Psalmy i inne wiersze

Pokora

Modlą się za nas klo­ny
i rude osły nio­są
socze­wi­cę poko­ry
gło­du­ją­cym nie­bio­som.

Przy dro­dze sto­ją klo­ny,
szczy­pią je rude osły.
Przez ogni­ska obło­ków
smut­ki nasze prze­nio­sły.

Mój osioł we mnie drze­mie,
sto­ją nade mną klo­ny.
Księ­życ mojej poko­ry
w rze­ce jest uto­pio­ny.

Nade mną syczą klo­ny.
Cóż na twym grzbie­cie poślę,
gło­du­ją­cym nie­bio­som,
ryczą­cy we mnie ośle?

Psalm wilczy

Rze­kło się kocham i rze­kło się zabij
był ogień z pro­sa i był ogień z cia­ła
Z Bogiem w ramio­nach bro­czył przy nas Abel
wil­czy­ca w lesie szcze­niąc się śpie­wa­ła

Więc dla niej jabł­ko pie­śni się poto­czy
po lnia­nym polu sło­wiań­skie­go smut­ku
Dziec­ko przez mat­kę cało­wa­ne w oczy
śle­dzi sło­necz­nik sto­ją­cy w ogród­ku

Sło­necz­nik ścię­ty zabi­ta wil­czy­ca
Dziec­ko ssie z pier­si wez­bra­nych bole­śnie
Na nożu każ­da koń­czy się uli­ca
skąd Abel krwa­wiąc nie­sie Boga we śnie

Psalm rajski

Zło­ci się nagie pod jabło­nią cia­ło
Z dwóch pier­si owoc do kolan się toczy
W dzie­ciń­stwie moim jesz­cze raz się sta­ło
to co widzia­ły traw i zwie­rząt oczy

Odtąd cho­dzi­łem na jabło­nie nocą
z nożem sie­kie­rą powro­zem i piłą
żeby zoba­czyć jak drze­wa dygo­cą
żeby się wnu­kom o ich rze­zi śni­ło

A gdy spod ścię­tych w para­fii jabło­ni
Adam i Ewa w zbo­ża się wynie­śli
niby Bóg z nie­bios pisy­wa­łem do nich
pie­kiel­nym jadem prze­po­jo­ne pie­śni

I aż do woj­ny wspie­ra­jąc anio­ła
nosi­łem za nim miecz więk­szy ode mnie
Dziś Chry­stus za wsią roz­strze­la­ny woła
darem­nie syn­ku anie­le darem­nie

Darem­nie Dru­tem kol­cza­stym zwią­za­ny
leży w oko­pie ten archa­nioł dzi­ki
Ewa posia­ła pro­so w jego rany
Adam miecz jego prze­kuł na wer­bli­ki

Zło­ci się nagie pod jabło­nią cia­ło
Z dwóch pier­si owoc do kolan się toczy
Sta­ło się w zbo­żu pod jabło­nią sta­ło
Zakryj­cie tra­wom i zwie­rzę­tom oczy

Psalm o ściętej głowie

O wier­sze moje wier­sze wier­sze
Chłop się w nich czo­chra dziew­ka drze­mie
maj z kosą wcho­dzi w tra­wy pierw­sze
i buhaj rogiem bodzie zie­mię

A w lesie gło­wa śpi odcię­ta
w jej oczy leśny mak się sypie
i przy niej kot­ne śpią zwie­rzę­ta
i cedzi na nią mle­ko lipiec

Gło­wa z tuło­wiem się nie zra­sta
usta nie mogą wyrzec amen
i upa­da­ją w dzie­żach cia­sta
i cały w czer­wiach jest sakra­ment

Poszedł­byś do niej pokuś­ty­kał
pozszy­wał ją brzo­zo­wą wit­ką
jak każe prze­sąd i oby­czaj
i to sie­ją­ce wiecz­ność sit­ko

Poszedł­byś miły i pozle­piał
gło­wę z tuło­wiem gar­ścią gli­ny
żeby po trzy­kroć we wsi nie piał
żniw­ny pora­nek – kogut siny

Żeby na nasze pszen­ne chle­by
sen­ne sypa­ły się cze­re­śnie
mle­ko cedzi­ło się i żeby
zro­sła się ścię­ta gło­wa we śnie

O wier­sze moje wier­sze wier­sze
Chłop się w nich czo­chra dziew­ka drze­mie
maj z kosą wcho­dzi w tra­wy pierw­sze
i buhaj rogiem bodzie zie­mię