Ruchome święta

Protokoły mędrców narracji

(Zima zapi­sze się na kar­tach tej histo­rii,
jako ta, któ­ra wpę­dzi­ła nas w opu­chły sen
i w głu­chy kamień sku­ła ser­ca dzwo­nów).
Lecz oto nad­cho­dzi czas pod­miej­skiej pie­śni,

wiel­ki cykl słoń­ca na nowo odra­dza się
i co krok stwa­rza nam nie­stwo­rzo­ne rze­czy!
Po lewej widzi­my kwit­ną­cą jabłoń, po pra­wej
sta­ru­szek w alta­nie pod­no­si gło­wę znad książ­ki

i pozdra­wia nas przy­ja­znym gestem.
Naj­cie­kaw­sze jest jed­nak dopie­ro przed nami:
na kra­węż­ni­ku sie­dzi bosa dziew­czy­na i coś

przy­ci­ska kur­czo­wo do pier­si. Wyglą­da
to na mar­twe­go wró­bla, ale to tyl­ko port­fel
z pie­niędz­mi na mle­ko, buł­ki i cukier.

Derridium tremens

Naj­istot­niej­sze w poprzed­nim wier­szu są linij­ki
czwar­ta i pią­ta. Są one para­fra­zą zna­nych słów
„Eklo­gi IV” Wergi­liu­sza (Ulti­ma Cuma­ei…).
Poprze­dza­ją­ce je zda­nie musia­ło więc siłą rze­czy

zostać zapi­sa­ne w odpo­wied­nio wyso­kim reje­strze,
aby zła­go­dzić nie­co oczy­wi­stość dal­szych kon­sta­ta­cji,
któ­re zarów­no z punk­tu widzie­nia jabło­ni, sta­rusz­ka i
dziew­czy­ny, jak też cało­ści wier­sza, są nie­ko­niecz­nie.

Nato­miast uza­sad­nie­nie obec­no­ści cyta­tu z Wergi­le­go
znaj­dzie­my w usta­wie o pra­wie autor­skim (Art.29):
„Wol­no przy­ta­czać w utwo­rach sta­no­wią­cych samo­ist­ną

całość uryw­ki (…)”. Łatwiej jest mówić niż nie mówić.
Cze­kam na wiersz, któ­ry nie będzie samo­ist­ny, jak ten,
lub któ­ry będzie tyl­ko brzmie­niem, jak wiersz następ­ny.

Go

W XX par­tii Ligi Meijin,
Tokio 1983, Tono Hiro­aki
na podwój­ne hasa­mi Kobay­ashi
Koichi odpo­wie­dział shi­ma­ri

od lewe­go gór­ne­go hoshi,
prze­ko­na­ny, że gra w miai.
Błąd był nie­znacz­ny, lecz
nie dało się go już odro­bić

do koń­ca par­tii, mimo wyraź­nej
prze­wa­gi Hiro­aki w yose (Koichi
grał w byo-yomi). Zawo­dow­cy są

zgod­ni co do tego, że wszyst­ko,
co naj­waż­niej­sze, roz­strzy­ga się
w fuse­ki. Hiro­aki grał bia­ły­mi.