Przecena map

Sarajewo w ogniu

„Zako­cha­łeś się w tej woj­nie,
czy co?”.

A myśla­łem, że moja miłość
do napi­sów na grzbie­tach ksią­żek
nigdy nie wyga­śnie. Franz

Kaf­ka dopa­la się w rogu,
na pod­ło­dze. Masz oko,
tro­chę czy­ta­łeś i jesteś cwa­ny,

w ogó­le robisz wra­że­nie. Franz
Kaf­ka pro­sił o to. Ale
dla­cze­go wal­ną­łeś w Joy­ce­’a?

Jame­sa Joy­ce­’a. Spodo­ba­ło ci się.
Jesz­cze kil­ka takich strza­łów,
a zacznę zga­dy­wać, kto będzie

następ­ny. Przede mną
jed­na z więk­szych rewo­lu­cji
w pro­zie XX wie­ku; za mną

nie­zbyt gru­ba ścia­na; nade mną
raczej cien­ki para­pet;
ja sam też nie nale­żę

do gru­bo­skór­nych. Mam nadzie­ję,
że nie krę­ci się tam koło cie­bie
jakiś spry­ciarz z grub­szą rurą,

któ­re­go mógł­byś zła­pać za rękaw
i zachę­cić do dzia­ła­nia
sło­wa­mi: „Widzisz tam­to okno?

Poka­za­łem mu, z kogo zrzy­nał,
teraz ty mu pokaż,
jak wyglą­da koniec lite­ra­tu­ry”.

17 V 92

Udręka i ekstaza

Przy­gnę­bio­ny dużym zain­te­re­so­wa­niem,
z jakim w Sta­nach Zjed­no­czo­nych i Kana­dzie
spo­ty­ka się haiku („Lite­ra­tu­ra na Świe­cie”,
1991, nr 1, s. 210–273), zasta­na­wiam się,
czy jest jesz­cze coś, co może mnie
tak przy­gnę­bić. Muszę przy­znać,

że nie ma nic bar­dziej przy­gnę­bia­ją­ce­go,
niż duże zain­te­re­so­wa­nie,
z jakim w Sta­nach Zjed­no­czo­nych i Kana­dzie
spo­ty­ka się haiku („Lite­ra­tu­ra na Świe­cie”,
1991, nr, s. 210–273). Na szczę­ście,
masz dzi­siaj lek­cję reli­gii,

z któ­rej się zerwiesz. Zry­waj się
i chodź tu do mnie, bo jestem przy­gnę­bio­ny
dużym zain­te­re­so­wa­niem,
z jakim w Sta­nach Zjed­no­czo­nych i Kana­dzie
spo­ty­ka się haiku („Lite­ra­tu­ra na Świe­cie”,
1991, nr 1, s. 210–273). Powiedz mi,

że mnie kochasz lub coś w tym sty­lu,
bo zre­zy­gno­wa­łem z papie­ro­sów,
żeby się źle poczuć
na wieść o dużym zain­te­re­so­wa­niu,
z jakim w Sta­nach Zjed­no­czo­nych i Kana­dzie
spo­ty­ka się haiku („Lite­ra­tu­ra na Świe­cie”,

1991, nr 1, cena 9000 zł). Weź papie­ro­sy,
jeśli mnie kochasz, bo jestem przy­gnę­bio­ny
dużym zain­te­re­so­wa­niem, z jakim w Pol­sce
spo­ty­ka się duże zain­te­re­so­wa­nie,
z jakim w Sta­nach Zjed­no­czo­nych o Kana­dzie
spo­ty­ka się haiku („Lite­ra­tu­ra na Świe­cie”,

1991, nr 1, nakład 15 000 egz.).

Legendarny Carlos

Chło­pa­ki, legen­dar­ny Car­los
żyje. Od godzi­ny
sie­dzi na przy­stan­ku
auto­bu­so­wym przy uli­cy
Koper­ni­ka,
któ­ry na pew­no umarł.

Posłu­gu­je się pol­skim
dowo­dem oso­bi­stym.
wysta­wio­nym na nie­ja­kie­go
Dar­ka Fok­sa, i pasz­por­tem
na to samo nazwi­sko.
Doku­men­ty są kra­dzio­ne.

Ponad­to ma przy sobie
pió­ro, któ­re może spra­wić,
że popro­si­my o wspar­cie,
i stu­kart­ko­wy zeszyt w linie,
zapi­sa­ny atra­men­tem,
któ­ry jesz­cze nie zadzia­łał.

Przy­pusz­cza­my, że wsią­dzie
do sió­dem­ki, bo tyl­ko
sió­dem­ka może go zawieźć
do tej jego Mein­hof,
któ­rą nazy­wa Gżeg­żół­ką,
Mal­win­ką i Rysiem.

Nasi ludzie, wypo­sa­że­ni
w spe­cjal­ne odzna­ki,
wsią­dą na następ­nym przy­stan­ku
i wal­ną legen­dar­ne­go Car­lo­sa
na jakieś dwie lub trzy
stó­wy. Przy­ślij­cie ambu­lans.

Ameryko

HB, BZ i AS, z nadzie­ją
na trzy dwo­ma

Ame­ry­ko, sześć tysię­cy zło­tych
sie­dem­na­ste­go wrze­śnia 1994 roku:

Insty­tut Filo­lo­gii Pol­skiej UJ ogła­sza
nabór na Pody­plo­mo­we Stu­dium
Lite­rac­ko – Arty­stycz­ne (Szko­ła Pisa­rzy
i Kry­ty­ków). Stu­dia będą trwa­ły dwa lata.

Pro­gram obej­mu­je zaję­cia warsz­ta­to­we w zakre­sie
sztu­ki pisa­nia w róż­nych gatun­kach lite­rac­kich
(poezja, pro­za, repor­taż, sce­na­riusz fil­mo­wy,
kry­ty­ka lite­rac­ka, teatral­na, fil­mo­wa) oraz

wykła­dy doty­czą­ce naj­now­szych zja­wisk
współ­cze­snej kul­tu­ry, pra­wa autor­skie­go
itp. Zaję­cia pro­wa­dzo­ne będą przez poetów,
pisa­rzy, kry­ty­ków i naj­lep­szych

spe­cja­li­stów w poszcze­gól­nych dzie­dzi­nach
i odby­wać się będą w piąt­ki i sobo­ty.
Koszt rocz­ny stu­diów wyno­si 14 mln zł.
O przy­ję­cie na stu­dia sta­rać się mogą – na razie

absol­wen­ci szkół wyż­szych (wszyst­kich kie­run­ków
i spe­cja­li­za­cji). Warun­kiem przy­ję­cia jest zło­że­nie
w IFP UJ do dnia 10 wrze­śnia br.
pra­cy pisem­nej (poezja, frag­ment pro­zy, recen­zja

itp.) w obję­to­ści nie prze­kra­cza­ją­cej 4 str. maszy­no­pi­su
oraz odby­cie roz­mo­wy kwa­li­fi­ka­cyj­nej (27 wrze­śnia br.).
Szcze­gó­ło­wych infor­ma­cji udzie­la Sekre­ta­riat IFP UJ:
31–007 Kra­ków, ul. Gołę­bia 16, tel. 22–05-54;

22–10-33 w. 334″. Redak­cję „Nowe­go Nur­tu”
pro­szę o prze­ka­za­nie moje­go hono­ra­rium Kra­kow­skiej
Fun­da­cji Kul­tu­ry, któ­ra wyda­je „Deka­dę Lite­rac­ką” (11/94)
ponie­waż pra­gnę zostać twór­cą płod­nym.

Ame­ry­ko, zda­łem?

Kultura

Przy­pły­wu kar­to­flan­ka moje myśli roz­rze­dza.
Noc jest taka, że nawet tra­bant mnie wyprze­dza.

Jeśli robi to tra­bant, to mnie już nic nie rusza.
Dźwi­gnąć z dna może tyl­ko dęt­ka od ursu­sa.

Dmu­cha­łem i dmu­cha­łem, nie napom­po­wa­łem.
Gdy kot ją podziu­ra­wił, ja dalej dmu­cha­łem

I tro­chę się zma­cha­łem i dałem sobie sia­na,
Kota nie nakar­mi­łem, bo dziu­ra­wił do rana.

Podziu­ra­wił­by dru­gą, gdy­bym dał mu dru­gą,
A może nawet trze­cią, gdy­bym dał mu dru­gą.

Wyką­pa­ły się ze mną nadziei ste­row­ce.
To było wczo­raj. Nad­cią­ga­ją bom­bow­ce,

Czte­ro­sil­ni­ko­we, z nawi­ga­to­ra­mi,
Co w głod­ne­go kota wce­lu­ją bom­ba­mi.

Kie­row­ca pod­je­dzie ambu­lan­sem czer­wo­nym
I zabie­rze kota ze wzro­kiem prze­krwio­nym.

Następ­nie doda gazu i tra­ban­ta puk­nie.
W tej samej chwi­li coś mnie moc­no w gło­wę stuk­nie,

Pew­nie odła­mek, więc na godzin parę
Poło­żę się do łóż­ka, by ogrzać zega­rek.

Nad ranem przyj­dą w pię­ciu i pój­dzie­my w sze­ściu
Poczy­tać neon kina na Kra­kow­skim Przed­mie­ściu.

zabawy pod pokładem

napraw­dę uza­leż­nio­ny ode mnie i od takich jak ja
tak zaczy­na­ła się histo­ria o face­cie któ­ry oprócz tego
był sła­by jak wieś na kre­sach gdzie słoń­ce
upar­cie wal­czy z taki­mi jak my

wiel­ka szan­sa uni­kal­ne zja­wi­sko epo­ka
pła­czu nago­ści i zaczy­ty­wa­nia ksią­żek o tajem­ni­cy juda­sza
któ­ry wciąż nie może przejść do następ­nej kla­sy
ubó­stwo na wszyst­kich porwa­nych mapach

tor­tu­ry nie do przy­ję­cia cho­ciaż takie bez­piecz­ne
nadzie­ja że nie macie nic prze­ciw­ko nim
wszyst­ko to razem znisz­czy parę warstw ale jest
coś co zosta­nie dla mnie więc chy­ba war­to

roz­glą­dać się za odla­tu­ją­cy­mi bom­bow­ca­mi
cze­kać aż się scho­wa­ją i wty­kać palec w oko
trium­fu­ją­cej śmier­ci ten nie­wy­ba­czal­ny błąd
podziu­ra­wio­nych boha­te­rów

the end

jeże­li napraw­dę będę chciał stąd wyjść
wbi­ję gło­wę w to pudło i reszt­ka­mi ekra­nu
pode­rżnę sobie gar­dło czy ktoś mi wyja­śni
dla­cze­go kirk douglas uda­je na krzy­żu
a jego kobie­ta z małym spar­ta­ku­sem w ręku
do złu­dze­nia przy­po­mi­na marię po co

ten szcze­niak i pozo­sta­łe krzy­że w takiej ilo­ści
czy ktoś tu ma zeza gdzie jest judasz
zaraz chwi­la widzia­łem wcze­śniej jed­ne­go
źle nasta­wio­ne­go murzy­na wiesz chło­pie ale
nie w tym fil­mie tam dłu­go­wło­si
wysia­da­ją z kobit­ka­mi z auto­bu­su i zasu­wa­ją

po pusty­ni wiem daj­cie spo­kój
nie widzi­cie że kirk douglas nie żyje
a ta jego maria poje­cha­ła gdzieś z małym
do dia­bła gdzie ja jestem dla­cze­go nie śpi­cie
czy razem z wyze­ro­wa­niem kalen­da­rza
chry­stus wyze­ro­wał wam mózgi