Wiaczesław Kuprijanow

Kołysanka

Śpij
we śnie
przez two­je ser­ce
nie­zau­wa­żal­nie przej­dzie
noc

Zabie­rze ze sobą
cie­nie poran­nych wąt­pli­wo­ści
zwit­ki dzien­nych krzywd
strzę­py wie­czor­nej trwo­gi

Rano
zno­wu w ser­cu
zago­ści pogo­da

Możesz zno­wu
wąt­pić
w świat

Jelena Fanajłowa

[Głosy zostawiły Joannę w ciemnicy]

Gło­sy zosta­wi­ły Joan­nę w ciem­ni­cy
Może nie prze­ni­ka­ły przez kamie­nie
Albo więź­niar­ka prze­sta­ła je inte­re­so­wać?
Może pękły jej bęben­ki
Po tor­tu­rach?
Może zbzi­ko­wa­ła z bólu?
Gło­sy zosta­wi­ły Joan­nę w spo­ko­ju.
Tyl­ko swój sko­wyt sły­sza­ła
tyl­ko rzew­ny lament
Wciąż powta­rza­ła: jestem ropu­chą ropu­chą ropu­chą

Igor Pomierancew

[– Mamo, mamo]

– Mamo, mamo!
Złóż mi życze­nia.
Skoń­czy­łam czter­dzie­ści lat!
Jestem two­ją cór­ką.
No, mamu­siu,
dla­cze­go mil­czysz?
To ja – Katia, two­ja cór­ka.
No, mamu­siu?
Ty pła­czesz?
Napraw­dę! To i dobrze.
Mil­czysz?
Czy pła­czesz?
Przy­ci­śnij rur­kę do ust,
jesz­cze bli­żej,
oddy­chaj.

Mama mil­czy.
Z wizy­tą u niej
pią­ty rok
jest dok­tor Alzhe­imer.

Andriej Rodionow

[my marynarze poległego kurska]

my mary­na­rze pole­głe­go kur­ska
pły­nę­li­śmy pod war­stwą sło­nych dni
tam­te­go dnia kie­dy zeszli­śmy z kur­su
ogrom­ny gród na dnie ujrze­li­śmy

mia­sto na dnie oce­anicz­nej głę­bi­ny
zło­te igli­ce zapo­mnia­ne­go mia­sta Fram
w tym mie­ście są gigan­tycz­ne świą­ty­nie
a w samym cen­trum jest naj­więk­szy chram

żeby obej­rzeć przy­by­tek nie­zna­ne­go kul­tu
zało­ży­łem akwa­lung i prze­do­sta­łem się tam,
nie­zna­na rasa podob­na do rusa­łek modli­ła się do Cthul­hu
i piskli­wie woła­ła fhtagn fhtagn!

isto­ty jesz­cze bar­dziej prze­ra­ża­ją­ce niż ta rasa
łapa­ły za rybie ogo­ny tam­tych bab
cthul­hu­je w tym mie­ście wybie­ra­li R’lyeh rasa
R’lyeh rasem musi być ogrom­ny krab

od ohyd­ne­go wido­ku zro­bi­ło mi się tak strasz­no
że z prze­ra­że­nia zje­żył mi się włos
a gdy ura­to­wa­łem się uciecz­ką od tych paskud
widzia­łem przez ilu­mi­na­tor że krab pła­kał w głos

ruszą śru­by i opu­ści­my gród ponu­ry
i nie usły­szy­my wię­cej jego dzwo­nów grzmią­cych z wież
jego zło­tych iglic, budow­li wiel­kich jak góry
tak samo jak i nas nikt nie zoba­czy też

[Kraj stał mi się dziś bliższy i straszniejszy jeszcze]

Kraj stał mi się dziś bliż­szy i strasz­niej­szy jesz­cze
znów czar­na cyry­li­ca jeży się zło­wiesz­czo
i siwie­ją osi­ki od samych korze­ni
i mle­ko się pod nosem łysych bysiów pie­ni

tak jak dozna­na krzyw­da wzbie­ra­ją­ca zło­ścią
pomię­dzy wspa­nia­ło­ścią prze­szło­ści a wiel­ko­ścią
nad­cho­dzą­cej przy­szło­ści wrze­cio­no się krę­ci
i pies świń­ską szcze­ci­nę stro­szy zamiast sier­ści

nagródź mnie panie boże biel­mem biał­kiem jaskry
napój sfer­men­to­wa­nym do cna mle­kiem wła­snym
jeste­śmy roz­ma­za­ni w kadrze wyglą­da­my
jak rumia­nek z płat­kiem ode­rwa­nym

nie kred­ką wosko­wą węgiel­kiem woj­sko­wym
języ­kiem do krwi roz­dra­pa­nym

Linor Goralik

[Gwałtownie wchodzi druga]

Gwał­tow­nie wcho­dzi dru­ga.
Widzi pierw­szą –
nigdzie się już nie­śpie­szą­cą, oswo­jo­ną
z tym gęstym cie­płem.
– Bogu dzię­ki, Nata­sza! Chodź szyb­ko do mnie, Nata­sza!
Dru­ga się koły­sze,
mgnie­nie albo dwa.
Ale naj­pierw pręd­ko prze­cho­dzi
do tyl­nej ścian­ki lewe­go płu­ca,
robi maleń­ką dziur­kę,
wyglą­da na zewnątrz.
Nie, nie, nie ma tam nic dobre­go – zim­no, deszcz, huk.
Tak się tutaj śpie­szy­ła, nicze­go nie obej­rza­ła.
To wszyst­ko takie nie­spo­dzie­wa­ne, rano jesz­cze w łód­ce nabo­jo­wej –
a teraz już są doro­słe.
Tak się wystra­szy­łam.
Jak dobrze, że jesteś tu, Kasiu.
Nie, nie, już się zagrza­łam.
Jak dobrze, że jesteś tu, Kasiu.
To takie nie­spo­dzie­wa­ne, nie poże­gna­ły­śmy się nawet.
Myśla­łam, że cię wię­cej nie zoba­czę.
O Boże, głup­ta­sku, cze­mu pła­czesz?
Prze­cież widzisz, że nigdzie nie idę, no co tobie?
Jeste­śmy w cie­ple, razem, nic się nam nie przy­tra­fi.
Znasz prze­cież mamę,
jasne, że mama nas znaj­dzie.
Prze­stań, głup­ta­sku, bo ina­czej i ja się popła­czę.

Lew Oborin

[Rano koperta znajduje się na jego terytorium]

Rano koper­ta znaj­du­je się na jego tery­to­rium.
Idzie po kwa­dra­to­wych pły­tach wśród ciem­no­zie­lo­nej tra­wy,
nie prze­ry­wa­jąc roz­mo­wy tele­fo­nicz­nej.
Sły­chać: „Wiesz, że to będzie banal­ne i nie­smacz­ne, powie­dzieć, że…”
Zatrzy­mu­je się, trzy­ma­jąc słu­chaw­kę mię­dzy ramie­niem i uchem.
Wyj­mu­je koper­tę ze skrzyn­ki na listy.
„…prze­cho­dzi­my koniecz­ny etap”.

I z niej roz­wi­nie się świa­tło.
I z niej wykieł­ku­je odro­dze­nie.
Czas wsy­sać korze­nia­mi sub­stan­cje mine­ral­ne.

Nie przy­cho­dzi mu na myśl, co dodać: roz­mo­wa się ury­wa.
Wkła­da tele­fon do kie­sze­ni, powo­li roz­ry­wa koper­tę.
Na dłoń się wysy­pu­ją kosmy­ki siwych wło­sów.

Igor Biełow

Dywizja radości

Byli­śmy raną otwar­tą i uśmie­chem zło­wiesz­czym,
przy­jeż­dża­li­śmy do dom w towa­rzy­stwie blond dziew­czyn,
poznaw­szy cie­bie, stwier­dzi­łem, że od paru już dni
w mym ser­cu koła­cze popiół spa­lo­nych prze­ze mnie wsi.

Ostat­kiem siły woła­łem do cie­bie – ach­tung, dzie­ci­no.
Po czy­stym raso­wo nie­bie twój cudow­ny głos pły­nął,
i może w prze­czu­ciu gro­zy zie­mia runę­ła w mrocz­ne,
głę­bo­kie jak szy­by kopalń, krysz­ta­ło­we noce.

Kto wie, w jakim salo­nie w ogó­le zosta­ła odbi­ta
na two­im śnia­dym ramie­niu owa gwiaz­da dawi­da,
w dzień czy w bez­barw­ny wie­czór, czy też o zło­tym świ­cie
nie­miec­ką muzy­ką się sta­łaś i zni­kłaś cał­ko­wi­cie?

Uchwyć melo­dię, aże­by w noc­nych klu­bach nie­ta­nich
fala wybu­chu miło­ści tłu­kła nami o ścia­ny,
by w nocy, żon­glu­jąc echem oków, sys­te­mów, reżi­mów
Dj Sta­lin­grad pod­je­chał – i cał­kiem nas roz­ło­ży­ło.

U bram mia­sta, gdzie dotąd śnieg zaszcza­ny, zaplu­ty,
w mun­du­rach od hugo bos­sa będzie leżał mój plu­ton,
będzie zachód ogrom­ny, a potem ziąb strasz­li­wy,
lecz krew roz­cień­czy morze i golf­strom się oży­wi.

Słu­cha­jąc zachry­płych ryków naj­lep­szych radio­wych sta­cji,
poroz­ma­wia­my ze sobą – aby się nie zatra­cić
tam, gdzie nie opła­ku­je wiatr zmia­ny miejsc na świe­cie.
Gdzie niko­mu żela­zny krzyż połu­dnia nie świe­ci.

Dmitrij Wodiennikow

[Ale właśnie zmarł jeszcze jeden człowiek…]

… Oto dla­cze­go to lato tak sta­ło
… w gar­dle jak kość i jak woda:
… pocie­chą ani szczę­ściem się nie sta­ło,
…dzięk­czy­nie­niem – tak, zgo­da.

Ale wła­śnie zmarł jesz­cze jeden czło­wiek, któ­ry mnie kochał. I tak jak­by ser­ce krwa­wi­ło,
lecz wyj­dziesz z domu po chleb, a tam – mło­de dłu­go­no­gie isto­ty,
i co ich obcho­dzi nasza szczę­śli­wa miłość?
I nagle się domy­ślasz, że życie jest w ogó­le nie o tym.

Nie o tym, że ktoś umarł, a ktoś żyje jesz­cze,
nie o tym, że ktoś umarł, a komuś uby­wa,
a o tym, że wszyst­kich zale­wa świa­tło nie­bie­skie,
i nad nikim się szcze­gól­nie nie roz­tkli­wia.

– Bo całe nasze życie – jest tyl­ko pogo­nią za szczę­ściem,
ale szczę­ścia tak wie­le, że unieść go nie zdo­ła­my.
Wyj­dziesz po chleb – a tu życie minę­ło ze szczę­tem:
„To lato, Nastiu. Moje ser­ce kra­je się w kawa­ły”.

Odcho­dzą męż­czyź­ni i kobie­ty (dla­cze­goś),
a ty sto­isz na kory­ta­rzu i zno­wu mówisz to zda­nie:
– W deli­kat­nej zie­le­ni wcze­sne­go poran­ka let­nie­go
dobrze zaczy­nać życie, dobrze zaczy­nać umie­ra­nie…

Mat­ka odcho­dzi, ojciec się sta­rze­je, pali w drzwiach papie­ro­sa,
odcho­dzą dzie­ci i wier­sze na pal­cach odcho­dzą poma­łu…
A ty mówisz, sto­jąc w drzwiach: – To lato, to lato, naj­droż­sza…
Moje ser­ce kra­je się w kawa­ły.

Maria Stiepanowa

[Nie czekaj w domu, najdroższa]

Nie cze­kaj w domu, naj­droż­sza,
Na mnie ni na aman­ta.
Przed­sta­wiam ci sytu­ację:
Wko­ło woj­na total­na.
Sta­cjo­nu­je­my w zie­mian­ce,
Na samiut­kim dnie zie­mi,
Nad nami nawa­ła ognia,
Myśmy uszli z pło­mie­ni.
I ci, co są tu daw­no,
I ci przy­by­li świe­żo,
I słu­cha­ją swo­je­go kina,
Poko­tem w ciem­no­ści leżąc
I zie­mia mię­dzy nami pły­nie,
Gęsta jak wino.
My byli­śmy ludź­mi – jeste­śmy
Biał­ko­wą uchą,
Zapa­chem sper­my i łez my,
Korze­nia­mi i próch­nem,
Sam jestem tyl­ko strzę­pem suk­na,
Nad­pa­lo­ne­go wokół,
A ten, kto stał z tobą u okna,
Skła­da się z dziur głę­bo­kich.
Gdy na sto­le pod wie­czór
Posta­wią post­ne potra­wy,
Gdy cho­in­kę zaświe­cą
I zaśpie­wa­ją ave,
Gdy lodo­wą sko­ru­pę
Kopy­tem wiel­błąd roz­łu­pie–
Ni kadzi­dło, ni zło­to,
Ni żywi­ca, ni mir­ra,
Nie zmo­gą gło­du i chło­du,
To zna­czy, kła­ma­łaś, miła.
Nie stój tak, nie stój nad tym krza­kiem.
Nie ruszaj jego korze­ni,
Pustej odzie­ży jestem skraw­kiem,
Spo­czy­wa­ją­cym w zie­mi.