Przepowieść w ścinkach

nasz ostatni raz

kiep­skie przy­ję­cie. goście są jak duchy.
tyl­ko w tele­wi­zo­rze nadzie­ja. błąd w ponie­dział­ko­wej
sztu­ce, na szczę­ście nie do wychwy­ce­nia dla laików,
jaki­mi jeste­śmy.

żół­ta sko­rup­ka schnie na wymię­tym bia­łym prze­ście­ra­dle.
wysze­dłeś – nie wytrzy­ma­łeś tem­pa. szy­ba lustra
prze­świe­tla mi pier­si jak kli­sze, zakrzy­wia pust­kę.

tym sło­wem, któ­re­go nie chcia­łeś wypo­wie­dzieć
zapi­sa­łam każ­dy mały skra­wek papie­ru w two­ich
kie­sze­niach, nawet bilet. teraz zło­ścisz się
w pocią­gu na wspo­mnie­nie.

wyrzu­ca­łeś mi, że jestem tru­pem i osu­nę­łam się
wła­śnie w two­je łóż­ko. że pła­czę i roz­bie­ram się
zamiast wresz­cie iść. wte­dy nie wzię­łam cię
poważ­nie, tyl­ko do ust.

risum teneatis

przy­my­kam oczy i teraz to dwo­rzec odjeż­dża; ja
tak chęt­nie się uczę: bie­der­me­ier, książ­ki,
daro­wa­na godzi­na wysta­na w kolej­ce w muzeum.
ale oto nad­jeż­dża feral­ny wago­nik, fili­gra­no­we
tan­cer­ki spo­so­bią desant, paru­ją­ca kawa
i koko­so­wy przy­smak two­jej mat­ki kie­dy wpa­dam
na plot­ki i słu­cham jak rich­ter
któ­re­go wcze­śniej nie sły­sza­łam gra świet­nie
i grać będzie zawsze: impas­si­bi­li­te,
indi­ci­ble, pra­wie jestem pew­na; zwy­kle dość
dużo zmy­ślam, męczę się skłon­no­ścią, moje
obiet­ni­ce muszą być próż­ne jak smak
wywie­dzio­ny z lek­tur, odbi­cie syl­wet­ki
w wyszczu­pla­ją­cym lustrze do któ­re­go skra­dam
się jak do twe­go snu kie­dy znów jest jesień
tonę we łzach na dwor­cu, bo nie chcia­łeś
pójść ze mną do łóż­ka.

XXL

Mały pającz­ku zimy, mała piąst­ko gra­du
Łez­ko żalu, gdy sama pod tym nie­bem z grom­nic
Idzie w nie­bie­skim sza­lu Do niko­go po nic
Małe nożycz­ki z wiór­ków, obrącz­ko z obie­rek

Z pod­ręcz­ni­ków wycię­ła papie­ro­wy ogród
Jego środ­kiem pły­nę­ła rze­ka – płyn do pod­łóg

Kie­dy wresz­cie umar­ła, krwi nie było wie­le
Pie­li­ła ogró­dek, zasłu­cha­na w Brahm­sa
Zamiast powie­ści rze­ki wola­ła nowe­le
Z pie­kieł resen­ty­men­tu rodzi­ła się szan­ta

Zatem jed­nak moder­nizm? Zapy­ta­ła szep­tem
Zbyt teatral­nym. Zawsze uro­dzi się w pie­kle

Carnet à pages blanches

Jeże­li śmia­łam tęsk­nić do inne­go cia­ła, innych pły­nów
I struk­tur, zastrzy­ków, krwi, lim­fy.
Jeże­li się przez to lata­mi sta­wa­łam kimś innym.

Tam­tej nocy na pla­ży, nad ranem w hote­lu, trzy­gwiazd
kowym, i kto by śmiał mnie podej­rze­wać o
Uczu­cie jak miłość? Bo zachcia­łam

Podzie­lić ten wyraz. Bo wziął mnie pod ramię, gdy nikt
Inny nie zechciał się nawet pochy­lić.

Bo mogę dzie­lić wyra­zy bru­tal­nie jak lep­kie tru­chło żaby
Na lek­cji bio­lo­gii, bo gów­no Cię obcho­dzi,
Że On też się myli.

Sky is the limit

Łagod­ny uskok wio­sny nad pej­za­żem z folii.
Sło­wo dura­lu­mi­nium zapi­sa­ne we śnie
Na ser­wet­ce z Lufthan­sy. O kur­wa, jak boli.

Otwar­cie kana­łu, banał o mno­go­ści zna­czeń.
Fra­za odpra­wa cel­na nie­na­wist­na oczom
Na ledo­wym ekra­nie. O kur­wa, bądź dziel­na.

For­mu­larz do wypeł­nie­nia czar­nym cien­ko­pi­sem,
Kar­dio­gram do wyśmia­nia w rymo­wa­nym żar­cie,
Bile­ty na samo­lot, tress-pass na lot­ni­sko.

Ostat­nia pro­sta w szat­ni, i meta na star­cie.