Reguła trzech

klasy abstrakcji: drzewa

___ ______
t –
– o
on. ona
wyraz ini­cju­je zako­rze­nie­nie

(nie nie nie wyso­kie
wca­le zatrzy­ma­ne w szkla­nej kuli
nie nie nie poły­kaj pestek wyro­śnie ci w brzu­chu)

mówi czło­wiek gdy

[
wyso­kie
dosię­ga
kolej­nej war­stwy powie­trza
cią­żą mu płat­ki śnie­gu gałę­zie
roz­pro­sto­wu­ją pal­ce kon­cen­trycz­nie ukła­da­ją linie nagość łyka jest

zanie­dby­wal­na]

drzewo vs. gwiazda

ist­nie­ją połą­cze­nia i pomie­sza­nia
zni­ka­nie i zama­zy­wa­nie
moż­na się skie­ro­wać albo pozo­stać i nume­ro­wać:
most lub pętla usu­nąć jed­no
raz resz­tę tkać punkt po punk­cie aż do drzew
komet i sąsied­niej gwiaz­dy
aż po liść i odna­leźć cień któ­re­go nie uwzględ­nił malarz
w uciecz­ce czer­wo­ne­go
to brzmi jak sen z któ­re­go nigdy nie otwie­ra się oczu
to brzmi jak usu­wa­nie któ­re nic nie zmie­nia

teoria rozbitej szyby

zda­rze­niu towa­rzy­szy wcze­śniej­szy syk jak kur­czą­ce się mle­ko
mean­drycz­ne w for­mie wiją­cej się rze­ki docie­ra do kolej­nej kra­wę­dzi
wokół cen­trum ude­rze­nia powsta­je nie­re­gu­lar­nie postrzę­pio­ne
drze­wo zakręt klo­nu

metryka

odle­głość nabie­ra cen­ty­metr
odcze­pia się od licz­by by usiąść na łuku
wybie­ra grub­szą stro­nę paty­ka i za pomo­cą kro­pek
zazna­cza bie­gu­ny
każ­dy punkt jest podob­ny do każ­de­go inne­go punk­tu
a jed­nak świat się roz­cią­ga na sygnał świetl­ny
włók­na spo­czyn­ku ule­ga­ją zmia­nie
pozo­sta­wia­jąc gałę­zie gąb­ko­wa­te płu­ca i żarów­ki

tyle ile jest dość

a co jeśli ist­nie­je nie­skoń­czo­na licz­ba nas w tym momen­cie
i nie­skoń­czo­na licz­ba nas w każ­dym innym momen­cie

i coś mię­dzy linij­ka­mi
o w tym miej­scu
kie­dy jed­no nie patrzy

a to wła­śnie jest ten punkt
w kra­wiec­kim mode­lu powierzch­ni

gdzie nie moż­na dalej prze­su­nąć suwa­ka

teoria świetlika

gdy­by coś kie­dy­kol­wiek ugię­ło się
pod świa­tłem
mogli­by­śmy kłaść się z gło­wa­mi od góry
i obser­wo­wać jak brze­gi uczą nas języ­ka

scho­dzić
do wewnątrz do oto­cze­nia kil­ku punk­tów
potem napchać nimi kie­sze­nie i uciec

co zobaczyła alicja po drugiej stronie lustra?

jezio­ro w drze­wie jest opusz­czo­nym
ramie­niem prze­strze­ni
pia­ną albo jedy­nie gra­fem z nie­skoń­czo­ną licz­bą sko­ja­rzeń
dzie­li się na pół poto­ki rwą z góry
w dół z dołu w góry i nie mają kie­run­ków
albo jak kto woli: prze­pływ doko­nu­je się w każ­dą stro­nę
i zawsze byle nie tra­fić na wierz­choł­ki
o tym samym kolo­rze
i łapać się na cyklach
a prze­strzeń odwró­co­na i nie z tego świa­ta
prze­su­wa się z kąta w kąt robi rema­nent i popiół
myli lewą z pra­wą (to tyl­ko kon­wen­cja)
zamie­nia strzał­ki na dło­ni two­rzy
kolej­ne drze­wa i zapra­sza do gabi­ne­tu luster

w nim: drze­wo w jezio­rze i pia­na