Soledad Puértolas

Masaże (fragment)

Dzwo­nie­nie roz­no­si­ło się po moim domu, chwi­lę po tym, jak Espe­ran­za wycho­dzi­ła na zaku­py. To się nigdy nie zda­rzy­ło, kie­dy była w domu. To był kobie­cy głos, któ­ry z lek­kim obcym akcen­tem pytał o mnie i, zanim zdą­ży­łam odpo­wie­dzieć, jak gdy­by roz­po­zna­wał mnie po jed­nym potwier­dze­niu i mówił: „Pro­szę uwa­żać”. Nic wię­cej.

Na począt­ku zanie­po­ko­iło mnie to, a w koń­cu zaczę­ło dener­wo­wać, bo spra­wi­ło, że czu­łam się uza­leż­nio­na od godzi­ny i ciszy w domu, i zanim mogłam go usły­szeć, wyobra­ża­łam sobie, jak dzwo­nek poma­łu toro­wał sobie dro­gę do mnie. Dzwo­nił mię­dzy jede­na­stą i jede­na­stą trzy­dzie­ści. Jedy­ne, co mogłam zro­bić, żeby tego nie sły­szeć, to nie być w tym cza­sie w domu. Kie­dy wycho­dzi­łam, pyta­łam Espe­ran­zę po powro­cie, czy ktoś do mnie dzwo­nił, ale nigdy nie mówi­ła o tej kobie­cie, nigdy nie było żad­nej podej­rza­nej wia­do­mo­ści, pomy­śla­łam nawet – ponie­waż tele­fon dzwo­nił zawsze, gdy nie było świad­ków – że inni mogli sądzić, że to mój wymysł. Powie­dzia­łam o tym tyl­ko Alfre­do­wi, a póź­niej leka­rzo­wi, kie­dy posta­no­wi­łam umó­wić się na wizy­tę. Nie mogłam spać, wsta­wa­łam zmę­czo­na i obo­la­ła i oko­ło połu­dnia zaczy­na­łam pła­kać z powo­du złe­go samo­po­czu­cia. Bez­sku­tecz­nie szu­ka­łam spo­so­bu na to, aby wytrzy­mać ból, snu­łam się po domu, bra­łam gorą­cą kąpiel, kła­dłam się, wsta­wa­łam, spa­ce­ro­wa­łam, pada­łam na kana­pę wycień­czo­na… Opo­wie­dzia­łam o wszyst­kim leka­rzo­wi, wspo­mnia­łam mu o bra­ku odru­chów – cią­gle coś spa­da­ło mi na pod­ło­gę, pro­wa­dzi­łam coraz gorzej, nigdy nie mogłam nicze­go zna­leźć, zapo­mi­na­łam, gdzie trzy­ma­łam rze­czy, a nawet cze­go szu­ka­łam, kie­dy otwie­ra­łam sza­fę. W tym cza­sie zgu­bi­łam dużo przed­mio­tów. Tyl­ko w ostat­nim mie­sią­cu mia­łam trzy stłucz­ki. I na koniec opo­wie­dzia­łam mu o tych męczą­cych tele­fo­nach przed połu­dniem, obcym akcen­cie kobie­ty i jej nie­zmien­nych sło­wach i o tym, że nie mia­łam na to świad­ków, bo zawsze byłam sama, kie­dy nad­cho­dzi­ły. To naj­bar­dziej mnie iry­to­wa­ło, ale pod­czas gdy ja pod­kre­śla­łam wagę tej oko­licz­no­ści, zro­zu­mia­łam nie­zręcz­ność całej sytu­acji – w oczach leka­rza poja­wił się cień powąt­pie­wa­nia. Nie­do­brze, że tyle razy to pod­kre­śli­łam.

Pan dok­tor zle­cił mi wyko­na­nie bada­nia krwi i prze­świe­tle­nia, a po obej­rze­niu wyni­ków stwier­dził, że mój orga­nizm nie mógł­by funk­cjo­no­wać lepiej oraz że to naj­lep­szy okres w moim życiu, jeśli tyl­ko będę potra­fi­ła się nim cie­szyć. Pole­cił mi przyj­mo­wać wszyst­ko ze spo­ko­jem. Nic się nie sta­nie, jeśli szklan­ka spad­nie na pod­ło­gę i się roz­bi­je. Nic się nie sta­nie, jeśli zgu­bię oku­la­ry albo dłu­go­pis. Nic się nie sta­nie rów­nież, jeśli karo­se­ria samo­cho­du
będzie lek­ko wgnie­cio­na. To wszyst­ko moż­na napra­wić. Trze­ba żyć, nie zwra­ca­jąc uwa­gi na te umy­sło­we znie­wo­le­nia. Życie to coś wię­cej niż to wszyst­ko. „A te tele­fo­ny?” – zapy­ta­łam. – „Co mam zro­bić z tym tele­fo­na­mi?”. „Pro­szę nie odbie­rać tele­fo­nu” – odpo­wie­dział. I pod­su­nął mi jesz­cze jeden pomysł, na któ­ry już wcze­śniej wpa­dłam – nie być w domu w tych godzi­nach, i pod­po­wie­dział mi jesz­cze, co mogła­bym w tym cza­sie robić – iść na
siłow­nię. Dobrze by mi zro­bi­ły ruch i masaż. Mógł­by mi pole­cić jakiś fit­ness klub, ale uwa­żał, że cele nale­ży osią­gać w pro­sty spo­sób. Czy nie było jakie­goś klu­bu bli­sko moje­go domu?

Był. Dokład­nie dwie prze­czni­ce poni­żej moje­go domu otwo­rzy­li wła­śnie nowe miej­sce. Poja­wił się wraz z nadej­ściem lata. Prze­cho­dzi­łam wie­le razy obok drzwi, ale nigdy nie odwa­ży­łam się wejść, cho­ciaż wszyst­ko, co było na wywiesz­ce, odpo­wia­da­ło mi. Zawsze było mi cięż­ko prze­kro­czyć nowy próg. Przed­sta­wia­nie się, wyja­śnie­nia, pyta­ją­ce spoj­rze­nia, czę­sto wścib­skie, to rze­czy, na któ­re się wzdra­gam. Nawet z wie­kiem mi to nie prze­szło.

Laura Freixas

Wariatka od domów (fragment)

Zawró­ci­łem wście­kły jak pies. Wsze­dłem zno­wu do win­dy, by zje­chać na par­ter, i naci­sną­łem guzik, prze­kli­na­jąc. Prze­śla­do­wa­ła mnie ta kobie­ta czy co…? Zaska­ku­ją­ce odkry­cie wyrwa­ło mnie ze sta­nu poiry­to­wa­nia. Win­da pach­nia­ła moc­no man­da­ryn­ka­mi. Ktoś obie­rał w środ­ku man­da­ryn­ki, ale kie­dy? Wjeż­dża­jąc, nic nie czu­łem. Od chwi­li, gdy wysze­dłem z win­dy, do momen­tu, kie­dy wró­ci­łem, minę­ło jakieś czter­dzie­ści sekund. Czy mógł być tam ktoś w tak krót­kim cza­sie…? Por­tier­nia, wcze­śniej bez­won­na, cuch­nę­ła teraz jakimś cytry­no­wym pły­nem do mycia. Zapew­ne przed chwi­lą ktoś mył pod­ło­gę. W cią­gu tej minu­ty, kie­dy wsze­dłem i wysze­dłem z budyn­ku, na pla­cu musia­ła się roz­ło­żyć kobie­ta ze stra­ga­nem – pach­nia­ło pie­czo­ny­mi kasz­ta­na­mi, manio­kiem i palo­nym drze­wem. Jakim drze­wem? To nie była sosna, to nie był dąb… to był dąb zimo­zie­lo­ny.

Natych­miast poczu­łem, jak wło­sy sta­ją mi na gło­wie dęba. Wła­śnie dotar­ło do mnie, co się tak napraw­dę dzia­ło.

Przy­bi­ty, wsze­dłem do naj­bliż­szej kawiar­ni. Waha­łem się pomię­dzy napa­rem z lipy a whi­sky. W koń­cu zamó­wi­łem i jed­no, i dru­gie. Ana­li­zu­jąc róż­ne wcie­le­nia tej cza­row­ni­cy, zaczą­łem łączyć fak­ty. Przy­po­mnia­łem sobie, że kie­dy wycho­dzi­łem z miesz­ka­nia w Sorii, zdzi­wił mnie dźwięk szli­fier­ki, dzwo­nów kościo­ła, gru­cha­nie gołę­bi i cele­bro­wa­łem w sobie, ja naiw­ny, pro­win­cjo­nal­ny spo­kój małych mia­ste­czek, w któ­rych jesz­cze moż­na usły­szeć takie rze­czy. Po powro­cie do Madry­tu nadal sły­sza­łem dużo wię­cej, niż zwy­kle – odbie­ra­łem przez cały czas dźwię­ki z radia, z wier­tar­ki, sma­żo­ne­go ole­ju, okrzy­ki nie­wi­do­mych, zapra­sza­ją­cych do udzia­łu w lote­rii, stu­ka­nie szkla­nek i fili­ża­nek w zmy­war­kach, roz­róż­nia­łem nawet rodza­je butów według wyso­ko­ści i sze­ro­ko­ści obca­sa. Ale wów­czas nie zwró­ci­łem na to zja­wi­sko szcze­gól­nej uwa­gi. Teraz nie tyl­ko odkry­łem jego przy­czy­nę, lecz coś dużo gor­sze­go, odga­dy­wa­łem moż­li­we kon­se­kwen­cje przy­szłych spo­tkań. Praw­dę mówiąc, już dzień wcze­śniej, w biu­rze, kie­dy zabie­ra­łem się do pisa­nia rapor­tu, zatrzy­ma­łem na chwi­lę wzrok na czer­wo­nym logo fir­my na papie­rze i zasta­na­wia­łem się, czy była to wiśnio­wa czer­wień, czy porzecz­ko­wa, czy też może moż­na było­by ją okre­ślić jako czer­wień cze­re­śni pico­ta… A teraz widzia­łem wyraź­nie, że to był dopie­ro począ­tek. Koń­ca. Jesz­cze parę obja­wień tej bestii i do dopro­wa­dza­ją­cej do sza­leń­stwa ostro­ści wzro­ku, słu­chu i węchu doj­dzie wyostrze­nie doty­ku, sma­ku i żegnaj Edu­ar­do Caro! Wyobra­ża­łem sobie sie­bie, jak sie­dzę w gabi­ne­cie, sta­ra­jąc się na próż­no pozbie­rać myśli, pod­czas gdy mój wzrok reje­stro­wał dokład­ny kolor wło­sów sekre­tar­ki – żół­ty w kolo­rze ost­ni­cy hisz­pań­skiej? W tym cza­sie mój nos wcią­gał zapach odświe­ża­cza powie­trza – sosna czy euka­lip­tus? Pal­ce reje­stro­wa­ły deli­kat­ną chro­po­wa­tość kla­wi­szy kom­pu­te­ra, a moje nogi roz­róż­nia­ły weł­nę od tka­ni­ny syn­te­tycz­nej, któ­re wcho­dzi­ły w skład moich skar­pe­tek. Wyobra­ża­łem sobie wizy­tę u leka­rza, któ­ry orzekł­by: „Mój dro­gi przy­ja­cie­lu, cier­pi pan na wyjąt­ko­wo nie­ty­po­wą cho­ro­bę, pole­ga­ją­cą na nad­mier­nym wyostrze­niu wszyst­kich zmy­słów, zna­ną pod pięk­ną nazwą hiper­este­zja. Niech się pan nie skar­ży, to marze­nie wszyst­kich poetów”. I z tru­dem uda­wał­by uśmiech, kie­dy zapy­tał­bym go, czy mogłem się tym gdzieś zara­zić. Wyobra­ża­łem sobie sie­bie w klat­ce z meta­kry­la­nu z dziur­ką, przez któ­rą lekarz w far­tu­chu, czap­ce i masecz­ce, oto­czo­ny zapa­trzo­ny­mi w nie­go stu­den­ta­mi z zeszy­ta­mi w dło­niach, wkła­dał pła­tek, trzy­ma­jąc go szczyp­ca­mi: „Róża her­ba­cia­na? Róża jery­choń­ska? Róża chiń­ska? Róża minia­tu­ro­wa?”.

Rosa Montero

Ślepa miłość (fragment)

Mam czter­dzie­ści lat, jestem brzyd­ka, mój mąż jest nie­wi­do­my.
Przy­pusz­czam, że nie­któ­rzy będą się śmia­li, czy­ta­jąc ten tekst. Nie wiem dla­cze­go, ale brzy­do­ta u kobie­ty zwy­kle jest powo­dem czę­stych żar­tów. Innym to zda­nie mogło­by się wydać wręcz roman­tycz­ne – być może przy­wo­ła wspo­mnie­nia z dzie­ciń­stwa, kie­dy opo­wia­da­no im o ukry­tym pięk­nie duszy. I tak żaby zamie­nia­ły się w ksią­żę­ta pod wpły­wem cie­pła naszych poca­łun­ków, Pięk­na zako­chi­wa­ła się w Bestii, Brzyd­kie Kacząt­ko skry­wa­ło w sobie prze­pięk­ne­go łabę­dzia i nawet potwór dok­tor Fran­ken­ste­in był sza­no­wa­ny za swo­je słod­kie czło­wie­czeń­stwo przez nie­wi­do­me­go, któ­re­go nie prze­ra­żał jego wygląd. Śle­po­ta wresz­cie mogła być klu­czem do praw­dzi­we­go pięk­na – Homer nie widząc, widział wię­cej niż pozo­sta­li śmier­tel­ni­cy. A ja, brzyd­ka jak noc, jak nie­szczę­ście, mogłam zna­leźć w moim śle­pym mężu naj­waż­niej­sze­go męż­czy­znę, któ­ry będzie w sta­nie dostrzec moje głę­bo­ko ukry­te zale­ty.
To wszyst­ko wie­rut­ne kłam­stwo.
Po pierw­sze, jeśli jesteś tak brzyd­ka, jak ja, brzyd­ka do szpi­ku kości, że aż budzisz podziw, do tego stop­nia, że gdy wcho­dzisz do baru, prze­ry­wa­ne są roz­mo­wy (mam dwa oczka jak dwa guzi­ki po dwóch stro­nach sze­ro­kiej gło­wy; wło­sy w mysim kolo­rze, tak rzad­kie, że pozwa­la­ją dostrzec sza­ry zarys czasz­ki; usta bez warg, drob­ne, z zaostrzo­ny­mi ząb­ka­mi małe­go reki­na i spłasz­czo­ny nos jak u bok­se­ra), nikt nigdy – i to mogę przy­siąc – nie pra­gnie, ani nie sta­ra się uwie­rzyć, że two­je wnę­trze jest pięk­ne. Tak więc, w rze­czy­wi­sto­ści nikt cię nie kocha, bo miłość jest wła­śnie tym – skur­czem naszej wyobraź­ni, któ­ry spra­wia, że roz­po­zna­je­my w dru­giej oso­bie księ­cia lub księż­nicz­kę z baj­ki. Wybie­ra­my dru­gą oso­bę, tak jak wybie­ra się wie­szak, i zawie­sza­my na nim uoso­bie­nie naszych marzeń. I cho­ler­ny przy­pa­dek spra­wia, że ludzie zawsze szu­ka­ją ład­nych wie­sza­ków. I ten cho­ler­ny przy­pa­dek spra­wia też,
że ludzie zawsze zakła­da­ją, że ład­ne dziew­czyn­ki, te wszyst­kie, naj­pięk­niej­sze, mają boga­te wnę­trze. Przy tym nikt nie zakła­da, że niska kobie­ta z wiel­ką gło­wą, z nazbyt sze­ro­ko roz­sta­wio­ny­mi ocza­mi, ma cudow­ną duszę. Cza­sa­mi to prze­ko­na­nie o wła­snej brzy­do­cie pie­cze jesz­cze bar­dziej niż otwar­ta rana, i nie cho­dzi o to, że mnie nie dostrze­ga­ją, lecz o to, że nawet nie są w sta­nie
sobie mnie wyobra­zić.
Jeśli idzie o męża, nie ule­ga wąt­pli­wo­ści, że oże­nił się ze mną, bo jest śle­py. Jed­nak nie dla­te­go, że upo­śle­dze­nie wzbo­ga­ci­ło jego ducho­we wnę­trze, nada­jąc mu więk­szą wraż­li­wość, któ­ra pozwa­la mu kochać i rozu­mieć, lecz dla­te­go, że jego defekt sta­wiał go na prze­gra­nej pozy­cji na kon­ku­ren­cyj­nym mał­żeń­skim ryn­ku. Dobrze wie­dział, że jestem okrop­na i to było zawsze dla nie­go źró­dłem udrę­ki. Na począt­ku ukła­da­ło nam się nie­źle – jest
inte­li­gent­ny, zdol­ny (pra­cu­je jako dyrek­tor w once*), i kie­dy się pobra­li­śmy, już sie­dem lat temu, cza­sa­mi nawet bywał słod­ki. Ale był prze­ko­na­ny, że musi nieść na swo­ich bar­kach cię­żar życia z okrop­ną brzy­du­lą jedy­nie z tego powo­du, że jest nie­wi­do­my, i ta myśl wyże­ra­ła go od środ­ka, napeł­nia­ła gory­czą i wście­kło­ścią. Ja rów­nież byłam prze­ko­na­na, że muszę nieść na moich bar­kach cię­żar życia ze ślep­cem, bo jestem pół­mon­strum, ale ta sytu­acja
nigdy nie wypro­wa­dza­ła mnie z rów­no­wa­gi tak, jak jego, sama nie wiem wła­ści­wie dla­cze­go. Być może jest to zwią­za­ne z moją płcią, z tra­dy­cyj­nym kobie­cym maso­chi­zmem, któ­ry spra­wia, że jeste­śmy w sta­nie znieść to, co jest nie do znie­sie­nia, łudząc się, że wszyst­ko skoń­czy się hap­py endem; a może to on, przez mrok swo­je­go spoj­rze­nia, pozwo­lił wyobraź­ni prze­kro­czyć gra­ni­ce i ujrzeć mnie jesz­cze brzyd­szą, niż jestem w rze­czy­wi­sto­ści, Brzy­do­tę Naj­wyż­szą, Brzy­do­tę Abso­lut­ną i Nie­zno­śną, tłu­ką­cą się w ogłu­sza­ją­cy spo­sób w ciem­nych ścia­nach jego mózgu.

Esther Tusquets

Dwie stare przyjaciółki (fragment)

Ire­ne cze­ka na nią na pro­gu. Wypro­sto­wa­na, chud­sza i bar­dziej kości­sta niż kie­dyś, ubra­na jak zwy­kle w nie­ska­zi­tel­ne, sza­re spodnie i sza­ry golf z bar­dzo deli­kat­nej weł­ny, z twa­rzą bez maki­ja­żu, któ­ry ukrył­by nad­miar zmarsz­czek, i z tymi błysz­czą­cy­mi i prze­pięk­ny­mi ocza­mi cza­ro­dziej­ki, któ­re wciąż budzą strach. „Nadal jest pięk­ną kobie­tą” – myśli Eli­sa z zado­wo­le­niem – „cho­ciaż­by o tym nie wie­dzia­ła albo cho­ciaż o tym dobrze wie, ale mało ją to obcho­dzi”. „Cudow­nie było­by ją nama­lo­wać lub sfo­to­gra­fo­wać”.

Obję­ły się w mil­cze­niu na samym pro­gu, w cia­snym i dłu­gim uści­sku. Póź­niej, nadal bez słów, wcho­dzą do domu, trzy­ma­jąc się za ręce, i prze­cho­dzą przez ogrom­ne, pra­wie puste poko­je – Ire­ne lubi duże, nagie prze­strze­nie, poma­lo­wa­ne na bia­ło, otwar­te na zewnątrz, Eli­sa – wyście­ła­ne wnę­trza, zamknię­te zasło­na­mi, ścia­ny wyło­żo­ne książ­ka­mi, powierzch­nie mebli zapeł­nio­ne cen­ny­mi, pięk­ny­mi przed­mio­ta­mi, któ­rych jej przy­ja­ciół­ka nie zno­si – z któ­rych oczy­wi­ście się nie korzy­sta, chy­ba jedy­nie po to, aby przejść obok nich w ciszy, trzy­ma­jąc za rękę kogoś, kogo się kocha.

Docie­ra­ją w koń­cu do dużo mniej­sze­go poko­ju, w któ­rym są dwie sofy, dywa­ny i podu­chy – to ze wzglę­du na Eli­sę – w każ­dym kącie. W komin­ku pali się ogień, cho­ciaż dopie­ro zaczy­na się zima i nie jest jesz­cze tak zim­no, cicho gra muzy­ka. Ire­ne sia­da na sofie, a Eli­sa na pod­ło­dze – nadal jesz­cze sie­dzi na pod­ło­dze, pomi­mo że trud­no jest się jej póź­niej pod­nieść – przy sto­li­ku, na któ­rym sto­ją kie­lisz­ki i butel­ka wina. Ire­ne napeł­nia kie­lisz­ki, poda­je Eli­sie, uśmie­cha­jąc się do niej. I roz­ma­wia­ją, i jest tak, jak gdy­by kon­ty­nu­owa­ły wczo­raj­szą roz­mo­wę, jak gdy­by nie upły­nął czas. Z nimi jest tak zawsze. Ire­ne opo­wia­da, że jej syn miesz­ka teraz bar­dzo dale­ko, że syno­wa jej nie cier­pi albo że ona nie cier­pi swo­jej syno­wej („Nie zno­si­łaś ani jed­nej ze swo­ich syno­wych” – wtrą­ca odważ­nie Eli­sa, a ta dru­ga dener­wu­je się i prze­szy­wa ją wzro­kiem medu­zy – to spra­wia, że Eli­sa prze­su­wa się deli­kat­nie, by spraw­dzić, czy nie zamie­ni­ła się w kamień – ale po chwi­li wzru­sza ramio­na­mi i przy­zna­je, że być może to i praw­da), że nigdy nie widu­je swo­ich wnu­cząt, że jej naj­bliż­si przy­ja­cie­le ode­szli, że nikt już o niej nie myśli, zle­ca­jąc pra­cę, że nie może żyć bez pra­cy, że codzien­nie rano musi brać trzy tablet­ki valium, aby roz­po­cząć nowy dzień… A Eli­sa opo­wia­da jej podob­ną histo­rię i obie docho­dzą do wnio­sku, że sta­rość to hań­ba nie do zaak­cep­to­wa­nia.

I wte­dy, w koń­cu, Eli­sa pyta o powód e‑maila, co ją tak bar­dzo tra­pi, musi być to coś poważ­ne­go, sko­ro „Sycy­lij­ka ze sta­li” (tak ją cza­sa­mi nazy­wa, ale tyl­ko dla żar­tu, bo jest dla niej oczy­wi­ste, że przy­ja­ciół­ka jest zro­bio­na ze wszyst­kie­go z wyjąt­kiem sta­li) wysła­ła sos. Pyta, co może dla niej zro­bić, i wyzna­je potem, że sama przy­je­cha­ła z myślą, aby ją o coś popro­sić. Ire­ne mówi bez ogró­dek: „Dobrze, zawsze uwa­ża­łam, że mamy pra­wo spu­ścić kur­ty­nę, kie­dy przed­sta­wie­nie prze­sta­nie nam się podo­bać, a ponie­waż wiem, że dzia­ła­łaś w pod­zie­miu i mia­łaś wowczas broń, chcia­łam cię pro­sić – gdy nadej­dzie ten moment – o pisto­let”. Eli­sa mówi: „Ja pomy­śla­łam, że twój syn, jako lekarz, mógł­by zdo­być dla mnie, kie­dy nadej­dzie ten moment, odpo­wied­nie tablet­ki”, i doda­je: „Nie mam pisto­le­tu, nawet nie była­bym w sta­nie go użyć…”. Na to Ire­ne: „Moj syn twier­dzi, że tablet­ki nie dzia­ła­ją”. Nastę­pu­je dłu­ga cisza, patrzą sobie w oczy i Eli­sa mówi cichut­ko, jak gdy­by do sie­bie: „A więc każ­da z nas jest tu po to, aby popro­sić dru­gą…”.

I nagle sytu­acja sta­je się komicz­na – rze­czy­wi­stość nie potrze­bu­je wspo­ma­ga­czy, by roz­we­se­lić – i nagle wybu­cha śmie­chem, pokła­da się ze śmie­chu, cze­go już od daw­na nie robi­ła, zano­si się od śmie­chu, aż do utra­ty tchu, i upa­da na dywan, i ścią­ga Ire­ne – naj­pierw osłu­pia­łą, a po chwi­li roze­śmia­ną – z sofy i tarza­ją się dłu­go ze śmie­chu, na pod­ło­dze, przy komin­ku. Obej­mu­ją się i cału­ją, aż zapa­da zmrok za oknem, a z ognia pozo­sta­je jedy­nie popiół.

I wte­dy Eli­sa wsta­je, prze­cią­ga się, daje Ire­ne cału­sa w czu­bek nie nad­szedł… może wezwiesz tak­sów­kę i poje­dzie­my na drin­ka do Baru u Harry’ego i pospa­ce­ru­je­my w bla­sku księ­ży­ca po Riva Schia­vo­ni?”.

Almudena Grandes

Barbara na przekór śmierci (fragment)

Wsta­łam i wyszłam z sali prze­ko­na­na, że wła­ści­wie zapa­mię­ta­łam dro­gę, bo powie­dzia­ła w lewo, musia­ła powie­dzieć w lewo, dla­te­go nie przy­wią­za­łam wagi do groź­ne­go napi­su, wyróż­nia­ją­ce­go drzwi, któ­rych klam­kę chwy­ci­łam pew­ną ręką, od tych, któ­re były naprze­ciw­ko, obo­je bia­łe, z szy­ba­mi poma­lo­wa­ny­mi na bia­ło, iden­tycz­ne, opo­wia­da­no strasz­ne histo­rie o tym prze­klę­tym wyra­zie, nie­bez­piecz­nym i mrocz­nym niczym zły urok, ale zlek­ce­wa­ży­łam je, nawet nie prze­czy­ta­łam, ponie­waż ona powie­dzia­ła w lewo, musia­ła powie­dzieć w lewo, i prze­kro­czy­łam próg bez waha­nia, i nie zoba­czy­łam żad­ne­go kory­ta­rza, jedy­nie przed­sio­nek, podob­ny do jakie­go­kol­wiek przed­sion­ka w każ­dym domu, a tam sta­rą zakon­ni­cę, bar­dzo sta­rą i nie­zna­jo­mą, któ­ra z tru­dem pochy­la­ła się nad donicz­ka­mi gera­nium, trzy­ma­jąc w dło­niach pla­sti­ko­wą konew­kę. Mia­ła twarz męż­czy­zny, jak cza­row­ni­ce
z sen­nych kosz­ma­rów, i wyda­wa­ło mi się, że sły­sza­łam, jak chrzęsz­czą jej kości, była tak pokrzy­wio­na, tak zgrzy­bia­ła, że na począt­ku zro­bi­ło mi się jej żal, dopó­ki nie odwró­ci­ła się do mnie i przy­glą­da­jąc się mi, uśmiech­nę­ła się, uka­zu­jąc czar­ne dzią­sła. Zbesz­ta­ła mnie ochry­płym, znisz­czo­nym gło­sem.
– Weszłaś do klau­zu­ry. Nigdy stąd nie wyj­dziesz. Na począt­ku ogra­ni­czy­łam się do poru­sza­nia gło­wą, odwa­ży­łam się zaprze­czyć jed­nym ruchem, mil­cza­łam, powta­rza­jąc sobie, że to musi być żart, pro­stac­ki i odra­ża­ją­cy, ani odro­bi­nę zabaw­ny, wszyst­kie jeste­ście kur­wa­mi, przy­po­mnia­łam sobie i wypo­wie­dzia­łam to okrop­ne prze­kleń­stwo, nie poru­sza­jąc usta­mi, nie­win­ne zaklę­cie, któ­re­go trzy­ma­łam się kur­czo­wo każ­de­go ran­ka – tak jak trzy­ma się tar­czę, miecz, uspra­wie­dli­wio­ny instynkt samo­za­cho­waw­czy – wcho­dząc do szko­ły, pry­mi­tyw­ne prze­kleń­stwo, któ­re każ­de­go popo­łu­dnia pro­wa­dzi­ło moje kro­ki w powrot­nej dro­dze do domu, for­muł­ka, któ­rą powta­rza­łam za każ­dym razem, gdy zmie­nia­łam kla­sę, pra­wie bez­na­mięt­nie, niczym lita­nię czy śpiew więź­nia moc­no przy­twier­dzo­ne­go do liny, wszyst­kie jeste­ście kur­wa­mi, a to nie­praw­da, bo były wśród nich dobre, wiel­ko­dusz­ne, miłe, z całe­go ser­ca kocha­łam wie­le z nich, ale wszyst­kie razem robi­ły sobie wro­gów, a tyl­ko wro­ga zakli­na się okrut­ny­mi sło­wa­mi, więc powtó­rzy­łam do sie­bie, po raz ostat­ni, wszyst­kie jeste­ście kur­wa­mi, a ja nie mam zamia­ru tutaj zostać… Wte­dy spoj­rza­ła na mnie, tępy uśmiech, na zapad­nię­tych ustach, co jest? Nic nie mówisz? Pew­nie podo­ba ci się ta wizja, pod­su­mo­wa­ła, i pani­ka przy­wró­ci­ła mi głos i otwo­rzy­ła moje usta, by wło­żyć w nie pro­wo­ku­ją­ce sło­wa, oczy­wi­ście, że stąd wyj­dę, rze­kłam, nie chcę być zakon­ni­cą, chcę wziąć ślub i mieć dużo dzie­ci, zaśmia­ła się, sły­sząc te sło­wa, to był szy­der­czy śmiech, któ­ry ranił, jak strza­ła, tra­fia­ją­ca w sam śro­dek, ależ oczy­wi­ście, że weź­miesz ślub, dziec­ko, ale z Panem, i będzie dużo dziew­cząt, któ­re będą nazy­wa­ły cię mat­ką, wszyst­kie uczen­ni­ce w szko­le… Mach­nę­ła gwał­tow­nie ręką, aby wyzna­czyć prze­strzeń, roz­ta­cza­ją­cą się przed nią, ubo­gie kró­le­stwo, i cią­gnę­ła dalej, ale jej nie słu­cha­łam, kie­dy uro­sną mi cyc­ki, kupię sobie biu­sto­no­sze z prze­zro­czy­stej koron­ki, hafto­wa­ne, kolo­ro­we, mówi­łam do sie­bie, bar­dzo kiczo­wa­te, ale ślicz­ne, i zało­żę czar­ne raj­sto­py z kli­nem z tyłu tak deli­kat­nym, że nosze­nie go pro­sto będzie pra­wie nie­moż­li­we, i buty na wyso­kim obca­sie, bar­dzo wyso­kim, tak wła­śnie zro­bię, poma­lu­ję sobie usta na ciem­no­czer­wo­ny kolor i będę mia­ła bar­dzo mięk­ką skó­rę, i będę bar­dzo ład­nie pach­nia­ła, bar­dzo, bar­dzo ład­nie, jak moja mama teraz, a face­ci będą pada­li u moich stóp, a ja będę dla nich okrut­na, przy­kro mi, ale tak wła­śnie zro­bię, będę kokie­to­wa­ła wszyst­kich naraz, a potem, gdy przy­bę­dzie ten jeden, któ­ry będzie cudow­ny, ale napraw­dę cudow­ny, jak amant fil­mo­wy, wybio­rę tego, któ­ry będzie miał kabrio­let, czer­wo­ny, jeśli tak może być, lub żół­ty albo…, nie, wolę jeź­dzić czer­wo­nym kabrio­le­tem, w kape­lu­szu
i kwa­dra­to­wej chu­st­ce z bar­dzo dłu­gi­mi koń­ców­ka­mi, owi­nię­tej na szyi, i w ogrom­nych, ciem­nych oku­la­rach prze­ciw­sło­necz­nych… Musia­łam prze­rwać ten doda­ją­cy otu­chy wywód, jedy­ny for­tel, któ­ry pozwo­lił mi zacho­wać pamięć o cie­ple wewnątrz moje­go cia­ła, ponie­waż ona zbli­ża­ła się do mnie, wygra­ża­jąc zaci­śnię­tą pię­ścią, będą­cą jak­by zapo­wie­dzią jesz­cze więk­szej bru­tal­no­ści niż zwy­kłe ude­rze­nie, nigdy wię­cej nie ujrzysz swo­ich rodzi­ców,
jedy­nie zza krat, krzy­cza­ła z wście­kło­ścią, będziesz zakon­ni­cą klau­zu­ro­wą, sama tu weszłaś i nie będziesz mogła wyjść, nikt nigdy stąd nie wyszedł, tyl­ko mar­twe zakon­ni­ce, to wszyst­ko mi powie­dzia­ła, a ja nie byłam w sta­nie wydu­sić ani sło­wa, zatka­ło mnie i czu­łam, że pie­kły mnie oczy. Star­sze dziew­czy­ny opo­wia­da­ły prze­ra­ża­ją­ce histo­rie o tych nie­wie­lu zaka­za­nych pomiesz­cze­niach, nie­spo­dzie­wa­nym wię­zie­niu, odosob­nio­nym niczym wyspa pośrod­ku nowo­cze­sne­go budyn­ku ze szkła, ze sto­lar­ką alu­mi­nio­wą, labo­ra­to­rium języ­ko­wym i kry­tym base­nem, klau­zu­rą, tam myły się sza­rym mydłem, dobrze o tym wie­dzia­łam, nie wol­no im było uży­wać pach­ną­ce­go, i spa­ły otu­lo­ne w pro­ste par­cia­ne koszu­le, jak w wor­kach na ziem­nia­ki… Poczu­łam, jak łza spły­wa­ła mi po policz­ku na wspo­mnie­nie sekre­tu, cię­ża­ru moje­go kochan­ka, let­nie­go sekre­tu, o któ­ry obi­ja­łam się co noc, od kie­dy ujrza­łam wil­got­ne oczy aktor­ki w jed­nym seria­lu, a była bar­dzo ład­ną dziew­czy­ną, inte­li­gent­ną i sil­ną, była oso­bą z cha­rak­te­rem, ale gra­ła opusz­czo­ną kobie­tę i dla­te­go, cho­ciaż była tak ład­na, tak inte­li­gent­na i tak sil­na, cały czas była o krok od tego, żeby się roz­pła­kać, bo on odszedł, i opo­wia­da­ła przy­ja­ciół­ce, że w nocy nie mogła spać, naj­gor­sze było to, że dzień zasta­wał ją z otwar­ty­mi ocza­mi, bo tęsk­ni­ła za cię­ża­rem jego cia­ła, i od tego cza­su ja zawsze skła­da­łam koc na trzy i ukła­da­łam na mate­ra­cu, zło­żo­nym w ten sam spo­sób, i to mnie uspo­ka­ja­ło, ze zło­że­niem prze­ście­ra­dła tuż pod nosem, czu­łam nacisk mate­ria­łu na moje cia­ło, zasta­na­wia­łam się, jaki był­by cię­żar praw­dzi­we­go męż­czy­zny, szep­cząc cichut­ko tych parę olśnie­wa­ją­cych jak zamek z ogni sztucz­nych zdań, sło­wa tej pogań­skiej modli­twy, któ­rych nauczy­łam się z pew­nych fil­mów, pew­nych ksią­żek, któ­re mogły­by
spło­nąć – idź sobie, odejdź, jeśli chcesz mnie oca­lić, nie powin­nam ci ulec, ale pożą­da­nie jest sil­niej­sze ode mnie, miej litość nade mną, bo nie ma dla mnie inne­go życia niż ty, two­ja miłość jest jedy­nym dobrem, któ­re mnie spo­tka­ło, zabij mnie!, skończ ze mną raz na zawsze! Dla­cze­go mnie nie zabi­jesz…? Recy­to­wa­łam i potrzą­sa­łam lek­ko ramio­na­mi pod poście­lą, jak gdy­by ramio­na jakie­goś boga przy­ci­ska­ły mnie do łóż­ka, i natych­miast zasy­pia­łam,
ale teraz poczu­łam, jak szpo­ny tej sta­ru­chy wbi­ja­ły mi się w ramię, i pła­ka­łam, już tyl­ko mogłam pła­kać, a ona wyda­wa­ła mi się jesz­cze bar­dziej wście­kła. Nie­szczę­sna! – krzy­cza­ła. – Dla­cze­go pła­czesz, sko­ro na świe­cie nie zosta­wiasz nicze­go, tyl­ko sza­leń­stwo i grzech? Co opła­ku­jesz – jej paznok­cie zata­pia­ły się w mojej skó­rze, gdy coraz gło­śniej krzy­cza­ła – sko­ro jesteś niczym! Niczym! I w proch się obró­cisz! Będziesz ucztą dla roba­ków! Sta­ra­łam się wyswo­bo­dzić, jak mogłam, i uda­ło mi się dotrzeć aż do drzwi, ale ona, popi­su­jąc się nie­po­ję­tą zręcz­no­ścią, zdo­ła­ła unie­ru­cho­mić mi rękę na klam­ce swo­ją dło­nią, pro­szę odejść, krzy­cza­łam, puść mnie, nie zosta­nę tutaj, nigdy nie będę taka, jak pani… Jej oczy rzu­ca­ły iskry, gdy mnie słu­cha­ły, jesteś zła, krzyk­nę­ła, zła i pysz­na, wyda­je ci się, że jesteś ład­na i mło­da, dla­te­go mną gar­dzisz, nie­mą­dra, wte­dy zbli­ży­ła twarz do mojej, aż nasze nosy otar­ły się
o sie­bie, spójrz na mnie, mówi­ła, przyj­rzyj mi się uważ­nie, bo moje zmarszcz­ki są naj­więk­szą nauką, jakiej nie otrzy­masz od niko­go inne­go, popatrz na moją twarz, moje ręc
e… Wiesz, jak nazy­wa­ją się te pla­my? Kwia­ty cmen­tar­ne*, tak się nazy­wa­ją, i zapa­mię­taj to sobie dobrze, bo bar­dzo szyb­ko, dużo wcze­śniej, niż sobie wyobra­żasz, wyro­sną na całej two­jej skó­rze, tak jak wyro­sły na mojej, i w chwi­lę potem będziesz niczym, jedy­nie poży­wie­niem dla roba­ków, któ­re wypeł­nią two­je usta, będą sobie spa­ce­ro­wa­ły po two­ich oczo­do­łach, wej­dą pod paznok­cie i pożrą two­je cia­ło… Póź­niej nacisk jej ręki zelżał i wresz­cie nasta­ła cisza, nie sły­sza­łam już nic oprócz moje­go pła­czu, zamknę­łam oczy, żeby na nią nie patrzeć, i pod­da­łam się, aby umrzeć, nie dowie­dziaw­szy się, ile napraw­dę waży męż­czy­zna, i chcia­łam umrzeć już, jak naj­szyb­ciej, umrzeć, zanim ujrzę sie­bie ubra­ną na bia­ło, wte­dy usły­sza­łam echo zbli­ża­ją­cych się kro­ków, klam­ka prze­krę­ci­ła się pod moją roz­luź­nio­ną ręką, pod­czas gdy zna­jo­my głos powta­rzał moje imię po dru­giej stro­nie szy­by.

Cristina Peri Rossi

Najpiękniejszy tydzień w naszym życiu (fragment)

Były­śmy w apar­ta­men­cie typu suite w hote­lu na Lexing­ton Ave­nue w Nowym Jor­ku. Eva zare­zer­wo­wa­ła suite, ja nie mia­łam tyle odwa­gi. Apar­ta­ment był dwu­po­zio­mo­wy – na dole było jacuz­zi, sprzęt hi-fi i lodów­ka, na górze ogrom­ne łoże mał­żeń­skie, z róż­ny­mi rodza­ja­mi oświe­tle­nia, barem i ekra­nem do oglą­da­nia fil­mów ero­tycz­nych, pomy­śla­łam. Było jesz­cze biur­ko, wypo­sa­żo­ne w kom­pu­ter i faks, bo ten, kto ma boga­te życie sek­su­al­ne, zwy­kle ma rów­nież waż­ne spra­wy publicz­ne bądź pry­wat­ne.
Wyna­ję­ły­śmy pokój wczo­raj­szej nocy, tak mi się wyda­je, bo po tym, jak kocha­ły­śmy się na sto­ją­co, w łóż­ku, od tyłu, opar­te o lodów­kę, ona na górze, ja na dole, ja na górze, ona na dole, nago lub w ero­tycz­nej bie­liź­nie, któ­rą kupi­ły­śmy w sex-sho­pie przy czter­dzie­stej pią­tej uli­cy, moje poczu­cie cza­su było tak sła­be i nikłe, jak moja ener­gia. Nie pie­przy­ły­śmy się przez całą noc – chwi­la­mi robi­ły­śmy sobie prze­rwę, by napić się zim­ne­go szam­pa­na, któ­re­go Eva wyję­ła z lodów­ki, albo by zjeść te cudow­ne owo­ce tro­pi­kal­ne o inten­syw­nych kolo­rach i jed­no­li­tym pla­sti­ko­wym sma­ku, któ­rych peł­no jest w nowo­jor­skich skle­pach spo­żyw­czych. Wła­śnie w trak­cie jed­nej z takich przerw (w cza­sie, gdy ja bada­łam roz­ma­ite wła­ści­wo­ści ero­tycz­ne orzesz­ków ziem­nych, któ­rych nigdy nie bra­ku­je w hote­lo­wych lodów­kach i na tacach w samo­lo­tach) Eva powie­dzia­ła:
– Muszę zadzwo­nić do moje­go męża. Nie będzie ci prze­szka­dza­ło, jeśli zate­le­fo­nu­ję z poko­ju?
To pyta­nie podzia­ła­ło na mnie jak kubeł zim­nej wody. Wła­śnie tego potrze­bo­wa­łam po naszych miło­snych ćwi­cze­niach. Wycią­gnę­łam rękę w kie­run­ku szaf­ki noc­nej. Nie zda­wa­łam sobie spra­wy
z tego, że łóż­ko było tak wiel­kie, że nie mogłam dosię­gnąć jej ręką, któ­rą wyko­na­łam w powie­trzu śmiesz­ny piru­et. Tak wła­śnie się poczu­łam. Na szczę­ście Eva wte­dy na mnie nie patrzy­ła. Pozbie­ra­łam
się, z god­no­ścią wzię­łam pacz­kę pete­rów stuy­ve­san­tów i, zysku­jąc na cza­sie, zapa­li­łam poma­łu papie­ro­sa.
– Nie mówi­łaś, że jesteś mężat­ką – sko­men­to­wa­łam ochry­płym gło­sem.
Chryp­ka była zarów­no efek­tem miło­snych eks­ce­sów, jak i zasko­cze­nia.
– Nie pyta­łaś mnie o to – bro­ni­ła się Eva, okry­wa­jąc się szczel­nie bia­łym szla­fro­kiem.
Zauwa­ży­łam, że kobie­ty, któ­re uży­wa­ją szla­fro­ka, zasła­nia­ją się nim w okre­ślo­nych momen­tach. Robią tak, kie­dy chcą być poważ­ne albo pra­gną zakoń­czyć miło­sną sesję. Tak jak zamy­ka­ją się wro­ta teatru po skoń­czo­nym przed­sta­wie­niu, gdy wypra­sza się ostat­nich widzów – tych, któ­rzy chcie­li­by popro­sić o auto­graf, prze­dłu­żyć przed­sta­wie­nie bądź napić się kawy z akto­ra­mi w pobli­skim barze. Ten gest kobiet, któ­re noszą szla­frok, mówi mniej wię­cej: „Mój/a drogi/a, na dzi­siaj kiosk – moje cia­ło – jest już zamknię­ty. Miłość już wyprze­da­no. Teraz jestem kobie­tą w ubra­niu, czy­taj: wła­ści­ciel­ką samej sie­bie. To, co mię­dzy nami zaszło, nale­ży do prze­szło­ści; było miło, ale się skoń­czy­ło. Jeśli masz ocho­tę na coś wię­cej, musi­my wyne­go­cjo­wać warun­ki”. Ubra­na w szla­frok Eva sta­ła się nie­przy­stęp­na, w momen­cie kie­dy wyzna­ła, że jest mężat­ką.

Yanet Acosta

Koktajl czekoladowy (fragment)

[…]
Co dwa tygo­dnie kupo­wa­ła bilet na jar­di­ne­rę – mały mikro­bus wypcha­ny po brze­gi ludź­mi i pakun­ka­mi, któ­ry jechał do sto­li­cy, San­ta Cruz. Jej mąż był tam prze­trzy­my­wa­ny w miej­scu, któ­re nie­gdyś było hur­tow­nią owo­ców, nale­żą­cą do irlandz­kie­go przed­się­bior­stwa, a któ­re teraz znaj­do­wa­ło się w rękach Ruchu Naro­do­we­go. W cza­sie podró­ży z toboł­kiem, do któ­re­go wkła­da­ła pojem­nik z przy­go­to­wa­ną solo­ną rybą i papas arru­ga­das^*, modli­ła się o to, żeby jesz­cze żył. Wie­dzia­ła, że wie­lu po pro­stu przy­wią­zy­wa­no kamień do nóg i wrzu­ca­no do morza. Tak po pro­stu, i już. Zni­ka­li na zawsze.
Widzia­ła nie raz, jak wie­le kobiet, któ­re przy­no­si­ły jedze­nie swo­im mężom lub synom do Fyf­fes, pła­ka­ło rzew­ny­mi łza­mi, kie­dy woj­sko­wi oznaj­mia­li im przy wej­ściu, że zosta­li prze­nie­sie­ni do inne­go wię­zie­nia. To ozna­cza­ło, że mogły ich odna­leźć jedy­nie na dnie morza. Wra­ca­ły do domów z toboł­ka­mi i swo­imi łza­mi, bez ciał, przy któ­rych mogły­by czu­wać, i z nie­za­da­ny­mi pyta­nia­mi o losy męż­czyzn. Dla­te­go wyko­rzy­sty­wa­ła każ­dą podróż na szu­ka­nie odpo­wie­dzi, zanim będzie za póź­no. Kie­dy zosta­wi­ła jedze­nie straż­ni­ko­wi i poczu­ła ulgę, gdy – po wypo­wie­dze­niu imie­nia jej męża – zabrał paku­nek bez sło­wa, szła pro­sto do Szta­bu Gene­ral­ne­go. Tam pro­si­ła o posłu­cha­nie u jedy­ne­go woj­sko­we­go, któ­re­go zna­ła, u Pedra Aren­ci­bii. Lato spę­dzał w wiel­kiej hacjen­dzie. Ona zawsze pra­ła pościel i deli­kat­ne ubra­nia całej jego rodzi­nie. Mie­li do niej duże zaufa­nie, bo bar­dzo dba­ła, aby nie znisz­czyć ubrań, ude­rza­jąc nimi o kamie­nie. Ura­bia­ła sobie ręce po łok­cie, aby tka­ni­ny wyglą­da­ły jak nowe. Suszy­ła je z dba­ło­ścią, chro­niąc od bez­po­śred­nie­go słoń­ca, żeby zacho­wa­ły kolo­ry. Potem je kroch­ma­li­ła i deli­kat­nie pra­so­wa­ła. Była pew­na, że będzie ją pamię­tał.
Musia­ła tyl­ko się z nim spo­tkać. Nie mogła odpu­ścić.
Nie­mal­że po roku, pew­ne­go ran­ka, dopię­ła swe­go i zosta­ła przy­ję­ta. Zapro­wa­dzo­no ją do małe­go gabi­ne­tu. Popra­wi­ła chu­s­tę na gło­wie i zdję­ła far­tuch. Scho­wa­ła go w kie­sze­ni i przy­gła­dzi­ła dłoń­mi czar­ną sukien­kę, jak gdy­by chcia­ła roz­pra­so­wać zagnie­ce­nia powsta­łe w cza­sie kil­ku­go­dzin­nej podró­ży, gdy sie­dzia­ła ści­śnię­ta w mikro­bu­sie.
– Ade­lo, co cię tutaj spro­wa­dza? – zapy­tał Pedro Aren­ci­bia, widząc ją sto­ją­cą z drżą­cy­mi ręko­ma spusz­czo­ny­mi wzdłuż szwów sukien­ki.
Ona, usły­szaw­szy jego głos, rzu­ci­ła się na pod­ło­gę i ude­rzy­ła w płacz. Woj­sko­wy popro­sił, żeby usia­dła. Łamią­cym się gło­sem wyja­śni­ła, że jej mąż jest w Fyf­fes, ale nie zro­bił nic złe­go. Jedy­ne co to ten ame­ry­kań­ski pasz­port, ale prze­cież już go mie­li. Już nie mógł go uży­wać.
– Ade­lo, nic nie moż­na zro­bić.
Nale­ga­ła. Przy­po­mnia­ła mu lata, w cza­sie któ­rych pra­ła mu ubra­nia i wysi­łek, jaki w to wkła­da­ła. Zna­ła go od dziec­ka, a jego rodzi­na też ją zna­ła.
– Don Pedro, na miłość boską. Mam tro­je dzie­ci.
Woj­sko­wy wstał z krze­sła, któ­re sta­ło za sto­łem. Ude­rzył pode­szwa­mi butów o pod­ło­gę z więk­szą siłą niż wcze­śniej. Przy­su­nął się bli­żej. Spoj­rzał na nią ze spo­ko­jem roz­bie­ra­ją­cym wzro­kiem.
– Cóż, nie mogę nicze­go obie­cać. Zarzu­ty wobec nie­go są bar­dziej niż wystar­cza­ją­ce. Spró­bu­ję sta­nąć w jego obro­nie w cza­sie sądu woj­sko­we­go. A pani będzie musia­ła dla mnie zro­bić coś
wię­cej niż pra­nie ubrań.
[…]

Carme Riera

Brzemienne ciało (fragment)

27 wrze­śnia

Ci, któ­rzy je widzie­li, mówią, że mają okrą­głą gło­wę, raczej pła­ską, i dłu­gi ogon, któ­ry macha wście­kle jak we fre­ne­tycz­nym tań­cu. Pomi­mo swo­je­go, raczej śmiesz­ne­go wyglą­du, wyda­ją się bar­dzo agre­syw­ne. Liczo­ne są w set­kach tysię­cy, od sześć­dzie­się­ciu do pię­ciu­set milio­nów. Nie ule­ga wąt­pli­wo­ści, że żad­na eska­dra nie zdo­ła­ła nigdy zgro­ma­dzić tylu wojow­ni­ków, nie było też żad­nej bitwy mor­skiej na całym świe­cie, w któ­rej uczest­ni­czy­ły­by takie tłu­my… W ciem­nym zagłę­bie­niu jesz­cze nie roz­po­czął się atak najeźdź­ców, ale zapo­wia­da­ją go już ruchy wojsk. Podą­ża­ją w mro­ku na oślep. Sta­ra­ją się dotrzeć do inne­go miej­sca, mniej kwa­śne­go niż to nie­zdro­we, w któ­rym nie­wie­lu jest w sta­nie prze­trwać. Ci, któ­rzy jesz­cze żyją, zmie­rza­ją, roz­go­rącz­ko­wa­ni, w stro­nę naj­bar­dziej osło­nię­tych rejo­nów i wąskim tune­lem w górę prze­do­sta­ją się do bez­piecz­niej­szych prze­strze­ni, aby dalej popły­nąć z prą­dem. Jedy­nie naj­sil­niej­si nie ryzy­ku­ją na próż­no. W mia­rę upły­wu godzin wzra­sta licz­ba pole­głych i jest coraz mniej oca­la­łych. Ci, któ­rym uda­je się dotrzeć, musie­li wcze­śniej uto­ro­wać sobie dro­gę, odsu­wa­jąc tru­py z lękiem, że mogą podzie­lić los towa­rzy­szy. Ci naj­bar­dziej dra­pież­ni ocze­ku­ją w zasadz­ce, nie prze­sta­jąc poru­szać dłu­gim pej­czem, któ­ry ich wyróż­nia, goto­wi na decy­du­ją­ce star­cie. Nie wie­dzą, że kie­dy nadej­dzie ten moment, tyl­ko jed­ne­mu spo­śród tylu milio­nów uda się posiąść upra­gnio­ną zdo­bycz. Tyl­ko jeden wej­dzie na sta­tek ze skar­bem. Będzie musiał sko­czyć na głów­kę, aby się tam dostać, i w tej chwi­li na zawsze utra­ci dłu­gi ogon, któ­ry oka­zał się tak bar­dzo przy­dat­ny w cza­sie dro­gi, ale w zamian za to zdo­bę­dzie swo­je wła­sne Zło­to. To, co się wte­dy zaczy­na, nazy­wa się życiem, a wszyst­kie wcze­śniej­sze wyda­rze­nia, poprze­dza­ją­ce two­ją histo­rię, któ­re mia­ły miej­sce tam, w dro­gach rod­nych, zapo­wia­da­ją być może te, któ­re nadej­dą póź­niej i któ­re na cie­bie cze­ka­ją, kie­dy wyj­dziesz na zewnątrz, prze­mie­nio­ny z plem­ni­ka w isto­tę ludz­ką – współ­za­wod­nic­two, agre­syw­ność, ryzy­ko, cho­ciaż nie będą się podo­ba­ły ani tobie, ani mnie.

Berta Marsé

Żółw (fragment)

Rysu­nek, któ­ry mam na myśli, był czwar­ty z kolei. Pierw­szy, pię­cio­lat­ka Ale­xa Vida­la, był dużym żół­wiem, nary­so­wa­nym nie­zbyt wpraw­ną kre­ską, ale skłon­nym do piesz­czot i nie­grzecz­nym jak jego mały autor oraz jak ojciec małe­go auto­ra, zda­niem Dia­ny. Dru­gi, czte­ro­let­nie­go Noela Car­do­ny, przed­sta­wiał trud­ną do roz­szy­fro­wa­nia kupę, któ­ra trzy­ma­ła nie­zwy­kle szcze­gó­ło­wo dopra­co­wa­ną prze­zro­czy­stą rekla­mów­kę z tyto­niem, zapal­nicz­kę i klucz. Dia­na mi to poka­za­ła, ten chło­pak będzie homo­sek­su­ali­stą, sam zoba­czysz. Trze­ci, Dia­ny Ruiz, był żół­wiem jak marze­nie, ze sko­ru­pą w kapry­śne wzor­ki, każ­dy inny, w ręka­wicz­kach, w kape­lu­si­ku, a nawet z para­sol­ką ozdo­bio­ną frę­dzel­ka­mi. Praw­dzi­we cudeń­ko. Mat­ka jest Kolum­bij­ką, zwróć uwa­gę na inten­syw­ność barw, to bar­dzo towa­rzy­ska dziew­czyn­ka, pod­kre­śla­ła Dia­na. W tych chwi­lach mój stan ducha moż­na by okre­ślić co naj­mniej jako bez­bron­ność, byłem głę­bo­ko poru­szo­ny dba­ło­ścią o szcze­gó­ły i pod­eks­cy­to­wa­ny wyni­ka­mi. Żad­ne złe prze­czu­cie nie zagra­ża­ło kieł­ku­ją­cej we mnie powo­li, ale z życiem, inspi­ra­cji. Ale był tam jesz­cze czwar­ty rysu­nek, Alby Soler – penis w erek­cji, pod­par­ty, ugi­na­ją­cy się lek­ko, na wście­kłej czar­nej chmu­rze, z ocza­mi i uśmie­chem w bez­ru­chu, peł­ny­mi per­wer­sji, utkwio­ny­mi w żołę­dziu prą­cia. Olbrzy­mi, wygię­ty, obrze­za­ny kutas nie do pomy­le­nia z czymś innym. Abso­lut­ne zasko­cze­nie. Koniec z ilu­zo­rycz­ną inspi­ra­cją, koniec z cudow­ną, wzru­sza­ją­cą nie­win­no­ścią. Jeśli świe­ce pło­nę­ły, uga­si­ło je ude­rze­nie mło­tem. Nie było sły­chać odde­chu żad­ne­go z nas. Mil­cze­li­śmy tak dłu­go, że ciszę moż­na było prze­rwać jed­nym zde­cy­do­wa­nym ruchem.
– Mia­łam zamiar kupić two­jej sio­strze strin­gi, ale póź­niej pomy­śla­łam, że może to jej wca­le nie roz­ba­wi. Co o tym sądzisz? – powie­dzia­ła Dia­na, uży­wa­jąc tonu i gło­su, któ­re nie nale­ża­ły do niej.
– Ale co to jest? – wymam­ro­ta­łem. Brwi Dia­ny zdra­dza­ły poczu­cie winy, jak gdy­by rysu­nek wyko­na­ła ona sama, a nie jej mała uczen­ni­ca. – Co to jest two­im zda­niem? Czy to… hm?
– Cóż… to… jest to, na co wyglą­da – odpar­ła, nie odwa­żyw­szy się spoj­rzeć ponow­nie na żół­wia Alby Soler.
– Powiedz to – zmu­sza­łem ją w okrut­ny, nie­uza­sad­nio­ny spo­sób.
– Ty to powiedz – bro­ni­ła się bez waha­nia.
– To jest erek­cja wiel­ko­ści domu. Kur­wa, Dia­na, to jest wła­śnie to!!! – wsta­łem i rzu­ci­łem rysu­nek, a potem zaczą­łem tar­gać wło­sy dłoń­mi, sam nie wiem, co dokład­nie zro­bi­łem.
– Cóż, nie bądź tego taki pewien, teo­re­tycz­nie to powi­nien być żółw. I nie musisz tak krzy­czeć… – Spoj­rza­ła w dół na rysu­nek tego bez­dusz­ne­go człon­ka, leżą­cy na pod­ło­dze. Ja w tym cza­sie sta­ra­łem się dopa­so­wać jej ostat­ni komen­tarz do tego dra­ma­tu. Prze­chy­li­ła gło­wę i mówi­ła dalej: – Alba Soler… Jej rodzi­ce są roz­wie­dze­ni. Dziew­czyn­ka ma wybu­ja­łą wyobraź­nię i jest nie­uf­na do tego stop­nia, że nawet nie mówi, że chce siu­siu, i cza­sa­mi robi w majt­ki. Oprócz tego, że jest tro­chę za mała jak na swój wiek, nie ma żad­nych pro­ble­mów, ani też ich nie spra­wia. Cho­ciaż trze­ba przy­znać, że kła­mie dość czę­sto i robi to, na co ma ocho­tę. Myślę, że to jest to – wska­za­ła na kuta­sa ruchem gło­wy wyra­ża­ją­cym pogar­dę – takie jest pierw­sze wra­że­nie, zgo­da, ale uwa­żam, że przy odro­bi­nie wyobraź­ni moż­na było­by to zin­ter­pre­to­wać ina­czej.
– A więc ja uwa­żam – powie­dzia­łem, naśla­du­jąc bez­wied­nie jej mono­ton­ną into­na­cję – że to nie ma nic wspól­ne­go z wyobraź­nią i że powin­ni­śmy zawia­do­mić jej mat­kę.
– Powin­ni­śmy? Odbi­ło ci nagle czy co? Przy­po­mi­nam ci, że nie byłeś zbyt uprzej­my w sto­sun­ku do tych matek, nabi­ja­łeś się z nich oraz ich obaw i nie masz pra­wa wysu­wać tak poważ­nych oskar­żeń, jak te, że ich mężo­wie wyko­rzy­stu­ją sek­su­al­nie pię­cio­let­nie cór­ki, bo to wła­śnie suge­ru­jesz, czyż nie?! Że ten żółw jest żół­wiem jej ojca!
– Ja jesz­cze nie wspo­mnia­łem żad­ne­go ojca – powie­dzia­łem i to była praw­da. Wła­śnie otwo­rzy­łem pusz­kę z pio­ru­na­mi. – Ale to nie jest żółw i musi być jakieś wyja­śnie­nie. I mam poważ­ne oba­wy, że to nie będzie nic przy­jem­ne­go. Ponad­to, nie rozu­miem cię, Dia­no, naj­waż­niej­sze, co musi­my usta­lić to to, czy nie jeste­śmy w błę­dzie, a to brzmi chy­ba dużo lepiej, co?
– Ale dla­cze­go, do cho­le­ry, mówisz w licz­bie mno­giej?! – Dia­na poczu­ła się ura­żo­na, myślę, że rysu­nek uczen­ni­cy uru­cho­mił w niej to, co naj­gor­sze, i tak bar­dzo ją to zabo­la­ło, że pomy­li­ła leśni­cze­go z wil­kiem, w każ­dym razie bro­ni­ła się agre­sją. Ty chcesz mi zruj­no­wać repu­ta­cję? – Nie masz cho­ler­ne­go poję­cia o tym, co ryzy­ku­ję, jeże­li to nic inne­go, jak tyl­ko błęd­ne przy­pusz­cze­nia, wynik two­jej wła­snej, per­wer­syj­nej inter­pre­ta­cji tego, co jest jedy­nie żar­tem dziew­czyn­ki!
– Ale, Dia­no, popatrz, pro­szę, na ten rysu­nek! – ape­lo­wa­łem do jej zdro­we­go roz­sąd­ku i do god­nej poża­ło­wa­nia wyra­zi­sto­ści, z jaką Alba Soler wyko­na­ła powie­rzo­ne jej zada­nie ze śmier­tel­ną powa­gą. – To nie jest żaden żółw! To nie ma nic wspól­ne­go z żół­wiem! I nie jest to też siu­siak przy­uwa­żo­ny w pia­nie w cza­sie kąpie­li u bra­ta czy kole­gi, ani nie jest to penis doro­słej oso­by, któ­ry poka­zu­je się w natu­ral­nym sta­nie w domo­wym zaci­szu. To jest obra­zek erek­cji z tak wyraź­ną inten­cją i funk­cją sek­su­al­ną, że aż się wło­sy na gło­wie jeżą. Być może nagle mi odbi­ło, ale nadal potra­fię inter­pre­to­wać rysun­ki bez wzglę­du na to, czy wyko­na­ło je dziec­ko, jaski­nio­wiec czy sam szwa­gier. – Potrzą­sa­łem rysun­kiem z pew­no­ścią wła­ści­wą oso­bie, któ­ra ma nie­zbi­ty dowód – narzę­dzie zbrod­ni. – Kre­ska jest zbyt pew­na jak na fan­ta­zję, praw­dę mówiąc, prze­ra­ża­ją­cy jest w tym cał­ko­wi­ty brak fan­ta­zji. No spójrz na te oczy! – Szu­ka­łem innych rysun­ków, ale róż­ni­ce pogłę­bi­ły jesz­cze uczu­cie przy­gnę­bie­nia. – Porów­naj go z jakim­kol­wiek innym żół­wiem! Nie proś mnie, bym ruszył wyobraź­nią tam, gdzie jej nie ma, Dia­no, bo to nie jest żółw i nie wymy­śli­ła sobie tego dziew­czyn­ka. Wiem, że to, co powiem, jest obrzy­dli­we, ale to jest praw­dzi­we wspo­mnie­nie, natu­ral­nych roz­mia­rów kopia tego, co ona uwa­ża za żół­wia. I bio­rąc pod uwa­gę pre­cy­zję wyko­na­nia i wiel­kość, musia­ła to obser­wo­wać z bli­ska i to nie raz, a ponad­to, cze­go sama słusz­nie się domy­ślasz, praw­do­po­dob­nie nale­ży do jej wła­sne­go ojca. – Dia­na, bla­da, nie­na­wi­dzi­ła mnie z głę­bi duszy. – Zadzwoń do jej mat­ki, kocha­nie. Poroz­ma­wiaj z dyrek­tor­ką. Poroz­ma­wiaj z Albą Soler.
Dia­na powie­dzia­ła, że zro­bi to, co nale­ży, i popro­si­ła mnie, abym uprzej­mie nie mie­szał się wię­cej w tę spra­wę. Poszła spać do swo­je­go domu. Póź­niej zate­le­fo­no­wa­ła i, z uda­wa­nym smut­kiem w gło­sie, powie­dzia­ła, że ojciec Alby spra­wiał wra­że­nie cał­kiem nor­mal­ne­go, tak zamknię­te­go w sobie i obo­jęt­ne­go, jak jego cór­ka. Był zupeł­nie inny niż jego była żona – kobie­ta, któ­ra nie mar­no­wa­ła oka­zji, by zamę­czać wszyst­kich bez­sen­sow­ną papla­ni­ną.
Gdy odło­ży­łem słu­chaw­kę, usia­dłem na chwi­lę na kana­pie, sta­ra­jąc się wydo­być Albę Soler ze zwar­tej gru­py, któ­rą wciąż jesz­cze mia­łem zapi­sa­ną na siat­ków­ce. Ponow­nie kuc­ną­łem w kla­sie, chwi­lę po tym, jak mnie zemdli­ło, aby jesz­cze raz sta­wić czo­ło pyta­niom. Uda­ło mi się odtwo­rzyć nie­któ­re wyraź­ne obra­zy: wypo­wie­dzi chłop­ca, któ­ry nadal chciał siu­siać do wan­ny, okrop­ny krwiak na czo­le inne­go, jakiś zręcz­ny palec grze­bią­cy w małym, ela­stycz­nym nosie. Jakieś imio­na wyha­fto­wa­ne na far­tusz­kach – Pau, Mar­tín, Sofía. Paznok­cie oble­pio­ne pla­ste­li­ną. Prze­cho­dzo­ny, alar­mu­ją­cy kaszel. Fos­fo­ry­zu­ją­ce gile. Żad­nej kon­kret­nej twa­rzy, z wyjąt­kiem chiń­skiej dziew­czyn­ki, któ­ra wyglą­da­ła jak lal­ka. Ale jak przy­sta­ło na praw­dzi­we­go nar­cy­za, pamię­ta­łem dokład­nie wszyst­kie moje odpo­wie­dzi, a od nich bez pro­ble­mu prze­sze­dłem do pytań. I wła­śnie w tonie zada­wa­nych pytań mogłem w koń­cu zlo­ka­li­zo­wać i wyod­ręb­nić deli­kat­ny kobie­cy głos, któ­ry, posług
ując się meto­dą eli­mi­na­cji, przy­pi­sa­łem Albie Soler – plu­je? Czy żółw plu­je? Plu­je czy nie? I jej twa­rzycz­ka, stop­nio­wo, jak gdy­bym ją ryso­wał, wyła­nia­ła się z gru­py – bia­ła skó­ra, nie­bie­skie oczy, jedwa­bi­ste krę­co­ne wło­sy, któ­re, pod­cię­te, two­rzy­ły jak­by cze­pek, wąsik, różo­wy far­tu­szek, ton suro­wy i wład­czy, piskli­wy gło­sik – plu­je czy nie plu­je?

Marina Mayoral

Przezroczyste ciała (fragment)

To zaczy­na­ło przy­po­mi­nać tor­tu­ry. Brak sza­cun­ku, poza wyraź­nym bra­kiem kom­pe­ten­cji. Nie­cier­pli­wie bęb­nił pal­ca­mi po gip­sie. Wszyst­ko go swę­dzia­ło, od owło­sio­nej skó­ry po czub­ki pal­ców u stóp. Czuł się spo­co­ny, lep­ki i brud­ny. Kie­dy przyj­dzie ta prze­klę­ta pie­lę­gniar­ka? To wina Alfre­da, bo pozwo­lił, żeby te wszyst­kie zdzi­ry się roz­pu­ści­ły, wyda­wa­ło im się, że są pania­mi szpi­ta­la. A Edel­mi­ra cesa­rzo­wą. Wcią­gnął powie­trze i zapy­tał sie­bie, co by zro­bił, gdy­by był Alfre­dem, któ­ry spadł z konia, i był­by unie­ru­cho­mio­ny przez tę masę gip­su, wście­kły z powo­du skur­czów, z kuta­sem bar­dziej nie­czu­łym niż penis Ram­ze­sa iv. Na począ­tek nie trak­to­wać tego jako żar­tu, a następ­nie zna­leźć roz­wią­za­nie. Jasne, że on nigdy nie zaj­mo­wał­by się czymś tak pro­stac­kim, jak trau­ma­to­lo­gia. Dzię­kuj Bogu, że nie prze­rwa­łeś rdze­nia! Wspa­nia­łe pocie­sze­nie!
Nale­ża­ło być wdzięcz­nym prze­zna­cze­niu, oczy­wi­ście. Nie zaprze­czał, że w pierw­szej chwi­li to było naj­więk­szym zmar­twie­niem, ale teraz był­by rów­nież wdzięcz­ny, gdy­by naj­bar­dziej sza­no­wa­ny z jego człon­ków odzy­skał spraw­ność. Dla­cze­go nic nie robi­li? Gdy­by jeden z jego przy­ja­ciół z dzie­ciń­stwa i kole­ga ze stu­diów leżał w szpi­tal­nym łóż­ku, udrę­czo­ny tra­pią­cym go lękiem, że zosta­nie impo­ten­tem, wyko­rzy­stał­by wszyst­kie środ­ki, aby roz­wią­zać jego pro­blem. Nie ogra­ni­czył­by się do stwier­dze­nia: dzię­kuj Bogu, że nie dozna­łeś para­li­żu czte­ro­koń­czy­no­we­go. Poszu­kał­by odpo­wied­niej oso­by – fizjo­te­ra­peu­ty, masa­ży­sty, kur­wy-pro­fe­sjo­na­list­ki, któ­ra wie­dzia­ła­by, co trzy­ma w dło­niach. W dosłow­nym tego sło­wa zna­cze­niu. Cokol­wiek, byle nie dora­dzać cier­pli­wo­ści. Dwa mie­sią­ce cier­pli­wo­ści! Po co? Jeże­li nie było lekar­stwa, im szyb­ciej się o tym dowie, tym lepiej.
Ruch pal­ców na gip­sie stał się wol­niej­szy. Zawsze myślał jak Bel­mon­te: „W dniu, w któ­rym nie będę mógł ani z bykiem, ani z kobie­tą…”. Wypa­dek z bro­nią łowiec­ką i po pto­kach. Dzień, w któ­rym nie będzie mógł… Nie ma co się oszu­ki­wać – to wal­ka, w któ­rej nie ma miej­sca na współ­czu­cie dla poko­na­ne­go wro­ga. A jeśli nie, pro­szę zapy­tać armię pie­lę­gnia­rek, któ­re codzien­nie nawie­dza­ją jego pokój. Regi­ment har­pii uzbro­jo­nych w pazu­ry, mied­ni­ce i te cho­ler­ne kafe­tie­ry, przy pomo­cy któ­rych wyle­wa­ją stru­mień nie­mal­że lodo­wa­tej wody na wyczer­pa­ny penis, spłasz­cza­jąc go, topiąc, marsz­cząc i redu­ku­jąc do pozy­cji nędz­ne­go fla­ka, któ­ry następ­nie ma być zmiaż­dżo­ny, wytar­ty i otrze­pa­ny w szorst­kiej tka­ni­nie ręcz­ni­ka, a na koniec opa­da znie­chę­co­ny tak, jak rzu­co­na do kubła na śmie­ci obwi­sła skór­ka od bana­na.
Pal­ce ponow­nie zaczę­ły bęb­nić nie­cier­pli­wie w gips, roz­luź­niw­szy węzeł nie­ist­nie­ją­ce­go kra­wa­ta. Winę za to wszyst­ko pono­si­ła Edel­mi­ra, któ­ra zamiast przy­wo­łać towa­rzy­stwo do porząd­ku, dorzu­ca­ła swo­je trzy gro­sze.
– Na co ty narze­kasz? Od kie­dy prze­le­cia­łeś Queti, poszła fama, że masz prze­ślicz­ne­go fiu­ta, a teraz wszyst­kie chcą go zoba­czyć. Leka­rze też, żeby było wszyst­ko jasne. Sam Alfre­do powie­dział mi,
że nie mógł zro­zu­mieć takie­go zain­te­re­so­wa­nia. Według nie­go jest nor­mal­ny, wiesz prze­cież. Face­ci myślą, że cho­dzi o roz­miar. Nie wiem, dla­cze­go tak cię to draż­ni. Powin­no ci to pochle­biać.
Ile cza­su minę­ło, odkąd prze­spał się z Queti? Co naj­mniej dzie­sięć lat. A z Edel­mi­rą? Dwa­dzie­ścia? Dwa­dzie­ścia pięć? Poiry­to­wa­ny czuł rosną­cy i nie­zde­fi­nio­wa­ny nie­po­kój. Co mia­ło mu pochle­biać? Że armia dzi­wa­czek poja­wia się z konew­ką, jak gdy­by przy­cho­dzi­ły na impre­zę? Pochleb­stwo! Czuł się wyko­rzy­sta­ny, wyszy­dzo­ny, zawsty­dzo­ny, wysta­wio­ny na oglą­da­nie, jak potwór na tar­go­wi­sku! Na mycie przy­cho­dzi­ły tłu­my, ale masa­że prze­kształ­ci­ły się w praw­dzi­we wido­wi­sko. No pro­szę! W górę koł­dra! I voilà, omdla­ła, wycień­czo­na i bez­bron­na ofia­ra przed­sta­wie­nia. Jedy­ną oso­bą, któ­ra jej nie widzi, jest on sam. Gips pozwa­la mu jedy­nie doj­rzeć paznok­cie u stóp i wia­nu­szek kobie­cych twa­rzy, sku­pio­nych na jed­nym punk­cie. Marzy o cudzie – omdla­ły czło­nek oży­wa, pod­no­si swo­ją sil­ną głów­kę spod kra­wę­dzi gip­su i wyrzu­ca poto­ki pło­ną­cej lawy na oczy okrut­nych cie­kaw­skich. Ale nie ma cudów. Spek­takl trwa dalej. Jed­na z arty­stek roz­kła­da ręcz­nik, któ­ry będzie słu­żył za znak dzie­wic­twa, roz­kła­da go, strze­pu­je, pod­no­si, nic tu, nic tam, i pozwa­la mu opaść na bez­bron­ne­go sta­ty­stę. Trzy minu­ty ener­gicz­ne­go masa­żu stóp i łydek. Alko­hol i waze­li­na. Ręce prze­su­wa­ją się w stro­nę ud i on myśli, że gdy­by pie­lę­gniar­ka była sama, popro­sił­by ją, aby nie prze­sta­wa­ła, żeby kon­ty­nu­owa­ła, wyżej, pod ręcz­ni­kiem… Ale nie. Dokład­nie trzy minu­ty i pro­szę! Zabrać ręcz­nik! Spoj­rze­nia spo­ty­ka­ją się ponow­nie w punk­cie, któ­re­go on ani nie widzi, ani nie czu­je. To one, cho­le­ry, potwier­dza­ją, że śpią­ca kró­lew­na jest dalej w sta­nie niech spo­czy­wa w poko­ju, nie znik­nę­ła, ale też i się nie obu­dzi­ła.