Raport wojenny

Sińce

Poży­czo­ne książ­ki, puste miej­sca na pół­kach, któ­re bio­rę
ze sobą, kie­dy zmie­niam domy. Nawar­stwiam je w logicz­nym porząd­ku
żeby zbie­ra­ły kurz, reszt­ki reszt­ki róż­nic; Wiki, Pio­tra, Grześ­ka.

Porzu­co­ne kase­ty, puste miej­sca w szka­tuł­kach (dwie prze­gród­ki i dwa
przed­sion­ki, brak klu­cza), wsu­nię­te mię­dzy kart­ki kart­ki z imio­na­mi
państw i miast i ludzi; par­ty­tu­ry spo­tkań, rząd­ki liter, któ­re bie­le­ją
jak moje wło­sy, Basia, Jacek, Mag­da.

Ponisz­czo­ne prób­ki, nie­do­koń­czo­ne wier­sze, mapy naszych wypraw
któ­re zło­żę pod ster­tą kamie­ni, za żela­zną bra­mą, pod ostat­nim
drze­wem, albo któ­re zosta­ną i będziesz je skła­dać. Adre­sy, któ­re
nie przyj­mą listów, gli­nia­ne sko­rup­ki, uszka potłu­czo­ne o ścia­ny
ścia­ny, dachy, misy. Goś­ka, Ola, Aśka.

Kredą

wibru­je posadz­ka kościo­ła kazno­dzie­jów i cho­ciaż im nie ufam –
musia­ła być siła któ­ra kaza­ła wznieść się pod błę­kit skle­pie­nia
kamien­nym zwor­ni­kom i łukom o nazwach tak ostrych
że kale­czy się język, cierp­kim łody­gom żeber.

Muro­wa­ny kościec drze­mie tu na prze­kór wstrzą­som, zie­mi.
Jej krew jest bru­nat­ną cegłą i owo­cem pozna­nia kil­ku stop­ni
wię­cej niż licz­ba anio­łów na łeb­ku szpil­ki. Tak jak­by coś

było, coś za tym sta­ło; coś za tym leży, niech­by i sie­dzia­ło
po pra­wi­cy Pana – na dobrą spra­wę, dla dobra spra­wy, moż­na
przy­jąć i to. Głę­bo­ko wie­rzę,

wie­rzę w Boga Ojca Wyspiań­skie­go, wszyst­kich anio­łów Matej­ki
i świę­tych Mehof­fe­ra.

nogi

Nawro­ty gło­wy, zawro­ty gło­du. Nie pod­noś oczu
lecz patrz pod sto­py: pra­wa, lewa, lewa, lewa, pra­wa
krwa­wa, lewa krwa­wa. Wszy­scy mamy nogi i rytm.

Nie; na ogół wszy­scy mamy nogi. Cho­ciaż w krót­kich
sło­wach, w żoł­nier­skich butach, w sty­lu bez krop­ki
bez prze­cin­ka, takim z wiel­kich liter i okrą­głych cyfr
z grub­sza wszy­scy je mamy, powin­ni­śmy

je stra­cić w oko­pach i sto­ją­cych celach, na celow­ni­ku
face­ta, któ­ry cię zdej­mie kie­dy podej­dziesz do stud­ni.

Irina

mówi­li na wsi że jest sza­lo­na: mia­ła w oczach błę­kit­ne
heł­my i siat­kę glo­bu peł­ną brud­nych mięk­kich grud bło­ta
a jej skó­ra po ciem­ku pach­nia­ła sadem spa­dów: żół­tych
zbi­tych jabłek liści śli­ma­ków licho wie cze­go cho­ciaż nikt by
nie wziął jed­nak zabra­łeś pod swój dach jej dach: strze­chę
splą­ta­nych wło­sów kota przy­błę­dę i dia­blę w węzeł­ku utłu­czo­ny
kubek i czer­wo­na ema­lia warg: jej usta po ciem­ku
były bar­dzo ciche i głod­ne cho­ciaż nigdy nie umia­ły
pro­sić: sta­ła boso na dro­dze tak dłu­go aż nie otwar­li furt­ki
aż nie puści­li w drzwiach mil­cza­ła wszyst­ko na co nie wpa­dłeś
prze­pad­nie roz­pad­nie się po polach kie­dy wej­dziesz w nią
jak w minę

Sarajewo

jeśli się znu­żysz włóż nóż do wan­ny niech
krą­ży jęt­ka wier­szów­ka gięt­ka jak wit­ka bzu i bły­ska
i pry­ska żarem kro­pli bo nie­dłu­go z groź­ną miną
miną mro­zy w bzach bzy­czeć będą czoł­gi
chrząsz­czy ktoś pod­ło­ży głos pod mia­sto i miny
będą wybu­chać śmie­chem jak­by nie wie­dzia­ły

geodeci

wszę­dzie tam gdzie ludz­ka sto­pa sta­nie pomię­dzy łodyż­ki
kru­chych śla­dów pta­ków coś się sta­je nie­pew­ne drżą­ce
jak ostat­ni zie­lo­ny liść i bia­łe płat­ki śmiech dziec­ka
na wyso­kiej gałę­zi ruchli­wa żył­ka wody mię­dzy lodem
a brze­giem

na któ­rym sta­ło ich dwóch i odmie­rza­ło zie­mię piędź
do pię­ści