­zgu­je się i spa­da, jak­by listy same chcia­ły się wydo­stać na wol­ność.

Bio­rę je do ręki, otwie­ram, roz­kła­dam, czy­tam. Nadaw­ca i data stem­pla pocz­to­we­go potwier­dza­ją, że nie­mal codzien­nie pisa­ła do mnie ze szpi­ta­la psy­chia­trycz­ne­go. Wszyst­kie listy zosta­ły już kie­dyś otwar­te. Mimo to nie roz­po­zna­ję ich tre­ści.

Może sło­wa wyda­ją mi się obce, bo czy­ta­łam je wte­dy tak, jak się patrzy w słoń­ce: krót­ko, pobież­nie, trwoż­li­wie, łza­wią­cy­mi z bólu ocza­mi.

Czy­tam dalej. Odczy­tu­ję zda­nia, któ­rych nie da się wła­ści­wie zapo­mnieć, ale moja pamięć upie­ra się przy tym, że nigdy ani jed­ne­go z nich nie widzia­ła.
Może dla­te­go, że nigdy jej nie odpo­wie­dzia­łam.