Przekreślony początek

[nagi, obudziłem się nagle w kolejce po chleb,]

nagi, obu­dzi­łem się nagle w kolej­ce po chleb,
nagle nagi w koście­le na lek­cji reli­gii,
w czwar­tej kla­sie na lek­cji o kuli­stej zie­mi,
obu­dzi­łem się nagle na nie­zna­nym dwor­cu,

obu­dzi­łem się nagle,
żeby błą­dzić?

iść

Podajcie dalej

Nie­pod­le­gli nico­ści, podaj­my dalej
nie­bo­tycz­ne pismo obło­ków,

poda­waj­my je z ust do ust.

Moja córeczka uczy się czytać

Moja córecz­ka, dotąd nie­omyl­na,
uczy się czy­tać i pisać
i dopie­ro teraz zaczy­na błą­dzić

a ja swo­je sta­re błę­dy ludz­ko­ści
prze­ży­wam od nowa.

Rue de Poitiers

Póź­ne popo­łu­dnie, pró­szy śnieg.
Nie­opo­dal straj­ku­ją­ce­go Musée d’Or­say
widać sza­ry tobo­łek na skra­ju chod­ni­ka:
zwi­nię­ty w kłę­bek klo­szard (albo ucie­ki­nier
z jakie­goś ogar­nię­te­go woj­ną domo­wą kra­ju)
nadal leży na kra­cie, oku­ta­ny w koce,
śpi­wór z odzy­sku i pra­wo do życia.
Wczo­raj miał jesz­cze włą­czo­ny tran­zy­stor.
Dziś sty­gną­ce mone­ty ukła­da­ją się na gaze­cie
w kon­ste­la­cje nie­by­łych pla­net i księ­ży­ców.

Język, to dzikie mięso

Panu Zbi­gnie­wo­wi Her­ber­to­wi i Panu Cogi­to

Język, to dzi­kie mię­so, któ­re rośnie w ranie,
w otwar­tej ranie ust, żywią­cych się skła­ma­ną praw­dą,
język, to obna­żo­ne ser­ce, nagie ostrze,
któ­re jest bez­bron­ne, ten kne­bel, któ­ry dła­wi
powsta­nia słów, to zwie­rzę oswa­ja­ne
z ludz­ki­mi zęba­mi, to nie­ludz­kie, co rośnie w nas
i nas prze­ra­sta, ta czer­wo­na fla­ga, któ­rą wyplu­wa­my
razem z krwią, to roz­dwo­jo­ne, co ota­cza, to
praw­dzi­we kłam­stwo, któ­re mami,

to dziec­ko, któ­re ucząc się praw­dy, praw­dzi­wie kła­mie